Dit interessante stuk in de Columbia Journalism Review geeft een inkijkje in de merkwaardige wereld van de journalistiek in Japan. Het artikel beschrijft de mislukking van de onderzoeksjournalistiek bij een belangrijke nationale krant, de Asahi Shimbun. Aanvankelijk lijkt de onderzoeksjournalistiek van de krant een groot succes: Asahi Shimbun heeft indrukwekkende ‘scoops’ (onder andere over Fukushima) en krijgt hiervoor de ene na de andere prijs. Maar de krant stelt de Japanse cultuur van kameraadschappelijke omgang tussen de overheid en de vrije pers te zwaar op de proef. De onderzoeksjournalisten van Asahi Shimbun mogen dan wel prijzen in ontvangst nemen, het management en de andere reporters van de krant krijgen te maken met forse tegenwerking – en dat stellen ze niet op prijs. De onderzoeksjournalistiek werd ten grave gedragen. Een onderzoekscommissie die de krant had ingesteld concludeert dat de onderzoeksjournalisten te fanatiek waren geweest bij het volgen van autoriteiten. De commissie vindt dat de journalisten zich schuldig hadden gemaakt aan ‘an excessive sense of mission that they ‘must monitor authority.’
Algemeen
Wees op je hoede met quote-memes. Een gids
Internetmemes hebben de manier waarop we online communiceren radicaal veranderd, vooral op social media. Meestal bestaan ze uit een foto of cartoon met een bepaalde tekst erbij om een punt te maken. Zoals het bekende gezegde luidt, één plaatje zegt meer dan duizend woorden, en kan daardoor veel effectiever zijn in het overbrengen van een boodschap dan een heel weloverwogen, goed onderbouwd essay (vooral als Twitter posts beperkt tot 140 tekens).
Memes kunnen op zeer geestige wijze iets raars over de wereld uitleggen in de vorm van een simpele grap, die mensen hun kijk op de maatschappij kan doen heroverwegen. Maar, hoewel ze vaak een kern van waarheid bezitten, zijn ze meestal onnauwkeurig in detail en soms extreem misleidend of gewoon onjuist.
Eén type memes dat zeer gangbaar is, is citaten van beroemde wetenschappers, filosofen, politici etc. met hun foto ernaast. Het kan een diepzinnige uitspraak over een bepaald aspect van het heelal of de menselijke natuur bevatten, of eigenlijk pseudo-diepzinnige bullshit van het type dat van je Deepak Chopra zou kunnen horen en je niets over de realiteit vertelt.
Duidelijk geërgerd door de valse Aurelius-meme, maakte iemand deze anti-meme.
Een ander veelvoorkomend type is fictieve quotes, die worden toegeschreven aan mensen waarvan bij naspeuring niet kan worden bevestigd dat ze het ooit hebben gezegd of geschreven en het waarschijnlijk niet zouden hebben gesteund. Een berucht voorbeeld is Marcus Aurelius, die vals geciteerd wordt alsof hij twijfelde aan het bestaan van goden, hoewel niets van zijn overgeleverde geschriften op dergelijk religieus skepticisme wijst. Dit citaat is over het internet verspreid in veel verschillende vormen, vooral door atheïsten, agnosten en humanisten die waarschijnlijk houden van het feit dat een zeker antiek persoon het met hen eens lijkt te zijn. In één van zijn ergste verschijningen wordt de meme zelfs vergezeld van een afbeelding van Caracalla in plaats van Aurelius zelf. Dit is gewoon pseudogeschiedenis die we moeten tegengaan, zelfs als je het sentiment leuk vindt.
Een laatste categorie slechte bad memes bestaat uit verkeerd toegeschreven uitspraken. Iemand heeft het inderdaad gezegd – hoewel mogelijk niet letterlijk – maar die persoon was niet zo bekend, mensen onthouden verkeerd wie het heeft gezegd (of het kan ze niet schelen) en schrijven het toe aan een beroemder iemand. Op Facebook zul je met gemak honderden teksten vinden die zogenaamd zijn geuit door door Albert Einstein, Stephen Hawking of Carl Sagan – figuren waarmee rationalisten zich graag identificeren. Een quote die tergend vaak verkeerd wordt toegeschreven aan Hawking is ‘The greatest enemy of knowledge is not ignorance, it is the illusion of knowledge’. Iedereen die vol passie pseudowetenschap bevecht is er vatbaar voor om het eens te zijn met zo’n statement, en als Hawking ‘t heeft gezegd, dan moet het wel geweldig zijn. Dus ze klikken op ‘Delen’ of ‘Retweet’ en wachten af om likes te oogsten, zonder eerst de bron te checken.
De echte auteur was Daniel J. Boorstin. Wie? Ja, van hem heb je vast nog nooit gehoord. Maar dat is geen excuus om lichtgelovig te zijn; give credit where it is due. Het is nogal ironisch wanneer dit citaat, dat waarschuwt tegen de ‘illusie van kennis’, zomaar gedeeld wordt zonder enige factcheck, vooral als skeptici het doen – wij, die toch het goede voorbeeld zouden moeten geven.
Als tip kan ik zeggen dat WikiQuote en GoodReads meestal betrouwbare websites zijn om de authenticiteit van een uitspraak te verifiëren, maar er zijn ook vele andere, en deze twee kunnen het ook fout hebben – iets wat je zelf zult moeten uitvissen. Dus, als je dat eenmaal gedaan hebt, wat is dan de volgende stap? Je zou een anti-meme kunnen maken zoals de debunker van de Aurelius-meme hierboven deed, met rode markeringen en hoofdletters, maar dat kan nog wel eens negatief en zelfs agressief overkomen. Beter kun je misschien degene die een foute meme heeft gepost beantwoorden door gewoon zelf een gecorrigeerde versie van die meme te maken, een counter-meme, en die overal verspreiden. Als je succesvol bent, kan de poster een rectificatie of retractie plaatsen en misschien deze keer zelfs jouw meme posten als alternatief.
De beste manier om dit af te sluiten is misschien wel de beste skeptische quote-meme van allemaal, expres verkeerd toegeschreven aan iemand die allang was overleden voordat het internet werd uitgevonden. Deze en vergelijkbare versies zijn een uitstekende reactie om mensen opnieuw te laten overdenken of de meme eigenlijk wel waar is. Maar zelfs als een beroemd persoon het echt heeft gezegd, kan de tekst inhoudelijk nog steeds fout zijn; we dienen ook uit te kijken voor een beroep op een misleidende autoriteit.
Groningen Skeptics in the Pub – Mythes in gezondheid en de fitness industrie
In navolging van de succesvolle Amsterdam Skeptics in the Pub wordt vanaf deze maand ook in Groningen een Skeptics in the pub georganiseerd.
Iedere 2e maandag van de maand om 19:45 zal deze bijeenkomst georganiseerd worden in Café Buckshot aan het Gedempte Zuiderdiep 58. In de ruimte op de eerste verdieping zal een spreker een engelstalige presentatie van 30-60 minuten houden in een informele, interactieve setting. Na de presentatie is er ruimte voor vragen en een goed gesprek aan de bar.
Op maandag 10 oktober komen de mensen van evidence based fitness platform Fit.nl wat vertellen over de mythes in gezondheid en de fitness industrie.
Meer informatie en aanmelden via:
Groningen Skeptics in the Pub Meetup
Groningen Skeptics in the Pub Facebook
Like de Facebook pagina om op de hoogte gehouden te worden van alle bijeenkomsten.
Opgelicht?! opgelicht
Er was al dat bedrijf gespecialiseerd in fraudedetectie dat zich schuldig maakte aan misleiding. Toen was er de afdeling Integriteitszaken van Delta Lloyd die zaken deed met dat oneerlijke bedrijf. Nieuw in dit illustere rijtje: het TV programma Opgelicht?! is opgelicht.
De aflevering van afgelopen dinsdag (20-9-2016) ging onder andere over een bende oplichters die vrouwen geld afhandig maakte. Onder de verdachte was ook een vrouw die voor de camera een uitgebreide verklaring aflegde. De waarachtigheid van deze verklaring werd door een expert – een heuse luitenant-kolonel – met de Forensic Voice Stress Analyzer (FVSA) getest. Voor de expert was het overduidelijk: het verhaal was van begin tot eind gelogen.
Bij Opgelicht?! wisten ze blijkbaar niet dat er geen enkel bewijs is dat op stem gebaseerde leugendetectie werkt, en dat de mensen die het aanbieden eigenlijk gewoon geldkloppers zijn. Dus stelde ik de redactie van het programma daarvan op de hoogte. Ik kreeg een mail terug van verslaggever Marco Kamphuis. Geen bedankje. Integendeel. Kamphuis volgde de lijn van doorgewinterde complotdenkers:
- Wij gebruikten niet de Israëlische LVA, maar de Australische FVSA. Uw bezwaren zijn dus helemaal niet van toepassing.
- Ik verzoek u de bewering dat het system niet deugt met relevante onderzoeken te ondersteunen. Daarbij verzoek ik u alle onderzoeken mee te nemen en niet alleen te refereren naar onderzoeken die uw stelling onderschrijven, zoals u dat bij de LVA deed.
- Het systeem geldt in verschillende landen, waaronder de VS, als wettig bewijsmiddel. Dat was voor mij als journalist voldoende reden om met dit systeem de analyse te laten doen.
Nou ben ik de beroerdste niet en schreef ik Marko Kamphuis terug dat ik niet zo onder de indruk was van het de-ene-homeopathische-dosering-is-de-andere-niet argument. En dat ik openstond voor wetenschappelijk onderzoek dat laat zien dat de FVSA wel leugens kan detecteren. Maar waar dat dan was. De bewijslast rust immers op de schouders van mensen die het apparaat gebruiken of laten gebruiken. Of vinden ze bij Opgelicht?! ook dat bijvoorbeeld alternatieve geneeswijzen acceptabel zijn zolang nog niet uit onderzoek is gebleken dat ze geen enkele geneeskundige werking hebben?
Ook schreef ik dat ik weinig onder de indruk was van het bewijsmiddel-argument. Op de eerste plaats: als het al zo is dat het als bewijsmiddel wordt geaccepteerd, zegt dat nog weinig. Niet alles wat in de rechtszaal als fidele techniek wordt gepresenteerd is dat ook, zo blijkt uit een recent rapport. Op de tweede plaats omdat het mij – gezien de Amerikaanse jurisprudentie (bijvoorbeeld deze, deze, en deze) – erg onwaarschijnlijk lijkt dat in dat land leugendetectie via de stem in de rechtbank als bewijs wordt geaccepteerd. Maar dat ik open stond voor een verwijzing naar een zaak waarin het daadwerkelijk als bewijs geaccepteerd was.
Toen bleef het stil. Ik informeerde nog eens, en kreeg ik een kribbig mailtje van Marco Kamphuis retour met een gegooglede Latijnse spreuk. Affirmanti incumbit probatio om precies te zijn. En het bericht dat hij wel iets beters te doen had. Hij zal wel druk zijn met zijn opleiding journalistiek.
Opgelicht?! houdt een kleine miljoen kijkers voor dat op stem gebaseerde leugendetectie werkt. Maar de redactie van het programma kan de werkzaamheid van het apparaat op geen enkele manier onderbouwen. De redactie wil vast geen mensen op verkeerde ideeën brengen. Het zou daarom het programma sieren als het in de volgende uitzending – en op de webpagina – een kritische noot zouden plaatsen. Een rectificatie zeg maar. En dat ze Marco Kamphuis nog eens uitlegt dat er kritische kijkers bestaan die je best vriendelijk te woord mag staan. En dat je niet moet bluffen met Latijnse citaten als je niet op het gymnasium hebt gezeten.
Verscheen eerder op het Forensische Psychologie Blog
Boekbespreking ‘Life on the Edge: The Coming of Age of Quantum Biology’
Kwantummechanica is een onderdeel van de natuurkunde dat al meer dan 100 jaar de meest fundamentele materie en de bijbehorende krachten onderzoekt op een schaal die veel kleiner is dan de atoomkern. De bijbehorende wiskunde levert wonderlijke inzichten op die voorbijgaan aan onze dagelijkse leefwereld en intuitie. Op deze kleine schaal vervallen verleden en toekomst, oorzaak en gevolg. Er kan uit het ‘niets’ ‘iets’ geschapen worden in de vorm van virtuele deeltjes die weer in het niets kunnen verdwijnen. Voer voor pseudowetenschappers dus!
Jim Kahlili is een bekend theoretisch-fysicus die veel populairwetenschappelijke boeken en BBC-programma’s heeft gemaakt. Hij schreef samen met de moleculair geneticus Johnjoe McFadden dit boek over kwantumbiologie. Dit vakgebied onderzoekt de effecten die de kleine wereld van de kwantummechanica op de macroscopische biologische wereld heeft. Ik bespreek een paar voorbeelden uit hun boek:
- De verklaring voor de oriëntatie van trekvogels. De uitleg hiervan bevat moeilijke wetenschappelijke begrippen als ‘entanglement’ en ‘vrije radicalen’, maar het is ook allemaal een ‘mysterie’ dat verder onderzocht moet worden. Al die genoemde begrippen zijn weliswaar bekende begrippen uit de fysica en chemie maar worden niet of nauwelijks verder uitgewerkt. Dus zullen we het hiermee moeten doen. De relatie tussen kwantummechanica en oriëntatie bij dieren blijft onduidelijk
- Bladgroen zet licht efficiënt om in energierijke koolhydraten door middel van de ‘kwantumbeat’. Het is niet duidelijk wat dat precies is, maar het werkt wél volgens de schrijvers.
- Zonder verwijzing wordt gesteld dat de enzymen die onze celprocessen sturen onverklaarbaar snel werken. De schrijvers geven zelf toe dat de discussie over kwantumbiologie als mogelijke verklaring voor deze snelheid erg controversieel is. Maar vervolgens wordt wel gesteld dat ‘tunnelling’ een grote rol speelt en dat deze ‘ontdekking’ een ‘nieuw inzicht geeft in het mysterie van het leven’.
- Het is een raadsel hoe een mens met 300 geurreceptoren 10.000 verschillende geuren onderscheidt. Welnu dat gebeurt volgens de auteurs met ‘kwantummechanische trillingen’. Uitleg daarover ontbreekt.
Essentiele begrippen worden niet uitgelegd maar het taalgebruik is verder wijdlopig. Het lijkt wel astro-TV.
Wetenschappers worden uitgebreid geintroduceerd met een biografie. Het visje Nemo, uit de gelijknamige film, krijgt in het hoofdstuk over geur zelfs vijf pagina’s introductie. Is dat om te verhullen dat er maar weinig feitelijk onderzoek gedaan is?
Verder is het irritant dat er voor bewijsvoering voortdurend naar andere hoofdstukken wordt verwezen, waardoor het lijkt alsof er met onweerlegbare bewijzen wordt gewerkt die in een later hoofdstuk aan bod komen. Quod non.
Het lijkt of de schrijvers graag willen bewijzen dat levende wezens van een ander ‘spul’ gemaakt zijn dan dode stof. Dit is niets anders dan het oude ‘Elan Vital’. Ik tel een viertal keer een verwijzing daarnaar.
Het gaat me allemaal net iets te ver. Waarom zou je aan levende stof allerlei unieke eigenschappen willen toedichten die gebruik maakt van bijzondere kwantumeffecten?
De schrijvers zijn geen pseudowetenschappers. Het lijkt mij een goede zaak de grenzen van de wetenschap op te zoeken. Gaan Al-Khalili en McFadden over het randje? Ik weet het antwoord (nog) niet maar ik weet niet of de schrijvers met dit boek op de goede weg zijn.
Steun kloptdatwel via een aankoop van het boek via onderstaande link bij Bol.com.
Dank aan Elise Boele voor het nakijken en de correcties.