Enige tijd geleden schreven we dat je in Australië je geld terug kon krijgen als je een PowerBalance had gekocht. Zo’n refund vindt nu ook plaats in Amerika, maar dan voor de Q-Ray.
Net als bij de Power Balance worden ook over de Q-Ray een aantal vage claims gedaan:
Q-Ray Bracelets are Wellness-Lifestyle Bracelets that work to balance your own negative and postive energy forces, optimizing your Bio-Energy. A simple solution to feeling better and living better.
For over 15 years, Q-Ray has been worn by over 1 million people, improving vitality and overall sense of well-being.
Ze hebben zelfs een theorie: de Q-Ray werkt op basis van acupunctuurpunten. Daarom moeten de knopjes naar boven als je hem rechts draagt, en naar beneden als je een linksdrager bent. Dan zitten ze namelijk precies op de juiste punten.
Toch jammer dat acupunctuurpunten niet bestaan en dat daarmee de hele theorie in duigen valt.
In Amerika hebben ze al een tijdje door dat de Q-Ray oplichterij is en daarom heeft de Federal Trade Commission al in 2003 de rekeningen van de makers van de Q-Ray bevroren. Van dat geld betalen ze nu bijna twaalf miljoen dollar uit aan personen die een Q-Ray armbandje hebben gekocht tussen januari 2000 en juni 2003 en zich hebben aangemeld. Duurt even maar dan heb je ook wat.
Het zou erg mooi zijn wanneer onze Reclame Code Commissie ook zulke mogelijkheden zou krijgen.
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Dit ding lijkt nogal op de Mondial Bioregulator ( http://www.mondial-bioregulator.nl/ ) die sinds 1986 reclame maakte met Nico Haak (“Wonderen bestaan niet, maar de bioregulator werkt” en “ik doe ‘m niet meer af”). Zie ook deze oude advertentie in De Kampioen. Dat een onderzoek op tv rond begin november had aangetoond dat de armband voor circa fl. 0,10 aan materiaal kostte, terwijl hij voor fl. 59,50 werd verkocht maakte op het koperspubliek geen indruk. Op 13 november 1990 stierf Haak aan een hartaanval, nog maar net 51 jaar oud. Dát was een gevoelige knauw voor de firma Mondial. Volgens Max Pam daalde de verkoop van de bioregulator dezelfde dag nog naar het nulpunt. (In de bundel “Het paranormale ter discussie”)
Zie: http://igitur-archive.library.uu.nl/sg/2007-1219-214937/c7.pdf
grappig hoe de ameriakaanse preutsheid overal onverwacht opduikt. Men is niet te beroerd om een filmpje te maken met pseudowetenschappelijke claims, maar gebruikt een naakt lichaam zonder genitalien
De prijzen zijn gezien het plaatje niet bepaald mis. Wat zouden kopers nu denken? Het is duur, dus het moet wel werken… ? Hoe naief kun je zijn? Als ik iets duurs koop, informeer ik me tevoren over eigenschappen van het apparaat. In zo’n geval kom je toch bij Consumentenbond-achtige sites terecht? En die geven toch alle ins en outs? Trekken kopers van deze armbanden blind hun portemonnee? Of zijn ze zo wanhopig over hun gezondheid (of bang om een ziekte te krijgen) dat geld geen rol meer speelt?
Het is maar de vraag of mensen bij het zoeken naar de eigenschappen van zo’n armband bij Consumentenbond-achtige sites terecht komen. De kans is groot dat men op de site van de fabrikant terecht komt, of op sites die de werking van het apparaat bevestigen. Als mensen uiteindelijk allerlei tegenstrijdige berichten lezen, dan zijn ze misschien geneigd datgene te geloven dat het meest overeenkomt met hun eigen gevoelens. Ze kunnen bovendien denken dat het niet verkocht zou worden, als het niet zo werken. Bovendien komt men met allerlei claims, die men niet gemakkelijk kan onderzoeken, zoals accupunctuur en oude Chinese geneeswijzen. Ook een eventueel bericht dat er patent op rust kan mensen op het verkeerde been zetten.
Dat zou best eens zo kunnen zijn, zo’n blind vertrouwen bij sommige mensen in alles wat er in internet is te vinden. Maar je moet wel enigszins naief of wanhopig zijn om alles maar te geloven wat er in die stortvloed van “informatie” te vinden is. De simpelste richtlijn is: wat te mooi is om waar te zijn, is dat dan ook niet.