Bruno Gröning (1906 – 1959) was een Duitse gebedsgenezer. Een genezing zou volgens hem bereikt moeten worden door jezelf open te stellen voor de ‘heilstroom’. Een goddelijke kracht die je beter zou maken. Gisteren schreven we een artikel over Gröning, om het onderstaande verhaal beter te kunnen begrijpen is het aan te raden dat artikel eerst te lezen.
De Bruno Gröning Vriendenkring (BGV) houdt bijeenkomsten om Grönings gedachtegoed niet verloren te laten gaan. Leden van de tweede Skepsis werkgroep Utrecht zijn vorig jaar naar zo’n bijeenkomst geweest. Tijdens die bijeenkomst werd ook gefilmd en nu weten we wat met dat materiaal gedaan is. Er is een promofilmpje van gemaakt:
Hieronder leest u het verslag van de bijeenkomst zoals wij die ervaren hebben.
—————————-
Samenvatting: Het was precies zoals Jan Willem Nienhuys in 2000 al beschreef in de Skepter.
Zaterdag 20 maart 2010
Enkele leden van Skepsis werkgroep Utrecht 2 reizen naar Rotterdam om daar een bijeenkomst van de Bruno Gröning Vriendenkring bij te wonen. De bijeenkomst werd aangekondigd als “een internationaal medisch symposium” over “de sleutel tot de gezondheid van morgen”.
De zaal met 350 zetels was voor zo’n 75% gevuld en er waren ook enkele kinderen bij. Op het podium was plaats gemaakt voor een stuk of 5 tafeltjes voor de sprekers, dit waren artsen (die allen aan alternatieve geneeswijzen deden) van de Medisch Wetenschappelijke Vakgroep. Naast hen stond een groot projectie scherm. Ook stond er een foto van de overleden Bruno. Als laatste stonden er twee microfoons, een voor de spreker en een voor de vertaler. De meeste sprekers waren namelijk Duits en alles werd weer zin voor zin vertaald (iets waar ik pas na de pauze enigszins aan gewend was geraakt).
Bij aanvang werd ons eerst ‘de houding’ uitgelegd, zodat je de ‘heilstroom’ goed tot je kon nemen. Handpalmen naar boven gericht op de bovenbenen en daarbij werd gevraagd “om de rugleuning vandaag ook maar even vakantie te geven”, rechtop zitten dus en niet leunen. In die houding kregen een klassiek muziekje te horen waardoor we de heilstroom nog beter tot ons zouden kunnen nemen.
In het kort bestaat de methode eruit om het slechte en het goede in je lichaam/geest te separeren, je hart open te stellen en dan het slechte mee te geven aan Bruno, die als een soort katalysator optreedt naar God.
Volgens de Vriendenkring zou het gaan om een oeroude kracht die we zijn kwijtgeraakt door o.a. materialisme. Bruno heeft ons weer geleerd hoe we deze kracht weer kunnen opwekken en benutten. De Heilstroom beïnvloedt het ‘neuropsychologische immuunsysteem’ en bewerkstelligt een ‘reinigingsproces’.
Elke arts-spreker vertelde hoe hij in aanraking was gekomen met de BGV en liet een of meerdere voorbeelden van genezingen die volgens de spreker niet te verklaren zien. Van alles kwam voorbij: nekhernia, meniscusproblemen, spina bifida, doofheid, osteoporose, rookverslaving, drugsverslaving, agressiviteit, ADHD, artrose, fibromyalgie, tendinitis etc.
Ze vertelden ook hoe ze tot deze voorbeelden kwamen: nadat iemand spontaan genezen was werd er vergaderd of er echt geen normale verklaring bestond, als niemand er een kon bedenken werd er een onafhankelijke arts erbij geroepen en na diens oordeel werd dan het etiket onverklaarbaar opgeplakt. Wat dan automatisch betekende dat de genezing door de heilstroom van Bruno kwam.
Ook kwamen een aantal genezen personen hun verhaal vertellen, dat ging steeds volgens het volgende stramien: jeetje wat ging het vroeger slecht met mij, niets hielp, nergens vond ik een oplossing, toen vond ik de Vriendenkring. Zij hebben mij geholpen en na enkele weken, maanden of jaren genas ik plotseling van X! (Tussen het vinden van de kring en het genezen van X begonnen de tranen trouwens). Vervolgens vertelden ze hoe goed het ze nu verging en dat ze er zonder de kring en Bruno vast niet meer geweest waren of dat het nooit zo goed met ze zou zijn gegaan als nu het geval is.
Ik nam aan dat ze hun verhaal al talloze keren verteld moeten hebben, maar steevast stond men op het podium te janken. Medeleven alom. Ik ving in elk geval hier en daar zachtjes gefluisterd ‘moedig he’ en ‘wat knap dat ie dat zo kan vertellen he’ op. Naast de aah’s en ooh’s natuurlijk.
De ene na de andere wondergenezing kwam voorbij. Iemand had last van zijn gehoor. Jaren later nog steeds. Weer een aantal jaar later herstelde opeens eerst het ene en vervolgens het andere oor. Vervolgens werd beweerd dat dit onverklaarbaar was.
Een andere spreker vertelde over zijn knie die pijn deed, na een tijdje kreeg hij last van zijn andere knie terwijl eerste juist minder pijn deed. Waarna hij weer last van zijn oorspronkelijke pijnlijke knie kreeg en zijn andere knie weer geen klachten ging vertonen. Onverklaarbaar!
Veel details werden niet gegeven waardoor ‘onverklaarbaar’ voor ons gevoel wel erg snel werd gebruikt. Het simpele idee dat wanneer je last hebt van bijv. je linkerknie, je de rechter meer gaat belasten om de pijnlijke knie te ontzien, waardoor die rechter juist pijn kan gaan doen (overbelasting bijv.) klonk ons toch logischer in de oren. En de slechthorendheid, was die misschien over doordat de oren waren uitgespoten? Zoals al geschreven door Jan Willem Nienhuys was verder bij elke wondergenezing de vraag stellen: klopte de diagnose wel?
Soms werd er ‘bewijs’ geleverd, bij een persoon die genezen zou zijn van osteoporose werden bijvoorbeeld enkele grafieken getoond waarop de Calcium-waarden stonden vóór en ná ‘genezing’. Maar diagnose van osteoporose wordt gesteld door een DXA-meting waarmee de botmineraaldichtheid wordt vastgesteld. Daarnaast is het gebruik van extra calcium door mensen met osteoporose een standaard aanbeveling.
Er was ook een psycholoog die vertelde dat hij jarenlang had lesgegeven aan de universiteit van Zurich en dat hij een vrouw kende die paniekaanvallen* had. Zij durfde op een gegeven moment absoluut niet meer alleen het huis uit.
Op een avond was zij naar een feestje en opeens bemerkte zij dat zij alleen naar huis aan het lopen was! En ze had nergens last van! Onverklaarbaar! En deze mevrouw had dus niet de standaardbehandeling van accepteren en leren omgaan met de angst gevolgd, maar ze was er dus echt gewoon helemaal vanaf!
Ten eerste vind ik het knap dat deze mevrouw ergens was en opeens bemerkte dat ze ergens anders was (leuk feestje?). Ten tweede is de standaardbehandeling gelukkig geen ‘accepteren en leren omgaan met de angst’, dat zou wat zijn zeg, dan laat je iemand er gewoon mee zitten. Tegenwoordig hebben we daar cognitieve gedragstherapie (CGT) voor die vooral bestaat uit exposure.
Ten derde, paniekstoornis is angst voor lichamelijke verschijnselen. Alcohol kan deze gevoelens onderdrukken. Tijdens een feestje drink je weleens wat… 1+1=2? Ten vierde liep ze richting haar thuis, een veilige plek, wat de spanning nog minder kan maken.
De combinatie van punt drie en vier maakt het mogelijk dat zij terwijl ze iets deed (exposure) wat ze al jaren niet had gedaan geen angst bemerkte. Waar ze al jaren bang voor was gebeurde niet! Het is mogelijk dat ze besefte dat haar oude overtuigingen dus niet juist waren (wat je wilt bereiken door CGT) en dat haar angst daardoor verdween. Het zal vast niet zo vaak voorkomen, maar om het nu onverklaarbaar te noemen…
Als laatste mochten enkele kinderen nog iets vertellen over de jeugdbijeenkomsten. “Het is echt leuk”, “ik ben zelf ook geheeld”, “we komen eens in 3 weken bij elkaar en dan stellen we ons ook open voor de energie”, dat soort dingen.
Applaus mocht niet en vragen stellen ook niet. Dat laatste vonden wij natuurlijk erg vervelend.
Bij de afsluiting werd het publiek gevraagd wie er wat gevoeld had. Er werd niet verteld wat je had moeten voelen. Besef even dat die vraag gesteld werd aan een paar honderd mensen die je net uren lang in een bepaalde houding hebt laten zitten, met het doel ‘iets’ te voelen. Persoonlijk was mijn been al drie keer inslaap gevallen, ik had dorst gekregen en houten billen. Allemaal niet noemenswaardig toch?
Nadat een vrouw enthousiast vertelde over tintelingen in haar lichaam (misschien bedoelde ze ook wel een slapend been of ander lichaamsdeel), staken ca. 30 mensen schoorvoetend hun hand op. Ook zij hadden ‘iets’ gevoeld. Dat zou een goed teken zijn, een teken dat de Heilstrom aan het werk was.