Cesar Millan, de hondenfluisteraar uit het National Geographic Channel programma: The Dog Whisperer, gebruikt in zijn show met enige regelmaat één term waar ik wat moeite mee heb: ‘energie’.
Hij heeft het erg vaak over de energie van een hond, de energie van een mens, de energie van een roedel. Mensen kunnen de energie voelen, de energie bij/van het dier zien en natuurlijk de energie ervaren.
Voor de duidelijkheid, hij bedoelt in dit geval geen vage energie (van de kosmos, de aarde, of je chakra’s of zo), maar juist iets tastbaars. En dat het gebruiken van de term werkt, lijkt ook duidelijk, want de mensen met de probleemhonden begrijpen hem wél. En volgens mij doe ik dat ook.
Maar wat is die energie van Millan dan?
Wat mij betreft is het simpel: hij bedoelt daarmee vooral de indruk van de lichaamstaal van de hond (en/of mens) in de breedste zin van het woord.
Hoewel Millan regelmatig zo’n indruk beschrijft: “kijk, nu doet hij zijn kop omhoog, en daarmee neemt hij een meer dominante houding aan”, en soms zelfs voordoet, heeft hij het misschien wel net zo vaak over ‘energie’. Terwijl een uitgebreide beschrijving veel duidelijker zou kunnen zijn. Hij zou de gezichtsspieren (spieren rond de ogen, kaak-, wenkbrauw-, mondspieren etc), pupilgrootte, gespannenheid van de rug, schouders, poten, stand van de oren, houding van de kop (hoog, laag, uitgestrekt om iets te ruiken), laten zien van tanden, ademhaling, de focus (op mens, dier of object), etc. etc. etc. bijvoorbeeld wat meer kunnen beschrijven. De resultaten van Millan zou minder ‘magisch’ lijken en daarmee gemakkelijker te leren.
Maar goed, begrijpen doen we hem eigenlijk allemaal wel, dus misschien ben ik wel gewoon aan het zeuren.
zeu·ren zeurde, h gezeurd 1 vervelend praten (over kleinigheden); zaniken 2 langdurig aanhouden om zijn zin te krijgen: wat ~ die kinderen 3 (van pijn) lastig en aanhoudend zijn
Dat dat duidelijk is ;).