In de documentaire ‘Le Mur’ (de muur) van Sophie Robert vertellen Franse psychoanalytici hoe zij denken over autisme. Het tweede stukje tekst wat tijdens het afspelen verschijnt geeft heel kort samengevat weer hoe het er met hun denkbeelden aan toe is:
50 years of progress in science do not seem to have had any influence on their dogmatism – Sophie Robert
http://www.youtube.com/watch?v=W-zofLBFjto
In de docu kan je allerlei bizarre ideeën horen. Een spelend kind dat een hand in de open bek van een speelgoedkrokodil stopt zou reden tot zorg zijn (2:36). Dat autisten slachtoffers zouden zijn van kille moeders (18:55) (iets waar in mijn opleiding lacherig over wordt gedaan: “dat ‘we’ dat vroeger geloofden zeg”.). Een vader is een beschermende factor voor de incestueuze verlangens van een moeder (die ze altijd heeft, of ze zich daar nu bewust van is of niet) (31:08).
Ik vraag me af of de manier van werken die deze psychoanalytici laten zien eigenlijk nog verschilt van een alternatieve behandelmethode. Als naar je eigen methode geen of weinig wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan én je negeert daarbij ook het gedane onderzoek in andere wetenschappelijke velden, heb je dan nog iets anders over dan een geloof?
Als we de docu mogen geloven, worden 80% van de Franse psychologen nu nog steeds getraind in de psychoanalyse. Gelukkig leven we in Nederland waar psychoanalyse tijdens de studie psychologie eigenlijk alleen nog wordt besproken in de hoofdstukken over de geschiedenis van het vak.
