De Amerikaanse presidentskandidaat Rick Santorum beweert dat in Nederland grootschalige bejaardenmoord plaatsvindt. Op 6 februari vertelde hij aan een geschokt publiek dat bezuinigingen op de gezondheidszorg er in Nederland toe hebben geleid dat in Nederlandse ziekenhuizen massaal onvrijwillige euthanasie wordt toegepast op bejaarden. Het gevolg volgens Santorum: Nederlandse bejaarden vluchten naar buitenlandse ziekenhuizen. Zo ontlopen ze de gifinjecties die hen hier te wachten staan.
De ultra-conservatieve Santorum wil zijn publiek waarschuwen tegen euthanasie en abortus (en vermoedelijk ook wat schrik aanjagen voor het gezondheidsplan van president Obama). Maar om dat doel te bereiken zuigt hij een flinke hoeveelheid nep-feiten over de gang van zaken in Nederland uit zijn duim. Op het blog reddit.com zijn de feiten gecheckt.
- Santorum: Nederlandse bejaarden zouden massaal polsbandjes dragen met daarop ‘geen euthanasie AUB’. Feiten: hiervan is natuurlijk geen sprake.
- Santorum: de helft van het aantal euthanasiegevallen in Nederland zou onvrijwillig zijn. in werkelijkheid zijn er strenge regels en is euthanasie altijd vrijwillig. Sterker nog: euthanasie is formeel verboden. Dit wordt op reddit.com uitgelegd.
- Santorum: euthanasie zou goed zijn voor 10% van de totale sterfte in Nederland. In werkelijkheid was in 2010 slechts 2,3% van de 136.000 sterfgevallen het gevolg van euthanasie.
- Santorum: Nederlandse bejaarden zouden massaal toevlucht zoeken tot buitenlandse ziekenhuizen. Feit: hiervan is geen sprake (met uitzondering van Spaanse overwinteraars, hoewel die naar het schijnt liever naar Nederland gaan als ze iets mankeert).
Bekijk zelf hoe Santorum dit allemaal uit zijn duim zuigt:
Ik kan wel begrijpen dat Santorum duidelijk wil maken dat hij tegen abortus en tegen euthanasie is. Maar ik vraag me af of hij na heeft gedacht over de negatieve gevolgen van zijn onzin-feiten: misschien jaagt hij wel Amerikaanse toeristen onnodig schrik aan – die zullen misschien bang worden dat het door Santorum verzonnen Nederlandse beleid ook op hen wordt toegepast als ze onverhoopt tijdens hun vakantie in Nederland ziek worden of een ongeluk krijgen. Dat zou slecht zijn voor de Nederlandse economie. En misschien krijgen Nederlandse toeristen en zakenmensen in Amerika wel allerlei vreemde vragen. Draagt dat bij aan samenwerking en begrip over en weer tussen bondgenoten? Wordt het niet eens tijd dat de Nederlandse ambassadeur een brief schrijft aan de voorzitters van de fracties in het Amerikaanse parlement dat dit zo niet langer gaat?
Met dank aan dit NRC bericht.
Foto voorzijde: rick santorum (wikipedia).
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Het is het proberen waard, maar ik geloof niet dat het zoveel uitmaakt.
Alhoewel er weinig reden is te twijfelen dat die Santorum dit werkelijk gelooft bijvoorbeeld dat maakt niet uit. Hij bedient een publiek die dit al gelooft. En het heeft ook niet zozeer met Nederland te maken – je zou verwachten dat als ze dit werkelijk geloofden de UAV’s al op weg waren naar Rutte – maar met Amerikaanse binnenland politiek. Dat Santorum er een concreet verhaal van maakt met cijfers en al verhult misschien enigszins dat het schrikbeeld Nederland hier slechts dient als metafoor, als parabel.
Een respons van het campagne-team van Santorum zou bijvoorbeeld kunnen zijn te zeggen dat als als het dan niet waar is, dat dit is omdat het niet waar zou moeten zijn en dat dit precies is wat hij ermee wilde zeggen en blij is dat men het met hem eens is. En dan ben je daar mooi niks mee opgeschoten omdat die mensen het gewoon blijven geloven, wellicht Santorum incluis.
Een verzachtende omstandigheid voor de impact op onze economie is dat juist dat gedeelte van de Red State conservatieven die van dit soort kolder wel pap van lusten niet bepaald bekend staan om hun reislust. Zij worden over het algemeen juist nooit geconfronteerd met andere ideeën dan hun directe omgeving heersen en zijn doorgaans immuun voor een infusie met realiteitszin. Vooral als dit via overheidskanalen gaat.
Toen Obama zijn hervormingsplannen van de gezondheidszorg voorstelde, deden in de US ook geruchten de ronde dat er “doodscommissies” zouden worden opgericht om ouderen te euthaniseren. (Misschien om joodse – meestal democratische – kiezers te overtuigen?)
Dit lijkt mij hier gewoon een uitloper van.
Daarnaast vind ik het wel een beetje contradictorisch: republikeinen zijn tegen een openbare gezondheidszorg, maar als er besparingen zijn op openbare gezondheidszorg die zogezegd verplichte euthanasie tot gevolg hebben, zijn ze ineens voor meer overheid/tegen besparingen? Begrijpe wie begrijpe kan.
En zoals Albert zegt: de redneck/flyover states zijn niet echt gekend om hun openheid t.o.v. andere culturen dan de hunne.
Nee, men vindt dat het allemaal eigen verantwoordelijkheid is. Als je geen geld hebt om gezondheidszorg te betalen, moet je het maar zonder doen, of zien of de een of andere liefdadigheidsorganisatie (lees de kerk) het wil doen. De overheid is slecht, de overheid is slecht…. (dit tot in het oneindige herhalen). Voor sommige Amerikanen is de overheid de bron van alle kwaad en hoe minder de overheid zich met de levens van mensen bemoeit, hoe beter.
Een van de uitspraken die je wel is tegenkomt is: “Wat is de engste zin in het Engels? ‘Ik ben van de overheid en ik ben er om je te helpen.'”
Dat van die polsbandjes berust misschien op het gegeven dat er mensen zijn ten aanzien waarvan er een ‘niet-reanimatie’-beleid is. In het verwarde brein van zo’n politicus staat niet-reanimeren wellicht gelijk aan euthanasie, en het door elkaar halen van ontkenning en bevestiging is een bekende fout.
Tja, dat van die polsbandjes vind ik een lastige zaak. Het niet-reanimeren beleid van verpleeghuizen faciliteert naar mijn idee nogal eens de wens van familieleden van de patient in kwestie, terwijl er bv. in geval van dementie, niet altijd een wens van de patient zelf is.
Laat ik het anders, minder gegeneraliseerd formuleren; Ik ken een verpleegtehuis waar iemand die ik ken met Alzheimer, zonder dat diegene het zelf weet, niet gereanimeerd zal worden. Voor de medewerkers wordt dat aangegeven met een polsbandje. Uit de gang van zaken kreeg ik niet het idee dat dit een zeldzaamheid was, maar ik kan mij altijd vergissen.
En nee, dat is inderdaad niet hetzelfde als euthanasie, dus hoort het wellicht niet in dit topic thuis..
Zelfs met betrekking tot uw anekdote, kunt u zeggen of u dit zelf niet óók een verstandige beslissing vind: niet reanimeren na het ontvangen van de genade van een hartfalen, het noodlot van Alzheimer – langzaam doodgeslagen worden door een neurologische sloophamer – indachtig ook de meest humane beslissing?
Het zou te prefereren zijn als mensen van tevoren in een wilsbeschikking aangeven niet gereanimeerd te willen worden, maar als dit er simpelweg niet is en er sprake is van wilsonbekwaamheid onder de door u aangegeven omstandigheden dan is de beslissing om niet te reanimeren naar mijn mening niet alleen een verstandige maar ook een liefdevolle daad.
Ik denk dat het helaas wel een zeldzaamheid is, omdat de meeste mensen deze mate van onzelfzuchtigheid niet kunnen opbrengen. (Misschien een beetje tè prikkelend gesteld, het is natuurlijk ook nogal wat om op je schouders te nemen. Vooral als je het nog niet van nabij hebt meegemaakt is het misschien zelfs moeilijk voor te stellen.)
Om op uw eerste vraag terug te komen: Ik vind het geen verstandige beslissing. U geeft correct aan dat het in de door mij geschetste situatie gaat om iemand die wilsonbekwaam te noemen is. Dat is wat mij betreft een ingewikkelde juridische constructie waarbij iemand kortweg niet meer ‘over zichzelf beschikt’. In het geval het een “normale” wilsonbekwame patient zou zijn met bv. een ernstige psychiatrische stoornis heb je behandelaren en eventueel een vertegenwoordiger (familie) die een besluit kunnen nemen om bv. een medische handeling toch uit te voeren, tegen de wil van de patient. Tegen deze beslissing kan deze patient altijd bezwaar indienen bij een klachtencommissie, en kan ook nog in beroep gaan bij de rechtbank bij een voor de patient onwelvallige uitspraak van de commissie.
U zult het misschien met mij eens zijn dat voor deze patient in deze situatie het onthouden van behandeling (niet reanimeren) geen weg naar een klachtencommissie noch naar de rechtbank zal betekenen. Patient weet immers niet dat er een behandeling is die hem onthouden gaat worden.
In deze context is ‘genade van hartfalen, het noodlot van Alzheimer’ wat mij betreft dan ook enkel van toepassing op de (familiaire) omgeving van de patient.
Daarbij vind ik het onbestaanbaar dat een verpleegtehuis een algemene maatregel instelt, die ruwweg op het volgende neerkomt: Patient verblijft vanwege de voortschrijding van de Alzeimer voortaan op afdeling ‘X’. Op afdeling X hanteren wij een niet-reanimeren beleid. Als patient op enig moment dermate hartfalen krijgt wat normaal om reanimatie vraagt, zullen wij niet tot reanimatie overgaan.
Het maakt niet zoveel uit wat voor beleid een verpleeghuis hanteert, want als de bejaarde in een ambulance terechtkomt gaat men daar gewoon reanimeren als dat relevant lijkt, tenzij uitdrukkelijk wordt aangegeven dat de patiënt dit niet wil. Als de medewerkers dit dus niet melden, wordt er gewoon gereanimeerd.
Een Alzheimer patiënt in een voldoende gevorderde stadium is niet op een ingewikkelde juridische manier wilsonbekwaam. Het is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld. Zo iemand is werkelijk niet meer in staat om uberhaupt wat dan ook te overzien. Ze weten meestentijds niet eens waar ze zijn. Sterker, ze weten niet eens meer wie ze zijn: wie ze zijn wordt weggevaagd, uitgewist, opgevreten. Afhankelijk van de verwoestingen die worden aangericht in de hersenen veranderen persoonlijkheden, karakters, verliest men soms alle menselijke waardigheid. Vaak komen er naast dit drama steeds meer (lichamelijke) medische complicaties bij.
Er is – wat mij betreft helaas – niet zo’n algemene niet-reanimeren maatregel. Reanimatie toepassen op de vaak fragiele, verzwakte, broze Alzheimer patiënten is sowieso al onnodig wreed als het al lukt, maar als dat op een gegeven moment alleen is om hun lijdensweg nog even te kunnen rekken is de vraag gerechtvaardigd of je hier van het interveniërend personeel niet bezig bent beulen te maken. In mijn optiek is dat gewoon onmenselijk.
Maar in de absentie van zo’n algemene maatregel zouden er geen barricades moeten worden opgeworpen tegen de beschikking van de naasten in overleg met de verantwoordelijke behandelaars om niet te gaan reanimeren. Het is al moeilijk genoeg, laat staan dat er behoefte is aan lieden die aan de zijlijn gaan staan insinueren dat het ze alleen te doen is om van de lastige patiënt af te zijn.
Als dat uw beschuldiging is, moet u dat rechtstreeks op de man af doen. Dan weten zij ook waar ze met u aan toe zijn.
Precies wat JennyJ0 ook zegt: in tal van situaties zijn de standaardinstructies ‘reanimeren bij hartstilstand’, ook als daardoor de hele ribbenkast wordt verbrijzeld. Er is geen tijd om even een test te doen op de mate van osteoporose of de verwanten te bellen, want elke seconde telt. Dus de beslissing moet van tevoren genomen zijn en duidelijk zichtbaar voor het verplegend personeel. Ik las laatst over een oude dame die zich had laten tatoeëren “niet reanimeren”. http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/article/detail/3141931/2012/01/28/88-jarige-vrouw-laat-niet-reanimeren-op-borst-tatoeeren.dhtml
Helaas stond haar handtekening er niet bij, dus was dit document niet rechtsgeldig…
Ik moet er niet aan denken dat mijn 89-jarige demente moeder, die nog slechts 39 kilo weegt, gereanimeerd wordt. Dat zou ik eerlijk gezegd mensonterend vinden. Nu weten wij dat zij dat zelf ook niet zou willen, maar inderdaad, ze is nu dement en kan dat dus nu niet meer uiten. Maar toch. Mogen we zwakke, stokoude mensen misschien een zachte dood gunnen? Ik hoop dat mijn moeder kalm overlijdt en dat haar aanstaande sterven niet wordt opgemerkt door overijverige medewerkers die vervolgens een reanimatiemarteling in gang willen zetten.
De bron van dat “armbandjes” verhaal lijkt de NPV te zijn.
De Christelijke patientenorganisatie NPV werkt “vanuit Bijbelse waarden en normen” en neemt aktief stand tegen euthanasie. Om die reden, en alleen daarom en niet omdat er een reeël gevaar voor onvrijwillige euthanasie bestaat in ons land, verstrekt ze “geen euthanasie a.u.b.” kaarten aan haar leden.
De NPV claimt dat 7000 van haar leden een dergelijke kaart dragen. Met 2.5 miljoen mensen ouder dan 65 in ons land, is dat dus minder dan 0.3% van de Nederlandse bejaardenpopulatie. Het gaat daarbij uiteraard om een puur politieke (en doelbewuste) boodschap, niet om werkelijk bange bejaarden. Gezien het feit dat onvrijwillige euthanasie tegen de wet is en de controlesystemen streng zijn, is een boodschap zoals op die kaarten even realistisch als een boodschap: ‘Aliens, please do not anally probe me!”
Ha! nou is ook die 10% van Santorum verklaard: ongeveer 10% van de NPV-leden heeft dus zo’n kaart. Er is natuurlijk wel verschil tussen “10% (van wat?) heeft een kaart” en 10% (van wat?) wordt gethanaseerd (van eu-thanasie kun je toch nog meer spreken als het onvrijwillig is). Met ‘ten per cent’ is het rekengedeelte van Santorums brein al vol, dan kan er niet meer bij wat precies 10% van wat is. Ik ben altijd bereid het domste van anderen te denken.
In een situatie waarin iemand ‘wilsonbekwaam’ is (dement), is er vaak iemand die de verantwoordelijkheid voor de zorg heeft. Bij opname wordt dan aan die persoon gevraagd of er gereanimeerd moet worden. Reanimeren is een tamelijk gewelddadige behandeling, vooral bij oudere personen kunnen dan gemakkelijk een stel ribben gebroken worden. Het is dan aan de ‘mentor’ of curator (degene die verantwoordelijk is voor de zorg) om daarin een beslissing te nemen. In elk geval komt dit punt aan de orde bij opname.
‘Hartfalen’ is een vreemde term in dit verband. Dat is namelijk voor zover ik weet de situatie dat de pompfunctie van het hart vermindert – dat kan door allerlei noorzaken zijn maar ook gewoon ouderdom en algehele zwakte) met al gevolg vochtophoping, kortademiogheid enz. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Hartfalen Dat is een chronische conditie die meestal heel langzaam geleidelijk aan slechter wordt, en die op diverse manieren behandeld kan worden (pacemaker, plaspillen enz.).
Reanimatie is een handeling die wordt ondernomen bij hartstilstand, nooit als het hart te weinig kracht kan opbrengen om te pompen. Al het hart opeens stilstaat, kan het weer aan de gang gebracht worden door de borstkas krachtig en ritmisch in te drukken, zodat daardoor de circulatie nog even in stand blijft en het hart de gelegenheid krijgt te ‘herstarten’ (mogelijk in geval van ventrikelfibrilleren na het toedienen van een elektrische schok). Dus ‘dermate hartfalen krijgt dat normaal reanimatie nodig is’ is een vreemde opmerking.
Vriendelijk dank voor het commentaar over het juiste gebruik van de woorden hartfalen en hartstilstand. Dat is overigens niet het punt waar het volgens mij om gaat.
Iemand die wilsonbekwaam wordt geacht is niet dement, zoals een beest geen koe is. Het feit dat de ene wilsonbekwame in mijn voorbeeld wel bezwaar kan aantekenen en desnoods in beroep kan gaan, en de andere niet geeft m.i. aan dat er met ontzettend veel voorzichtigheid gehandeld (in de ruimste zin van het woord) zou moeten worden.
Een complete afdeling uitrusten met polsbandjes ‘want dat is hier het beleid’ strookt daar niet mee en daar heb ik moeite mee zoals waarschijnlijk al duidelijk.
(Overigens is er nog een verschil tussen twee voornoemde varianten. Ernstig psychisch gestoorde patient ‘a’ zal waarschijnlijk geen behandeling onthouden worden, maar juist dwangbehandeling/medicatie opgelegd krijgen. Menigeen zal op zijn achterste benen staan als dergelijke patienten niet gereanimeerd zouden worden.) Een intake gesprek wordt niet of nauwelijks met de patient gevoerd, maar met de familie/de verantwoordelijke. De patient zit er wel bij, maar vanwege de aangetaste geestelijke vermogens is een normaal gesprek niet mogelijk, laat staan een gesprek over wel of niet reanimeren.
Dat de familie belangen heeft (hoe nobel die ook kunnen zijn) lijkt mij evident, maar die hoeven niet per se overeen te komen met die van de patient.
Ik schrik een beetje van het ‘best wil criterium’ dat hier ten toon wordt gespreid, dat nog ‘bon ton’ werd gevonden ten tijde van de laatste kranzinnigenwet (1884-1994) . Alle eventuele gebroken ribben ten spijt; Ik pleit voor de grootst mogelijke terughoudendheid bij het niet uitvoeren van reanimatie van patienten met de ziekte van Alzheimer in geval van een hartstilstand.
Voor de goede orde: Ik ben geen tegenstander van euthanasie (voor zover van toepassing op dit onderwerp), en ben evenmin lid van de christelijke patientenorganisatie NVP, noch onderschrijf ik enige standpunten van die organisatie.
ter informatie:
http://www.nrc.nl/nieuws/2012/02/22/nu-weet-ook-amerika-dat-santorum-onzin-over-nederland-verspreidt/
22 februari 2012, 18:38
Nu weet ook Amerika dat Santorum onzin over Nederland verspreidt
eindquote:
Enkele van de commentaren onder het artikel in de Washington Post komen erop neer dat alle gevallen van ‘palliatieve sedatie’ ook maar worden meegeteld. Als een terminale patiënt zichtbaar vreselijke pijn heeft en/of benauwd is en die krijgt daar iets voor dat mogelijk de dood verhaast, dan wordt er misschien geen rustige intellectuele discussie met de patiënt gevoerd of de exacte toename van de sterftekans. Ik wed dat ook niemand bijhoudt (registreert) of de betrokkene wel goed weet dat die extra morfine kan maken dat het einde wat eerder komt.
Als je benauwd bent, komt dat omdat je niet goed kunt ademen, en de kooldioxide in je bloed toeneemt. Met morfine merk je daar minder van, de aandrang om te ademen zal dan ook wel minder worden, en je krijgt dan minder zuurstof binnen. Vermindering van zuurstof maakt je suf en vredig (maar geeft geen ademnood) en uiteindelijk krijgen je hersenen niet meer genoeg. ->
Door palliatieve sedatie erbij te tellen en een slag te slaan naar het aantal gevallen waarin de patiënt niet meer voldoende helder is om zich te realiseren wat de mogelijke effecten zijn (ik denk dat de meesten het wel weten en dat het ze niets kan schelen dat ze niet nog een paar extra dagen gemarteld worden) kun je misschien wel in de buurt komen van de getallen die Santorum noemde.
Waarschijnlijk tellen de Santorumsupporters ook nog alle gevallen mee waarin de betrokkenen zelf afzien van eten en drinken of (bijv. door dementie) alle belangstelling voor eten en drinken verliezen en dan niet met een sonde of zo gevoed worden, maar medische hulp krijgen om hallucinaties e.d. in de laatste dagen te bestrijden. Versterving maakt 4% tot 10% van alle sterfgevallen uit.
Je kunt ook lezen:
http://thelede.blogs.nytimes.com/2012/02/22/dutch-puzzled-by-santorums-false-claim-they-practise-forced-euthanasia/?scp=6&sq=santorum&st=cse
Santorum is een fantast, maar de olifant in de kamer: euthanasie bij dementie.
De wet laat onder voorwaarden toe dat bij aanwezigheid van een wilsverklaring een inmiddels wilsonbekwame oudere toch euthanasie ontvangt. Een recente casus:
http://weblogs.nrc.nl/rechtenbestuur/2011/11/24/de-uitspraak-mag-een-huisarts-euthanasie-plegen-op-een-gevorderd-demente-patient/
Er zijn verder mensen die de stelling poneren dat het meest gehanteerde argument voor euthanasie is: alles beter dan het verpleeghuis. Of dit met cijfers is te onderbouwen weet ik niet.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3039801/2011/11/18/Euthanasie-omdat-de-zorg-het-laat-afweten.dhtmlDe procedure voor euthanasie mag uiterst zorgvuldig zijn, het draait om de vraag wat vrije wil is. Bovenstaande geeft op zijn minst te denken.
Ik proef een vleug van griezelige en perverse waanzin bij
die Santorum als het gaat om zaken als sex en dood. Zo vindt hij het een slechte zaak als mensen voor hun
genoegen geslachtsverkeer hebben.
Hij is daarom tegen voorbehoedsmiddelen. Kortom, onder Santorum gaat de overheid je beschermen tegen
je eigen geslachtsdelen. E’e’n van
Santorums 8 kinderen overleed bij de geboorte. Santorum nam vervolgens het lijkje mee naar huis en
introduceerde “Robert” aan z’n andere kinderen. Na een hele nacht bidden bracht ie ‘t lijkje
weer terug naar het lijkenhuis.
Op de een of andere manier kan ik niet reageren op de afzonderlijke posts, vandaar dat ik het maar op de volgende manier doe:
Aan JennyJ0: Vanzelfsprekend kan en wil ik niets over uw persoonlijke situatie zeggen, JennyJ0.
Aan de rest: Ik heb geprobeerd om te schetsen hoe het met iemand ging/gaat die dicht bij mij staat, en wilde duidelijk maken dat ik het niet eens ben met beleid dat ingaat zodra iemand op een bepaalde afdeling terecht komt, waarbij de persoon in kwestie geen zeggenschap meer heeft, noch enig ziekteinzicht, noch bezwaar kan aantekenen vanwege de ziekte in kwestie. Voor het niet uitvoeren van een eventuele reanimatie valt geen toestemming te vragen, noch is het bij vergevorderde Alzheimer mogelijk de patient in kwestie daarover te informeren. De persoon waar ik het over heb heeft tijdens zijn/haar leven nimmer gerept over ‘dat het dan niet meer hoeft’, dus wordt er helaas ook niet in de geest gehandeld van deze persoon.
Aan Albert Bakker: Ik begrijp dat u het allemaal niet zo ingewikkeld vindt. Dat wordt onderstreept doordat u u onwelvallige meningen van anderen (“lieden die aan de zijlijn gaan staan insinueren dat het ze alleen te doen is om van de lastige patiënt af te zijn”) liever niet wilt horen.
U schijnt alleen behoefte te hebben aan mensen die er het zelfde over denken als u. Dan is alles inderdaad niet zo ingewikkeld. Dat is uw goed recht, maar ik vind dat niet fraai.
Verder begrijp ik niet dat ik iemand zou beschuldigen. Volgens mij beschikt u niet over genoeg informatie om tot die vasstelling te komen. Ik beschrijf dat ik het niet eens ben met het beleid dat ergens gevoerd wordt. Ik heb zelf bij de intake gezeten, ik weet (over de patient in kwestie) waar ik het over heb. Mijn stem bij dat betreffende tehuis is niet van doorslaggevende betekenis, daar ik geen partner van de patient in kwestie ben, maar een kind.
De informatie die u nu geeft – u bent niet langer iemand die iemand kent die dement is, maar het betreft uw vader of moeder – doet vermoeden dat het bij u handelt om iets anders; dat u het niet eens bent met de beslissing van zijn of haar partner – misschien uw moeder of vader – en de relatieve zwaarte die in dit geval aan de inspraak van betrokkenen is toegekend.
Daar wordt het dan mogelijk weer wèl heel ingewikkeld van. Wat ik zei dat niet ingewikkeld was, is te stellen dat een dement persoon, in een voldoende ver gevorderd stadium van Alzheimer wilsonbekwaam is, niet meer in staat is om de implicaties van bedoelde beslissingen te overzien of zelfs de vraag te begrijpen, noch in staat is het gegeven antwoord zich te herinneren.
Ik wens u alle sterkte.
Dank voor uw wens.
Dat ik eerst stelde dat ik iemand was die iemand kende, deed ik om nog enige afstand te bewaren, niet om onnodig mist op te trekken (Dat beweert u overigens ook niet). Vaak kunnen dit soort discussies troebel raken door te stellen dat je er persoonlijk nauw bij bent betrokken, en dat was niet mijn bedoeling.
Ik vond, met betrekking tot het genoemde niet-reanimeren beleid, dat het niet nodig was om te zeggen dat ik enigzins nauw betrokken was, aan de andere kant moest ik wel enige betrokkenheid ten toon spreiden, anders wordt het verhaal een zg. hear-say verhaal. Dat zou ook niet kloppen.
Doordat de rijen zich hier leken te sluiten, en ik naar mijn gevoel steeds persoonlijker aangevallen werd, heb ik mijn oorspronkelijke afstand laten varen. Dat had ik beter niet kunnen doen, maar gedane zaken nemen, in deze, geen keer.
Dat neemt niet weg dat de kern van mijn kritiek nog steeds zit in het beleid, en veel minder gericht is naar mijn naaste. Die maakt zijn/haar eigen keuze die ik heb te respecteren, en die ik uiteraard respecteer. “De belangen van de familie” waar ik het over had, daar heb ik niemand mee willen beschuldigen. Ik ben namelijk zelf ook familie, en ik heb mijn eigen belang. Ik kan niet zonder meer stellen dat ik (altijd) het beste het belang van mijn ouder kan dienen. Dat zou hovaardig zijn.
Ik ben het met u eens dat het niet ingewikkeld is te stellen dat een dement persoon niet (meer) in staat is om implicaties te overzien etc. Hoe vervolgens het beste daarmee te handelen, dat vind ik buitengewoon ingewikkeld, maar dat stelde u ook al.
De titel alleen al op de achtergrond: Faith, freedom & the american family. Meneer Santorum is een creationist en dat zegt al genoeg. Euthanasie en abortus liggen uitermate gevoelig bij de religieuze gemeenschap. Hoe is het toch mogelijk dat sommige politieke partijen (veelal republikeinen in Amerika en in Nederland de SGP, ChristenUnie en in minder mate CDA) religie gebruiken als argument waarom euthanasie en abortus slecht is. Prima als je als partij een standpunt hierover inneemt, maar niet op basis van een document (de Bijbel) dat 2000 jaar oud is en niets meer is dan een verzameling van anekdotes, foute waarnemingen en verhalen.
Wat betreft Alzheimer: Cornell ik ben het met u eens dat als een verpleeghuis een beleid voert als: Op afdeling X hanteren wij een niet-reanimeren beleid een kwalijke zaak is. Ik heb Alzheimer twee keer van dichtbij meegemaakt en het is verschrikkelijk om te zien wat er met de persoon in kwestie gebeurt in een ver gevorderde stadium. Beide personen zaten op een gesloten afdeling voor Alzheimer patiënten, en ben niet op de hoogte van het niet-reanimeren beleid. Bij 1 van de twee personen waren er meerdere complicatie bijgekomen (bradycardie & vochtophoping). Eenmaal in het ziekenhuis moest er op een gegeven moment een keuze gemaakt worden door de naasten of deze persoon nog gereanimeerd moest worden bij het optreden van een hartstilstand. De beslissing die uiteindelijk genomen is, is om toch deze persoon te reanimeren. Deze beslissing is meer genomen vanuit emoties dan rationeel. Cornell ik ben het met je eens dat je niet weet wat de persoon wil in een dergelijk situatie en dat maakt het extra moeilijk voor de naasten om een beslissing te maken. Doordat ik dat meegemaakt heb, ben ik hierover gaan nadenken hoe ik het zou willen als ik in deze situatie zou belanden. Ik zou persoonlijk niet gereanimeerd willen worden op basis van mijn persoonlijke ervaring en de risico’s die hiermee gepaard gaan. Het is echter nog vaak een taboe om met je naasten over zulke dingen te praten en er wordt dan ook niet over gesproken. Het beste om te doen is door te communiceren, het geeft de nabestaanden een hoop rust door het weten wat de wensen van de persoon in kwestie zijn. Ik weet wel dat als ik eenmaal de 60 ben gepasseerd mijn naasten in ieder geval in zal lichten over mijn wensen mocht ik Alzheimer krijgen. In dit opzicht denk ik niet dat het zo moeilijk is.
Brain-Dead Teen, Only Capable Of Rolling Eyes And Texting, To Be Euthanized
Lol: http://www.youtube.com/watch?v=MGXSPf9b-xI
SANTORUM-EUTHANASIE
Santorum heeft het over “sociaal Darwinisme”,in America is het protest “Obama Care”.Wat men thans hier doet is,het gesprek voeren over “normale”euthanasie,(wel of niet op de regel gedaan).Het feit of er in nederland de bejaarden polsbanden dragen met “euthanaseer mij niet”,is toaal niet belangrijk.Waar het wel om gaat is,of wij de lessen uit het verleden hebben geleerd.Mulitinationals “banken en verzekeraars” en ook de famaceutische industrie krijgen steeds meer macht.aan de andere kant worden de bejaarden en onderklasse gekort.Dat ongenoegen gaat zich vertalen in extra medicijngebruik.Dat is big money.Op het laatst vragen mensen om de Pil van Drion omdat het in deze samenleving niet meer leuk is voor ze.(de overheid kan in de toekomst de zorg voor de ouderen niet meer betalen,pensioenen etc,etc).Men gaat een cultuur ontwerpen waarin de gewone mens niet meer past,en die tweedeling waar de rijken dure cosmetische behandeling kan betalen,en zijn laatste dagen in een zwembad.Men roept thans steeds meer om het recht op euthanasie.De overheid moet meer opkomen voor die groep.De overheid heeft echter ook de taak om de belangen van de mensen te behartigen die zich niet willen laten uitmelken en daarna nog laten euthanaseren.Over dit onderwerp is in het verleden veel in de media geschreven,en er zijn rapporten over geschreven.Mensen die dieper in de wetenschap willen duiken,zou ik de onderstaande link willen aanraden:
http://www.slideshare.net/IFUDofHR/documents
Ik moest even aan deze politicus denken, toen van de week bleek dat de kans dat Prins Friso uit coma komt erg gering is.
Dit zou vroeg of laat wel eens ertoe kunnen leiden dat de Koninklijke familie een besluit moet nemen over aktieve levensbeëindiging.
Zie je de koppen al in de kranten van Teapartying America: “Dutch Queen euthanases her son!!”
En dat is dan waarschijnlijk nog de discrete versie.