Facilitated Communication wat was dat ook al weer? Het gaat om een methode die personen met een ernstige verstandelijke handicap in staat zou stellen om op een normaal niveau te communiceren. Een facilitator helpt de gehandicapte door meestal zijn arm ‘losjes’ vast te houden zodat die woorden en letters op een bord of toetsenbord kan typen. Sommige personen met een ernstige vorm van autisme, haalden met deze hulp zelfs academische titels. De methode deugt echter van geen kanten. In werkelijkheid is het de facilitator die volledig de inhoud van de communicatie bepaalt. En dat hoeft die zelf helemaal niet door te hebben, zo sterk is de illusie.
In deze korte TEDx talk legt Matthew T. Brodhead, assistant professor Educational Studies aan Purdue University, nog een keer duidelijk uit waarom deze waanzin moet stoppen.
Brodhead noemt in zijn praatje een bijzonder lezenswaardige artikel dat recent in The New York Times verscheen: The Strange Case of Anna Stubblefield. Stubblefield is schuldig bevonden aan aanranding van een 30-jarige man voor wie ze had opgetreden als facilitator en die waarschijnlijk de mentale capaciteiten van een tweejarig kind heeft. Zij had het stellige idee opgevat dat ze een gelijkwaardige liefdesrelatie hadden opgebouwd. Deze zaak laat zien dat zelfs hooggeleerde mensen, Stubblefield was associate professor ethiek, zichzelf enorm kunnen misleiden met dramatische gevolgen.
In Nederland kwamen de casussen van Thiandi Grooff en Niek Zervaas in de publiciteit. Die eerste is wel illustratief voor hoe ver je het met Facilitated Communication in het onderwijs kunt schoppen: Thiandi haalde in 2013 een bachelordiploma aan het Amsterdam University College. En wat schadelijke kanten van deze onzinmethode betreft: bij Niek Zervaas was er sprake van dat hij zou hebben aangegeven te willen stoppen met zijn medicijnen, ondanks dat hij besefte dat dat ernstige risico’s voor zijn gezondheid met zich mee zou brengen. In de documentaire die over hem gemaakt was, leek het er sterk op dat men inderdaad gevolg had gegeven aan die wens. Maar na ophef over dit punt, verklaarden de ouders dat het stoppen met de medicijnen nog in het stadium van overleg was geweest met de neuroloog en dat het dus niet had bijgedragen aan zijn overlijden.
“Maar na ophef over dit punt, verklaarden de ouders dat het stoppen met de medicijnen nog in het stadium van overleg was geweest met de neuroloog en dat het dus niet had bijgedragen aan zijn overlijden.”
Dus slechts een verklaring van de ouders?
Ben eigenlijk wel benieuwd naar de verklaring van die neuroloog zelf hoe dat is gegaan.
De ouders hadden blijkens het verhaal nog een minimaal restje gezond verstand behouden en beeindigden de toediening van medicatie dus niet zonder voornemen tot overleg, of een aanzet tot overleg, of mogelijk een daadwerkelijk gesprek met de neuroloog. Wat de neuroloog gezegd heeft, in het geval dat het tot een werkelijk gesprek is gekomen, laat zich natuurlijk gemakkelijk raden.
Zeer sterke, bondige en heldere, veel informatie bevattende toespraak van Matthew T. Brodhead; deze clip zou tot de verplichte ‘literatuur’ moeten behoren op elke gezondheidsinstelling, elke medische universiteit en hogeschool, internationaal.
Onkunde begint met desinformatie. Hoe belangrijk goede voorlichting en kritische kennis, het kan een grondig gewijzigde levenskoers opleveren. Soms zelfs letterlijk levensreddend zijn. Maar dus ook mentaal/geestelijk.
Op KDW werd dit zeer grondig aan het geval van Niek Zervaas duidelijk gemaakt. Maar zoals Brodhead zegt, de implicaties kunnen zo ernstig zijn – bijvoorbeeld als mensen in staat van beschuldiging worden gesteld na aanklacht via FC – dat onmiddellijk ingrijpen door overheden eigenlijk geboden is.
Dank voor het posten.
Krijg hier een heel verkeerd soort kippenvel van… Als rechtgeaarde scepticus moet ik mezelf bij dit soort wijdverbreide en schadelijke onzin echt dwingen om open te blijven staan voor Hanlon’s razor “Never attribute to malice that which is adequately explained by stupidity.” (uit Pepijn’s avatar).
Ouders met een autistisch kind zijn uitermate kwetsbaar en zullen alle methoden aangrijpen onder het motto ‘baat het niet dan schaadt het niet’. Dan kan je als scepticus praten als Brugman, maar in dat soort situaties tref je het probleem dat: “You Can Lead Believers to Knowledge, but You Can’t Make Them Think” (uit dit artikel: http://www.csicop.org/sb/show/you_can_lead_believers_to_knowledge_but_you_cant_make_them_think/). Denk overigens dat dit soort facilitation sessies ook aardig in de papieren gaan lopen, want ‘als de nood het hoogst is, dan is de redding immers het duurst’. Alle belang dus voor deze moderne religie om de ‘believers’ bij de ‘knowledge’ weg te houden of hen zand in de ogen te strooien en de wetenschappelijke tegenstanders te demoniseren.
Terwijl een simpele test als deze (https://www.youtube.com/watch?v=PRo8TytvIDw) ), waarmee het Ouija board in één klap ontmaskerd wordt, ook het effect van Facilitated Communication zou moeten kunnen falsificeren (dus alleen de ogen van de autist gebruiken). Het wordt pas echt lachen als er in plaats van een prachtig stukje poëzie er dan plotseling te lezen valt:
“EEN GEBLINDDOEKTE FACILITATOR IS VOOR MIJ EEN ENORM GROOT GESCHENK,
ZE MISBRUIKT NAMELIJK MIJN HANDEN EN TIKT NOOIT WAT IK WERKELIJK DENK !”
Ik herinner me nog die kritiekloze uitzending van DWDD ergens in februari 2013 over dit onderwerp. Is dit programma daar ooit op terug gekomen, in de zin van ‘sorry, we hebben een enorme uitglijer gemaakt’, of is men het zwijgen ertoe blijven doen?
Als je op ‘Niek Zervaas’ klikt, kom je uit bij het stuk dat ik daar toen over schreef, onderaan staat daar een update met een reactie van de redactie van DWDD.
Thnx!