James van Praagh, een in Amerika bekend medium, beweert met de doden te kunnen praten.
De mensen van de James Randi Educational Foundation willen hem graag uitnodigen om mee te doen aan de uitdaging van 1 miljoen dollar. Maar wat ze ook doen, bellen, brieven schrijven, e-mailen, Van Praagh wil niet met ze praten. Dan nemen ze maar wat doden mee, misschien dat hij daar wel mee wil praten.
Beetje flauw is het wel natuurlijk. Maar toch blijft het onbegrijpelijk waarom je als zelfrespecterend medium een uitdaging niet aan zou gaan waarbij je 1 miljoen dollar kan krijgen!? Je overtuigt iedere show weer allerlei mensen, die paar extra kunnen er toch zeker wel bij?
Ik kan eigenlijk maar één goede reden bedenken waarom mediums de uitdaging weigeren: ze weten al dat ze niet door de test gaan komen.
Er zijn nog wel wat andere argumenten die wel eens gehoord worden, zoals “die testen zijn gemaakt zodat je faalt” (aldus Derek Ogilvie). En tja… dat klopt natuurlijk… dat lijkt me namelijk de bedoeling van iedere test? Als je niet voldoet aan de eisen dan behoor je op een test te falen. Dat is het hele idee.
Als een test gemaakt is om te testen op paranormale krachten dan faal je op de test alleen als je geen paranormale krachten bezit. En dat deed Derek trouwens, tot twee keer toe.
Andere argumenten: “ik heb het geld niet nodig” —> geef het dan aan een goed doel? (En trouwens, waarom zijn de toegangskaartjes voor shows dan niet alleen tegen kostprijs? en weet je wel hoeveel mensen je zal kunnen bereiken/helpen met 1 miljoen dollar?)
“Ik weet al dat ik het kan, ik hoef niets meer te bewijzen” –> dat kan iedereen zeggen natuurlijk, het heeft pas betekenis als je het bewijst.
Wie weet er nog meer?
Het argument ‘de testen zijn gemaakt zodat je faalt’ is in geval van Ogilvy en in het algemeen de test van Randi gewoon gelogen. Voorafgaande aan de test wordt met de te testen persoon uitvoerig besproken wat de opzet van de test is, en de betrokkene heeft altijd een document ondertekend waarin staan dat hij of zij vindt dat de testopzet eerlijk is.
Als je met iemand afspreekt dat hij driemaal achter elkaar blindelings de schoppenboer uit een pak kaarten zal aanwijzen, dan kun je natuurlijk de test zo te maken dat falen zeker is, namelijk door de schoppenboer van tevoren te verwijderen.
De klacht van Ogilvy is begrijpelijk omdat hij zijn kunstjes altijd vertoont in situaties die hij naar zijn hand kan zetten door allerlei technieken die neer komen op een vorm van interactie met de proefpersonen. Hij kan zich misschien helemaal niet voorstellen hoe het is om van die interactie afgesneden te zijn.
Het is overigens een volstrekt normaal verschijnsel dat mensen na afloop van een test allemaal smoesjes verzinnen waarom het niet lukte.
En al die gelovigen dan? Die willen graag geloven. Voor die maakt het echt niks uit. Zie Ogilvy. Hebben tv-programma’s hem gedumpt toen hij faalde? Nee toch? Peter Popoff is door Randi betrapt op fraude, en het hielp ook dat Randi dat op een populaire tv-show (Johnny Carson) liet zien en horen. Als het alleen maar in Skeptical Inquirer gestaan had, had het waarschijnlijk niets uitgemaakt. Inmiddels is Popoff weer terug in business en verdient tientallen miljoenen per jaar.
Er komt een punt dat het verder zinloos is om aan te tonen dat de betrokkene zichzelf en anderen bedriegt.
Ik zou me ook kunnen voorstellen dat dergelijke bedriegers het argument aanvoeren dat de doden niet willen dat zij geld verdienen met een dergelijke test. En de andere verdiensten dan? Die zijn natuurlijk bedoeld om de gemaakte onkosten te vergoeden.
Leuk filmpje, maar JREF had beter een paar mensen in het publiek laten infiltreren en dan wat vervelende vragen laten stellen tijdens het event. Ook al overtuig je de echte believers er niet mee, maar misschien/hopelijk wel degenen die met hun overenthousiaste vriend/familielid meekomen… en het stilletjes eigenlijk wel bullshit vinden, “maar je weet toch maar nooit hé”. Als die Van Praagh dan zit te zweten en uit z’n nek te lullen na enkele scherpe vragen, dan zijn die twijfelaars misschien toch al “gered”.
Ik kan me best vinden in het weigeren om mee te doen aan een James Randi test,
de opzet achter Randi is een soort van zeer klinische, proeflaboratoriumachtige opzet,
waarin iemand onder zeer bepaalde voorwaarden zijn mediamieke gave moet bewijzen.
Het gaat niet om objecten maar om personen, en ik neem aan dat je ook ‘geen hemel’ kunt bevelen.
Dus al dat niet of deze man een gave heeft. Het kan goed zijn dat iemand inderdaad volledig faalt onder Randi’s gedwongen omstandigheden, Randi doet alsof het inderdaad niet meer is als wat goocheltrucs uit je mouw schudden. Wat me tegenstaat is dus de methode van Randi. (Zelfs indien je een bepaalde gave hebt, is dat een kwestie van naar ik meen sensitiviteit, toegang krijgen en verkeren in een bepaalde geesttoestand. Maar daarmee houden de sceptici nu eenmaal geen rekening.)
Alleen is het zo dat bij de test van Randi (en eigenlijk elke goede test) degene die getest wordt zelf een verklaring ondertekend waarin hij aangeeft dat het een goede test is om zijn gaven te testen. Zo’n test wordt normaal ook altijd in combinatie met degene die getest wordt opgesteld.
Dat het klinisch / laboratorium-achtig zou zijn, daar gaat de geteste dus meer akkoord.
De sceptici houden dus juist wel rekening met dat soort zaken –> ze voeren immers een test die volgens hen én de geteste helemaal in orde is.
2011/11/19 Disqus
Wie op wil gaan van ‘de test van Randi’ begint met zijn eigen test voor te stellen. Uiteraard zal Randi dan voorstellen dat het zo wordt gedaan dat blinderen en loten deugdelijk is. Uiteindelijk ontstaat er een protocol dat waar de claimant en Randi het over eens zijn, en dat vervolgens word uitgevoerd door Randi’s assistenten.
In het geval van een medium dat avond aan avond voorstellingen geeft voor een betalend publiek is het onzin om te beargumenteren dat er heel speciale voorwaarden nodig zijn. In feite is zo iemand dagelijks bezig de hemel te bevelen. Waarom zou hij het opeens niet meer kunnen als hij getest wordt door iemand die het niet op voorhand allemaal gelooft.
Hij is meen ik diverse malen “getest”, ondere andere door een gelovige genaamd Gary Schwartz, dus bezwaren tegen tests heeft hij niet. Wie even googelt ziet trouwens dat Van Praagh in zijn optredens alle regsiters van ‘Cold reading’ toepast, en dat hij bij minstens een gelegenheid heel veel informatie over zijn gesprekspartner had, maar wel toevallig alles wat met Google te vinden was.
Overigens, aangezien Randi zelf een goochelaar is, zal een dergelijke test voor hem uitsluitend bevestigen dat iemand een succesvolle goochelaar is, (innen maar die miljoen.)
Heeft Theo nu ook al voorspellende gaven? De truc die hij hier toepast, is dat hij een redenering baseert op een toekomstige gebeurtenis waarvan niemand weet of die zich ooit zal voordoen.
Ik had inderdaad moeten schrijven ‘aangezien Randi een goochelaar is, zal een slagen voor een dergelijke test wellicht niks bewijzen.’ Een STEL DAT (wat een acceptabele manier van redeneren is) iemand de waarschijnlijkheid met succes overtreft, is het hoogst aannemelijk dat de sceptische gemeenschap verder gaat met sceptische twijfels, zoals is deze “geslaagde” test het gevolg van mogelijk een niet waterdicht systeem van Randi, of een geslaagde toevalligheid enz. Gezien reeds het filmpje van de Randi foundation (zombies bestaan niet en zo wellicht ook bijzondere gaven niet). Kortom, wat niet bestaat kan niet worden bewezen, dat is de stelregel van sceptici. Onderwijl is er genoeg ellende om die miljoen van Randi aan te besteden, als hij die dan toch kwijt wil.
“Wat niet bestaat kan niet worden bewezen” is een waarheid als een koe.
Bedoeld zal zijn: “Wat niet bewezen kan worden bestaat niet”.