In één week drie vrouwen met een missie in de media

Actrice Margot Ros (54), bekend van haar rol in de komische voorstelling Toren-C, viel twee jaar geleden van een verhoging en stootte haar hoofd tegen een decorstuk. Ze kon haar rol in die voorstelling gewoon afmaken, zodat de huisarts met enig recht de diagnose lichte hersenschudding stelde.
Normaliter knap je na zo’n diagnose binnen enkele dagen tot weken weer op, maar Ros werd steeds beroerder en begreep er niets van. Ze kreeg hoofdpijnen, duizeligheid, concentratieproblemen, was overgevoelig voor licht en lawaai. De huisarts wist de oorzaak: post commotioneel syndroom (PCS). Eerst twee jaar later ging het weer beter met haar en schreef ze het boek Hersenschorsing over haar belevenissen. Met dat boek hoopt Ros meer begrip te kweken voor niet aangeboren hersenletsel, aldus liet zij op 8 april De Telegraaf weten. Zij ziet dat nu als haar missie en inmiddels verschijnt zij overal in de media, zowel in Telegraaf als kwaliteitskrant Volkskrant en bij het tv-programma M. Ik voel een patiëntenvereniging aankomen.

Op 7 april stond er op de opiniepagina van de Volkskrant een uitgebreid artikel van alweer een vrouw met een missie, in dit geval H.K.H. prinses Irene van Lippe-Biesterfeld (80). De prinses is voorzitter en oprichter van het NatuurCollege. In een verhaal waarin zij de schuld voor de coronacrisis legt bij ons streven naar grotere welvaart, onze destructie van de natuur en het hoger aanslaan van economie dan van ecologie, krijgt de moderne mens ervan langs. Ons waardenpatroon moet veranderen en de prinses weet trouwens al dat dat zal gebeuren. De natuur laat immers niet met zich spotten en veroorzaakt een nieuwe tijdgeest van minder milieuverontreiniging en meer eerbied voor de natuur, die ons als het ware door diezelfde natuur wordt opgelegd en waartegen verzet zinloos is.
De optimistische prinses kreeg prompt in de ingezonden brievenrubriek te lezen, dat zij om te beginnen maar eens wat minder naar haar 5.000 hectare grote landgoed Bergplaas in Zuid Afrika zou moeten vliegen. Erg flauw zo’n zure reactie.

Overigens rammelt de theorie van de prinses, waar zij de epidemie toeschrijft aan onze moderne leefstijl, want de bron van de epidemie wordt gevormd door het systeem van zogenaamde ‘wet markets’ in China, waar sinds jaar en dag levende en dode dieren vlak naast elkaar liggen en ook zo gegeten worden. Een ideale plek voor muterende virussen.

Op 6 april werd op de publieke omroep de documentaire De slag om het vrouwenhart vertoond. De hoofdrol werd vervuld door Hella de Jonge, die alarm sloeg over de falende diagnostiek van hartproblemen bij vrouwen. De Jonge zou ook ervaringsdeskundige zijn na het doormaken van een hartinfarct, welke diagnose zij zelf moest stellen – na het lezen van een interview met Maas – en nadat ze al jaren met onduidelijke klachten allerlei artsen had bezocht.
De Jonge sprak voor haar docu met de Nijmeegse cardiologe Angela Maas, die de ervaring van De Jonge kon bevestigen en zij deed er zelfs nog een schepje bovenop, door een en ander in feministisch perspectief te plaatsen. Het zouden vooral de mannelijke specialisten zijn, die de correcte diagnose missen en De Jonge kreeg zelfs de AMC-reumatoloog Van Schaardenburg, bij wie zij ook een keer als patiënt op consult was geweest, zo ver dat hij deemoedig zijn ‘fout’ erkende. Hij had nooit aan een hartkwaal gedacht. Tenenkrommend.
De Jonge kreeg nog enkele vrouwelijke cardiologen voor de camera, allen met dezelfde missie en Maas verklapte haar dat zij een uitbrander had gekregen van de voorzitter van de Nederlandse Cardiologen Vereniging over haar activisme. Ze leek er waarachtig nog trots op te zijn ook.
Wat er waar is van die door gemiste diagnosen ernstige hartschade bij vrouwen, daarover kan ik niet oordelen. Wel weet ik dat de levensverwachting van vrouwen ruim drie jaar langer is dan die van de man. Dat vrouwenhart klopt dus aanzienlijk langer door dan dat van die mannen, die wel tijdig behandeld worden voor hun hartziekten. Geeft toch te denken.