Met enige regelmaat menen hersenen over de hele wereld allerlei in willekeurige vormen ‘iets’ te herkennen. Vroeger hebben we waarschijnlijk allemaal weleens het spelletje gespeeld ‘wat kan je allemaal herkennen in wolken?’. Het fenomeen dat je dingen herkent in iets willekeurigs heet pareidolia.
Eenden dragen stiekem hondenmaskers!
Hersenen hebben nu eenmaal een soort software in zich om patronen te herkennen en dat kunnen we nou eenmaal niet stoppen. Iedereen heeft weleens meegemaakt dat hij of zij op iets werd gewezen maar het toch echt niet zag. Op het moment dat je het dan eindelijk ziet, kan je zelfs niet meer ‘terug’.
Er bestaat zelfs een stukje hersens met ‘specialistische software’ voor gezichtsherkenning en als dat niet goed werkt, dan ben je niet meer in staat gezichten te herkennen, dit noemen ze prosopagnosie (gezichtsblindheid). Het televisie programma Noorderlicht heeft er een mooie documentaire over gemaakt.
Maar als het wel werkt, dan werkt het eigenlijk een beetje té goed en denken we overal gezichten in te herkennen.
Bekijk het volgende filmpje maar eens:
Als je de media mag geloven (bovenstaand filmpje uitgezonderd) dan lijkt het soms alsof er alleen religieuze verschijningen zijn; Jesus lijkt op de ene na de andere aardappel, hond, MRI of pannekoek te verschijnen. Alleen jammer dat religieuzen zo’n gebeurtenis ontzettend speciaal vinden en vaak direct de krant bellen. Aangezien de journalisten vaak ook niet veel snappen van pareidolia vinden ze het regelmatig interessant genoeg om erover te schrijven. Gelukkig weet jij nu voortaan beter en weet je dat het absoluut niet iets speciaals is.
Hier nog wat andere plekken waar voorbeelden van pareidolia te vinden zijn.
Een stel appels: appel op appel, oma-appel en een oogappel.
Phil Plait – The Bad Astronomer
http://objects.icanhascheezburger.com
Donald Duck in een ei
Mickey Mouse op vanalles
En deze briljante strip van Cectic
Pareidolia à la Cectic
