Celstress
Uitzending 07-11-2011
Misschien wist u het nog niet, maar wellicht lijdt u aan ‘celstress’. Dit zou een gevolg zijn van elektrische straling zoals afkomstig van de computer of de mobiele telefoon. Deze straling geeft volgens sommigen aanleiding om flinke stress in de menselijke cellen te veroorzaken. Nu zijn er bedrijven die beweren deze stress te kunnen meten. Radar maakte een afspraak voor een online consult.
Twee celstressdeskundigen komen langs. Met een bijzonder ingenieus apparaat werd de zogenaamde celstress gemeten. Wat blijkt? Voor de meting goed en wel is uitgevoerd, is de conclusive eigenlijk al duidelijk: het huis was niet in orde. Computers, telefoons, wifi, wekkeradio en zelfs de spiralen in het bed: allemaal celstress veroorzakers, aldus de deskundigen. Gelukkig bieden zij ook meteen een oplossing: een apparaat dat je in het stopcontact steekt en alle straling neutraliseert. De zogenaamde Memon transformer. Je moet er wel wat voor overhebben want het apparaat kost maar liefst 896 euro.
Het klinkt te mooi om waar te zijn. En dat is het ook. Bij TNO lieten we onderzoeken wat de Memon precies doet. De conclusie: helemaal niets.
Al jaren wordt er onderzoek gedaan naar de effecten van Elektromagnetische Velden (EMV) op de volksgezondheid. Er is zelfs een speciaal platform hiervoor opgericht om burgers en professionals van informatie op dit thema te voorzien.
Het bewijs dat EMV gezondheidsklachten veroorzaakt, is nog nooit wetenschappelijk aangetoond.
TROS Radar doet een goede poging om het apparaat van Memon te debunken. De argumenten waar zij zo verbaasd over zijn kennen wij skeptici natuurlijk maar al te goed.
Een doosje met veel zand, een hologrampapiertje (Power Bracelet iemand?) en een ledlampje wordt goedgepraat met: “een computer slaat ook informatie op een siliciumkwarts opslaat, wordt hier siliciumkwarts gebruikt om informatie op te slaan”…
Alsof je zegt “auto’s zijn van metaal, dus met metaal kun je een stukje rijden”.
De bloedtest kennen we natuurlijk ook allemaal: de ‘Leven Bloedanalyse’. Dirk Koppenaal schreef er al eens een artikel over. Lees hier waarom deze methode onzin is:
LBA is op niets gebaseerd en de theorie kan ook niet kloppen. De argumenten ter verdediging zijn achterhaald en ondoordacht. Studies met LBA laten een onbetrouwbare methode zien en uitkomsten van isopathische remedies zijn er niet.
Verder lijkt de test die uitgevoerd wordt om de celstress te meten bij de mensen thuis wel heel erg veel op de Electro-Acupunctuur methode van Voll waarbij de uitslag simpel te beïnvloeden is door de druk van de pen op de hand van de cliënt te variëren. Wederom heeft Dirk Koppenaal daar een mooi artikel over geschreven:
Bij de lage druk bleef de weerstand van de huid gelijk, maar zodra de druk werd opgevoerd, trad het Zeigerabfall-effect op. Klein Breteler en medeonderzoekers denken dat wanneer met een puntvormig voorwerp op de huid wordt gedrukt, dit leidt tot een relatief snelle verplaatsing van vocht uit de huidcellen naar de ruimte tussen de cellen. Dit zoute vocht kan de stroom goed geleiden. Het extracellulaire vocht verplaatst zich vervolgens naar het omliggende weefsel, waardoor de stroom weer afneemt.
Memon heeft ook nog gereageerd op de uitzending:
Het bekende ‘maar we hebben veel tevreden klanten’-argument wordt weer gebruikt. Verder zouden ook de testen niet goed zijn uitgevoerd. Hoewel het zand-doosje andere straling door middel van interferentie zou opheffen (waarbij het dus zelf ook straling moet uitzenden, anders klopt de gebruikte term niet) moet je dat allemaal niet meten met echte apparatuur zoals ze dat bij TNO hebben laten doen. Nee, je moet het aan mensen vragen wat ze ervan vinden en je kan ook de luchtkwaliteit meten om te zien dat het werkt…
Als het gaat om geneeskunde en bewijsvoering is het heel simpel, wie heelt heeft gelijk. Of
het nu gaat om medicijnen, voeding, voedingssupplementen, kruiden, toxine-eliminatie, water,
technologie, homeopathie, het maakt echt niets uit, zolang het maar effectief is en daadwerkelijk
heelt of daaraan bijdraagt. En uiteindelijk draait alles om energie. Materie (waarvan wij slechts
een heel klein deel kunnen waarnemen) is immers energie, alles is energie, daarom zijn wij ook
allen één, onlosmakelijk met elkaar en het universum verbonden, per definitie dus.
Aha, alles is energie! Ik ben overtuigd, het doosje zand werkt gewoon toch!
De extra filmpjes die het volledige interview laten zien (ze hadden immers hun eigen cameraploeg meegenomen) zijn nog de moeite waard ook. Als je tenminste even wat tijd over hebt, want je zult niet veel zinnigs horen, hoewel het wel leuk is om de interviewer door te horen vragen in de trant van, “u heeft het steeds over resultaten, maar ik stel een simpele vraag, hoe werkt dat dan, hoe bereikt het die resultaten?”, waarbij de mensen van Memon steeds weer over resultaten beginnen.
Filmpje 1
Filmpje 2
Filmpje 3
Filmpje 4
Wat dit alles nog erger maakt is dat mensen helemaal geen elektromagnetische velden kunnen voelen. In dit artikel (zeer de moeite waard) van wederom Dirk Koppenaal over GSM straling staat een kader over proeven met overgevoeligen:
De vermeende overgevoeligheid voor elektromagnetische velden is goed bestudeerd. Er zijn al twee meta-analyses verschenen waarin de meest betrouwbare onderzoeksresultaten op een rijtje worden gezet (7, 8). In deze studies werden vrijwilligers al of niet gedurende korte of langere tijd aan gsm-velden blootgesteld. Een deel van hen beschouwde zichzelf als overgevoelig. Bij sommige experimenten moesten de deelnemers raden of de zender aan of uit stond. In andere studies moesten ze bovendien aangeven welke klachten ze kregen. Er werd een breed scala aan symptomen gerapporteerd, maar die traden in dezelfde mate op zonder gsm-veld. Wanneer overgevoelige deelnemers al van tevoren hoorden dat de stralingsbron aanstond, rapporteerden ze vrijwel meteen diverse klachten (een nocebo-effect). Maar er zijn nog geen mensen gevonden die betrouwbaar kunnen voelen of er een zender in de buurt is.
(…)
We mogen aannemen dat elektromagnetische hypersensitiviteit een psychosomatische aandoening is. Dat maakt de klachten niet minder erg. De behandelwijze zou zich echter moeten richten op goede voorlichting en reflectietherapie, waarbij de patiënt zelf ontdekt dat hij niet merkt of een gsm-bron aan- of uitstaat. Dat is heilzamer dan griezelverhalen, dure onzinapparatuur of meters die laten zien wat geen mens kan voelen.