Tientallen enthousiaste reacties op de Facebookpagina van de VPRO onder hun aankondiging dat de zesde zomergast dit jaar de psychiater Bessel van der Kolk zal zijn. De website van Zomergasten omschrijft hem als “een van de meest vooraanstaande psychiaters ter wereld op het gebied van trauma.” Wie Van der Kolk al wat langer kent, zou echter moeten weten dat hij allerminst onomstreden is.
** Het programma is inmiddels geweest: Zomergast Bessel van der Kolk wuift kritiek gemakzuchtig weg **
In hun serie over ritueel misbruik interviewde Argos, dat andere vlaggenschip van de VPRO, Van der Kolk in 2019 ook al eens. Argos liet ook Ineke Wessel, universitair hoofdocent experimentele psychopathologie (RUG), aan het woord die vertelde dat het weinige experimentele bewijs dat de theorie van Van der Kolk zou ondersteunen, niet zoveel voorstelt en dat de wetenschappelijke consensus over hoe het geheugen werkt nogal haaks staat op de ideeën van Van der Kolk. Die kritiek doet Van der Kolk gemakzuchtig af. Zonder argumentatie stelt hij dat het geheugen bij traumatische gebeurtenissen nu eenmaal anders zou werken dan normaal. (Meer over die serie uitzendingen van Argos die satanisch ritueel misbruik weer op de kaart hebben gezet, hier, hier en hier).
Dit verschil van inzicht blijft helaas niet iets waar alleen academici zich mee ‘vermaken’. Dat blijkt wel uit het volgende vertaalde artikel over Bessel van der Kolk van de Grey Faction, een organisatie die opkomt voor personen die ten onrechte worden aangeklaagd vanwege misbruik op grond van ‘hervonden herinneringen’ middels dubieuze therapieën. Na het lezen zult u misschien ook verbaasd zijn dat de VPRO in de aankondiging van hun zomergast niets opmerkt over de kritiek op diens pseudowetenschappelijke theorieën en andere dubieuze praktijken.
Bessel van der Kolk
[Vertaald van het origineel van de Grey Faction]
Bessel van der Kolk is een Nederlands-Amerikaanse psychiater en auteur, gevestigd in Boston, Massachusetts. Het grootste deel van zijn werk richt zich op posttraumatische stressstoornis. Hij is vooral bekend als de auteur van The Body Keeps the Score,[1] in het Nederlands vertaald als Traumasporen, een populair-psychologisch boek dat de pseudowetenschap van onderdrukte herinneringen promoot.
Van der Kolk verdedigt zijn variant hiervan, “lichaamsherinneringen”, en beweert dat herinneringen – in het bijzonder traumatische herinneringen – in het lichaam kunnen worden opgeslagen en niet alleen in de hersenen. [2] Van der Kolk stelt verder dat herinneringen aan overweldigende traumatische gebeurtenissen in ongerepte toestand worden opgeslagen op een perceptueel niveau (bijvoorbeeld als beelden, geuren en geluiden); pas wanneer deze percepties worden “vertaald” in een narratief verslag van het trauma wordt de mogelijkheid van valse herinnering geïntroduceerd, aldus Van der Kolk.[2] Over het bestaan van satanisch ritueel misbruik heeft hij verschillende standpunten geuit.
Achtergrond
Van der Kolk werd in Nederland geboren. Hij studeerde in 1965 af aan de Universiteit van Hawaii met een graad in politieke wetenschappen en een vooropleidng voor geneeskunde. In 1970 behaalde hij zijn artsendiploma. aan de Universiteit van Chicago en van 1970-1971 was hij arts-assistent aan het Queens Medical Center in Hawaii. In 1974 voltooide hij de specialisatie psychiatrie aan het Massachusetts Mental Health Center, gelieerd aan Harvard Medical School.[3] Volgens Wikipedia werd Van der Kolk daarna directeur van het Boston State Hospital, en later stafpsychiater bij de Boston VA Outpatient Clinic.[4]
In 1982 was hij medeoprichter van de Trauma Research Foundation (voorheen bekend als het Trauma Center), waar hij directeur bleef tot hij in 2000 directeur onderzoek en medisch directeur werd. Van 1992-1997 was hij universitair hoofddocent psychiatrie aan de Harvard Medical School. Sinds 1996 is hij hoogleraar psychiatrie aan de Boston University School of Medicine. Van 1997-1999 was hij hoogleraar aan de Harvard University Graduate School of Education. Van 2008-2016 was hij Vice President of Research bij het Justice Resource Institute, en van 2012-2017 was hij co-director van het Complex Trauma Treatment Network van het National Child Traumatic Stress Network.[3]
Van der Kolk’s werk richt zich op trauma en de effecten daarvan op het lichaam en de ontwikkeling. Hij heeft onderzoek gedaan met betrekking tot EMDR, neurofeedback, yoga en MDMA.[5] Hij publiceerde The Body Keeps the Score in 2015.[1]
Van der Kolk is een regelmatige spreker op jaarlijkse conferenties van de International Society for the Study of Trauma and Dissociation (ISSTD), en heeft prijzen ontvangen van de organisatie. Hij is regelmatig te zien in webinars over trauma, stress, en genezing.
Rol in de Satanic Panic
Van der Kolk is de meest prominente van de ‘samenzweringstherapeuten’, hoewel hij gewoonlijk vermijdt om direct samenzweringstheorieën over satanisch ritueel misbruik te promoten. In plaats daarvan bekritiseert hij in zijn boeken, presentaties, getuigenissen en optredens in de media, degenen die twijfelen aan de waarheidsgetrouwheid van herinneringen. Als zodanig is Van der Kolk het type samenzweringstherapeut dat promotors van satanisch ritueel misbruik als daadwerkelijk bestaand fenomeen de hand boven het hoofd houdt, terwijl hij over het algemeen weigert zelf publiekelijk commentaar te geven op het onderwerp. In februari 1992 hield Van der Kolk echter een presentatie over hypnose en ritueel misbruik, waarvoor een aankondiging verscheen in het tijdschrift Dissociation van de ISSTD.[6]
Van der Kolk zat in de redactie van Dissociation vanaf het eerste nummer in maart 1988 tot het laatste nummer in december 1997.[7][8] Het tijdschrift publiceerde talrijke artikelen waarin de complottheorie van satanisch ritueel misbruik werd gepromoot.
Van der Kolk gelooft dat herinneringen aan traumatische gebeurtenissen “kunnen worden opgeslagen als somatische gewaarwordingen, gedragingen, nachtmerries en flashbacks.”[9] Hij treedt regelmatig op als getuige-deskundige in rechtszaken, en getuigt daarbij steevast ten gunste van de pseudowetenschap van onderdrukte herinneringen. Volgens RC Barden, een wetenschapper, klinisch psycholoog en advocaat die Van der Kolk heeft ondervraagd in rechtszaken, is hij gestopt als getuige-deskundige in meerdere zaken na een ondervraging waarin Barden een “schokkende onwetendheid over zijn eigen vakgebied” bij Van der Kolk had aangetoond. [10]
Over Van der Kolk’s concept van zogenaamde “lichaamsherinneringen” – impliciete herinneringen aan trauma’s die lichamelijk tot uiting komen, maar geen narratieve inhoud hebben – schrijft Richard McNally, hoogleraar psychologie aan Harvard University:
Deze foute redenering inspireerde de zogenaamde “geheugenherinneringstherapie”, waarschijnlijk de ernstigste catastrofe die de geestelijke gezondheidszorg heeft getroffen sinds het tijdperk van de lobotomie. [… ] Er is geen overtuigend bewijs dat overlevenden van een trauma impliciete herinneringen aan een trauma hebben, zoals psychofysiologische reactiviteit, zonder dat ze ook expliciete herinneringen hebben aan de afschuwelijke gebeurtenis. Dus, zelfs als het lichaam “de score bijhoudt”, doet de geest dat ook.[11]
[PvE: Harald Merckelbach besprak voor Skepter het boek Remembering trauma van McNally in 2003]
Wangedrag
In 1995 startten het Department of Health and Human Services (HHS)[12] en Harvard Medical School[10] een onderzoek naar Danya Vardi, een onderzoeksmedewerker die voor Van der Kolk werkte, wegens wetenschappelijk wangedrag. Vardi werd beschuldigd van het vervalsen van gegevens die verzameld moesten worden van deelnemers aan een onderzoek dat gefinancierd werd door een subsidie van de HHS; later werd ze schuldig bevonden. [13][10] Hoewel Van der Kolk beweerde “op de hoogte” te zijn geweest van Vardi’s gegevensvervalsing “vanaf het allereerste begin,”[10] bevestigt hij in ten minste één gepubliceerd artikel Vardi’s bijdragen aan de gegevensverzamelingl[14] en besprak hij Vardi’s werk in vol lof.[15] Het artikel, oorspronkelijk getiteld “Dissociation and the Perceptual Nature of Traumatic Memories: Background and Experimental Confirmation” en ingediend door Van der Kolk als onderdeel van zijn getuigenis als deskundige in de Hungerford zaak,[16] had aanvankelijk Vardi als coauteur. De titel werd later gewijzigd in “Dissociation and the Fragmentary Nature of Traumatic Memories: Overview and Exploratory Study”, waarbij Vardi niet langer als coauteur werd vermeld.[10]
Het oorspronkelijke artikel stelde dat 77 procent van de deelnemers de onderzoekers informatie verschaften die hun traumatische herinneringen bevestigde [PvE: verklaringen van ouders, broers of zussen die het misbruik bevestigden] en meldde dat de groep deelnemers die pas als volwassene getraumatiseerd raakten hoger scoorden dan het gemiddelde van de totale steekproef op de Dissociative Experiences Scale. In de herziene versie van het artikel werd echter aangegeven de traumatische herinneringen van de deelnemers alleen op zelfrapportage berustten [PvE: de bevestigende verklaringen van anderen waren alleen via de deelnemers zelf vernomen en niet gecontroleerd]. Bovendien werd vergelijking van de scores op de Dissociative Experiences Scale tussen groepen geschrapt. Van der Kolk verklaarde dat dit wellicht geschiedde omdat deze vergelijking slecht uitpakte voor hun hypothese.[17](p. 360-364)
In 1997 weigerde Van der Kolk herhaaldelijk gehoor te geven aan een dagvaarding in een zaak waarin hij door de aanklager als getuige-deskundige was opgeroepen, zodat dat de rechter een motie van de verdediging om hem te beletten een verklaring af te leggen, inwilligde.[18] Van der Kolk weigerde ook te getuigen in een andere zaak uit 1997. Hij zou de eiser hebben gebeld, beweerd hebben dat hij werd lastig gevallen door de False Memory Syndrome Foundation, en zou er bij de eiser op aangedrongen hebben om haar zaak te laten vallen. Volgens een rechtszaak die deze eiser in 2004 tegen Van der Kolk heeft aangespannen vanwege zijn weigering om te getuigen, liet Van der Kolk haar onder andere weten: “U moet zich realiseren dat als uw zaak voor de rechter komt, ik niet voor u zal getuigen. Dat is niet onderhandelbaar en ik denk dat u zonder mijn getuigenis waarschijnlijk niet zult winnen. Maar zoals het er nu voor staat zou u met mijn getuigenis ook niet winnen, vanwege bepaalde juridische complicaties die te ingewikkeld zijn om u daarover te vertellen. Ik dring er dus sterk op aan dat u het advies van uw advocaat opvolgt. Dit is niet het moment om koppig te zijn of te denken dat u het beter weet dan iemand anders. […] Ik zit niet langer op uw zaak. Ik kan dit niet aan u uitleggen. Bel me niet terug. Betaal uw rekening. U doet er niemand een plezier mee door eigenwijs te zijn.”[19] Volgens de klacht was de eiseres gedwongen haar zaak te laten vallen als gevolg van de weigering van Van der Kolk om te getuigen. Van der Kolk getuigde later dat de tegen hem aangespannen rechtszaak was geseponeerd.[20](p. 7-12)
Een klacht die in 2007 is ingediend bij de Massachusetts Board of Registration in Medicine beschrijft verontrustende beschuldigingen tegen Van der Kolk door een voormalige patiënte.[21] De klaagster beweert dat Van der Kolk bij haar PTSS heeft vastgesteld, en dat “we er samen snel achter kwamen dat een serie traumatische gebeurtenissen die ik in 2000 had overleefd, de wortel van mijn problemen waren”, waaronder “ontvoerd en gevangen gehouden worden door individuen die meerdere misdrijven hadden gepleegd, inclusief talrijke moorden”. De ex-patiënt was Van der Kolk dankbaar voor zijn hulp bij het ophalen van deze herinneringen. Echter, toen de patiënte weer op eigen benen kwam te staan, haar school afmaakte en een baan kreeg, nam Van der Kolk het haar kwalijk dat “ik zo snel en onafhankelijk succes boekte”. De patiënte, op zoek naar afsluiting, was van plan een verzoekschrift in te dienen bij de politie om een onderzoek in te stellen, toen Van der Kolk haar zou hebben voorgesteld aan een vrouw (en toenmalig patiënte van hem) van het Massachusetts Bureau voor Slachtofferhulp en een actieve politieagent (ook een toenmalig patiënte van hem) die tevens privé-detective was. Volgens de klaagster ontstond er een vreemde dynamiek, waarbij Van der Kolk erop zou hebben gestaan dat de privédetective haar meer in rekening zou brengen voor zijn diensten en dat alle communicatie tussen de drie partijen via hem zou verlopen. Vanaf dat moment beschrijft klaagster hoe haar relatie met Van der Kolk uit elkaar viel, wat uiteindelijk eindigde in de plotselinge beëindiging van haar therapie. Het blijkt dat Van der Kolk afstand van haar nam vanwege haar voornemen om naar de politie in Arizona te gaan, waar vermoedelijk het vermeende misbruik zou hebben plaatsgevonden.
Klaagster schreef zich opnieuw in voor therapie bij het Justice Resource Institute (het moederbedrijf van het Trauma Center, nu bekend als de Trauma Research Foundation) bij een andere therapeut, ter voorbereiding op het verwachte onderzoek naar haar beschuldigingen van misbruik in Arizona. Ondanks het feit dat zij erop had aangedrongen dat Van der Kolk hierbij niet zou worden betrokken, zou hij volgens haar nauwlettend hebben toegezien op de interactie van haar nieuwe therapeut met haar. In reactie op deze beschuldigingen beweerde Van der Kolk sceptisch te zijn geweest over de herinneringen van zijn voormalige patiënte, hetgeen in tegenspraak is met de bewering van klaagster dat Van der Kolk haar heeft geholpen bij het terugkrijgen van die herinneringen.
Van der Kolk leverde een getuige-deskundige verklaring in het proces van 2015 tegen Gigi Jordan, een ernstig geesteszieke multimiljonair uit Manhattan die haar achtjarige autistische zoon, Jude Mirra, vermoordde in een “barmhartige moord” bedoeld om hem te redden van een complot van een satanische sekte.[22] Deze getuigenis had als doel te beschrijven hoe trauma zich zou kunnen manifesteren in symptomen die consistent zijn met autisme, maar werd op procedurele gronden uitgesloten.
Van der Kolk werd in 2017 ontslagen bij het Justice Resource Institute na beschuldigingen dat hij een vijandige omgeving had gecreëerd die misbruik door de toenmalige uitvoerend directeur van het Traumacentrum mogelijk maakte.[23] Van der Kolk klaagde daarop het Justice Resource Institute aan en de zaak werd snel buiten de rechtbank om geschikt.[24] Volgens Wikipedia richtte hij in 2018 de Trauma Research Foundation op met het geld dat door de schikking beschikbaar kwam.[4]
Bij het artikel op de site van de Grey Faction staat een hele lijst met opmerkelijk citaten van Van der Kolk, veelal van verhoren als getuige-deskundige. Ik heb er hier slechts een selectie van overgenomen, de rest kunt u dus lezen op de oorspronkelijk plek en daar kunt u ook alle referenties en bronmateriaal vinden.
Opmerkelijke citaten
V: Gelooft u dat satanisch ritueel misbruik voorkomt in dit land?
A: Helaas wel.[25]
V: Bent u op de hoogte van enige nieuwe informatie over het bestaan van geheugenonderdrukking sinds de laatste keer dat we elkaar spraken?
A: Niemand is geïnteresseerd in de vraag of het bestaat. De vraag is hoe het werkt? Iedereen weet dat het bestaat. [16](p. 43)
Er is nog een groep mensen die erg controversieel is in het vakgebied, ik ben er niet zo bij betrokken, en dat is de hele kwestie van satanisch ritueel misbruik. […] Ik evalueer op dit moment adolescenten die ritueel misbruikt zijn, en de grootvader is in de gevangenis beland, en dat is het geval, en ze weten van de rituelen die ze hebben meegemaakt. Dus deze dingen gebeuren. Maar er is een groep patiënten die ik nauwelijks heb gezien, ik heb er een of twee gezien, die beweren dat ze deel uitmaken van een grote internationale seksueel misbruik kring, en de verhalen zijn consistent van het eten van baby’s en offers, et cetera. Aan de ene kant klinkt het als Jonestown, wat echt gebeurd is. Aan de andere kant weet ik niet of het gebeurt in de frequentie en omvang zoals deze patiënten beweren.[16](p. 77-78)
V: Bent u op de hoogte van situaties waarin mensen beweerden herinneringen te hebben aan seksueel misbruik of trauma en vervolgens vaststelden dat die herinneringen in feite niet waar waren?
A: Ja.
V: Bent u daarmee bekend?
A: In feite stopt ongeveer de helft van mijn patiënten rond Thanksgiving met te geloven dat hun trauma’s echt gebeurd zijn.
V: Ze stoppen met geloven?
A: Ja. Kerstmis, Thanksgiving, al mijn patiënten zeggen, “Ik wil naar huis. Ik wil een familie hebben.” En al mijn patiënten, bijna – een zeer groot deel van mijn patiënten zegt op dat moment, “Ik moet dat verzonnen hebben.”[16](p. 118)
V: [Verklaring van] [de American Medical Association Council on Scientific Affairs [Rapport over] Herinneringen aan seksueel misbruik in de kindertijd, 1994: “De AMA is van mening dat hervonden herinneringen aan seksueel misbruik in de kindertijd van onzekere authenticiteit zijn en extern geverifieerd zouden moeten worden.”
A: Dat is hun verklaring. Ik ben het daar niet mee eens, maar zij hebben daar recht op.
V: U bent op de hoogte van die verklaring van de AMA?
A: Ik ben me ervan bewust. Uh-huh. Ik denk dat het belangrijk is om op te merken dat slechts de helft van de bewijslast bij de slachtoffers ligt. Ik denk dat de bewijslast ook bij de daders ligt.[20](p. 108-109)
V: Bent U het met mij eens, dokter, dat de controverse over vergeten herinneringen een debat is over nauwkeurigheid, over vervorming, over suggestibiliteit van het geheugen?
A: Ik weet niet zeker waar het debat over gaat. Ik vraag me soms af of het een debat is tussen pedofielen en de mensen die getraumatiseerde patiënten behandelen.[27](p. 154)
Meer ‘Notable quotes’ bij het origineel.
De Grey Faction is een campagne van The Satanic Temple, een organisatie die ondanks de naam en gekozen beeldtaal maar weinig met satanisme als verering van een duivelse macht te maken heeft. Op de website omschrijven ze hun missie als: “De missie van de Satanische Tempel is het aanmoedigen van welwillendheid en empathie, het verwerpen van tiranniek gezag, het bepleiten van praktisch gezond verstand, het tegengaan van onrechtvaardigheid, en het ondernemen van nobele doelen.” Veel mensen hebben echter niet meteen in de gaten dat de gekozen stijl in de door en door religeuze Verenigde Staten uitstekend werkt om te provoceren en zo de doelstellingen over het voetlicht te krijgen, in ons seculiere landje zou het waarschijnlijk wat merkwaardig overkomen.
Overigens is de VPRO niet het enige respectabele medium dat Van der Kolk nogal kritiekloos aan het woord liet, dit interview in NRC van vorig jaar is een ander goed voorbeeld. Hier de voorlaatste alinea uit dat stuk. “Stevig bewijs”? Blijft onweersproken…
Er zijn allerlei activiteiten die je weer beter in contact kunnen brengen met je lijf, zegt Van der Kolk. Van kunst en muziek maken, tot bewegen en alternatieve lichaamsbehandelingen of massage-achtige therapieën als Rolfing en craniosacraaltherapie. Dat zijn methodes die nu nog vaak een zweem van alternatieve geneeskunde om zich heen hebben, maar waar volgens Van der Kolk stevig bewijs voor is dat ze helpen.
Meer leesvoer over Van der Kolk:
- De Doos van Pandora: Bessel van der Kolk
- James Coyne: The Brilliant Marketing of Bessel van der Kolk and Stephen Porges and His Polyvagal Theory
- Slate Star Codex: Book Review: The Body Keeps The Score
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Max Pam noemt vandaag de heer Bessel van der Kolk ook in z’n column in de Volkskrant.
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/als-ik-een-gelovige-zou-zijn-zou-ik-zeggen-god-moet-wel-bestaan-omdat-alles-zo-absurd-is~bafc056c/
Blijkbaar is NL werkelijk geobsedeerd om elke hypothese, elk onderzoek dat nog maar kan aantonen dat herinneringen inderdaad verdrongen kunnen worden, volledig murw te slaan… Ik heb ook gelezen hoe deze obsédé’s elke situatie waarin er sprake is van’ hervonden’ herinneringen na kindermisbruik, stelselmatig afdoen als nonsens en die rechtszaak die erover gaat (na kindermisbruik) dan geseponeerd wordt. En hoe deze personen, die instaan voor de beoordeling van rechtszaken daarover, werkelijk een hetze in gang hebben gestoken, in de media, tegen Griet Opdebeeck.
Loftus, die zogezegd baanbrekend onderzoek deed naar de werking van ons geheugen én bewezen zou hebben dat hervonden herinneringen niet bestaan, maar wél gecreëerd zouden worden door therapeuten, werd voor haar onderzoek blijkbaar betaald door een groep van mannen die door hun kinderen beschuldigd werden van seksueel misbruik. Om de rechtszaak die ze aangesmeerd kregen door hun kind (dat aangaf misbruikt te zijn geweest) te kunnen winnen, betaalden ze Loftus voor onderzoek daarover. Ik vind het zeer vreemd dat deze groep hier sowieso wordt voorgesteld als ‘onschuldige personen die vals werden beschuldigd’, terwijl, in mijn ogen, personen die een kind misbruiken, dit niet aan iedereen rondbazuinen. En ik hoop dat men ook beseft dat ‘gelijk krijgen’ door de rechtbank, niet bewijst dat je ook geen gelijk hebt, zeker als het gaat om feiten die niemand anders zag. Kortom, hoe kortzichtig is het niet van jullie om te beweren dat die groep bestaat uit onterecht beschuldigde personen. Hoogstwaarschijnlijk zitten er personen bij die onterecht werden beschuldigd, met daarbij evengoed personen die wel seksueel misbruik pleegden.
Loftus’ onderzoek heeft nooit aangewezen, nochtans, dat de hervonden herinneringen ontstonden in therapie, want haar onderzoek was typisch iets dat gebeurde in labo settings, zonder dat er nog maar 1 therapeut aan te pas kwam. Ze onderzocht ook helemaal niet hoe het brein werkt gedurende trauma’s (terwijl bv kindermisbruik ondergaan wel degelijk traumatisch is). De onderzoekspersonen werden simpele proefjes voorgelegd, die niets te maken hadden met trauma. Dus haar onderzoek zegt niks over het bestaan van hervonden herinneringen na trauma.
Maar zeker in NL doet het gerecht er werkelijk alles aan om ‘hervonden herinneringen’ niet te laten bestaan. Iedereen die daar durft tegen in te gaan, moet worden neergeslagen… En desnoods door anoniem een hetze te starten, in de media, tegen een schrijfster die beweert dat ze seksueel misbruikt werd, vroeger als kind en daarop uitkwam in therapie.
De enige juiste reactie lijkt me dan om dan nederig aan te geven dat we niet zeker zijn dat dit wel of niet kan. In plaats van op een geobsedeerde manier dit plat te walsen.
Ik merk dat dit fenomeen van plat walsen, toch wel typisch is voor NL. In Belgie, bijvoorbeeld, staat men meer open voor onderzoek rond het geheugen bij trauma.
Misschien omdat de gevolgen van die zogenaamd verdrongen herinneringen zeer ernstig kunnen zijn? Namelijk valse beschuldigingen van zaken die zelfs als er geen veroordeling volgt het leven van de beschuldigde persoon volkomen kapot kunnen maken. Bewijs maar eens dat je iets niet hebt gedaan.
En dit alles op de aanname, dat iemand daadwerkelijk heeft meegemaakt wat in therapie naar boven is gekomen, terwijl het net zo goed de therapeut kan zijn die het een en ander in heeft gegeven.
Alsof de gevolgen voor diegenen die sowieso niet geloofd worden, niet zeer ernstig kunnen zijn? En voor de slachtoffers die eventuele daders evengoed nog aan het maken zijn? Hoe zou het voor hen zijn, denk je?
Als dit (we mogen niemand vals beschuldigen) de enige drijfveer is om er alles aan te doen dat verdrongen herinneringen niet mogen bestaan, dan is daar weinig tot niks wetenschappelijks meer aan.
En nogmaals: waar is het bewijs dat de therapeut valse herinneringen veroorzaakt? Loftus heeft dat niet eens onderzocht.
Uit jouw reactie leidt ik vooral af dat het om ethische redenen gaat, ten voordele van mogelijke al dan niet onschuldige daders. Wetenschappelijk zijn er geen bewijzen dat verdrongen herinneringen, bij een trauma, onmogelijk zijn. Toch willen jullie dat persé zo aan de man verkopen en opdringen. Schandalig dus dat slachtoffers sowieso aanzien worden als leugenaars, door het gerecht omdat die commissie die oordeelt ervan uitgaat dat verdrongen herinneringen niet mogen bestaan. Ook schandalig hoe commissieleden anoniem de hetze hebben ontketend tav Griet Opdebeeck, terwijl ze niet eens haar dossier kenden.
Nogmaals: het enige juiste antwoord is, op basis vd huidige stand vd wetenschappen: ‘we weten niet of die al dan niet bestaan’. Zoals jullie dit aanpakken, is gewoon bedrog: doen alsof iets nooit kan, terwijl dit helemaal niet het geval is!
Ja, onschuldig veroordeeld worden is minder erg dan niet geloofd worden, op basis van een mogelijk door een therapeute ingegeven verhaal over seksueel misbruik.
Laten we alsjeblieft niet terugkeren naar de heksenjachten uit het verleden.
En alsof een vonnis en een onderzoek van de rechtbank plots bepalend is voor of hervonden herinneringen al dan niet bestaan?
Verder geef je zo aan dat ook dissociatieve fugue of een dissociatieve amnesie niet bestaat.
Blijkbaar is er een andere heksenjacht bezig in NL: op zij die durven aangeven dat hervonden herinneringen wel zouden bestaan. Zij moeten belachelijk gemaakt worden en publiekelijk als leugenaars worden bestempeld (cfr Griet Opdebeeck).
Kortom… we kunnen het dus best eens hebben over wat deze commissie en deze website ook vergeet te zeggen over het onderzoek van Loftus.
En verder… over ethisch handelen gesproken, dus, als je ziet hoe ze omgaan met mogelijke (toekomstige) slachtoffers…
U ziet liever een onschuldige veroordeeld en in de gevangenis, dan een schuldige op vrije voeten. Laten we alsjeblieft geen mensen veroordelen op basis van door therapeuten ingegeven sprookjes.
@Renate1
Neen, ik zie een rechtbank en een commissie besluiten nemen, gebaseerd op een sprookjesonderzoeken die nooit hebben aangetoond dat hervonden herinneringen oiv een trauma onbestaande zijn. Ik zie geobsedeerde commissieleden die een heksenjacht voeren als onderzoekers ertoe komen dat dissociatieve amnesie en hervonden herinneringen wel bestaan. Ik zie commissieleden levens verwoesten van mensen die (eventueel in de pers) verklaren als kind misbruikt te zijn geweest. Ik zie jou vasthouden aan Loftus’ onderzoek dat eigenlijk achterhaald is omdat het niet eens aantoonde wat jij blijft beweren. Waar heeft Loftus onderzoek gedaan naar therapeuten? Geef me de studies! Waar deed Loftus onderzoek naar herinneringen terwijl een trauma zich voltrok bij de proefpersonen? Geef me de studies!
Je doet hier mooi je best om te doen alsof ethiek bepaalt wat wel of niet wetenschappelijk is, maar ik zie je nergens aanhalen waar er precies onderzoek werd gedaan dat jouw fantasieën bevestigt dat hervonden herinneringen, na een trauma, niet bestaan en therapeuten deze aanpraten! Je blijft dit mooi omzeilen…
Ik zie jou, met andere woorden, geen enkel antwoord geven over het wetenschappelijke karakter van jouw mening (!) en de mening die vooral Nederlandse commissieleden hebben: het bestaan van dissociatieve amnesie, het bestaan van een dissociatieve fugue, samen met de vragen die ik hierboven maar blijf herhalen.
Nu, het is duidelijk dat het gewoon niet zo màg zijn, in NL, dat hervonden herinneringen zouden kunnen bestaan! En dat er zelfs niet aan getwijfeld màg worden, wat nochtans, op vandaag, de enige juiste conclusie is. Liever de onderzoekers en de vele patiënten belachelijk maken, dan je buigen over nieuw wetenschappelijk onderzoek én simpelweg inzien dat Loftus onderzoek totaal niet valide was om beweringen te doen over hervonden herinneringen bij trauma. Terwijl ik dacht dat dit, in statistiek, hét belangrijkste punt is om te mogen generaliseren.
Vraag is of deze hervonden herinneringen als bewijs mogen worden gebruikt, terwijl we absoluut niet mogen uitsluiten dat deze ‘herinneringen’ alleen aan het brein van de therapeut ontsproten zijn.
Het is erg genoeg dat het slachtoffer denkt dat de ingeprente herinneringen op ware gebeurtenissen gebaseerd zijn, maar daar hoeven verder geen onschuldigen het slachtoffer van te worden. Als we iemand voor misbruik moeten veroordelen, moeten we wel naar echte bewijzen kijken en hervonden herinneringen vormen geen bewijs van schuld. Daarvoor is er te veel op aan te merken en mogen we de mogelijkheid dat de herinneringen door een therapeut ingegeven zijn, niet uitsluiten.
Laten we alsjeblieft sceptisch blijven en geen dingen aannemen zonder duidelijk bewijs. Een onschuldige die in de gevangenis beland, krijgt de tijd die hij onschuldig in de gevangenis heeft gezeten, niet terug. Nog maar afgezien van het feit dat deze persoon mogelijk voor de rest van z’n leven met de nek zal worden aangekeken, onder het motto: “men noemt geen koe bont, of er zit wel een vlekje aan”, of ‘waar rook is, is vuur”.
Het slachtoffer van de therapeut schiet daar uiteindelijk ook niets mee op. Als er een trauma behandeld dient te worden, dan dient dit wel op integere wijze te gebeuren en niet op een manier waardoor andere onschuldige mensen het slachtoffer worden van ongefundeerde aanklachten. Daar schiet niemand wat mee op en het recht is daar ook niet mee gediend. Uiteindelijk zorgt dit alleen voor meer getraumatiseerde personen, namelijk niet alleen de oorspronkelijke patiënt, maar ook de man die onschuldig veroordeeld is.
Prima, ik zie jou nu, voor het eerst, aangeven dat er evenmin bewijs is dat hervonden herinneringen niet bestaan. Je geeft ook nergens een studie aan waar aangetoond zou zijn dat hervonden herinneringen nav een trauma onzin zijn. En dit is net wat ik al de hele tijd aangeef: het is onzeker of ze al dan niet bestaan, op wetenschappelijk vlak. Een heksenjacht op onderzoekers is daarom ook uit den boze. Ik hoop dat we op een dag immers wél duidelijkheid krijgen over het bestaan ervan.
Hoe het gerecht ermee omgaat, wil ik vooral aan hen overlaten. Zolang ze maar beseffen dat ze misschien grondig fout kunnen zitten in hun besluiten én ze beseffendat ze zich baseren op eerder een voorzichtigheidsprincipe dan op ‘de wetenschappen stellen dat hervonden herinneringen niet bestaan’.
Een therapeut dient ook zoveel mogelijk eerlijk te zijn tegen zijn cliënten. En dient dan ook minstens eerlijk te zijn dat de wetenschappelijke wereld het niet eens is of die herinneringen al dan niet bestaan. Cliënten komen trouwens evengoed af met ‘hervonden herinneringen’. Het is een mythe dat de psychotherapeut deze sowieso heeft aangepraat, als een cliënt hervonden herinneringen vermeldt. De therapeut is trouwens geen detective die aan waarheidsvinding moet doen, al zou het soms handig zijn dit te kunnen en kan je er eventueel wel, samen met de cliënt, op ingaan. Maar dan op een open manier, zonder taboes en obsessies. De therapeut dient geen vonnis te stellen en te oordelen dat de hervonden herinneringen vd cliënt fantasieën zijn, als geen enkel wetenschappelijk onderzoek dat heeft aangetoond. Dit is het werk van het gerecht, die zich trouwens ook grondig kan vergissen. Een vooraanstaande advocate zei me ooit: een rechtszaak winnen heeft niets te maken met gelijk hebben, maar wel met gelijk krijgen. Het was wat zwart-wit gesteld, maar uiteindelijk klopt dit wel. Het is het beste systeem dat we op vandaag hebben, maar het heeft evengoed (soms ernstige) mankementen.
Wat mij betreft is het waarheidsgehalte van hervonden herinneringen ongeveer even groot als dat van herinneringen aan een vorig leven.
De beperkingen van het rechtssysteem betekent wat mij betreft dat we zogenaamde hervonden herinneringen niet als bewijs moeten gebruiken. Laten we alsjeblieft voorkomen dat een onschuldige in de gevangenis beland en voor z’n leven beschadigd raakt. Daar is niemand bij gebaat.
Prima, dat is dan jouw mening. Een mening die niet gestoeld is op wetenschappelijk onderzoek en dus puur een mening is. Er is immers geen wetenschappelijk onderzoek dat jouw mening onderschrijft, ook niet dat van Loftus. Ik heb al 10 keer aangetoond waarom. Het onderzoek van haar is totaal niet valide voor de werking van het geheugen bij trauma en ze heeft niks onderzocht rond therapeuten. Het is dan zelfs een zware statistische fout, in wetenschappelijk onderzoek, om dat onderzoek wel te gebruiken bij hervonden herinneringen.
En na herhaaldelijk aandringen van mijn kant, kan je me zo’n onderzoek dat jouw mening onderbouwt ook niet tonen. Daarentegen is er vanuit trauma onderzoek wel wetenschappelijk onderzoek die het omgekeerd lijkt aan te tonen: dissociatieve amnesie en een dissociatieve fugue lijken wel te bestaan. Al hou ikzelf het voorzichtigheidshalve nog grotendeels in het midden.
Ik blijf het verder frappant vinden dat je niets aangeeft rond het beschermen van de cliënt of van toekomstige slachtoffers van eventuele daders. Ik zie je die zelfs niet mee nemen in je overwegingen. Ik snap echter zeer goed dat er ook geen onschuldigen in de gevangenis thuis horen. Maar ik krijg zowat de indruk dat de rechten van cliënten én potentieel nieuwe slachtoffers het er maar bij moeten nemen dat ze seksueel misbruikt werden of zullen worden én dat de daders vrijuit moeten gaan of zelfs nieuwe slachtoffers mogen maken. Heb je hier eigenlijk al eens bij stil gestaan?? Alleen al door eventueel te liegen aan cliënten als je zou beweren dat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat hervonden herinneringen niet bestaan, doe je daar aan mee!
Of is het vonnis van een rechtbank, gebaseerd op een NL commissie die er dan sowieso van uitgaat dat HG (hervonden herinneringen) niet bestaan en dan nog durven te beweren dat dit wetenschappelijk is aangetoond, nu plots een wetenschappelijk onderzoek en bewijs geworden? Dat zou wel heel straf zijn!
Er is genoeg wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de mogelijkheid om herinneringen in iemands geheugen te plaatsen, aan dingen die niet gebeurd zijn. Voor het bestaan van hervonden herinneringen is naar mijn mening onvoldoende bewijs en zolang dit bewijs niet onomstotelijk geleverd is, lijkt het me niet gewenst om deze ‘herinneringen’ te gebruiken als bewijsmateriaal in rechtszaken. Te meer daar dit onschuldige verdachten ernstig schade toe kan brengen.
Uitzonderlijke claims vragen om uitzonderlijk sterk bewijs. En aangezien er nooit is bewezen dat mensen traumatische gebeurtenissen daadwerkelijk zodanig kunnen verdringen dat ze deze zich alleen maar bij een therapeut kunnen herinneren, lijkt het mij zeer verstandig om deze beweringen met een stevige korrel zout te nemen.
Natuurlijk kan je herinneringen aanpraten. En omdat dit bestaat, is het plots ook bewezen dat therapeuten dit doen, bij HG? Wat een vreemde conclusie voor iemand die zegt zich te baseren op wet. onderzoek!
Het is bewezen dat iemand kan hoesten door een virale bronchitis. Is daarmee plots ook bewezen dat elke hoest komt door een virale bronchitis? Je verwart duidelijk correlaties met een causatie/ regressies.
En alsof hersensporen (neuronale netwerken) die sterk vervaagd zijn en waarmee er nog te weinig cues verbonden zijn om deze te activeren tot de bestaande herinneringen, toch niet opnieuw geactiveerd kunnen worden door bepaalde gebeurtenissen (cues) in iemands leven?
En ook nu weer zie ik dat je niet eens in staat bent om te overwegen wat de gevolgen daarvan zijn voor de cliënt die wijsgemaakt wordt dat HG niet bestaan, volgens wet. onderzoek. Je kàn het zelfs niet… Misschien zit jij ook wel in die commissie en doe je nu hetzelfde als wat die volop proberen: elk bericht erover proberen te ontkennen. Liever liegen aan de cliënt dan aangeven wat wetenschappelijk onderzoek echt stelt: ‘er zijn aanwijzingen dat HG wel bestaan, maar ik (jij) geloof er niet in.’ Ik begin immers meer en meer te beseffen dat er gewoon geen onderzoek is dat aantoont dat HG vals zijn. En dat de zogezegde bewijzen ervoor, gebaseerd zijn op generalisaties die zware statistische fouten inhouden. En ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb het er niet zo voor om te liegen tegen cliënten.
Nu, jouw betoog zegt genoeg! Het is dan ook goed dat die commissie ook eens flink onder de loupe wordt gelegd. Hier is immers sprake van geloof en niet van wetenschap.
Prima dat men voorzichtig ermee omgaat voor de rechtbank. Maar een schande dat ze een heksenjacht organiseren op cliënten of personen die HG benoemen.
En een schande dat een therapeut ingaat tegen wat het wetenschappelijk onderzoek echt stelt over HG en dan liever zijn of haar cliënt daarvoor opoffert. Dat zijn voor mij gevaarlijke therapeuten: de cliënt aanpraten dat zijn herinneringen sowieso vals zijn, terwijl dat mogelijks niet zo is. Over het aanpraten én de schade tgv van valse beweringen door therapeuten, kunnen we het misschien ook eens hebben?
Tenzij je nog iets kan toevoegen aan je komende berichtenreeks (waarin je jouw mening aangeeft) van bewijsvoering, beschouw ik deze discussie als afgerond. Het is duidelijk dat er geen bewijs is voor wat je beweert (alhoewel je dat voordien wel claimde). En dat er, daarentegen, welke aanwijzingen zijn dat er mogelijks HG bestaan. Daar ging de discussie in se om. En als zijweg, dat de commissie zich volkomen onverantwoord gedraagt door te liegen en mogelijke slachtoffers van seksueel misbruik aan te vallen en te ridiculiseren. Dat ze het voorzichtig willen spelen, OK, maar al de rest is een commissie onwaardig.
Laten we stellen dat het geloofwaardiger is dat herinneringen aangepraat zijn, dan dat mensen zich in therapie dingen herinneren, die ze helemaal verdrongen hebben. Al zou je bepaalde herinneringen willen verdringen, dan geloof ik nog niet dat dit lukt. Dan zouden er ook concentratiekampslachtoffers moeten zijn, die zich daar niets meer van kunnen herinneren.
Ik zou u bijvoorbeeld willen verwijzen naar dit artikel:
https://skepsis.nl/valse-herinneringen/
Ik kan ook nog naar de volgende artikelen verwijzen:
https://skepp.be/nl/psychologie-coaching/psychotherapie/verdrongen-herinneringen-verwrongen-therapeuten
https://skepp.be/nl/psychologie-hrm-coaching/twijfels-over-hervonden-herinneringen-aan-seksueel-misbruik
Ik heb het artikel gelezen en ik zie ook daar geen bewijs dat HG niet zouden bestaan. Dus nogmaals: neen, het is niet aangetoond dat HG fantasieën zijn. Het is niet omdat men terug wil verwijzen naar Freud, dat daarmee HG onwetenschappelijk zouden zijn. Ook al is dit een manier die Skepsis graag bewandelt.
Bovendien is het artikel vooral gebaseerd op het belang voor de rechtspraak tav mogelijke daders, niet op dat van cliënten en toekomstige cliënten die misbruikt zullen worden door daders die vrijuit zullen gaan. Voor mij is het meer en meer duidelijk dat je vanuit dat kader ook werkt. Er mag niet worden stilgestaan bij de cliënt zelf en de gevolgen voor hem als de herinneringen wel degelijk waar zouden zijn, maar deze niet mogen waar zijn vd therapeut. Of vd commissie… De schade die dit al heeft opgeleverd aan slachtoffers, is evengoed immens. Maar ik weet het, dat laatste is totaal onbelangrijk, voor personen die obsessioneel vasthouden aan interpretaties van vroegere studies die statistisch bekeken nooit hadden mogen worden besloten.
Ik kan veel vd artikelen van Skepsis wel smaken. Maar niet alles. Zo verscheen er in de beginjaren vd 21ste eeuw een artikel in Skepsis of consorten waarin EMDR als methodiek voor trauma verwerking totaal werd afgebrand, belachelijk werd gemaakt en op 1 hoop werd gesmeten met hocus pocus methoden. Ze konden er niet méér naast zitten, toen, bleek enkele jaren later. En nu er meer en meer onderzoek komt dat HG bij trauma misschien wel bestaan, kan men misschien een klein beetje dimmen?
Ik zou bovendien ook wel eens willen weten hoeveel psychotherapeuten er actief op zoek gaan en maar blijven doordrammen, bij cliënten dat ze seksueel misbruikt zijn, als de cliënt dat ontkent of afkomt met HG. Blijkbaar gebeurt het omgekeerde wel: doordrammen dat ze niet seksueel zijn misbruikt, toch zeker in NL. Nogmaals, als er bv HG naar boven zouden komen, bij geleide fantasie, dan geef je aan dat het niet zeker is of ze bestaan en dat blijf je dan maar herhalen, als dat nodig blijkt. Een psychotherapie praktijk is geen rechtbank die aan waarheidsvinding moet doen. Een therapeut moet geen advocaat of rechter gaan spelen, daar is die niet voor opgeleid en het getuigt van een grote pretentie als die denkt wel gelijk te staan met een advocaat of rechter. Therapie is bedoeld om mensen ondermeer te helpen hun trauma te verwerken. Je maakt geen nieuwe slachtoffers door aan te geven dat er wetenschappelijk gezien onduidelijkheid is over die HG. De therapeut hoort niet te bepalen of een cliënt al dan niet een procedure dient te starten voor seksueel misbruik, na het ‘vinden van HG’. Een therapeut kan wel stilstaan bij de pro’s en contra’s van een eventuele procedure en daarbij eventueel aanhalen dat een commissie die erover oordeelt, er altijd van uitgaat dat die niet bestaan, alhoewel onderzoek daarover onduidelijk is.
Wat mij, in elk geval, het meest tegen de borst blijft stoten is de leugen die commissieleden blijven verspreiden dat HG niet bestaan omdat dit zou blijken uit wet. onderzoek. En in de anonimiteit mensen aanvalt en belachelijk maakt, zelfs in het openbaar, als zij de mening vd commissie niet volgen én daarenboven niet eens het dossier van die cliënt kennen. Ik hou helemaal niet van zo’n vieze praktijken…
Ik hou het hierbij. Ik heb gezegd wat ik wou zeggen en dat steeds herhalen is zinloos. Ik lees bij jou evengoed telkens weer herhalingen. Ik besef dat commissieleden op mijn bericht zouden springen om te doen wat ze gewoon zijn te doen, als ze mijn bericht zouden lezen. Al kan het ook zijn dat dit scenario zich nu al afspeelt, ondertussen, in de reacties die ik kreeg.
Misschien is het voor jou belangrijk dat jij het laatste woord krijgt, om jouw mening over HG nog meer kracht te kunnen geven? Dan zal ik je dit maar gunnen.
Jouw 2de bericht heeft mijn eerste gekruist, waardoor ik het nu pas zie. En dus wil ik hier toch nog op ingaan.
Het gaat om een artikel van 20 jr geleden… Bij wetenschappelijke artikels noemen we dat zowat stokoud. We zijn 20 jr verder met onderzoek, ondertussen. Trauma experten hebben in die tussentijd veel extra onderzoek verricht. Deze zijn dus niet opgenomen in dat laatste stuk van Skepp. In diezelfde tijd zag Skepp EMDR nog als hocus pocus, volkomen onwetenschappelijk en werd het compleet belachelijk gemaakt. Ook al was er dan al beginnend onderzoek dat het omgekeerde aanwees. Terwijl EMDR nu gezien wordt als een eerste keus behandeling bij trauma.
Het is ook nog van de tijd waarin CGT (en ev. interpersoonlijke therapie) als enige werkende therapie werd beschouwd, in NL. Alles moest en zou CGT zijn. Tot zelfs bij de zorgverzekeraars toe. Andere bonafide therapie vormen werden met de grond gelijk gemaakt, vaak weer in NL. Ook door Skepp. Ondertussen weet men gelukkig beter en is er voldoende aangetoond dat ook andere bonafide therapievormen vaak even goed werken als CGT. En voor sommige problemen zelfs beter. Maar ondertussen zijn al de cliënten die toen niet geholpen werden met CGT, jaren in de kou blijven staan. Weeral in NL.
Over dissociatieve amnesie en fugue gaan we het dan al niet meer hebben. Deze bestaan dus niet voor jou. Neurobiologie het zie ik ook niet in waarom amnesie zeker niet zou kunnen bestaan. Dat gaf ik al aan. Na een commotio cerebri bestaat het alvast wel. Evengoed dat later het geheugen dan wel terug kan komen. Dit gaat natuurlijk om een fysisch trauma, maar er is geen reden om de mechanismen die dit veroorzaken te beschouwen als compleet onmogelijk tgv een psychisch trauma.
Ook is het goed gevonden om dan maar de schuld te steken op therapeuten. Terwijl men daar nooit onderzoek rond deed. Een HG? Ah, dat moet dan wel een slechte therapeut zijn die totaal verwrongen is… Of nog: een therapeut die daar durft op in te gaan, is een slechte therapeut. En we overgieten het nog met een sausje van psychoanalyse, zodat HG al helemaal belachelijk klinken. Terwijl het natuurlijk niet zo is, omdat Freud, als eerste iets heeft aangehaald, dat het daarom, per definitie, nooit kan bestaan.
In België wordt er gelukkig toch ietwat anders omgegaan met HG, zonder dat dit daarom, dacht ik, tot meer rechtszaken heeft geleid waarin personen onschuldig werden veroordeeld. Maar misschien zijn dat allemaal volkomen onverantwoorde therapeuten, in België?
Het spijt me, maar zolang je geen bewijs kan geven voor het niet bestaan van HG, kom je bij mij geen stap vooruit. En zolang je het enkel ethisch vindt dat personen niet onterecht in de gevangenis mogen verdwijnen (wat terecht is) en geen enkel belang hecht aan wat het voor cliënten betekent, die mogelijks wel gelijk hebben, besluit ik dat ethisch handelen blijkbaar niet geldt voor slachtoffers. En dat je gerust mag liegen tegen cliënten, zodat die maar zeker niet naar de rechtbank zou stappen. En dat je tenslotte ook een mogelijk slachtoffer, desnoods in de pers, mag belachelijk maken en op de grond mag afbreken. Griet ODB verklaarde onlangs dat ze door een diepe depressie is gegaan, nadat ze zo is aangevallen, in het openbaar, door anonieme commissieleden. Blijkbaar is dit volkomen gerechtvaardigd en ethisch handelen, ook in jouw ogen. Ik zie je immers enkel opkomen voor mogelijke daders. Ook als ik je uitnodig om stil te staan bij cliënten. Die lijken niet te tellen voor jou.
Tenslotte: waarom zou ik commissieleden en anderen nog geloven, als ze niet verveeld zitten met een leugen die ze overal proberen te verspreiden over hun zogezegd wetenschappelijk onderbouwd standpunt?
Dat was het!
Zijn er dan inmiddels gevallen bekend van mensen die aantoonbaar andere trauma’s hebben opgelopen en deze zodanig verdrongen hebben, dat ze deze helemaal vergeten zijn en deze alleen maar via therapie terug kunnen worden gevonden?
Ik denk dan bijvoorbeeld aan concentratiekampslachtoffers, kindsoldaten, of kinderen die hun ouders voor hun ogen hebben zien vermoorden.
Het niet bestaan van iets kan niet bewezen worden, maar gezien het feit dat er geen gevallen bekend zijn van andere traumatische gebeurtenissen die verdrongen zijn, lijkt het me vrij aannemelijk dat hervonden herinneringen niet bestaan, zeker niet als het gaat om traumatische gebeurtenissen.
Wat zonder gedegen wetenschappelijk bewijs moet worden aangenomen, kan ook zonder bewijs worden afgewezen. Dus geen bewijs in de categorie ‘Wij van WC-eend adviseren WC-eend”.
Eerst en vooral zou ik het ten zeerste appreciëren, mocht je eindelijk ook eens mijn vragen aan jou beantwoorden, die ik al vaak heb herhaald. Je gaat nergens op in en blijft steeds hetzelfde herhalen. Jij vindt dat het een en ander niet ethisch is, maar vindt blijkbaar dat het wel ethisch is om slachtoffers van misbruik voor te liegen en hen openlijk te beschuldigen en aan te vallen. Althans, dat maak ik op uit het feit dat je mij hierin nog geen enkele keer hebt tegen gesproken.
En zo heb ik nog een aantal vragen gesteld.
Dus neen, eigenlijk heb ik nu ook geen zin om in te gaan op jouw vraag. Net zoals jij elke cruciale vraag van mij negeert.
Maar goed, er zijn wel degelijk slachtoffers van de Holocaust die leden aan dissociatieve amnesie, terwijl bewezen was dat ze in concentratiekampen zaten:
https://www.researchgate.net/profile/Klaus-Kuch/publication/21619997_Symptoms_of_PTSD_in_124_Survivors_of_the_Holocaust/links/5ec1772a299bf1c09ac4a977/Symptoms-of-PTSD-in-124-Survivors-of-the-Holocaust.pdf
3,8% van de overlevers van de concentratiekampen zonder tatoeage en 10% vd overlevenden van de concentratiekampen met tatoeages bleken dissociatieve amnesie te hebben. Het ging om een kleine sample en de meesten vertoonden net flash backs ed, maar er waren er dus wel die de vreselijke zaken vergeten waren. En laat dat nu net tegenstrijdig zijn aan een belangrijke factor waar de believers van het repressed memory syndrome aan vasthouden: dat bij trauma het gebeuren net veel sterker wordt ingeplant in ons geheugen.
Als je nog zin hebt, kan je ook deze lezen:
https://www.tandfonline.com/doi/full/10.31887/DCNS.2018.20.3/rloewenstein
Ook in vorige oorlogen werden er soldaten gezien met dissociatieve amnesie.
In de literatuur vind je bovendien ook terug wat de believers van een repressed memory syndroom al hebben teweeg gebracht: vrouwen die seksueel misbruikt werden, kinderen die seksueel werden misbruikt worden verweten door de advocaten van de tegenpartij dat ze fantasten zijn, dat ze lijden aan het repressed memory syndroom. Zoals dat bv ook het geval was bij Weinstein. Daders die daardoor vrijuit gaan. Slachtoffers die nog een keer getraumatiseerd worden omdat ze niet geloofd worden en belachelijk worden gemaakt.
Nu, ik herhaal nogmaals dat het net de believers zijn van het repressed memory syndrome, die beweren dat er bewijs is dat deze niet bestaan. Terwijl dat bewijs ontbreekt. Ik laat het in het midden, jij niet. Overal in de literatuur zie je dat er onduidelijkheid is over het al dan niet bestaan ervan. Maar de commissieleden in NL weten het blijkbaar wel zeker. En daar hoor jij blijkbaar ook bij.
Ik zal het hier trouwens bij laten. Je hebt gekregen wat je vroeg. Morgen begint de werkweek en heb ik andere zaken te doen. Nu kan jij misschien nog mijn vorige vragen ook beantwoorden. Over hoe ethisch je bezig bent als je mensen overtuigingen inplant in hun geheugen, die vals zijn. Zoals dat gebeurt bij het wijsmaken dat het bewezen is dat HG niet bestaan. Over hoe ethisch het is om slachtoffers te kleineren in het openbaar. Over wat het betekent om als slachtoffer niet geloofd te worden, terwijl je mogelijks wel gelijk hebt. Over waarom er gelogen moet worden dat het wet. is aangetoond dat HG niet bestaan. En dan nog over de andere zaken die ik aanhaalde.
Correctie: ‘repressed memory syndroom’ moet natuurlijk zijn ‘(repressed) false memory syndroom’.
Sorry, maar om dieper op jouw vragen in te gaan beschik ik niet over de noodzakelijke kennis. Derhalve moet ik me dus baseren op wat andere deskundigen hierover schrijven. En dan vertrouw ik toch eerder op de deskundigen die Skeptische organisaties aanhalen dan een wetenschapper, die toevallig wel geloofd in hervonden herinneringen.
Ik hoopte dat anderen, die meer capabel zijn, misschien ook hun zegje wilden doen in deze discussie, maar dat is helaas niet gebeurd.
Renate1 schreef op 28 augustus 2022 om 14:59: “Er is genoeg wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de mogelijkheid om herinneringen in iemands geheugen te plaatsen, aan dingen die niet gebeurd zijn. Voor het bestaan van hervonden herinneringen is naar mijn mening onvoldoende bewijs en zolang dit bewijs niet onomstotelijk geleverd is, lijkt het me niet gewenst om deze ‘herinneringen’ te gebruiken als bewijsmateriaal in rechtszaken. Te meer daar dit onschuldige verdachten ernstig schade toe kan brengen. Uitzonderlijke claims vragen om uitzonderlijk sterk bewijs. En aangezien er nooit is bewezen dat mensen traumatische gebeurtenissen daadwerkelijk zodanig kunnen verdringen dat ze deze zich alleen maar bij een therapeut kunnen herinneren, lijkt het mij zeer verstandig om deze beweringen met een stevige korrel zout te nemen.”
Het debat alhier doet me denken aan het debat met (hardcore) creationisten. Nogal wat christenen en andere gelovigen hebben er grote problemen mee cq weigeren te accepteren dat het vooralsnog niet nodig is om ‘niet-natuurlijke gebeurtenissen’ te betrekken bij het lopende onderzoek naar de oorsprong en de ontwikkeling van het leven op Aarde. Ik heb het hier dus over de evolutietheorie.
Nogal wat van deze gelovigen weigeren te accepteren dat hun visies niet passen bij de moderne wijze van het doen van wetenschap. Een flink deel van deze gelovigen zullen (deels) afstand van hun geloof moeten doen alvorens ze de evolutietheorie geheel kunnen omarmen. Die kans is nagenoeg 0. En waarom komen er geen gedegen antwoorden op de vragen op http://www.deatheist.nl/index.php/artikelen/665-vragen-voor-welwillende-creationisten ?
“Het debat alhier doet me denken aan het debat met (hardcore) creationisten.”
Ik ben totaal niet deskundig op het gebied van de psychologie, maar heb me in de paar dagen voor het gesprek met Bessel van de Kolk twee keer een middag verdiept via het internet publiek toegankelijke litetatuur over hervonden herinnerringen.
Naar mijn indruk is de de situatie m.b.t. “recovered memories” heel anders dan die m.b.t. het zogenaamde evolutie-creationisme debat. In geval van evolutie is er een wetenschappelijke consensus die door creationisten niet geaccepteerd wordt. In het geval van recovered memories gaat het om een wetenschappelijke consensus (“recovered memories may be true, false, or a mixture of the two and the use of suggestive therapeutic techniques with patients who do not remember any history of abuse is hazardous and generally inappropriate” – Brewin 2021, p. 444) die door een aantal forensische psychologen zoals Ottegaat bestreden wordt. Er is dus anders dan in het creationisme-evolutiedebat in de recovered memory controverse ook sprake van een wetenschappelijke controverse. Ik vind het dan ook een beetje vreemd dat Pepijn van Erp hier zonder enig kritische commentaar (en zonder enige uitleg m.b.t. het debat) hier die vuilspuiterij van de ‘Grey Faction’ overneemt.
Zie
Chris Brewin Tilting at Windmills: Why Attacks on Repression Are Misguided (Perspectives on Psychological Science 2021, Vol. 16(2) 443–453) voor de controverse
en
het Recoverede Memory Project voor “110 Corroborated Cases of Recovered Memory”.
Oeps, ‘Ottegaat’ moet (natuurlijk) ‘Otgaar’ zijn. Mijn excuses voor deze verschrijving.
Een typische aanval op de reputatie van iemand , die ingezet wordt bij een ieder die te dicht in de buurt komt bij onderwerpen als georganiseerd satanisch misbruik. Als de naam van de schrijvers van dit artikel nog geen wenkbrauwen doen fronsen, dan zal geen enkel argument je overhalen. Daarom gaat Bessel van der Kolk niet in discussie met dit soort mensen. Daar valt niets te winnen, zijn er enkel op uit om je kapot te maken.
En zeker ben ik het ermee eens dat zeer zorgvuldig per casus gekeken moet worden of er werkelijk sprake is van verdrongen herinneringen, want het is glad ijs. Maar om nu te suggereren dat therapeuten aan de lopende band bizarre gewelddadige verhalen in mensen hun hoofd planten, is ook wel een beetje zot niet?! Zeker voor mensen die zeggen te strijden tegen het valselijk beschuldigen van mensen!