Het is het radioprogramma Argos aardig gelukt om het onderwerp seksueel (of satanisch) ritueel misbruik weer op de agenda te krijgen. Niet alleen in de Tweede Kamer, maar ook lokale politici in o.a. Amsterdam en Rotterdam vragen om nieuw onderzoek. Op de keper beschouwd is dat raar, Argos heeft eigenlijk nauwelijks iets nieuws naar voren gebracht, zoals ik eerder op Kloptdatwel heb uitgelegd.
Er wordt door de Argos in de uitzendingen gesuggereerd dat de verhalen van ritueel misbruik a priori niet serieus genomen worden door de deskundigen van de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken (LEBZ) en dat daarom de politie ook geen echt werk maakt van het uitzoeken van aangiftes. Maar kijk naar de antwoorden op eerder gestelde kamervragen. Er zijn gewoon nauwelijks aangiftes gedaan met rituele aspecten (3 in de laatste 7 jaar), dus hoe kan LEBZ dan onderzoek (al dan niet terecht) met adviezen op ruime schaal frustreren?
,Het gaat dus al eerder ‘mis’ met serieus onderzoek naar dit soort verhalen: de personen die claimen slachtoffer te zijn van ritueel misbruik doen haast nooit aangifte. Het lijkt er sterk op dat dat deels toe te schrijven is aan het advies dat ze krijgen van hun therapeuten. Die wekken de indruk dat aangifte geen zin heeft, omdat LEBZ toch wel negatief zal adviseren over verder onderzoek. Ligt het echter niet veel meer voor de hand dat slachtoffers van ritueel misbruik en hun behandelaars bang zijn dat hun verhaal een serieus onderzoek gericht op feiten – politieonderzoek na aangifte met daarna een advies van LEBZ – niet kan doorstaan en daarom geen aangifte doen?
Er is een vergelijking te trekken met hoe politici omgaan met angst voor (5G-)straling. Ja, er zijn mensen die claimen gevoelig te zijn voor straling en daarvan gezondheidsklachten krijgen, terwijl er geen plausibel biologisch werkingsmechanisme bekend is dat die klachten kan relateren aan de elektromagnetische velden van zendmasten en telefoons. Bij provocatietesten is echter gebleken dat deze mensen geen verschil kunnen voelen tussen het aan of uit staan van een stralingsbron. Terwijl ze vaak claimen dat ze het meteen merken of er ergens een mobiele telefoon of router aanwezig is.
Deze elektrogevoeligen zijn ook vaak huiverig om aan zo’n provocatietest deel te nemen. Waarom? Misschien omdat ze verwachten dat een belangrijk deel van hun claims onderuit zal gaan en ze bang zijn dat daarna hun klachten ook niet meer serieus worden genomen (of in ieder geval niet op een manier die ze zien zitten).
Voor politici is dit lastig. De wetenschappelijk kennis stelt dat er geen reden is gezondheidsklachten te verwachten mits je beneden bepaalde normen blijft (maar een kleine groep mensen blijft roepen dat ook niet bewezen is dat er géén schade kan optreden). Met een mijns inziens misplaatst beroep op het voorzorgsprincipe wordt er in de praktijk daarom toch veel gesteggeld in gemeenteraden en rechtbanken over uitrol van bijvoorbeeld een 5G-netwerk.
Iets als dat voorzorgsprincipe zie je ook terug in de argumentatie rondom nieuw onderzoek naar ritueel misbruik. In zijn brief begon minster Grapperhaus de beantwoording van de Kamervragen zo’n beetje met de zin: “Er valt niet uit te sluiten dat ritueel misbruik in Nederland voorkomt.” Enerzijds klopt het als een bus, want hoe zou je het immers volledig uit kunnen sluiten? De overheid kan niet ieders gangen continu in de gaten houden, en dat is maar goed ook. Maar anderzijds wordt dat zinnetje ook makkelijk geïnterpreteerd als ‘zie je wel, ze hebben helemaal geen zicht op het probleem!’
In dezelfde brief staat echter ook duidelijk: “Uit de – veelal uitvoerige – opsporingsonderzoeken die in de afgelopen decennia zijn uitgevoerd naar aangiften of meldingen van ritueel misbruik, is echter tot op heden geen ondersteuning gevonden voor ritueel misbruik.”
Dus wat is dan de reden om nu te pleiten voor nieuw onderzoek? Echt nieuwe aanwijzingen voor het bestaan van ritueel misbruik heeft Argos niet boven water gehaald. De verhalen die ze brachten zijn volstrekt vergelijkbaar met de verhalen die in de jaren ’90 zijn onderzocht en waar nooit iets concreets uitkwam. Terwijl er bij veel verhalen wel is vastgesteld dat ze niet klopten, die waren tot stand gekomen in een merkwaardig samenspel tussen cliënt en therapeut, soms op basis van hervonden herinneringen.
Het verbaast me eigenlijk dat nog geen ander medium zich tot nu toe kritisch heeft uitgelaten over deze opleving van ideeën over (elite)netwerken die bezig zouden houden met seksueel ritueel misbruik. Wel kregen slachtoffers de gelegenheid hun gruwelijke verhalen te vertellen in o.a. Telegraaf en Nederlands Dagblad.
Her en der is ook opgemerkt dat de uitzendingen van Argos intussen door QAnon-aanhangers zijn omarmd. Bij de recente demonstraties tegen kindermisbruik waarbij je QAnon-leuzen op protestborden kon aantreffen, zie je ook regelmatig verwijzingen naar Argos. De redactie van Argos is zich hiervan bewust en maakt zich er zorgen over. Dat is mooi, maar eigenlijk zijn die complotflodders van QAnon veelal niet zo veel fantasievoller dan de verhalen van de mensen die claimen slachtoffer te zijn geweest van ritueel misbruik en vertellen aan het Argosonderzoek te hebben meegewerkt.
Het lijkt erop dat de politici die pleiten voor een nieuw onderzoek, eigenlijk stellen dat de politie dit soort verhalen met een lagere standaard van bewijs moet gaan benaderen dan het geval is sinds het vorige grote onderzoek uit de jaren ’90. Lijkt me geen goede zaak.
gebaseerd op een draadje op Twitter
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Hervonden herinneringen. Het begrip stamt uit de tijd dat DIS nog MPS heette. Argos meldde dan ook dat de vermeende satanisch ritueel misbruikten geen hervonden herinneringen hadden. Met een “lekker umma” naar het boek ‘Hervonden Herinneringen en andere Misverstanden” van Crombag en Merckelbach.
Nu MPS na miskleun op miskleun is ondergedoken onder de naam DIS (of ‘complexe PTSS), beweren de patienten nog steeds gebeurtenissen – ook uit het verleden – kwijt te zijn. Maar zijn ze ze echt kwijt? Door al in het allereerste begin van de therapie ‘een veilige plek voor de kleintjes’ ter sprake te brengen en te creëren, iets dat vroeger geleide imaginatie werd genoemd en dat in 2005 door de gezondheidsraad werd ontraden, duiken er wel degelijk herinneringen op aan…ik zal de bloederige beelden van Argos niet herhalen. Samengevat: satanisch ritueel misbruik.
Bij een volhardende therapeut die al een beeld heeft van wat hij/zij waarschijnlijk aan zal treffen komt er niet zelden een zeer jonge identiteit aan de oppervlakte die hortend en stotend kan vertellen wat er volgens haar gebeurd is. Of: nog steeds gebeurt, want zo’n jonge identiteit leeft in het verleden. Let wel: de volwassen identiteit weet hier niks van. Die moet het van de therapeut horen of in een door hem/haar georganiseerd intra-persoonlijk kringgesprek. En deze vorm van herinneringen hervinden is al even fragwuerdig als de vorige.
Het probleem is suggestie. Van de therapeut. Via sociale media en speciale fora van mensen met DIS. Via slachtoffergroepen. Via boeken. Via talkshows. Maar niet te vergeten: ook door de persoon met DIS zelf. Hij of zij is op zoek naar de reden van zijn psychisch lijden. Een reden die volgens het gros van de mensen onbetwistbaar in het verleden ligt en waaraan ze geen schuld hebben. SRM voldoet aan die voorwaarden. Het hapt bovendien lekker weg.
Waar in het begin van de hervonden herinnerings-beweging nog erg veel voorwerk moest worden verricht door de therapeut, die niet zelden zei dat je alleen beter kon worden als je je afschuwelijke herinneringen verwerkte, is de balans nu doorgeslagen naar het maatschappelijk discours, naar ‘common knowledge’. Op deze golf van gemeenschappelijkheid is het goed surfen. Maar o wee als je doorvraagt, je niet in het verhaal laat mee-zuigen, je niet volkomen in de situatie van het misbruik inleeft en niet de bijbehorende emoties toont – als buitenstaander. Dan hoor je bij de slechterikken. De pedofielen. En dit mechanisme maakt de politie bij voorbaat verdacht. Voor de vermeende slachtoffers gaat het niet om bewijzen. Het gaat om hun ‘gevoel’. (Ik heb altijd geweten dat er iets vreselijk mis met me was). Als extensie van het postmodernisme wantrouwen ze de ratio en sluiten die buiten. In hun wereld geldt: A woman’s/victim’s word is enough. Want waarom zou je over zoiets vreselijks liegen? Waarom zou je zoiets verzinnen?
Alleen al uit deze vragen blijkt dat de nuance zoek is.
En ja, hier is een columniste van mening dat het satanisch misbruik dat Argos aan het licht bracht, geen complot is en dat juist het geloof in complottheorieën ons hier het zicht op ontneemt.
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/complottheorieen-ontnemen-ons-het-zicht-op-echt-misbruik~b91c353a/
Misschien moet mevrouw toch ook eens de stukjes van Pepijn van Erp lezen.
Columnisten zijn vaak praatjesmakers. Ik ben in de regel niet zo dol op hen. Teveel onderbuikjes, te weinig hersentjes. Maar ja, de krant moet ook gevuld worden, al zou ik als serieuze krant toch geen Youps inschakelen. En ook geen Georgina’s. Laten die maar twitteren.
Ach ik heb niets tegen columnisten. Vaak schrijven ze amusante stukjes. Helaas gaat het ook wel eens mis, maar we dwalen weer vreselijk af.
En vandaag weer een stuk over ritueel misbruik.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/hoe-de-aandacht-voor-kindermisbruik-verknoopt-raakte-met-complottheorieen~bc07d7d4/
Mevrouw klinkt behoorlijk zweverig.
Misschien aan Mayke de poster in de laatste Skepter toezenden? Maar misschien knoopt ze dáár dan weer haar eigen malligheden aan vast. Nou ja, in ieder geval infuenst en coacht ze mij gelukkig niet.
Misschien is het handig om dan ook eens een onderzoek te doen naar de therapeuten die SRM aanhangen.
http://www.facebook.com/dedoosvanpandora/
http://www.de-doos-van-pandora.com
Aan Rob
Dat onderzoek wordt gedaan. Laten we het even zo zeggen: nogal wat “hervonden herinneringen” zijn valse herinneringen en die valse herinneringen worden nogal eens aangepraat door onkundige therapeuten. En valse herinneringen kunnen inderdaad meer stuk maken dan ons lief is.
Hier op Kloptdatwel hebben we bijvoorbeeld het tamelijk uitgebreid gehad over de schrijfster Griet Op de Beeck. Ik zal niet zeggen dat ze opzettelijk onwaarheden verkondigt. Maar op de één of andere manier is ze haar eigen onwaarheden gaan geloven. Misschien hiertoe gedreven door een psychische stoornis.
Ik weet er alles van. Ook mijn zus is begin jaren 90 ontspoort. Een zoektocht naar waarom ze niet gelukkig was en niet goed in haar vel zat. Het probleem bleek uiteindelijk met haar familie te maken te hebben. Het heeft uiteindelijk geresulteerd in de documentaire Verborgen Moeders door de NCRV uitgezonden in 2000 op de televisie. Tussen haar twaalfde en haar zestiende jaar bevallen van zes kinderen. Twee tweelingen, waarvan er nog twee van zouden moeten leven en ergens in deze maatschappij zouden moeten rond lopen. Illegaal geadopteerd, dus verkocht. Drie kinderen ritueel verbrand in een sekteachtige setting door een groep mannen waaronder een dokter en er was ook een vrouw bij. Ja, je zal voor de televisie zitten en je bent de leeftijd van 70 gepasseerd en je ziet je eigen dochter deze gruwelijke bekentenissen vertellen voor het Nederlandse kijkers publiek. Het is ons overkomen, maar het ergste natuurlijk mijn moeder. Vader was al overleden. Al meer dan 25 jaar voer ik strijd tegen dit onrecht mijn ouders aangedaan. Vandaar de website en de facebook pagina De Doos van Pandora. En samen met Saskia van der Stoel een wetenschappelijk boek aan het schrijven wat nog wel even een klus is maar we zijn op weg. Ben blij dat kloptdatwel in ieder geval ook aandacht besteed aan de waanzin van de SRM die mede door ARGOS en therapeuten als Aline Terpstra en Carla Hamoen en het vroegere alternatief beraad , nu Kenniscentrum TGG zoals ze het op internet ook wel The Alternative Council Foundation plegen te noemen. We zijn er voorlopig nog lang niet klaar mee, ik denk van nooit. Groeet Rob Kok.
Ik wens je veel sterkte met je strijd Rob. Het lijkt me vreselijk om valselijk beschuldigd te worden van dit soort dingen. Ik geloof best dat seksueel misbruik bestaat en ook wel dat er netwerken zijn, zoals die zijn ontdekt, maar de verhalen die bij ritueel misbruik naar voren komen, geloof ik niet. Het punt is, dat je dan onmiddellijk wordt weggezet als een soort handlanger van de misbruikers.
In hervonden herinneringen geloof ik in ieder geval niet. Dan zou dit ook voor andere traumatische gebeurtenissen moeten gelden, maar ik heb nog nooit gehoord van mensen die zich na therapie ineens herinnerden dat ze in een concentratiekamp hebben gezeten. Ik weet zelf in ieder geval nog heel goed hoe de aanranding was, die ik heb meegemaakt. Dat stop je echt niet zomaar weg. Ik heb echt geen therapeut nodig om me dit te herinneren.
Beste Rob
Ik herinner mij die NCRV uitzending. Toen de NCRV erop werd aangesproken, verdedigde zij zich met zoiets als: het ging ons niet om waarheidsvinding maar om een smeuïg programma. Ja, zo lust ik er nog wel één.
Een vreselijk verhaal dat je vertelt. Een verhaal dat zeker een boek verdient, ook om andere slachtoffers een soort morele steun te geven. Mooi dat je hulp hebt bij het schrijven. Heel verstandig. Twee weten meer dan één hoe je een verhaal moet vertellen. Wat mij betreft verdient jouw boek als het af is, hier enige maar wel substantiële aandacht. Ik ben nogal geïnteresseerd in de gevaarlijke waanzin van “hervonden herinneringen”. Eigenlijk hoe dan ook in herinneringen. Een vraag die ik mezelf vaak stel is: klopt die en die herinnering van mij wel? Maar het gaat dan om relatief onschuldige herinneringen of pseudoherinneringen. Zoals: ik herinner me dat ik in 1990 naar plaats A fietste. Maar was het wel in 1990 en was het wel op de fiets?
En Renate, sorry wat jou is overkomen.
Soms heb je herinneringen, waarvan je totaal niet meer weet waar ze vandaan komen. Ik kan me heel goed herinneren dat ik in een vakantie met m’n ouders ergens ben geweest, maar vreemd genoeg vind ik daar nergens iets van terug, niet in m’n dagboek, geen foto’s, niets in het reisprogramma van de reisorganisatie en toch weet ik heel zeker dat ik er geweest ben. Heb ik het me dan verbeeld? Geen flauw idee.
Die aanranding is al zo lang geleden. Vergeten ben ik het niet, maar er ben er wel overheen.
Renate , fijn te horen dat je die verkrachting hebt kunnen verwerken en bedankt dat je me sterkte wenst in mijn verdere strijd. Gaat wel lukken hoor.
Beste RV. Om nog even terug te komen op het bovenstaande artikel. Er word nooit , misschien op een enkele keer na aangifte gedaan van SRM door de (slachtoffers )daarvan. Dit ook op aanraden van hun therapeuten. Er word als reden vaak gegeven dat ze toch niet geloofd worden. En nu krijgt ook de LEBZ de zwarte piet toegeschoven dat het door hun toedoen zou zijn . Ik heb zelf nog wel een andere reden en wel de volgende. Dat wij in 2000 n.a.v. de docu Verborgen Moeders met al zijn beschuldigen aan onze familie de NCRV en mijn zus bij de politie aangaven wegens smaad en laster werd er door justitie een onderzoek verricht naar de beschuldigen die er naar ons waren geuit. De recherge is bij mijn moeder thuis geweest en zij heeft daar haar visie en verhaal kunnen vertellen. Hoe of het leven van mijn zus vanaf haar geboorte tot het moment de uitzending van de docu was verlopen. Ook zijn er diverse buren verhoord die vele jaren naast ons ons ouderlijk huis woonden , of hadden gewoond. De eerste werkgever van mijn zus. De directeur van de school waar ze na de lagere school op gezeten had. De moeder van een vriendin van mijn zus uit haar jeugd. Dat soort verhoren kan al een heel goed beeld schetsen van het milieu of de leefomgeving van een persoon . Dan heb ik het nog niet eens over de schoolarts of zoals wij naar het consultatie bureau moesten voor inentingen en geneeskundig onderzoek. De huisarts is er dan ook nog. En zo zal er nog wel meer onderzoek gedaan kunnen worden die een beeld van een familie kunnen geven . Therapeuten weten dat ook. De 140 gevallen die ARGOS door middel van hun vragenlijst hebben geplaatst in de groep van SRM hebben allemaal ouders , of ouders gehad. Velen zullen ook broers of zussen of andere familie hebben of gehad hebben. Deze stemmen mis ik al vele jaren. Ze worden nooit gehoord maar ze zijn wel cruciaal lijkt mij. Ik weet uit ervaring dat vele ouders die een kind hebben die met deze verschrikkkelijke beschuldigingen naar buiten komen uit schaamte en een soort angst zich stil houden. Zelf houd ik mij niet stil,dat was de eerste jaren en dat was al te lang. Ik sta in contact met vele ouders die net als wij in begin 90er jaren werden geconfronteerdmet dit soort beschuldigingen zoals nu door ARGOS naar buiten word gebracht. Enige tijd geleden melde zich een ouder paar bij mij , 80 ers met een verschrikkelijk ,bizar verhaal waar ze nu mee geconfronteerd werden. Ik kan er niets over zeggen omdat ik dat deze mensen heb beloofd maar hun laatste jaren zijn voor altijd verwoest. Als ik deze mensen zie dan denk ik aan mijn ouders wiens leven verwoest is. Maar ook aan al die andere ouders,families die dit meemaken of meegemaakt hebben. En de meesten zijn hun kind voor altijd kwijt. Dit maakt me verdrietig en kwaad en is ook de reden dat ik tegen deze onzin en waanzin blijf knokken. Een onafhankelijk onderzoek heeft alleen maar zin als ook de vergeten groep ouders , broers en zussen van de door ARGOS bij elkaar gebrachte (slachtoffers)van SRM hun zegje mogen doen. Ik wil verder nog zeggen dat ernstig sexueel misbruik met gruwelijk handelen bestaat, daar sluit ik mijn ogen niet voor, het is helaas waarheid.
@ Rob,
De reactie van de politie toen ik aangifte kwam doen, vond ik eerlijk gezegd vervelender.
Aan Rob
Bedankt voor je nadere toelichting. Ook dat hoort uiteraard in je boek. En dan uitgebreider.
Zelf ben ik een buitenstaander. Maar ik heb wel medegevoel voor bijvoorbeeld die bejaarde mensen waarover je het hebt. En daarnaast hou ik van harde feiten. Valse herinneringen zijn niet gebaseerd op harde feiten en kunnen heel veel stuk maken in families en in de hoofden van mensen. En het is ook de machteloosheid die zo frustrerend is.
Je verhalen doen me denken aan de kwestie Lancee. Jou welbekend.
https://nl.wikipedia.org/wiki/René_Lancee
Maar hier werd de kwestie relatief snel opgelost. En etterde niet jaren lang door.
Nog even een link:
https://www.stopseksueelgeweld.nl/onderzoek-naar-het-lebz/
Probleem bij beschuldigingen van seksueel misbruik van kinderen is, dat er altijd een vlekje blijft hangen. Mensen zullen de beschuldigden misschien toch vaak met een scheef oog aan blijven kijken.
RV de zaak Lance herinner ik me nog goed. Heb er nog krantenknipsels van. In de tijd dat het bij ons begon te rommelen heb ik veel uit kranten en tijdschriften geknipt. Zit allemaal in mijn archief. Voor mij was wat ons overkwam ook nieuw. In je leven kun je van alles meemaken zoals ziekte, een ongeluk of wat dan ook maar de horror die ons trof kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Aan Rob
Er zijn nogal wat zaken als die van Lancee. Maar uiteraard verschilt elke zaak van de andere zaken. Berucht in Nederland waren de zaken van Yolanda uit Epe, de bolderkaraffaire en de affaire in Nieuwe Pekela. Ook in het buitenland wemelde het van bizarre kwesties. De Amerikaanse Elizabeth Loftus, een grote naam, heeft zich gebogen over het verschijnsel van valse herinneringen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Loftus
In Nederland hadden we professor Wagenaar, die onder meer stevige vraagtekens zette achter het al te bizarre verhaal van Yolanda uit Epe.
https://www.destentor.nl/epe/hoogleraar-incestzaak-epe-moet-worden-herzien~a78ef9f8/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
Kortom, vanuit wetenschappelijk oogpunt een boeiend groot terrein. Ook een terrein met veel menselijk leed. En dat leed roept om voortdurende aandacht voor zulke kwesties.
Maar in jouw boek moet je, althans naar mijn mening, vooral jouw verhaal vertellen. Wel misschien met af en toe een uitweiding over andere kwesties en het sociaal-ideologisch klimaat, waarover Vijf Jaargetijden hierboven schreef.
Beste RV , het boek wat geschreven word is veel meer als ons verhaal en van anderen. Het is een boek met een wetenschappelijke lading met diverse onderwerpen die met het onderwerp te maken hebben. Ons verhaal is al zo vaak verteld. Het heeft nog wel even tijd nodig voor het af is.
Duidelijk uitgelegd vijf jaargetijden.
Beste Rob
Het wordt jouw boek. 🙂 Dus heel goed dat jij je eigen gang gaat. 🙂