De derde editie van de Happinez van dit jaar staat in het teken van jezelf vinden. In deze drukke tijden met zoveel keuzes die elk mens kan en moet maken wil de Happinez een steuntje in de rug bieden om je staande te houden in een veranderende wereld. De artikelen op de cover gaan (bijna) allemaal over dit thema.
Tarot voor thuis (bladzijde 108)
Zelfs de Happinez laat in het midden of de kaarten daadwerkelijk iets te maken hebben met een hogere macht, of dat het een methode is om zaken op een rijtje te krijgen waar je mee zit. Voor dat laatste lijkt tarot me net zo’n manier om helderheid te krijgen als het kernkwaliteitenspel waar ik vaker dan me lief is op werktrainingen mee om de oren ben geslagen. Alleen heeft dit mooiere plaatjes. Misschien moet ik maar mee op de lezersworkshop om er een beter beeld van te krijgen.
Oosterse wijsheid voor een stralende huid (bladzijde 58)
Hoe een stralende huid bij kan dragen aan jezelf vinden is me niet geheel duidelijk. Aan de andere kant is me al eerder opgevallen dat voor een blad dat innerlijke verrijking zoekt er toch ook behoorlijk wat aandacht is voor het aan de man brengen van spulletjes om je uiterlijk te verfraaien. Van de 33 bladzijdes met advertenties die ik aantref in dit blad gaan er maar liefst 13 over de uitwendige mens. Naast de poeders en smeerseltjes zijn er natuurlijk ook methoden die gebruik maken van Oosterse wijsheden om jezelf te laten stralen. Wat me in dit rijtje opvalt is de acupunctuur. Nu heb ik onlangs het boek gelezen van Simon Singh over acupunctuur en andere alternatieve geneeswijzen, Trick or Treatment. In dit boek wordt op onderhoudende en wetenschappelijk onderbouwde manier uitgelegd dat de werking van acupunctuur als geneeswijze nooit is aangetoond. Maar kan het wellicht iets betekenen voor kraaienpootjes? De journaliste in de Happinez vertelt vol enthousiasme hoe de behandelingen haar rimpels als sneeuw voor de zon doen verdwijnen. Hartstikke mooi natuurlijk, maar hadden we daar misschien een voor- en na-foto van mogen hebben? Ik had graag even meegekeken naar het resultaat.
Dan maar het net op. Een ronde langs Google wijst uit dat cosmetische acupunctuur inderdaad een hot topic is: de ene na de andere website biedt behandelingen aan voor een niet zo schappelijke prijs. Maar werkt het wel echt? Na 15 sites met holistische behandelingen kom ik aan op thebeautybrains.com: een (zelfbenoemde) wetenschappelijke kijk op cosmetica. Het oordeel? Begin er maar niet aan, die acupunctuur. De ene helft van de claims kan niet worden aangetoond, de andere helft zijn slechts holle frasen. Het meest interessante van dit artikel is echter niet het artikel zelf (er wordt namelijk niet gerefereerd aan daadwerkelijk onderzoek, dus waar de auteur die conclusie op baseert blijft nogal in het luchtledige hangen), maar de discussie die losbarst in de commentaren, anders dan in het artikel hier en daar met onderbouwde standpunten. Uiteindelijk lijkt het er aan het einde van twee pagina’s commentaar op dat het bewijs voor de werking van cosmetische acupunctuur voornamelijk anecdotisch is, hetgeen voor de gelovigen afdoende lijkt te zijn en voor de skeptici niet. Ik blijf tot nader order in het skepsiskamp. Volgens mij ben je meer gebaat bij gezond eten en lichaamsbeweging om je huid gezond te houden dan om duizenden kleine naaldjes in je hoofd te laten prikken voor 185 euro per behandeling (kijk ook eens naar de video!).
Zeven dagen als een nomade (bladzijde 30)
Het nomadenverhaal irriteert me een beetje om eerlijk te zijn. Volgens mij hebben veel mensen een idealistisch beeld van nomade zijn. Vrijheid, de wind in je haren, geen vastigheid en geen bezit om je zorgen over te maken. De nomaden beschreven in dit artikel zijn echter niet zo vrij als ik wikipedia mag geloven: de Touareg hebben een kastesysteem dat in sommige streken grenst aan slavernij, ze zijn al meerdere malen slaags geraakt met de lokale overheden en hun gebied in Nigeria wordt bedreigd door de uraniumwinning die daar plaatsvindt. Ik vraag eerlijk gezegd me af hoe een vakantietripje door de woestijn zich verhoudt tot het leven van nomadisch volk. Volgens mij is nomade zijn best hard werken. En makkelijk is het al helemaal niet.
Dat gezegd hebbende lees ik wel een heleboel interessante dingen over de Touareg in het artikel op Wikipedia: ze hebben muziekfestivals, ongebruikelijke sporten (rennend worstelen lijkt me best moeilijk) en in plaats van de vrouwen zijn het de mannen die gesluierd zijn. Wikipedia-artikelen zijn nooit heel uitgebreid maar wat er staat intrigeert me wel. Misschien wel iets om me eens in te verdiepen. Persoonlijk vind ik het interessanter dan de pogingen van de journaliste om de glimlach van haar kameel te interpreteren. Maar goed, zonder het artikel over nomades had ik dit allemaal niet gelezen, dus uiteindelijk is het toch nog een positieve ervaring geworden. Met of zonder kameel.
Test: ben je aarde, lucht, water of vuur? (bladzijde 68)
De elementenvierhoek is ontwikkeld door filosoof en loopbaanadviseur Adriaan Hoogendijk. Het achterliggende idee is dat ieder mens verschillende eigenschappen in verschillende mate meedraagt. Zo staat vuur voor verlangen en passie, lucht voor ideeën en associaties, water voor meelevendheid en communicatie en aarde voor praktischheid en discipline. Aan de hand van een kwadrant kun je aflezen welk type je bent, wat je sterke kanten zijn en wat je valkuilen zijn. Ik blijk een ‘zinzoeker’ te zijn. ‘Bij jou zijn alle elementen sterk ontwikkeld en je slaagt dan ook in wat je aanpakt. Maar waarschijnlijk bekruipt je dan vaak het ‘is dit alles?’ gevoel’. Hmm. Dit klinkt bekend. Ik herken mezelf wel in de omschrijving. En ik heb de test eerlijk ingevuld, zonder eerst te kijken welk type ik het liefst wilde zijn. Best leuk. Alleen voel ik me dan niet echt geholpen door het advies dat ik meer moet luisteren naar mijn ziel en de wijsheid van mijn lichaam moet volgen. Ik snap best wat ze bedoelen, maar de formulering roept bij mij wat irritatie op. Maar ja, het bleek al tijdens de test dat ik liever direct communiceer dan in vage bewoordingen.
Trouw blijven aan jezelf (bladzijde 100)
In het artikel over trouw aan jezelf blijven gaat het over keuzestress. Angst om keuzes te maken, omdat we overspoeld worden door mogelijkheden, omdat we bang zijn het verkeerde te kiezen, of omdat we bang zijn dat we de boot missen als we ons ergens op vastleggen. Volgens mij is dat iets dat iedereen wel herkent. De adviezen die de Happinez geeft zijn wat mij betreft zinnig maar niet revolutionair: realiseer je dat er geen Goede of Slechte keuzes zijn, praat er eens over met iemand, slaap er eens een nachtje (of drie) over als je ergens niet uitkomt, denk goed na over wat je nu echt belangrijk vindt in het leven. In het artikel wordt ook de antroposofische methode uitgelegd om zelfonderzoek te doen. Ik heb niets met antroposofie, maar er zijn vast genoeg mensen die er veel plezier en baat bij hebben.Of je iets met dit artikel kunt lijkt me heel persoonlijk. Ik denk dat een skepticus niet snel in de doelgroep valt.
Onzin is storend
Happinez lijdt voor mij aan hetzelfde euvel als waar veel vrouwenbladen aan lijden. Bij de meeste artikelen vraag ik me af waarom ik het lees. De consequentie hiervan is natuurlijk wel dat mijn recensie daardoor ook gekleurd wordt: ik snap niet zo goed waar de Happinez nu precies over gaat. Aan de andere kant: is dat erg? Volgens mij is dat een kwestie van smaak en dat mag best terugkomen in een recensie. Ik ben me er alleen wel van bewust dat het meespeelt in het beeld dat ik schets.
Wat me wel ronduit stoort is dat de redactie af en toe dingen in artikelen zet alsof het algemeen bekend is, terwijl het volgens mij je reinste kolder is. Het mooiste voorbeeld hiervan is het welkomstgeschenk op bladzijde 67: de maansteenketting. Nieuwe abonnees ontvangen deze ketting, want deze ‘staat bekend om het geven van inspiratie en het versterken van je intuïtie. […] Leuk om te weten: de glans van de stenen verandert met de stand van de maan.”
Pardon u zegt? Nog afgezien van of stenen wel of niet een effect hebben op je persoonlijkheid of gezondheid – hoezo verandert de glans van de stenen met het licht van de maan?
Maansteen bestaat uit twee soorten kwarts, albiet en orthoklaas. Deze liggen in laagjes op elkaar gestapeld waardoor het licht wordt gebroken en alle kanten op wordt verspreid. Dit zorgt voor de karakteristieke melkachtige kleur van maansteen. Ik heb echter nog nooit gehoord dat het licht verandert bij de stand van de maan. Ik kan op internet ook helemaal nergens informatie vinden buiten de gebruikelijke edelstenentherapiesites over wat dit gedrag zou veroorzaken. Wat moet ik me hier überhaupt bij voorstellen? Is dat alleen als je hem in het maanlicht houdt, of verandert ie ook van kleur overdag? Maar goed, ik zou geen fatsoenlijke skepticus zijn als ik niet dit zelf wilde toetsen. Ik heb een armbandje geërfd van mijn grootmoeder, mét een maansteen erin. Ik ben best bereid om een maandje of wat te monitoren of er kleurveranderingen optreden. Maar dan wel op een wetenschappelijk verantwoorde manier, als ik er eentje kan verzinnen. Want ik ga niet zomaar wat roepen natuurlijk…
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Ach, net als zovele andere wil dit blad zichzelf verkopen, zuiver onzin. Maar genoeg snullen in de wereld. Niets nieuws. Ik heb al gemerkt dat menig mens dit soort blad gewoon koopt uit puur verveling. Wijlen mijn schoonvader kocht soms dit soort lor, kwam thuis, bladerde er even door, en. . . gooide het weg! Nog meer verveeld erna dan voor hij het kocht! Dit soort publicaties toont gewoon de ondraaglijke leegte van het moderne bestaan. Niets meer omhanden! Zodra de mens meer bezit of krijgt dan wat hij levensnodig heeft, slaat de verveling toe. Dan gaat hij op kroeg, rookt zich kapot, of koopt dergelijke pseudo-“goedingelichte” rommel. Net zoals men een zuur of bitter geneesmiddel in de suiker rolt opdat het kind het tot zich zou nemen, net zo, zei ik, wordt de reclame (want dàt is net wat je moet slikken) in de suiker en stroop van de onzinnige zogezegd weldoordachte artikels gedrenkt. En de goi maar kopen. Voer voor zieleknijpers.
Ik wil best geloven dat er mensen zijn die dit soort bladen uit verveling koopt. Maar dat kan toch de bulk van de lezers/kopers toch niet zijn? Happinez is ook niet het enige blad. Er zijn veel meer van die glossy’s met veel plaatjes en heel veel advertenties met grote oplages (die oplage is waarom de adverteerders het aantrekkelijk vinden). Huis-aan-huisbladen worden ook ijverig gelezen door grote aantallen mensen, daarom kunnen die helemaal van advertenties bestaan.
Wel, ik ben zeer dubieus en vraag me af of het inderdaad niet de bulk van de kopers is. Ik heb het meegemaakt, je sprak daar over huis-aan-huisbladen met niets anders dan reclame en adverts erin, die ook gretig gelezen worden, ik heb het dus meegemaakt dat sommige mensen warempel die dingen LEZEN. Wat ze er van verstaan of onthouden hebben kan joost weten. Maar het gaat met het brein van de massa zoals met een computer: garbage in – garbage out. Ze moeten niet noodzakelijk schlemielen zijn. Maar als je zo’n krantenpapier-weekblad van de eerste tot de laatste bladzijde leest, het onding dan mooi vouwt en op een schap legt, dan denk ik toch dat je werkelijk niets omhanden hebt. En merk nou, de huis-aan-huisrommel wordt gewoonlijk gelezen door wat men vroeger de “arme werklieden” kaste noemde, de glossy’s worden meestal gelezen door de middle-class huisvrouwen en de weerloze klanten bij de dokter of tandarts. Want dààr liggen die losgerafelde ondingen in de wachtkamer op het tafeltje.
Er is gewoon een “markt” voor bladen met dit soort vaag gezwets.
En niemand van de lezers (op een enkele scepticus na) die zich afvraagt of het allemaal wel waar is of goed onderzocht.
Mond open en slikken maar!
Junkfood, dat is het; meer pretendeert het niet.
Ongelezen op de Gooise salontafel.
Kassa!
Kijk maar eens in een AKO-winkel wat daar allemaal voor nutteloos papier te koop is.
Daar kan je dan Ode ook onder rekenen, hoewel dat er misschien minder glossy uitziet. Ik heb ergens het gevoel dat dit blad in bepaalde kringen misschien wat serieuzer wordt genomen dan een blaadje als Happinez. Stukjes als in Happinez kan je ook vinden in andere damesbladen.
Ik nam Ode vroeger absoluut serieus. Het doet zich ook serieuzer voor
dan Happinez. Ode roept een positief gevoel op vind ik, waardoor ik
mezelf altijd kon identificeren met de slogan die altijd zo mooi op de
poster stond van The X-Files: I Want to Believe!
Jammer dat sprookjes, hoe mooi ook, niet waar blijken te zijn.
2011/5/16 Disqus :
Om onbekende redenen is dit artikel vanochtend onder mijn naam gepubliceerd. De auteur is echter Rosalinde van Wijck. Gelukkig is het nu gecorrigeerd.
Ik denk dat u oorzaken bedoelt in plaats van redenen. Tenzij iemand een speciale reden had het artikel onder uw naam te plaatsen natuurlijk…
Het verhaspelen van oorzaken en redenen kom ik helaas dagelijks tegen, zelfs in mijn kwaliteitskrant NRC. Tegenwoordig lijkt wel alles met een reden te gebeuren, ook als er geen bedoeling aan ten grondslag lag maar slechts een oorzaak.
Misschien vindt u het muggezifterij, maar als “oudere jongere” die met een zekere mate van taalpurisme is opgevoed, ervaar ik het als storend. Nou ja, … ik blijf eraan haken…
Ik ben van oordeel – en u ongetwijfeld met mij – dat een scepticus (die nu eenmaal zaken en personen langs de critische meetlat legt) zich uiterst zorgvuldig zou moeten uitdrukken.
En het verschil is zo simpel…
Dat is juist opgemerkt! Ik zal er voortaan op letten. Ik merk wel vaker dat mijn brabantse achtergrond, alsmede de totale desinteresse voor alles wat met school te maken had tijdens mijn jeugd, mijn taalvaardigheden niet bepaald ten goede komt. Pas tijdens mijn studie hoorde ik van mijn vrienden (die ik liefkozend taalnazi’s noem ;)) dat er verschil bestaat tussen woorden als ‘langs’ en ‘naast’. Ik hoop dus dat u mij op mijn onjuistheden blijft wijzen. Van fouten maken leert men immers het meest. Maar dan moet men wel weten dan men een fout heeft gemaakt. Bij voorbaat dank!ps. Zeg gerust ‘je’!
OK, je/u pakt mijn opmerking op een plezierige manier op.
T.a.v. tutoyeren ben ik wat ouderwets opgevoed. Accoord, maar dan wel graag wederzijds!
Bij kreten als “jezelf vinden” vraag ik mij altijd af hoe de zoekenden weten dat zij gevonden hebben wat zij zoeken. En als je jezelf gevonden hebt, wie is die ander dan die aan het zoeken was?
Dat soort zaken als “jezelf vinden” rangschik ik onder de term “vaag gezwets”, zoals ik hierboven al aangaf.
“Junkfood” voor op de Gooise salontafel, bij gebrek aan echte vulling.
Maar kennelijk hebben (hadden? – want junkfood is erg modegevoelig) … laat ik ze “figuren” noemen .. .(om geen beledigend woord voor dit soort lieden te gebruiken) als Ratelband er een goede boterham aan…
Leuk, verstoppertje spelen in je eentje.
ik denk dat sommige mensen er niet bij stil staan dat er gewoon een redactie achter dat blad zit met gewone mensen die de boel vol moeten schrijven. Ik heb een vriendin die “de Happinez” een beetje als een instituut lijkt te zien en die me wel eens een artikel daaruit heeft voorgeschoteld. “Wijsheid” is bij haar een toverwoord, in tegenstellig tot “wetenschap”. Het boek “zelf denken” dat ze voor zichzelf op een skepsiscongres had gekocht, is uiteindelijk in mijn boekenkast beland. Nog steeds ongelezen, want ik weet natuurlijk al precies wat erin staat! 😉
Over Ode gesproken, ieder kwartaal heeft kwaliteitskrant NRC Handelsblad een bijlage van Ode.
In maart een interview met Deepak Choprah over de ziel van leiderschap en een column van David Servan-Schreiber.
In mei gaat het weer over leiderschap (hot item kennelijk), plus een paginagrote advertentie voor de opleiding tot biofotonentherapeut van het Institute of Applied Biophoton Sciences van Johan Boswinkel, met wiens aanpak (alles vetgedrukt) de afgelopen 25 jaar tienduizenden mensen van allerlei ziekten en kwalen zijn genezen, succespercentage boven 80 %. De eerste wetenschappelijke studies zijn inmiddels gepubliceerd (er staat niet bij waar). Helaas kon ik geen duidelijk Nederlands adres van dit instituut vinden, anders zou deze reclame een aardige casus kunnen zijn om voor te leggen aan de Reclame Code Commissie.
Verder een uitgebreid interview met spirituele lerares Byron Katie en een paginagrote advertentie voor haar workshop bij managementcentrum De Baak (bijna 4.000 euro voor 5,5 dagen). En een artikel “Gezond gezin” over de systeemtherapie van Virginia Satir die we volgens Wiki niet mogen verwarren met de familieopstellingen van Hellinger. En nog een verhaal over Deep Democracy (Arnold Mindell) dat mij redelijk zweverig lijkt.
Ik heb NRC verzocht verschoond te mogen blijven van deze bijlage in ruil voor een passende reductie op mijn abonnementsgeld. Helaas geen antwoord gehad.
Daar erger ik mij dus ook groen en geel aan.
NRC reageert ook bij mij niet. Aangezien de krant bij het gekrompen formaat ook in kwaliteit aanzienlijk is gekrompen, overweeg ik serieus mede vanwege die rotbijlagen mijn abonnement op te zeggen.
Om precies dezelfde reden heb ik mijn abonnement inmiddels opgezegd. Ik koop liever losse kranten tot het niveau verbetert.
Tja, soms wordt het wel lastig om alle onzin te mijden. Kranten komen met bijlagen waarvan het wetenschappelijk gehalte twijfelachtig is. Zo had De Volkskrant een paar jaar geleden de bijlage Hart & Ziel waar nog wel wat op aan te merken was. De regionale radio laat in haar vragenrubriek ook nog wel eens de nodige onzinverkopers aan het woord, zoals paragnosten en tarotdeskundigen. Vandaag had men nog iemand over opvoedingproblemen bij hoogsensitive kinderen.
Ik ben lid van de Vereniging voor Kattenzorg, omdat ik daar vrijwilligerswerk voor doe. Dat wil dus zeggen dat ik voor katten, van mensen die op vakantie zijn, zorg. In hun blad stond dit keer een artikel van een holistische dierenarts die zich met homeopathie, fytotherapie en accupunctuur bezig hield. Deze dame (zijn vrouwen gevoeliger voor dit soort dingen?) betoogde in het blad dat rauw vlees veel beter zou zijn voor katten en ook voor honden. Nu kan ik daar geen oordeel over vellen, maar het feit dat de dame zich met kwakzalverij bezig houdt, doet me het ergste vrezen.
Ik kan ook niet beoordelen of het beter is, onze dierenarts vindt het niks, hij zegt dat er veel rommel in het vlees verwerkt zit. En het valt mij inderdaad op dat het altijd holistisch/alterneutisch angehauchten zijn die dit dieet aanbevelen. Dat maakt mij dus ook argwanend.
Er zijn best veel van die blaadjes inderdaad. Ik vind het altijd een beetje griezelig hoe vanzelfsprekend journalisten ook dat soort dingen opschrijven. ‘Deze oefening opent je hartchakra. Heb je last van stress? Misschien moet je je bed verplaatsen, want het kan zijn dat hij op een aardstraal staat. Durf jij onder een ladder door te lopen? Toeval bestaat niet. Maak jezelf gezond – ga detoxen voor de ontslakking.’ En dat allemaal zonder blikken of blozen, laat staan er ook maar één kanttekening erbij te plaatsen. Brr.
Inderdaad, als mensen dat soort dingen beweren, mag je ze toch wel wat kritischer aan de tand voelen. Dat vond ik enige tijd geleden ook toen een aantal eindtijdgelovigen in een actualiteitenrubriek aan het woord kwam.
Even terug naar de krant met vervelende bijlagen: als maar genoeg mensen die krant (maar dat geldt ook voor alle andere rommel) links laten liggen, dan houdt het echt wel op. Ze zijn erg gevoelig voor commercie! Kortgeleden had die zogenaamde kwaliteitskrant een actie voor nieuwe abonnees: 2 maanden voor de prijs van 1 maand. Ik heb als jarenlange abonnee de klantenservice gebeld met de vraag waarom ze bij dit soort acties altijd mikken op nieuwe klanten maar oude klanten altijd overslaan. Ja, dat vond men een goede vraag! Ze hadden er overigens een bevredigend antwoord op. Maar denk maar niet dat ze alle klanten met hetzelfde antwoord actief gaan benaderen…
Haha, dat heb ik dus ook eens gedaan. Ik ben bijna 30 jaar abonnee en krijg nooit een cadeautje, dus toen er weer eens een aanbieding was voor nieuwe abonnees heb ik ook maar eens gebeld met de vraag waarom de trouwe abonnees nooit een presentje kregen. Tja… daar moesten ze denk ik nog over nadenken. Niet dat ik om presentjes zit te springen, maar het geeft me zo’n vervelend gevoel dat als de buit eenmaal binnen is ze geen boodschap meer aan je hebben. Bij de VARA kregen trouwe leden nog weleens een afzichtelijke lepelset of zo.
Maar goed, wij vonden de kwaliteit de laatste jaren behoorlijk achteruit gaan. Als we flut willen lezen is er altijd nog de Happinez. Dus hebben we na rijp beraad opgezegd, begin juli krijgen we ‘m voor de laatste keer in de bus en begint het NRC-loze leven. Zal mij benieuwen.
Het ging mij natuurlijk ook niet zozeer om geld, maar om er eens aandacht voor te vragen.
Ja, zei meneer Klantenservice, dat is een goede vraag…
Nu, zei ik, dan nu nog een goed antwoord; meneer ik zal niet meteen de krant opzeggen als u niets kuntdoen, maar bedenkt u eens iets aardigs…
Overigens kreeg ik door deze actie mijnerzijds een fraai stel DVD’s toegezonden.
Als je rustig in een hoekje blijft zitten, gebeurt er niets, en juist dat laatste stoort me. Gewoon een beetje aandacht hoeft eigenlijk niets te kosten.
Het probleem is natuurlijk dat er eigenlijk geen krant is zonder bijlagen waarin wel eens onzin staat. Leven zonder krant zie ik ook niet echt zitten. Het alternatief is gewoon de onzin niet lezen. In dat opzicht verschilt de onzin niet van sport.
Ik heb een reactie gehad van de adjunct-hoofdredacteur van NRC Handelsblad. Men weet bij de redactie heel goed hoe het zit met Ode. Maar de uitgever stopt buiten de redactie om zo’n bijlage bij de krant.
Ik ben die zinloze reclamebijlagen bij NRC meer dan beu. Maar ze reageren niet eens als je protesteert. De krant zelf is recent ook zienderogen achteruit gegaan, m.i. door het kleiner formaat. Op zaterdag word je getracteerd op series flauwe flutartikeltjes. Op die dag is het overigens al geruime tijd geleden plotseling een ochtenkrant geworden, dus slechts enkele uren na het vrijdagblad. En iedere dag is het weer origami vouwen om er een leesbaar tijdschrift van te maken. De conclusie wordt zeer binnenkort simpel maar snoeihard. De uitgever kan wat mij betreft … Jammer voor de redactie!
Ik krijg het heen en weer van dat nieuwe formaat, vind het hoogst irritant en krijg er soms zelfs een klein woede-aanvalletje van.
De boekenbijlage vind ik ook al een hele tijd steeds meer achteruit gaan. Het is maar zelden dat er een echt goede recensie in staat en die is dan ook nog vaak overgenomen uit de NY Review of Books of de Times Litt Suppl. En aangezien ik die altijd koop heb ik die dus altijd al gelezen.
Enfin, ik lijk wel een echte zeurpiet!
Persoonlijk vind ik het nieuwe formaat, zowel van de Volkskrant, als van de NRC een verademing. Lees alleen de Volkskrant, omdat ik daar op geabonneerd ben. Zou misschien de voorkeur geven aan de NRC, als dit een ochtendkrant zou zijn. De prijs is natuurlijk ook nog een factor.
Vroeger las ik de NRC nog wel eens bij kennissen, als ik voor de katten zorgde.
Het probleem is dat, zolang een krant meer abonnees wint, dan verliest, het commercieel aantrekkelijk blijft. Om het simpel te zeggen, als een groot deel van de lezers tevreden is, of de krant aantrekkelijker vindt worden met wat flutartikeltjes, zal dit onderdeel blijven van het beleid. Met kwaliteit en diepgang verkoop je te weinig kranten.
Wel beetje off topic, maar ik ben nieuwsgierig wat jij van dat BARF vindt en of jij je katten rauw voedsel geeft.
BARF? Ik geef m’n katten geen rauw voedsel, maar gewoon kattenvoer. Dingen die gepropageerd worden door mensen die allerlei kwakzalverij aanhangen, geloof ik niet zo. Zodra dit soort dingen gepropageerd gaan worden door mensen waar ik vertrouwen in heb, ben ik misschien geneigd het een en ander nog eens te overwegen.
Ik denk er net zo over. 🙂
Toen ik nog een kater herbergde, wilde die maar 1 soort brokjes en blikvlees. Iets anders hoefde je niet te proberen. Toen hij diabetes kreeg, moest hij ander voedsel van de dierenarts (duur spul ook nog…) maar hij liet het staan en keek alleen maar verwijtend dat hij niets te eten kreeg.
Dankzij de dagelijke toediening van insuline (je wordt heel handig in razendsnel inspuiten) heeft hij nog een jaartje genoeglijk geleefd.
Dus: rauw vlees? Onzin!
Maar om de bezwaren van de Harry’s meteen te ontzenuwen: 1 kat geldt niet echt als bewijs.
Mijn katten eten ook alleen maar brokjes. M’n vorige kat at alleen maar blikvoer en is 20 geworden. Dat gold ook voor de Siamees van m’n ouders. Ik heb in de loop der tijd voor heel wat katten gezorgd, maar nog nooit voor een kat die rauw vlees at. Afgezien van een gevangen muis misschien.
Als ze een muis of een vogeltje vangen, komen ze er trots mee binnen en leggen het dan aan je voeten met een blik van “kijk mij eens flink bijdragen aan de voedselvoorziening; dit is echt voor jou, je mag het hebben…”.
O ja, dat het altijd mee naar huis moet! Overigens verdenk ik onze kat er nu van dat hij buiten bij-eet. Hij kreeg plotseling last van voedselallergie en moest dus aan het hypo-allergene voer. Dat smaakt(e) hem prima, maar hij was ook ietsje te dik dus hij kreeg precies afgepast wat hij voor zijn ideale gewicht mag hebben. Maar de laatste dagen gaan de brokjes soms ineens niet helemaal op, terwijl hij geen gram is afgevallen, integendeel zelfs. Hij brengt ook niks meer mee naar huis, terwijl hij dat vorig jaar wel deed…
Niet altijd hoor, ik heb het ook wel meegemaakt dat ik alleen een muizenstaartje vond.
Nou zie je, ik denk dat die van ons zijn vangsten ook gewoon zelf opeet.