Flat Earth Conference – Deel 2: Holle Aarde

Vervolg op het eerste deel van het verslag van de International European Flat Earth Conference in Egmond aan Zee, dat gisteren gepubliceerd is op Kloptdatwel.

De derde spreker op de International European Flat Earth Conference was Lord Steven Christ, een man die zichzelf arrogant en de wedergekeerde Jezus Christus noemt. Nog een verschil met de meeste andere aanwezigen: hij was uitgenodigd om de theorie van de holle aarde te verdedigen. En omdat er maar drie sprekers kwamen opdagen, kreeg zijn betoog plots meer gewicht en aandacht.

Volgens de meeste platte-aarders is deze wereld een schijf, afgedekt met een koepel van glas of doorzichtig aluminium, daarover bestaat nog discussie. De zon, de maan, de sterren bevinden zich aan de binnenkant van die stolp. Dat is alles, meer dan zo’n plusminus halve bol is er volgens velen van hen waarschijnlijk niet. Lord Steven Christ stelt dan weer dat het gehele universum, met alles erop en eraan, ruim dubbel zo groot is. De aarde is een volledige bol, dat wel, maar wij leven in die holle, stationaire sfeer. In het centrum bevindt zich naast de Hemel en een dubbele energiepiramide, ook nog eens wat wij het heelal noemen. Deze kern, het hart van de aarde, wordt afgeschermd door middel van glas waarop zich in de loop der tijden ijs heeft afgezet.

Moderne adepten van de theorie van de platte aarde grijpen vaak terug naar het basiswerk van de Engelsman Samuel Rowbotham Zetetic Astronomy: Earth Not a Globe (1865). Lord Steven Christ haalt zijn mosterd en zijn messiascomplex bij Cyrus “Koresh” Teed (1839-1908), schrijver van The Cellular Cosmogony; or, The Earth a Concave Sphere (1898) [1]. Teed was een van die kleurrijke figuren aan het einde van de 19de eeuw die zich bezighield met eclectische geneeskunde, alchemie en het oprichten van het zoveelste New Jerusalem. Anderzijds vermeldt Lord Steven Christ verschillende malen dat de kennis hem goddelijk geopenbaard werd en dat het hem vervolgens drie extra dagen kostte om tot de waarheid door te dringen. Al bij al niet zó bijzonder is voor iemand die per slot van rekening de wedergekeerde Jezus Christus beweert te zijn.

Al snel wordt duidelijk dat Lord Steven Christ een tweede roeping heeft: hij wil via deze conferentie platte-aarders behoeden voor de diepe schaamte en de helse pijn van een tweede vergissing. “Don’t get fooled again”, waarschuwt hij bij monde van The Who, niet zijn enige popreferentie. Hij toont daarbij een filmpje waarin een volgeling zijn bekering beschrijft, een bekering dankzij het proces van logisch denken en van deductieve en empirische beschouwingen. Als je het onmogelijke elimineert, dan blijft, hoe onwaarschijnlijk het ook moge zijn, enkel de waarheid over, concludeert Lord Sherlock Christ. Hij wil de platte-aarders diets maken dat ze een “Hegeliaanse dialectiek moeten ondergaan” en dat klinkt inderdaad zeer pijnlijk. Van een ronde aarde (een foute these waar hij al bij al weinig aandacht aan besteedt) via een platte aarde (een antithese die eveneens een vals paradigma is) naar de synthese, de enige echte waarheid van een holle aarde. De theorie van de platte aarde ziet hij als een stepping stone in de richting van de enige echte ware theorie: die van een concave, cellulaire wereld.

Zijn lezing, al bij al een schamele performance van een arrogante hufter, is erop gericht is om op zo’n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk aanwezigen te irriteren. En dat lukt hem moeiteloos. De spanning in de zaal stijgt zienderogen en hij gooit meer olie op het vuur door zijn uitleg te larderen met citaten uit het Heilige Boek. Meer dan eens ontstaan er vijandigheden tussen hem en toehoorders wiens geloof in een platte aarde ook religieus en Bijbels gemotiveerd is. Citaten uit de Schrift worden door de zaal geslingerd en gepareerd met andere verzen. Naast mij sist een rood aangelopen platte Bijbelkenner “valse profeet” en “Satan, ga terug”. Zoveel plezier hebt u tijdens uw lessen aardrijkskunde nooit gehad!

De onenigheid tussen de aanwezige holle-aarders en platte-aarders neemt toe wanneer bepaalde technische details ter sprake komen, zowel tijdens de lezingen als tijdens de discussies achteraf. De holle-aarders geloven wél dat er een vorm van ruimtevaart bestaat. Volgens hen is men erin geslaagd om dóór die glazen koepel te vliegen en dat dankzij raketingenieur Wernher von Braun. De aurora borealis of het noorderlicht is niets anders dan de reflectie van de zon in de daardoor veroorzaakte scheuren in de koepel. Ja, u leest het goed en nee, de platte-aarders zijn ook niet overtuigd.

Nog een heikel punt was het ijs dat zich op de glazen kern van de holle aarde heeft afgezet. Dat smelt namelijk door global warming en door het feit dat de zon af en toe stilstaat, zoals beschreven in de Bijbel, aldus Lord Steven Christ en zijn gevolg. Dat ijs dondert steeds vaker neer op aarde in de vorm van megacryometeoren, grote ijsblokken, soms tientallen kilogrammen zwaar, die af en toe uit de lucht vallen. Wij, mensen, kunnen zich op twee manieren beschermen tegen die vallende ijsblokken. In eerste instantie moeten er méér chemtrails gesproeid worden, aldus een monkelende Lord, zij beschermen tegen de opwarming van het ijs aan de hemelkoepel. Consternatie en ongeloof alom. De Tweede Christus overtuigt niet, ondanks zijn credentials. De Poolse Bijbel- en chemtrailaficionado verdraagt het niet langer en loopt woedend de zaal uit. Een tweede tactiek is het bouwen van ondergrondse schuilplaatsen, maar volgens de meeste platte-aarders dienen deze kelders enkel en alleen de elite, de Rothschilds c.s. Volgens de anderen moet iedereen eraan meewerken. Platte-aarders zien hun heil in een spirituele vlucht vooruit, de apocalyptische holle-aarders zijn meer geïnteresseerd in het redden van het vege lijf. Opnieuw wordt de lezing onderbroken door kabaal en discussie.

Slechte energie begint de zaal te vullen. Weggelopen platte-aarders sijpelen terug binnen en de woordenwisseling wordt agressiever. En dommer: of we de theorie van de platte aarde niet kunnen verenigen met de theorie van de holle aarde, probeert nog iemand te sussen. Sommige aanwezigen proberen de situatie dan weer te bezweren met het roepen van “respect” en “liefde”, maar de open geesten van de lichtzoekers zijn dichtgeklapt. Het zou niet meer goed komen. Tijdens de eindbespreking verlaat Lord Steven Christ en zijn gevolg zelfs de zaal. De man had via YouTube aangekondigd dat hij kabaal zou komen maken. Mij leek zijn missie dan ook geslaagd.

En mijn missie? Naast een schriftje tjokvol aantekeningen voor een artikel heb ik vooral het idee naar huis teruggebracht dat de theorie van de platte en holle aarde voor deze mensen een bloedserieuze, bijna existentiële aangelegenheid is, zeker dus geen grap. Een bolle, heliocentrische aarde in een schier onmetelijk universum waarin en waardoor de mens, een vermeende ex-aap, zijn speciale en centrale plaats zou verloren zijn, lijkt tal van deze religieus-spiritueel geïnspireerde en gemotiveerde mensen heel wat angst aan te jagen. Het is in strijd met hun perceptie en intuïtie van een geocentrische platte schijf. Elke persoon of instantie die hun waarneming in vraag durft te stellen, of erger nog, aan te vallen, tast hun soevereiniteit aan, hun vrijheid te denken wat zij willen denken op basis van de eigen zintuigen en het eigen verstand. Net als hun aarde lijken zij onder een stolp vast te zitten, gevangen in hun eigen ideologie die kost wat kost afgeschermd moet worden van vreemde invloeden. De vele complotten die zij menen te ontwaren zwengelen die angst alleen maar aan. Geloof in een platte of holle aarde, overgoten met een dikke saus van complotten en samenzweringen, lijkt mij een overtuiging van verkrampte mensen die niet hoe weten te reageren op een ander, rationeel en wetenschappelijk onderbouwd wereld- en mensbeeld.

Anderzijds, deze mensen domme kloten noemen, of idioten, of gekkies, lijkt mij dan weer een reactie van zogenaamd kritische denkers die niet weten hoe ze daar dan weer mee moeten omgaan.

Noot

1. Beide werken zijn moeiteloos terug te vinden via internets schatkamer htp://archive.org

Eerder gepubliceerd in Wonder en is gheen Wonder 2016 nr. 3