Kristopher Setchfield hoorde voor het eerst over de experimenten die Masaru Emoto met waterkristallen deed toen hij het boek van Emoto las The Hidden Messages in Water. Hij was totaal verbijsterd. Door de film What The Bleep Do We Know* werd hij echt geïntrigeerd. Hij begon een onderzoeksproject om te zien of hij voldoende bewijs kon vinden om Emoto’s claims te staven en te reproduceren. *Waarover aanstaande zaterdag een artikel verschijnt.
The idea was to uncover as much information about his methods and procedures as possible to determine if it would actually be feasible to study the effect of energy healing, such as Reiki, on the formation of water crystals. I was so excited to think that I might be the first person in the world to verify his work!
Vervolgens zette hij al zijn bevindingen online op de website: is-masaru-emoto-for-real.com.
Setchfield heeft zijn verhaal van begin tot het eind opgeschreven. Wie is Emoto, welke diploma’s heeft hij, op welke manier heeft hij zijn experimenten gedaan en hoe werkt zo’n ijskristal precies? Ook de wetenschappelijkheid van de door Emoto gedane experimenten worden besproken:
As quoted in an interview with Jon Woodhouse published in the Maui News, Emoto stated, “I did not start out with any modern scientific background. I did not even know the limit of science to stop me from giving this research a chance.” Not having been educated in the scientific community, Emoto has been happy to do his “research” without accurately employing the scientific method. While he does employ the spirit of the scientific method in his research design, he makes critical mistakes in its rigor. For example, Emoto’s research does employ observation of a physical phenomenon, formulation of a hypothesis to explain the phenomenon, and testing and revising the hypothesis, but he makes the critical mistake of failing to minimize the influence of the experimenter’s bias on the outcome of the research.
Dr. Emoto’s procedure for photographing crystals has no controlled means of ensuring that experimenter’s bias is prevented or minimized. For example, his methodology does not ensure that the obtained results are not selected consciously or subconsciously by the photographer. In fact, in the Maui News interview, Dr. Emoto specifically stated, “I do not require any blind tests on any samples,” but rather he believes that “the researcher’s aesthetic sense and character is the most important aspect when taking crystal photographs.” Emoto’s belief that ice crystal formation is sensitive to human thought lead him to select technicians who would not affect crystal formation with negative thoughts over technicians who had formal research experience. [Italics door Maarten]
Dat geeft hopelijk toch wel te denken. Lees het hele verhaal hier.
Lees je liever in het Nederlands, dan heeft Rob Nanninga een vergelijkbaar artikel geschreven.
Het is moeilijk te beoordelen of Emoto een gewiekste zakenman, een oliedomme pseudowetenschapper, een gevaarlijke kwakzalver, een religieuze sekteleider of een aimabele watermysticus is. Misschien alles tegelijk. In een recent interview met Good Times lijkt hij wat bescheidener te zijn geworden: ‘My theory and research is not yet reached science and I should say it is more like fantasy.’
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Nou ja, als Emoto zelf al zegt dat het (nog) niet meer is dan fantasie, zijn we toch gauw klaar lijkt me: we kunnen rustig afwachten tot het “echte wetenschap” is geworden en intussen onze tijd nuttig en/of aangenaam aan andere zaken besteden.
De link naar het volledige onderzoek werkt niet, maar ik kan mij voorstellen dat de vibraties van de muziek van invloed zijn op de vorming van deze delicate ijskristallen.
Gefixt!
Er zijn legio invloeden te bedenken die de vorming van ijskristallen beinvloeden. Om te beginnen natuurlijk de zuiverheid van het gebruikte water.
Ik moet bij dit soort dingen wel heel erg aan leuke proefjes voor schooljongens denken.
Emoto “bewijst” natuurlijk helemaal niets nieuws, maar je kunt erop wachten dat de aanhangers van vitaal water resp. de homeokwakkers er nieuw “bewijs” in zien voor hun waanideeën.
Als je de zin zo stelt ‘bewijst niets nieuws’ dan impliceer je dat hij uberhaupt iets bewezen heeft… 😉
2011/12/14 Disqus
Je hebt gelijk; ik bedoel (maar ik drukte me misschien niet geheel duidelijk uit) dat er niets uit dit “onderzoek” komt wat al niet allang bekend was. Maar dat had je al begrepen, gezien je knipoog.
Een kennis heeft in haar kerstpakket een fles “vitaal water” gekregen. De waanzin rukt aan alle kanten op. *zucht*
Gewoon weggooien zoiets of nog beter… gewoon niet accepteren, dat pakket.
Doe ik al jaren. Het bevat toch altijd alleen maar goedkope rotzooi! Volkomen uit de tijd en de paternalistische trekjes ervan staan me bijzonder tegen. Op peuterhoogte: “hier, heb je ook eens wat lekkers in deze koude dagen”. Dickens, weet je wel? En dan zit er een goedkoop koekepannetje in met bijbehorend goor flensjesmeel. Je zou ook eens echt waardering kunnen hebben voor je personeel en dat op de werkvloer regelmatig eens uitspreken (maar daar komen directieleden zelden).
Hier in Hoog Catharijne staat er op de kerstversiering vermeld: Happy Christmas.
Ik denk dat ik de enige ben die dat gek vindt. Spreken wij hier Engels (of misschien beter: Amerikaans)? Ik walg ervan! Inderdaad, de waanzin is niet meer te stuiten.
Ook vitaal water kan je drinken. Je kunt het ook aan de plantjes geven. Het effect zal niet anders zijn dan van gewoon kraanwater. Een kerstpakket vind ik over het algemeen wel leuk. Kijk altijd uit naar dat van m’n vader, waar over het algemeen wel wat bruikbaars bij zit. Zo heb ik er bijvoorbeeld een prachtige wok aan overgehouden. Zelf krijg ik geen kerstpakket. Heb een keer een kerspakket gekregen van het vrijwilligerswerk dat ik deed. O ja en de sociale dienst heeft al eens een energiebesparingspakket gegeven, bevattende onder andere 2 spaarlampen, waarvan er 1 er na een dag de brui aan gaf, een waterbespaarder voor op de kraan, die je op geen enkele kraan kon zetten en een waterbesparende douchekop, waar ik plezier van heb.
Aan al die Engelse opschriften erger ik me ook. Net als de reclame over de verkiezing van de enterpreneur of the year, alsof dat iets anders is dan de ondernemer van het jaar.
Ow ja, en dan uit te spreken op z’n Engels: entrepenoewer. Zo mal.
Ben ik heel vervelend als ik persoonlijk stiekem vind dat we eigenlijk allemaal over moeten schakelen op Engels*? Binnen enkele generaties wereldwijd onderling begrip! Zou toch fantastisch zijn? (*Of Mandarijn, of Hindi, om maar wat te noemen)
Hm, allemaal dezelfde taal spreken leidt niet per definitie tot meer onderling begrip, was het maar waar. En talen zijn zo leuk! Maar ja, ik ben taalkundige dus ik ben bevooroordeeld.
Eigenlijk een fantastisch idee. Temeer omdat het Engels een eenvoudige taal is (niet de spelling!). Er werden ook pogingen gedaan met artificiële talen zoals Esperanto, hetgeen volgens mij niet kan lukken.
Maar daar gaat het niet om. Wat hier heelemaal verveelt is het mengen van talen. En dat wordt niet gedaan om met andere mensen beter te kunnen comuniceren maar alleen om op te scheppen.
Zelfs als 10 of 20 procent van de Nederlandse woorden worden vervangen door Engelse zou nog steeds geen Engelsman of Americaan een enkele zin kunnen verstaan.
Het zou al heel wat zijn als “iedereen” redelijk goed Engels (en Duits en Frans…) zou spreken naast Nederlands. Dat leerde je vroeger op de middelbare school! Maar als ik het gestoethaspel aanhoor van veel politici – hoogopgeleide mensen zou je toch denken – is dat ideaal nog ver.
Maar waarom zouden we onze eigen mooie taal verloochenen?
Overigens zou het ook heel fijn zijn als “iedereen” dragelijk Nederlands zou spreken (en schrijven…).
Als ik op de radio hoor dat het onstuimig weer wordt, denk ik meteen: merkwaardig, “on-stuimig”; als het rustig weer wordt, is het dan “stuimig”? En dan zoek ik dat op. Dat bedoel ik nu met onze mooie taal.
Er zijn al heel wat mensen die Engels als tweede taal hebben, meer zelfs dan als moedertaal. In heel wat landen is er een soort algemene omgangstaal die afwijkt en soms sterk afwijkt van het eigen dialect. In India en China (maar ook in diverse Europese landen) is er een (in India zelfs meer) algemene taal, die de meeste mensen apart moeten leren naast de eigen taal/dialect. In China was dat tot voor kort niet zo, maar daar had men het niet-fonetische schrift dat er voor zorgde dat de grammatica en de woordenschat niet teveel ging divergeren. Chinezen lachen om de ‘talenkennis’ van Europeanen, aangezien wij Europeanen allemaal dialecten van dezelfde taal spreken, vinden zij (een beetje gelijk hebben ze wel, als je ziet hoeveel moeite westerlingen hebben om zelfs maar een piezeltje Chinees te leren, om van accentloos standaard-Chinees maar te zwijgen). Maar ook daar in China zijn tamelijk omvangrijke groepen met een geheel eigen taal zoals Tibetaans en Mongools, totaal over de 50 van zulke groepen. Dus voor veel mensen is het beheersen van de algemene omgangstaal naast de eigen streektaal al een hele opgave. In België en Zwitserland heb je ook meerdere talen. Van Zwitserland weet ik niets, en in België is het helaas zo dat veel mensen geen zin hebben om zich de taal van de andere bevolkingsgroep eigen te maken. In Luik moet je flinke moeite doen om iemand te vinden die Nederlands of Engels spreekt, en Duiters en Fransen die redelijk Engels spreken zijn er ook niet zo veel. Dus als in elk land de mensen een voldoend aantal talen leert zodat iedereen alle eigen landgenoten kan begrijpen, zou dat al heel mooi zijn. Laat men daar eens mee beginnen.
De manier waarop het Nederlands vaak mishandeld wordt, doet mij het ergste vrezen voor het Engels als we daar massaal op over zouden schakelen. Ik zie wel eens reacties op het nieuws op de website van de regionale zender. Soms is het zelfs nauwelijks leesbaar. Dan vraag ik me echt af wat het resultaat zou zijn wanneer zo iemand het in het Engels zou gaan schrijven.
Toch kan ook verhaspelde taal heel leuk zijn. Ik las jaren terug een stukje in de NRC over een politieman die een proces-verbaal opmaakte van een handgemeen tussen een taxichauffeur en zijn klant. In het pv stond dat de klant een “scheldkarbonade” losliet op de taxichauffeur, wat de taxichauffeur natuurlijk niet accepteerde.
Kinderen doen ook vaak grappige dingen met taal. Zo hoorde ik laatst van een Engels gezin dat met de kinderen een herfstwandeling maakte in het bos. Ze verzamelden nootjes, om thuis te roosteren en op te eten. Een zoontje met Downsyndroom vroeg aan moeder wat “dit” was. Een acorn, zei moeder. Of je die ook eten kon. Ja, de meeste wel, maar je kon er ook leuke poppetjes van maken. Oh. Juist. Acorn. Waarop hij verder ging met: Bcorn, Ccorn, Dcorn, Ecorn en daar zelf heel erg om moest lachen.
Ik kan me ook nooit zo heel druk maken om spelfouten. Als het heel erg de spuigaten uitloopt vind ik het eerder zielig dan ergerlijk. Wat me wel stoort is als bijvoorbeeld kwakzalvers of andere quasi-autoireiten met veel poeha over onderwerpen praten maar de juiste spelling daarvan niet weten. Dat wekt mijn wantrouwen, want als je jezelf wilt presenteren als autoriteit, dan weet je toch tenminste hoe de namen van de zaken waar je je mee bezighoudt, geschreven worden lijkt me.
En er zijn een heleboel mensen die een soort Nederlands spreken waar wij van rillen, maar toch kunnen ook die mensen verstandige dingen zeggen.
Kleine spelfouten zijn misschien nog niet zo erg, maar als het taalgebruik dermate slordig is dat er nauwelijks nog een touw aan vast te knopen valt, dan heb ik toch niet echt de neiging om nog moeite te doen om het te begrijpen.
Spelfouten komen vaak voort uit gemakzucht. En of ik dan een dergelijk geschrift nog wil lezen…?
Grammaticafouten hebben vaak denkfouten als bron. En of je dergelijke teksten dan nog 100% serieus moet nemen…?
Wat dat soort dingen betreft, ik doe echt mijn best. Jan Willem gaat er vaak ook nog (na publicatie) overheen. En hoewel ik naar mijn idee sinds het begin een heel stuk ben verbeterd, glipt er heus nog wel een foutje doorheen. Maar daar wordt ik graag op gewezen 🙂
Het is echter wel lastig, bij vrijwel iedereen gebeurt er iets in het hoofd wanneer men bijvoorbeeld ‘apppel’ leest. Dat is gewoon fout en dat ziet eigenlijk iedereen meteen. Bij een kleiner percentage ‘gebeurt’ er ook iets wanneer met d of t fouten herkent. Ik ben helaas niet een van die personen. (Overigens pupilgrote/pupilgrootte doet me blijkbaar ook niets ;)). Maar ik leer van elke opmerking!
Nog een leuke, gehoord in de afgelopen week, een klant komt een product ophalen: “geven jullie er ook een fractuur bij?”.
2011/12/17 Disqus
@Renate1:disqus
Nee ik ook niet hoor! 😀
@a51831057cc1d26d849b35ee53973ec5:disqus
Soms wel, maar niet altijd. Er zijn nog best veel mensen die door allerlei omstandigheden buiten hun schuld niet goed hebben leren schrijven.Daarnaast vind ik een aantal nieuwe spellingsregels wel erg inconsequent. Soms word ik daar een beetje recalcitrant van. Spellingsregels veranderen voortdurend en elke keer weer wordt de nieuwe regeling gepresenteerd als een soort van evangelie, terwijl taal altijd verandert, vanzelf, in het gebruik. Daar kunnen we van alles van vinden, maar dat is gewoon een gegeven. Ik vind dat juist leuk en interessant. Maar ik probeer altijd foutloos te schrijven hoor – ook volgens de nieuwe spelling. 🙂
Mijn opmerkingen over spelling en grammatica waren algemeen en niet persoonlijk bedoeld, Maarten.
Vooral bij gebruik van de “d’s en t’s” gaat het vaak mis, JennyJO. En het is toch zo simpel. Stam van het werkwoord nemen (dus “en” verwijderen) en vervolgens net zo vervoegen als b.v. een werkwoord als “spelen”. Dus: worden -> word. Hij word+t (evenals hij speelt) -> hij wordt. Dat kan echt iedereen leren. Wie een redelijke opleiding heeft en het fout doet, doet niet voldoende moeite. En dat vind ik gemakzucht. Vind zonder t, want in dit geval zou je dus ook zeggen “speel ik”.
De “pannekoekregel” vind ik zo grote flauwekul, dat ik die regel bewust negeer. Dat soort zaken beschouw ik niet als spellingsfout.
Voor jou is het simpel Hans, voor mij ook, maar voor een aantal mensen is het echt heel moeilijk. Die zeggen bijvoorbeeld ook: ik speelt. Maar dat terzijde. Ik vind die pannekoekregel een oliekoekregel. Maar ja, ‘t is wel een regel en als je ‘m niet toepast, maak je in de ogen van heel veel mensen wel degelijk spelfouten, dus daar gaan we al.
Tja, over pannekoek of pannenkoek maak ik me ook niet druk. De computer corrigeert het natuurlijk wel, maar goed. Het is een van de redenen waarom het groot dictee mij niet echt kan boeien. Een andere reden is dat mijn schrijfsnelheid te wensen overlaat. Snel schrijven wordt bij mij onleesbaar schrijven. Een cadeautje van m’n lagere school, waar ik niet met m’n linkerhand mocht schrijven.
Maar als mensen werkelijk alle regels aan hun laars lijken te lappen en voor het gemak ook hoofdletters, punten en komma’s maar vergeten, dan heb ik toch het gevoel dat men niet de moeite heeft genomen om even een beetje na te denken.
Ik mocht ook niet links schrijven, vreselijk was dat!
Maar die mensen bedoel ik ook niet. 🙂
Ik herken dat, Renate, dat “cadeautje” van de lagere school waar je als linkshandige toch niet links mocht schrijven. Ik vond dat vanaf het begin al idioot en vervolgens heb ik dus nooit meer enige moeite gedaan een voldoende voor schrijven te halen. Ik had als klein jongetje al de idee (maar nog niet zo scherp verwoord): als ze willen dat ik tegen mijn natuur in rechts schrijf, dan doe ik dat zo goed en kwaad als het gaat, maar dan doe ik daar geen enkele moeite voor. Ik had dus altijd een 5 voor schrijven. En toen kwamen daarna nog de middelbare school en vooral de universiteit waar je je blauw schreef (nog geen PC’s …) en daar werd mijn lust tot met een pen schrijven helemaal tot nul gereduceerd. Sommige hoogleraren leken toen nog de idee aan te hangen dat de boekdrukkunst nog niet was uitgevonden.
Tikken met 10 vingers vind ik dus ideaal.
Ach, ik ben nog heel aardig terechtgekomen…
Ik laat me niet corrigeren door de computer, want dan moet ik toch nog die dwaze pannekoekregel van mislukkeling staatssecretaris Nuis volgen ook.
Zo is dus die tegendraadsheid van mij, die al begonnen is op de lagere school, nog steeds aanwezig. Opvoeding is een schone zaak en brengt het mensdom veel vermaak!
Ik denk dat de mensen die zeggen: ik speelt (etc.), weinig aandrang zullen hebben tot schrijven. Die mensen neem ik niets kwalijk. Ik had nu juist de mensen op het oog die een redelijke opleiding hebben gehad en desondanks fouten maken met de d’s en de t’s. Die maken zich niet druk om spelling en grammatica en stellen zich op het gemakzuchtige standpunt dat de lezer wel zo ongeveer begrijpt wat ze bedoelen. Ze zien zelf niet in dat dit beledigend is.
Die gemakzucht krijg je bij het hedendaagse onderwijs waar de leerkracht (van welk vak dan ook!) geen opmerkingen maakt over slechte spelling en grammatica maar stilzwijgend wanproducten accepteert. Leerkrachten hebben het dan kennelijk zelf ook niet geleerd. E-mailberichten en blogreacties beschouw ik als een brief en die horen m.i. dus ook netjes geschreven te zijn, uit respect voor de lezer.
Ja, dat ben ik met je eens. Tot onze verbijstering zagen wij in de opmerkingen van de juf op de basisschoolrapporten van mijn neefjes en nichtjes regelmatig joekels van fouten staan, bijvoorbeeld: de spelling van Sasja is al flink verbetert (Sasja bleek later dyslectisch) – en dergelijke fouten waren schering en inslag. Verontrustend.
Tja, ik blijf het lastig vinden, zoals maar weer bleek uit de reactie van Jan Willem.
Dat terwijl ik toch een degelijke opleiding heb gehad. Maar als ik daar spelfouten maakte werd er voornamelijk gezegd dat er nog spelfouten in zaten en dat dat verbeterd moest worden. Maar wat de spelfouten waren werd vaak niet precies vermeld (als ik ze zelf makkelijk kon zien zou ik ze niet maken, dus ik had vrij weinig aan de opmerkingen). Er werd ook niet op beoordeeld tenzij het de spuigaten uitliep. Pas tijdens mijn laatste jaar werd er enigszins op gelet, toen ik mijn stageverslag en mijn scriptie inleverde.
Desalniettemin heb ik ooit nog een extra spellingscursus gedaan, waar voornamelijk buitenlandse studenten aan deelnamen en niet begrepen wat ik daar precies deed :).
De basis van mijn spellingskwaliteiten is vooral gelegd tijdens mijn middelbare school opleiding (HAVO) maar in die tijd was ik nogal anti-school/leren/docenten/etc (lekker aan het puberen ;)). Ik was wel erg pro-alternatief/vaag/onzin in die tijd… Misschien had het iets met elkaar te maken? 😉
2011/12/18 Disqus
Maar daar wordt ik graag op gewezen 🙂
->
Maar daar word ik graag op gewezen 🙂
Ik weet niet precies wat de pannenkoekregel is, maar ik vermoed dat het gaat over de tussen-n.
Nostalgische mensen denken terug aan de tijd dat je per woord erg moest nadenken of er een n of niet moest en dat je met je mooie witte jurk eerst op een stoel met 1 bes erop moest gaan zitten voor je bedacht dat bessesap toch echt correct was. Of dat een kersenplukker een mens was, maar een kerseplukker een machine.
Nu is het in principe heel eenvoudig. Je hoeft niet meer over de betekenis na te denken:
bij substantief1-(e/en)-substantief2 krijg je ‘en’ als substantief1 alleen maar een meervoud op ‘en’ heeft. Dus geen meervoud of ook een meervoud op s -> geen n. We spreken de meervouds-n sowieso niet uit, dus het gaat er alleen maar om dat je de makkelijkste regel hebt die toch het minst afwijkt van al bestaande gebruiken.
Ik zag overigens iemand van de jury van Het Groot Dictee dat verkeerd uitleggen, nl. “gedachte” eindigt op “e” daarom is het gedachtesprong/gedachtegang etc. Fout. Je hebt gedachten en gedachtes, daarom geen tussen -n.
Volgens mij hebben ze het fout gedaan door weer veel te veel uitzonderingen te maken.
Ja, ik wist niet wat ik hoorde!
Precies! Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan nietwaar, dus doen we lekker heel veel uitzonderingen. Ik snap daar niks van.
hahaha, dat bedoel ik dus 🙂
Ik vind overigens het in gesprekken, op de radio, op de TV en in de krant dagelijks voorkomende gruwelijke misbruik van het woord “reden” (wordt zeer vaak foutief gebruikt in plaats van “oorzaak”) nog veel erger dan slechte spelling en slechte grammatica.
Hier is namelijk sprake van een echte denkfout.
Het is heel simpel. Bij een reden zit er een menselijke bedoeling achter. Bij een oorzaak is er sprake van een verschijnsel dat gevolgen heeft.
Als je er op let, merk je dat het dagelijks enkele malen voorbijkomt, zelfs bij hoog opgeleide sprekers.
Persoonlijk is het me worst of iets een oorzaak is of een reden, het lijkt me een tamelijk kunstmatig verschil. Aan de andere kant, als je voor een publiek schrijft, kun je (niet: ‘kan je’) maar beter zo neutraal en correct, desnoods hypercorrect mogelijk schrijven. In samenhang met reden/oorzaak hoor je dan ook op te letten dat je ‘doordat’ (=oorzaak) en ‘omdat’ (=reden) niet door elkaar haalt. Hetzelfde verschil mens/geen mens speelt bij verwijzingen met prepositie
ding(en) mens(en)
waardoor door wie
waaronder onder wie
waarvoor voor wie
waarbij bij wie
waarmee met wie
enzovoorts.
Vooral de wat oudere lezers kunnen zich daar erg aan storen. En aangezien elke irritatie van de lezer over dit soort futiliteiten afleidt van het argument (dat vaak al lastig genoeg is), kun je maar beter zorgen dat zo weinig mogelijk lezers worden afgeleid.
Overigens, bij het corrigeren van Skepter en andere teksten heb ik gemerkt dat vrijwel niemand foutloos schrijft (inclusief ikzelf: mijn eigen fouten zie ik nooit staan). Speciaal het gebruik van hoofdletters en de conventies voor wel of niet aaneenschrijven, dan wel met streepjes ertussen lijkt wel iets te zijn dat helemaal niemand snapt.
Ik denk dat wij het eens zijn dat wij kwakzalvers die op deze site reageren, zelf geen onduidelijkheid moeten bieden. Daarom past hier alleen een helder en logisch taalgebruik. Een dergelijke precisie ligt in het verlengde van de wetenschappelijke achtergronden die tegenover alternatieve “geneeswijzen” worden geplaatst.
Het verschil tussen “reden” en “oorzaak” is zeker niet kunstmatig. Bij bijvoorbeeld het verschil tussen “hen” en “hun” zou ik dat oordeel wel onderschrijven.
@google-517c929316f9334703cc418aa3697e85:disqus @a51831057cc1d26d849b35ee53973ec5:disqus
Dat ben ik tot op zekere hoogte wel met je eens, maar ik denk ook dat het vaak heel dicht bij elkaar ligt en het verschil daarom aan de meeste mensen volkomen voorbij gaat; dat op zich vind ik een argument om het af te schaffen.
Dat vind ik ook, maar waarom dan “reden” en “oorzaak” niet als kunstmatig zien en dit wel?
Als een regel zo ingewikkeld is dat vrijwel niemand hem kan toepassen zonder eerst de woordenlijst te raadplegen, moet hij afgeschaft naar mijn mening. Het kan toch nooit de bedoeling zijn dat foutloos schrijven zo ingewikkeld wordt dat bijna niemand het meer kan?
De achtergrond is simpel: met “reden” en “oorzaak” bedoel je totaal verschillende processen. Bij een reden zit er een bedoeling achter. Dat maakt een essentieel verschil tussen deze woorden. Gelukkig is onze taal zo rijk om dat tot uitdrukking te brengen. Maar als het grootste deel van de bevolking dat niet weet (en niet leert!), zal het taalgebruik ooit vanzelf definitief worden veranderd. Dan gebeurt alles met een reden. Alsof er als er sprake is van een oorzaak, in ieder geval nog een of ander opperwezen meende dat het zo moest zijn.
Het zij zo, al is het in mijn ogen een verarming en verloedering.
Het verschil tussen “hun” en “hen” (3e en 4e naamval) is sinds wij nauwelijks meer naamvallen gebruiken, lastig en onnodig, ook al omdat je vroeger op school leerde dat je beide woorden als “hun” uitspreekt.
Ik kan me totaal niet herinneren dat ik dat vroeger op school geleerd heb – en ik ben niet zo heel veel jonger dan jij. 🙂
Ik zat van 1960 tot 1965 op de middelbare school en had daar een leraar Nederlands die ik haatte maar die met zijn (vind ik achteraf) uitstekende onderwijs resultaat heeft geboekt. Het heeft me er zelfs toe gebracht de Volledige Werken van Multatuli (inclusief alle brieven) van begin tot eind te lezen. En ik verzeker je dat dat een flinke klus is. Heerlijk, al die delen met muggezifterij! En als je klaar bent, kun je opnieuw beginnen…
Reden en oorzaak zijn allebei – in zekere zin – speciale gevallen van modus ponens (A is het geval, uit A volgt B, dus B is het geval / gebeurt). Hier is een voorbeeld. Priemgetallen zoals 3, 7, 11, 19, 23, 31 zijn geen som van twee kwadraten, terwijl priemgetallen zoals 5 (=4+1), 13 (=4+9), 17 (16+1), 29 (=4+25), 37 (=1+36), 41 (=16+25) enz. wel sommen van twee kwadraten. De reden is dat een oneven getal dat de som van twee kwadraten noodzakelijkerwijs een viervoud plus 1 moet zijn. De reden dat álle priemgetallen die een viervoud plus 1 zijn op precies een manier als som van twee kwadraten te schrijven zijn is wat ingewikkelder.
Zit er nou een bedoeling achter deze reden? Nee toch? En als we A als oorzaak van B zien dan (het was glad, dat was de oorzaak dat ik slipte) dan leggen we een bepaalde zienswijze op, want in het gegeven voorbeeld was mijn te hoge snelheid en mijn behoefte om me over juist dat gladde oppervlak te bewegen zonder aangepaste banden/schoenen en mijn deficiënte evenwichtgevoel evengoed een oorzaak. Dus “oorzaak”, in zoverre als er een logisch verband gezien wordt tussen de oorzaak en het gevolg, is ook eigenlijk een reden.
Zo diep denkt de taalgebruiker allemaal niet door. Het is een conventie zonder al te veel betekenis, zoals hen/hun, de uitgang “isch” en “de som” versus “het verschil”. Je moet het goed doen om je lezers niet te storen, maar het is onbelangrijk.
Het zij zo. Misschien in zekere zin niet belangrijk. Toch lees ik liever teksten waarin grammatica en spelling en woordgebruik in overeenstemming zijn met taalconventies, zeker in discussies op deze skeptische site. Ik ben van mening dat skeptische uitingen zijn gebaat bij een helder, precies en zo duidelijk mogelijk taalgebruik. Taal laat zich niet in exacte formules dwingen maar ook dat heeft zijn charmes.
Ik lees dat Emoto een week geleden overleden is (met de nodige pers aandacht voor zijn water ‘experimenten’).
http://www.examiner.com/article/the-passing-of-a-legend-dr-masaru-emoto-the-water-doctor-dies