Vanavond is de finale van So You Think You Can Dance (SYTYCD). Ik ben zeer benieuwd wie het gaat worden, ik heb dan ook geen aflevering gemist dit seizoen. Ik heb zelf geen dansopleiding gedaan maar heb jarenlang allerlei streetdance, hiphop, poppin, new york house dance lessen gevolgd en aan workshops meegedaan. Je kan wel zeggen dat dansen een grote hobby van me is (naast Skepsis natuurlijk).
Tijdens de audities van SYTYCD kwam er een bijzondere auditant voorbij. Niet per se vanwege de persoon maar meer om de ‘stijl’ die zij danst: Biodanza.
Voor een kort interview met Idelette voorafgaand aan de bovenstaande auditie zie SYTYCD site. Seizoen 2010, aflevering 4, vanaf 31:50. Interessant is dat zij zegt het afgelopen jaar een dansopleiding te hebben gedaan, namelijk Biodanza.
Nu wil het toeval dat ik vorig jaar meegedaan heb aan een workshop Biodanza. Of je nu wel of niet kon dansen maakte niet uit want ik kon alles wat ik in mijn eigen danscarrière had geleerd direct vergeten: het werd niet gebruikt. Geen pas de bourrée, jacks of chest-pops, bij Biodanza werd simpelweg bewogen op de muziek. Wat voor beweging dat was maakte niet uit. Tot zover niets mis natuurlijk. Het geheel heeft nogal een ongestructureerde indruk maar dat mag de pret niet drukken.
Onze workshop begon met de oefening elkaar langdurig diep in de ogen staren. In de normale sociale omgang wordt dit eigenlijk op slechts twee manieren opgevat: een uiting van agressie of een seksuele interesse. Ik volgde de workshop vanwege een groepsuitje bij mijn toenmalige werkgever waar ik toen pas net gestart was. Dat ik nog niet alle collega’s kende en dit nogal wat ongemakkelijke momenten opleverde kan je je vast wel voorstellen. Het doel van de oefening zou zijn ‘contact maken’.
Bij een andere oefening stonden we in een kring en mochten we universele energie ontvangen (allemaal omhoog met die handjes en omhoog kijken, de ‘ontvangst’-positie) en geven aan de kring (handjes naar beneden en vooroverbuigen). De docent kwam ons af en toe ongemakkelijk lang in de ogen kijken en meedoen.
Het volgen van elkaars vingertoppen was ook goed voor het ‘contact maken’ en daar werd dus ook nogal wat tijd aan besteed.
Bekijk de onderstaande video eens voor een impressie van zo’n workshop.
Het onderstaande filmpje duurt 10 minuten. Spoel dus gerust door, het gaat om een indruk.
Wat is Biodanza nu precies?
Biodanza is a human integration system of organic renewal, of affective re-education, and of re-learning of the life original functions. Its application consists in leading vivencias through music, singing, movements and group encounter situations.
Juist. Iemand een idee waar dat concreet op neerkomt? Ik niet. Eigenlijk zou er nog ergens het woord ‘quantum’ moeten staan om het compleet te maken. Vivencias zou in elk geval spaans zijn voor ‘persoonlijke ervaringen’ als ik google mag geloven.
De Vivencias bestaan uit vijf ‘lijnen’ volgens Biodanza4all.com:
VITALITEIT
het leven met meer energie tegemoet tredenSEKSUALITEIT
het ervaren van verlangen en plezier in je eigen sensualiteitCREATIVITEIT
je creatieve vermogens aansprekenAFFECTIVITEIT
tederheid en respect in het geven en ontvangen van universele liefdeTRANSCENDENTIE
het uitstijgen boven je ego om hogere niveaus te bereiken van integratie met de mensheid, de natuur en de kosmos
Geen idee waarom dat lijnen zouden zijn.
Wat leer je nu eigenlijk in zo’n opleiding waar Idelette over spreekt? Volgens Biodanza4all.com komen er 28 punten voorbij en duurt de opleiding minimaal 3 jaar. Elk punt komt tijdens een weekend van theorie en dans aan de orde.
Het resultaat, als we het onderstaande filmpje (en mijn eigen ervaring) mogen geloven, is het voornamelijk zo ongecoördineerd mogelijk bewegen op muziek. En langdurig naar anderen staren natuurlijk. In ieder geval kom je er de eerste ronde van So You Think You Can Dance dus niet mee door.
Dit klinkt mij in de oren als de zoveelste manier om bedrijven geld uit de zak te kloppen, met het idee dat de mensen er beter van zullen presteren.
Tja, hoewel ik het in principe met je eens ben is het natuurlijk wel zo dat we samen een ervaring hebben meegemaakt. Ik geloof dat samen dingen meemaken goed kan zijn voor het groepsgevoel (maar misschien dat een arbeid&organisatie psycholoog daar meer over kan vertellen) en via die weg mogelijk prestatie bevorderend.
Maar of het, om dat te bereiken, nu echt nodig is om elkaar (veel en veel te lang) aan te staren, elkaars vingers te volgen of ongecontroleerd te bewegen op muziek is wat mij betreft een goede vraag.
Ik kan me voorstellen dat er wel betere methoden zijn.