recensie

Een nieuwe Happinez en over wijsheid nog wel. Nou nou. Vol goede moed ga ik aan de slag en begin met lezen. Maar ik moet zeggen dat deze editie een stuk meer irritatie oproept dan de vorige die ik heb gerecenseerd: er staat onwaarschijnlijk veel onzin in dit nummer.

Het begint helemaal niet zo slecht. Het interview met Geertje Couwenbergh vind ik leuk. Ik ken haar alleen van naam en dacht dat ze heel zweverig was, maar dat blijkt reuze mee te vallen. Ik ren niet meteen naar de winkel voor haar nieuwe boek, maar ik ben aangenaam verrast dat er een down to earth artikel in de Happinez staat.

De column van de hoofdredactrice, daar word ik niet zo blij van – iemand die vast een heel leuk inkomen krijgt voor dit blad en dan vertelt hoe ze soms bijna haar schoonmaakster benijdt omdat die zo trots is op haar zoon en hard werkt om haar kinderen een beter leven te geven dan ze zelf heeft gehad. Ik denk persoonlijk dat de schoonmaakster waarschijnlijk wel met háár zou willen ruilen, gedreven of niet.

Daarna gaat het snel bergafwaarts. Dat ze homeopathische aftersun aan de man brengen op de beautypagina, alla, maar als ik vervolgens adviezen voorbij zien komen over dat we allemaal aan de goeroe moeten of dat het goed is voor je energiebanen om in de zon kijken, dan gaan mijn stekels wel behoorlijk overeind staan. Een overzicht van de belangrijkste artikelen.

Damanhur: Utopia bestaat

“Daar sta ik in tranen, midden in een spiraal van stenen op een veld in de Italiaanse zon. Dat had ik niet gedacht – dat het me zo diep zou raken. Er moet hier een loeisterk veld van energie aanwezig zijn. “

Lisette Thooft is op bezoek bij een Italiaanse leefgemeenschap en blijkbaar is het daar energetisch maar een heftige boel. Ze vertelt hoe ze luistert naar bomenmuziek, onder een soort spirituele droogkap gaat en danst onder de sterrenhemel van Atlantis. Damanhur is een wereldje apart. De wikipedia deelt ze in als ‘nieuwe religieuze beweging’. Gesticht in 1975 door Oberto Airaudi (tegenwoordig Falco) begon de commune met 24 leden. Inmiddels zijn er zo’n 1000 volgelingen die in de Damanhur-federatie wonen. Als ik het zo lees raak ik een beetje gefascineerd: het zijn duidelijk onschadelijke en vriendelijke mensen, maar geloven ze echt dat ze telepathisch communiceren met planten? Ze geloven in ieder geval wel dat de planten in staat zijn om muziek te maken. Daarnaast hebben ze een eigen tempel uitgehakt in een berg, wonen ze in boomhutten en geloven ze dat ze door positief en optimistisch te zijn dat uitstralen naar de hele wereld via een netwerk van synchronisiteitslijnen. Deze mensen zijn zo interessant dat ze een eigen artikel verdienen. Over Damanhur dus binnenkort meer.

Lisette loopt duidelijk helemaal met ze weg. Over de droogkap (een Pranabehandeling à 50 euro) schrijft ze:

“Ik luister en haal diep adem. Na enige tijd komt er een droom in me op van een paar weken eerder. Daarin ben ik in een ruimteschip aan het oefenen. Ik weet dat op het dak een vliegdekbaan is, het ziet eruit als giga zonnepanelen, vanwaar je op kunt stijgen, het universum in, en dat het ooit de bedoeling is dat ik dat doe. Nu, onder het selfica apparaat van Falco, weet ik opeens dat die droom over Damanhur gaat. Ja, zeg ik innerlijk, ja, ik ben bereid om op te stijgen. Ja, ik wil. ”

Vliegen is misschien nog een beetje lastig, maar zweven kan Lisette in elk geval al prima.

Durf te vertrouwen op je eigen wijsheid

Ik bof maar: het volgende artikel is van dezelfde schrijfster. Ze vertelt over haar zoektocht naar wijsheid, want volgens haar is wijsheid het grootste goed. Daar zou ze op zich een punt kunnen hebben, maar vervolgens adviseert ze om een goeroe te volgen. Maar niet te lang, want je moet natuurlijk wel je eigen weg volgen. Zo vertelt ze dat ze zelf jarenlang Australische goeroe Barry Long heeft gevolgd. Nu ben ik niet zo thuis in de goeroes, maar ik zie weinig revolutionairs in wat deze meneer te vertellen had. Hooguit dat hij aardig wat over seks heeft geschreven. Heteroseksuele seks, dat wel. Hij geloofde in een soort van archetypische pure vrouw en een nobele man. Ik krijg er een beetje een ongemakkelijk gevoel van zodra ik opeens dat soort termen voorbij zie komen. Ik ben liever mezelf.

Maar: geen nood, niet iedereen hoeft aan de goeroe.

“Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat iederéén een goeroe moet volgen. Ben je perfect opgevoed door twee, wijze liefhebbende ouders of ben je een zeer oude ziel die de in vorige levens opgedane wijsheid nu bewust kan leven, dan heb je geen goeroe nodig. “

Gelukkig maar.

Vervolgens komt er een verhaal over een sufi-mysticus uit 642 en zelfs Osho (ofwel: Bhagwan Shree Rajneesh) komt voorbij. Nog anderhalve bladzijde verder met parabels over dauwdruppels  en vlammetjes met wijsheid komen we uit bij de conclusie:

Wijsheid doe je op door te leven, door je te proberen te verplaatsen in anderen en door problemen van meerdere kanten te bekijken.

Naja, dat lijkt me best een mooie conclusie, maar daarvoor hoef je toch niet naar een goeroe? Ik denk niet dat mijn ziel nou zo oud is, maar ik ben heel wel in staat om onzin te spotten als ik het in een blad zie staan.

Mantra’s zingen je geest tot rust

Mantra’s kennen we allemaal wel: je neemt een woord en je herhaalt het. Heel vaak. Heel heel vaak. En dat is goed voor je. De bekendste is waarschijnlijk “Om mani padme hum“, maar er zijn er vele. Waarschijnlijk voel je jezelf best dom als je voor de eerste keer op een kleedje 108 keer een tongbreker in het Sanskriet moet reciteren, maar het lijkt erop dat net als bij meditatie de effecten van mantra’s meetbaar positief zijn. Ja, zegt Happinez, want:

‘Het gaat om de trillingen die de klanken voortbrengen. Die werken in op je lichaam en geest. Als je ervan uitgaat dat alles trilling en energie is, dus ook wij mensen, dan is het geen vreemd idee dat de trillingen die we voortbrengen door te zingen ons beïnvloeden. De vibraties die een mantra opbrengt, verspreiden zich door je hele lichaam. Ze stromen naar je hart, je lever, je nieren – alle organen worden aangeraakt. Ook in het lichaam opgeslagen emoties kunnen door een mantra worden losgetrild en ‘schoongemaakt’.

Eh, nee. Wat er wel gebeurt, is dat je door mantra’s langzamer gaat ademhalen en dat is volgens dit onderzoek goed voor je. Ik kan verder niet veel onderzoek vinden zonder op allerlei Swami Salami-sites te komen, maar alhoewel ik het artikel niet helemaal kan volgen vind ik het er wel plausibel uitzien. Plausibeler in ieder geval dan ‘een soort innerlijke acupunctuur’ die als een plumeau je zorgen wegveegt. Met trillingen uiteraard.

De helende kracht van de zon

Bij dit artikel gaat het echt de verkeerde kant op. Ja, het klopt dat je vitamine D aanmaakt onder invloed van zonlicht. Maar als we vervolgens een kan water in de zon moeten zetten om hem op te laden met zonnekracht ‘net als planten dat doen’ begin ik toch verontwaardigd te splutteren. Planten hebben – heel erg kort door de bocht – chlorofylpigment in hun cellen waarmee ze de fotonen die op het blad vallen opnemen en de energie die daarbij beschikbaar komt gebruiken om de fotosynthese op te starten. Dit is een uitgebreid bestudeerd en complex proces – om te zeggen dat een emmertje water hetzelfde kan vind ik eigenlijk een belediging voor de plantenwereld.

Als ze vervolgens aankomen met Hira Ratan Matek en tips over zonstaren ben ik echt klaar met dit artikel. Niet met meneer Matek (HRM voor ingewijden), over hem ga ik binnenkort meer vertellen. Maar mensen adviseren dat het goed is voor snellere genezing van lichaamscellen om in de zon te gaan kijken is van de gekke. Ten eerste omdat het nergens op slaat, ten tweede omdat het gewoon niet goed voor je ogen is. Meestal is de schade niet permanent, maar je ogen zijn gevoelige instrumenten en er zijn een heleboel wetenschappers die daar over kunnen meepraten.

Mild geërgerd lees ik door. Het wordt er niet beter op naarmate ik verder blader. Zo kom ik een interview tegen met Katja Schuurman die gelooft dat waterkristallen beïnvloed kunnen worden door negatieve gedachten. ‘We bestaan voor zo’n 80% uit water, dus als gedachten dit met water kunnen doen, stel je dan eens voor hoe ze ons kunnen beïnvloeden’. Het idee is afkomstig uit de documentaire “What the bleep: down the rabbithole“, een niet zo goed geslaagde poging om wetenschap en religie te combineren. Uiteindelijk is het toch allemaal weer quantum. Blijkbaar heeft Katja helaas dan weer niet opgezocht hoe dat is gegaan met dat wateronderzoek, want dan had ze geweten dat het werk van Japanse wetenschapper Masuru Emoto allang volledig ontkracht is. Skepsis schreef er in 2006 al over. Niet dat dat de man er overigens van weerhoudt om allerlei resonantie-magneet-kristal apparaten te verkopen op zijn website.

Ik begin nu toch maar in een wat hoger tempo te bladeren, want hier word ik niet vrolijker van. In de column ‘Inzicht’ tref ik de overtreffende trap aan: de schrijfster was haar kat kwijt en besloot om dan maar een kattenmedium in te schakelen. Na wat heen en weer gechannel met de poes (30 euro per telefonisch consult) blijkt Maus weer op te duiken. Het meest wonderbaarlijke aan dit verhaal vind ik dat het gepresenteerd wordt alsof het de normaalste zaak is van de wereld dat je iemand belt die telepathisch met katten praat.

Hier kan zelfs een interview met Alain de Botton over zijn boek ‘A religion for atheists‘ niet veel goed aan maken. Ironisch genoeg is deze Happinez over wijsheid alles behalve goed wijs.