Afgelopen vrijdag de 13e had het dierenasiel Amsterdam een stunt: de tweede kat van een stel (zie het plaatje hiernaast) gratis. Maar dan moet het wel een zwarte zijn. Het asiel blijft namelijk zitten met de zwarte katten. Bijgeloof speelt een rol, want de katten met een kleurtje worden wel meegenomen. Ik had niet gedacht dat Nederlanders zo bijgelovig zouden zijn dat ze een zwarte kat liever niet meenemen naar huis.
De krant Metro citeert Max van Steijn van het dierenasiel:
‘Als men de keus krijgt tussen een zwarte of een gekleurde kat dan kiezen de meesten voor een kleurtje. “Die spreekt het meeste aan volgens hen.”
Inmiddels zijn 60 van de 130 katten in het asiel helemaal of vrijwel geheel zwart. 25 katten zijn helemaal zwart, ruim 40 zijn overwegend zwart maar wel met een wit vlekje, b.v. op een poot of onder de kin.
Ook de krant Het Parool laat Max van Steijn van het dierenasiel aan het woord:
‘Mensen wíllen geen zwarte katten. … . We puilen ervan uit. Mensen denken dat zwarte katten ongeluk brengen’. Van Steijn stelt hij geen enkele andere reden kan verzinnen voor de terughoudendheid om een zwarte kat te nemen. ‘Zwarte katten zijn net zo lief of vals als andere katten. Kleur speelt geen enkele rol. Wat dat betreft zijn het net mensen.’
Het zwarte duo Mindy en Bandit wacht nu al ruim 300 dagen op een nieuw baasje. Ze kunnen mee naar huis voor de prijs van één zwarte kat: 85 euro. Bij ons thuis wonen ook twee zwartjes. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de beschrijving van Mindy en Bandit die Max van Steijn geeft in de Metro:
“Ze zijn ontzettend lief, maar nog een klein beetje verlegen. Met veel liefde, tijd en aandacht zullen ze zich ontpoppen tot een waar geluksduo die je een levenlang geluk brengt.”
Zwarte katten zijn op veel plaatsen in de wereld onderwerp van bijgeloof. En niet alleen in de zin dat de zwarte kat ongeluk zou brengen, zoals veel mensen in Nederland blijkbaar geloven. In sommige landen gelooft men juist dat de zwarte kat geluk brengt. Dat is bijvoorbeeld het geval in Engeland en Ierland. Lees er meer over in de Wikipedia.
Mocht je zelf nog last hebben van twijfel, kijk dan ook eens op de facebook pagina Black Cats are Not Bad Luck.
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Om het met Obelix zijn woorden te zeggen: rare jongens die kattenliefhebbers.
Persoonlijk moet ik niets van katten hebben (ik ben een hondenmens :), maar ik zou juist eerder wél opteren voor een zwarte kat. Gewoon mooier, toch?
En makkelijker in onderhoud, want zo op zwart zie je vuil minder goed liggen ^^
Ik ben een kattenmens, hoewel ik ook wel van honden houd. Katten zijn gewoon praktischer.
Een nadeel van een zwarte kat zou kunnen zijn dat je de haren beter ziet liggen, als ze ergens gelegen hebben. De kat wast zichzelf, dus van vuil op de vacht heb je geen last. Hoewel een nestgenoot van m’n vorige kat, die wit was, zich niet waste.
Ik zorg regelmatig voor 2 zwarte katten en dat zijn de liefste beestjes waar ik voor kan zorgen.
Ik ben een hondenmens én een kattenmens en ik snap hier werkelijk niks van. Wat zijn mensen toch soms ontzettend rare wezens.
Ik vind het moeilijk om aan te nemen dat kleur en karakter iets met elkaar te maken hebben. Het wonderlijke is dat als je mensen in een enquête vraagt naar bijgeloof, het geloof in het onheilsbrengende aspect van zwarte katten maar weinig genoemd wordt. Mogelijk is wat mensen zeggen niet hetzelfde als wat mensen denken.
Het hoeft trouwens niks met bijgeloof te maken hebben. Bij auto’s zijn er ook kleurvoorkeuren (ik heb wel eens gehoord dat tweedehands witte auto’s moeilijker verkoopbaar zijn dan bijv. blauwe).
Daar zou je best gelijk in kunnen hebben. Soms vinden mensen het lastiger om de uitdrukking van het dier – emoties, karakter – waar te nemen bij dieren met een effen zwart behaard gezicht. Naarmate je meer ervaring hebt met dieren speelt dat denk ik minder. Zwarte honden zijn ook minder geliefd, toen wij onze laatste honden uitzochten wilde niemand het zwarte hondje in het nest hebben. Omdat ze heel erg lief was hebben wij haar toen genomen en omdat ze heel erg verknocht was aan een ander pupje uit het nest hebben we die ook meegenomen.
Het grappige was dat iedereen altijd dacht dat de zwarte hond een reu was – alleen maar omdat ze zwart was. En ze dachten ook altijd dat ze minder lief was – wat helemaal niet zo was – en gaven haar dus minder aandacht. Dat was allemaal alleen maar vanwege de kleur.
Ik vind de laatste opmerking van JWN het meest terzake doen. Het idee dat het hier bijgeloof de oorzaak is, is wel een zeer onwetenschappelijk hard van Stapel lopen voor een sceptische site…
Ik zou dan nieuwsgierig zijn wat de reden is voor die kleurvoorkeuren. Waaróm willen mensen geen witte auto? Waaróm willen ze geen zwarte hond of poes?
Ik vond een artikeltje op een Amerikaanse website waarin het zelfde probleem besproken wordt: http://www.presspublications.com/from-the-press/1136-black-cats-less-likely-to-be-adopted-at-shelters
Zij zeggen is dat men dieren met een effen zwarte vacht “saai” vindt en dat ze het moeilijker vinden om het temperament van het dier te bepalen:
Dus misschien is dat gewoon de reden en niet zozeer bijgeloof.
Onderzoek zou natuurlijk op z’n plaats zijn. De man van het asiel heeft de indruk dat bijgeloof de oorzaak is, dat vind ik een sterke indicator. Er is op het eerste gezicht geen reden waarom je een zwarte kat minder makkelijk kunt ‘lezen’, je zou met hetzelfde recht kunnen zeggen dat een lapjeskat erg lastig is omdat al die vlekken het beeld vertroebelen. Ook egaal witte katten blijven niet in het asiel.
Dat mensen sociaal wenselijke dingen zeggen zoals ‘zwarte kat vind ik saai’ vind ik alleen maar logisch, het koesteren van een bijgeloof is sociaal minder wenselijk.
Een sterk vermoeden van bijgeloof is mi gerechtvaardigd.
Dan zal ik die witte auto maar grag kopen. De mijne is inderdad wit. Witte auto’s warmen minder op in de zon en ‘s nachts zijn die beter te zien, voor de veiligheid. En ook voordelen ten opzichte van de meestal witte vogelpoep. 🙂
Wat is bijgeloof?
Verschilt het van geloof?
Gelovige mensen zullen ook heel vaak bijgelovig zijn. Doe de test maar eens bij je grootmoeder. Kanker zullen ze niet hardop zeggen, zwarte vogels moeten ze niets van weten,…
En zowel geloof al bijgeloof ontstaan uit de behoefte van de mensen van te denken dat er “meer” is in dit leven.
Waarom moet er toch altijd “meer” zijn? Ik heb een kennis die dat ook altijd zegt. Laatst riep ik heel blij dat de sneeuwklokjes, krokussen en narcissen al de grond uit komen. Toen kreeg ik meteen als antwoord: ja en dan voel je toch dat er meer is he. Ja, nog meer narcissen inderdaad als we even geduld hebben. Maar dat bedoelen ze niet, ze bedoelen een soort hogere narcis-instantie of zo. Waar is dat nou voor nodig? Net of die narcis zelf maar bijzaak is. Stom vind ik dat altijd.
Bij mij stonden er gisteren al een flink aantal krokussen in bloei. Meer bloeiende krokussen dus.
Dat is … een beetje lastig; mijn beide grootmoeders zijn al vele jaren geleden overleden.
(En dat geldt ook voor mijn ouders.)
Misschien heb ik Derek Ogilvie nodig? 🙂
Wel waren beide grootmoeders voorzover ik weet niet of nauwelijks gelovig, althans niet op een manier dat ze daarnaast ook nog bijgelovig zouden zijn.
Ik denk dat ik je idee zeker onderschrijf; in die zin is er dus geen duidelijk onderscheid te maken tussen geloof en bijgeloof.
Wat mij betreft niet.
Mee eens. Ik ben noch gelovig, noch bijgelovig.
Die hogere narcis-instantie vind ik komisch. Die houden we erin!
En de laatste kat die ik had, een kater, was pikzwart (en dik!)
Toch niet zo heel dik hoop ik! Want dat is ook voor katten niet goed. Maar ze kunnen zo gruwelijk lui zijn, die van ons dijt ook al uit, dus nu is hij maar op dieet. Altijd wat met die beesten.
@8325ecf49c6a5d8b1b1dcbaf555fd450:disqus
Is dat nou wel zo? Ik nam het in eerste instantie meteen aan, maar vraag me nu toch af of het echt zo is. In het Amerikaanse asiel hebben ze die ervaring niet als je dat artikel leest en het lijkt me niet dat Amerikanen minder bijgelovig zijn dan Nederlanders. Of het zo is dat witte katten niet worden meegenomen zou ik niet weten, helemaal wit komt niet veel voor en katten die vrijwel wit zijn, zijn nogal eens doof, wat erg lastig en ook gevaarlijk kan zijn voor de kat. Dat lijkt me nou juist weer een reden om geen witte kat te nemen. Voor zover ik weet is zwart de meest voorkomende vachtkleur bij katten, dus zouden er ook meer zwarte katten overblijven lijkt me. Dus al met al twijfel ik nu of het echt wel bijgeloof is.
Ik meen dat het dove alleen is bij witte katten met blauwe ogen, voor zo ver ze geen siamees bloed hebben.
Ik weet eigenlijk ook niet precies hoe het zit dus heb het even opgezocht: http://www.nrkv.info/vet/nrkv_vet_doofheid.html
Heel interessant.
Clayton Bigsby. Kom er maar in!
O ja, die was ik helemaal vergeten, hilarisch! 😀
@google-517c929316f9334703cc418aa3697e85:disqus
Bij mij alleen nog maar de neusjes… 🙁 Zou mijn geloof dan toch niet goed zijn?
Vast niet!
Je moet regelmatig bezwerende gebaren maken in de richting van je krokussen, zo ongeveer als onze nationale heks “Jomanda” doet, of misschien bij prinses Irene in de leer gaan.
En je moet daarbij natuurlijk niet de narcis-instantie benaderen, maar de krokus-instantie. Iets heel anders!
Dan schieten ze de grond uit!
Of anders… even geduld hebben…?
Ow… wat ingewikkeld zeg, dat is niks voor mij. Dan heb ik wel gewoon geduld, dan kan in tenminste intussen gewoon iets anders gaan doen, dat is wel zo praktisch.
Doe maar praktisch; heel verstandig.
Zo heb ik destijds ook die zwarte kat in het dierenasyl gekozen. Beter gezegd: hij koos mijn vrouw en mij.
Waar de andere katten ongeinteresseerd zaten te zitten, kwam onze zwarte kater belangstellend naar ons toe en begon tegen het gaas aan kopjes te geven. Dan is de keuze snel gemaakt. De klik was wederzijds.
Geen sprake dus van enigerlei voorkeur voor een kleur. Alleen het karakter telt.
Het helpt ook als je in het zuiden des lands woont, daar is het altijd wat warmer…
Ja zeg, dat is vals spelen!
Als ik het artikel lees zou ik zeggen, ruil de zwarte katten met de gekleurde in Engeland en Ierland
@a51831057cc1d26d849b35ee53973ec5:disqus
O wat lief, daar zou ik ook meteen voor vallen!
Op die manier zijn m’n ouders ook voor hun katten gevallen. Bij mijn katten was het weer anders. Ik zag ze in een blaadje staan en ze leken iets Siamees te hebben. M’n ouders hebben verschillende siamezen gehad, dus dat maakte deze katten wel aantrekkelijk. Ze bleken overigens half Turkse van en half Europese korthaar te zijn. Hoe dan ook, ze zijn heel lief, hoewel wel erg schuw. Bij iedere bel schrikken ze. Als bezoek echter een tijdje zit, komen ze wel een kijkje nemen.
Katten voelen je stemming heel nauwkeurig aan. Ik denk dat ze goed zijn in cold reading of zoiets. Bij iedere kat (en ik heb er 4 gehad) had ik dezelfde ervaring. Ze komen naar je toe als je in mineur bent en lijken dan te proberen je stemming te verbeteren. Als je helemaal op je gemak bent en ontspannen op de bank zit, liggen ze graag bovenop je. De eerste was beledigd en bleef beledigd toen we er een tweede bij namen, een jong katje (een zwarte). Mevrouw kwam gewoon niet meer bovenop je zitten en verder deed ze gewoon. “Kijk mij eens gewoon doen, maar toch vind ik het verraad”. Toen het jonge katje na een jaar of 2 moest “inslapen” wegens een inoperabele uitstulpende darm, kwam mevrouw diezelfde dag weer gezellig doen. Ze had het rijk weer alleen. Daarna kreeg ik een stokoude kat (ook een zwarte…). De eigenaar was overleden en ik vond het te cru om dan ook maar de kat in dat lot te laten delen. Hij is nog een jaar bij ons geweest (en toen was hij 17!) en hij heeft nog een zeer genoeglijke oude dag gehad. Graatmager en hij vond het heerlijk om de hele avond bovenop me te zitten, liefst niet al te veel bewegen graag…
En daarna kwam die dikke zwarte kater die ons bewust uitkoos. Allemaal zwart, en dat zonder geloof resp. bijgeloof.
Katten zijn zulke wonderbaarlijke wezens!
Ik denk vaak: het is maar goed dat ze niet weten hoe dol we op ze zijn, want dan zou er niet mee te leven zijn.
Jammer genoeg heb ik nog nooit een helemaal zwarte kat gehad. De kater die wij nu hebben komt ook uit het asiel, hij is nu bijna 5 jaar. Hij is als baby van een paar uur oud samen met zijn broertje en zijn nog barende moeder in een doos op de parkeerplaats bij de MacDonalds gezet, waarschijnlijk woonde moeder in een van de flatjes aan de overkant.
Toen hij bij ons kwam was hij heel schuw, tamelijk gedragsgestoord maar ook heel erg aandoenlijk omdat het eigenlijk zo’n bangerd was, hij wilde zo graag maar hij durfde niet. Hij heeft zich onmiddellijk heel erg aan onze twee oude honden gehecht. Toen hij groot genoeg was nam ik hem mee aan een tuigje als ik met de honden het buurtrondje deed. Geweldig vond hij dat, hij zat voortdurend oorverdovend voor de deur te gillen omdat hij weer wilde wandelen. Zo heeft hij de buurt goed leren kennen, ik was bang dat hij zou verdwalen als hij voor het eerst alleen naar buiten zou gaan en dat is ook niet gebeurd. Hij komt ook altijd meteen aanrennen als ik hem roep.
Tot op de laatste dag is hij meegegaan met het hondenrondje, supergezellig vond hij dat, liep als een halve gare om ons heen te springen en te rennen en mal te doen en gezellig samen met de honden aan dezelfde viezigheidjes te snuffelen en hij is weken van slag geweest toen ook de laatste hond overleed.
Nu is hij een heel aanhankelijke, enigszins gezet wordende kater. Je moet nog steeds niet onverwachts je handen naar hem uitsteken, daar heeft-ie een hekel aan, maar verder is hij geweldig bijgetrokken en komt ‘s avonds gezellig op schoot. Wij geven elkaar dan ook de kopjes thee en koffie aan, want o wee, de kat mocht eens weggaan. Mensen zijn ook wonderbaarlijke wezens!
Dat bedoel ik precies. Zo’n kat komt bovenop je zitten en neemt je dan volledig in beslag. Niet bewegen, graag! En hoewel ik het haat als iemand me commandeert, pikte ik dat van die beesten.
Als er zo’n band is tussen mens en dier, waarom zou je dan ueberhaupt op de kleur letten? Dat doe je als beschaafd mens toch ook niet bij een andere mens? Zoiets staat zelfs in onze grondwet.
Katten voelen je stemming heel nauwkeurig aan. Ik denk dat ze goed zijn in cold reading of zoiets. Bij iedere kat (en ik heb er 4 gehad) had ik dezelfde ervaring. Ze komen naar je toe als je in mineur bent en lijken dan te proberen je stemming te verbeteren. Als je helemaal op je gemak bent en ontspannen op de bank zit, liggen ze graag bovenop je. De eerste was beledigd en bleef beledigd toen we er een tweede bij namen, een jong katje (een zwarte). Mevrouw kwam gewoon niet meer bovenop je zitten en verder deed ze gewoon. “Kijk mij eens gewoon doen, maar toch vind ik het verraad”. Toen het jonge katje na een jaar of 2 moest “inslapen” wegens een inoperabele uitstulpende darm, kwam mevrouw diezelfde dag weer gezellig doen. Ze had het rijk weer alleen. Daarna kreeg ik een stokoude kat (ook een zwarte…). De eigenaar was overleden en ik vond het te cru om dan ook maar de kat in dat lot te laten delen. Hij is nog een jaar bij ons geweest (en toen was hij 17!) en hij heeft nog een zeer genoeglijke oude dag gehad. Graatmager en hij vond het heerlijk om de hele avond bovenop me te zitten, liefst niet al te veel bewegen graag…
En daarna kwam die dikke zwarte kater die ons bewust uitkoos. Allemaal zwart, en dat zonder geloof resp. bijgeloof.
Door een storing 2x geplaatst. En hoe verwijder ik er 1 van? Geen idee…
Ik weet ook niet hoe dat moet. Ik verander de tekst altijd maar in: bericht verwijderd door auteur. Dat heb ik ooit ergens op het internet gezien.
Ik zal komend weekend eens een ander systeem proberen, altijd spannend want je weet nooit of er berichten verloren gaan. Tot die tijd kan je via de Disqus knop rechtsbovenaan de comments inloggen, waarna je met opties hebt.
Dankjewel Maarten!
@a51831057cc1d26d849b35ee53973ec5:disqus
Dat ben ik helemaal met je eens! En wat die band betreft, dat enorme vertrouwen dat die dieren in ons hebben en hun gehechtheid aan ons, dat vind ik zo ontroerend.
Ja, daar kunnen we vaak een voorbeeld aan nemen.
Wij hebben drie katten, de oudste is helemaal zwart en zijn ene zus zwart/wit en zijn kleinste “zus” is rood. Maar onze zwarte is echt een lieverd, net een hondje, volgt me overal. En hij laat ook alles toe van onze zoon van 6 maanden. Zwarte kat brengt juist geluk, en dat is mijn “bijgeloof” ;-p