Afgelopen vrijdag schreven we op Kloptdatwel over mensen waaraan vanalles blijft plakken, van lepels tot glaswerk. Ten onrechte worden ze door de media vaak bestempeld als ‘magnetisch’. Hun huid blijkt simpelweg een beetje plakkerig te zijn en wanneer je er wat talkpoeder op smeert om dat tegen te gaan blijft er dan ook niets meer aan ze plakken.
Randi demonstreerde het al eerder:
In onderstaande video zien we echter Miroslaw Magola, een zelfverklaarde ‘Magnetische Man’. Magola wil aantonen dat hij wel degelijk ‘magnetisch’ is en daarom gooit hij een hele zooi talkpoeder op het voorwerp. Vervolgens veegt hij het er weer vanaf, dat dan weer wel…
Het vervelende aan de video is dat het de titel heeft: Magnetic Man Miroslaw Magola Debunking James Randi Education. Maar het lijkt mij wel erg duidelijk wat hier gebeurt. We zien zeer waarschijnlijk een demonstratie van de kracht van een vacuüm. De man legt zijn hand op het voorwerp, trekt zijn hand vervolgens in een kommetje waardoor een vacuüm ontstaat en hij kan het kommetje zo optillen. ‘Tadaaa’… Vacuüm Man is geboren!
Ik vind het niet heel erg gedebunked. Daarvoor moet je niet het ene natuurlijke fenomeen vervangen door het andere vervangen.
The proof of the pudding is in the eating …. gisteren heb ik mijn borst ingesmeerd met een laagje lekker vette olijfolie. Toen geprobeerd er een of meer lepels aan te laten hangen. Niks hoor – ze flikkerden er allemaal af.
Zal het nog eens proberen met reuzel. Of is een laag autosmeerolie beter?
Met mijn zoon van 7 heb ik vorige week nog een zandkasteel
aan het strand gebouwd. Je krijgt
dan te maken met eenzelfde natuurkunde als in het geval van die kleeflepels.
Volkomen droog strandzand is niet geschikt voor het bouwen
van een zandkasteel. Het glijdt naar
omlaag en vormt een soort kegel waar je niks mee kunt. Ook zand dat te nat is werkt niet. Blubber zakt gewoon ineen. Maar bij de juiste zand-water
verhouding heb je geschikt bouwmateriaal.
Dat is omdat het water dan hele kleine druppeltjes vormt die als een
soort lijm gaan werken.
Stel je hebt twee zandkorrels met een heel klein
waterdruppeltje er tussen in. Het
druppeltje is kleiner dan elk van de korrels en heeft een afmeting van ongeveer
een micrometer. Zo’n druppeltje
spreidt zich uit over de oppervlakken van de twee zandkorrels. Tussen de twee korrels krijg je dan een
soort hals van water. Dat halsje is
naar binnen gekromd. Door zo’n
negatieve kromming ontstaat er onderdruk, i.e. zuigkracht. Kijk in wikipedia onder “Laplace
Pressure,” en je vindt zelfs een formule ervoor. Hierdoor blijven de twee zandkorrels dus aan elkaar plakken. En op grotere schaal maakt dit dus het
zandkasteel mogelijk.
Ik vermoed dat er met vet of olie eenzelfde mechanisme aan het werk
is. Hoe goed het werkt hangt
uiteindelijk ook af van de oppervlaktespanning van vet en van de adhesie tussen het
vet en elk van de twee oppervlakken.
Rudolf! Je moet je experiment dus een aantal malen herhalen
en de hoeveelheid olie per vierkante centimeter huid gaan varieren van
experiment tot experiment. Het is
van belang dat je borst volledig glad en onthaard is wanneer je je experimenten
doet. Verder lijkt het me dat ook zaken
als de viscositeit en de ionsterkte van het gebruikte vet van invloed zullen
zijn. Je zult de serie
experimenten dus voor verschillende vetten, ionsterkten etc. moeten gaan
herhalen. Ik twijfel er niet aan
of je zult uiteindelijk een vetsamenstelling en een vetconcentratie vinden waarbij
die lepels meedogenloos blijven kleven.
Test het nog eens met een heel klein beetje olie.
Laag = smering, laagJE = stroef. Masseer eens iemand met te weinig olie. Vindt men doorgaans niet fijn. Dan voelt een massage met een droge huid nog beter.Met veel olie glijden de handen veel soepeler. Zo ook met lepels op je borstkas.
Dank voor de adviezen! Maar ik geloof jullie zó wel.
Dus ik ga het experiment niet herhalen, want het is eigenlijk maar een ietwat viezige bedoening. R