Kloptdatwel?

Columns

Over de fiscale facilitering van kwakzalverij

by 1 Comment

Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma
Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma

Veel is er geschreven over een Brabants varkensboertje annex magnetiseur en een arts, die oor-acupunctuur als voornaamste bezigheid heeft, die er na hun gewonnen beroepszaken voor zorgden dat hun diensten werden vrijgesteld van btw-afdracht. Alle alternatief praktiserende artsen en veel niet-BIG geregistreerde kwakzalvers als magnetiseurs en chiropractors kunnen nu eveneens van die jurisprudentie profiteren.

Tijdens de procedure van het varkensboertje, die wij op talrijke leugens konden betrappen, beriep deze zich er o.a. op dat zijn opleiding tot paranormaal therapeut destijds stond ingeschreven in het Centraal Register Korte Beroeps Opleidingen CRKBO. Nooit van gehoord, maar de rechter was onder de indruk. Het blijkt te gaan om een register van niet door de NVAO[1] geaccrediteerde opleidingen, die derhalve geen rijkssubsidie kunnen krijgen en waarbij de beoordeling van de kwaliteit wordt overgelaten aan het CPION, een erkend milde, al te milde beoordelaar[2]. Groot voordeel voor de opleiders is dat zij na inschrijving in het CRKBO vrijgesteld zijn van btw, een aardig voordeeltje van 21% op het cursusgeld.

Geconfronteerd met deze pro-alternatieve systematiek in de belastingpraktijk vroeg ik mij onwillekeurig af waar deze fiscaal-rechters en – idem juristen hun wijsheid toch vandaan halen. Toevallig werd ik dezer dagen geattendeerd op een interview uit 2014 op een juristenwebsite Taxlive met mr. N.H. de Vries, die al bijna vijftig jaar verbonden is aan de ‘Cursus Belastingrecht’. Aanleiding voor het interview was het 50-jarig jubileum van deze cursus. Hij beschrijft de ooit door Mobach gestarte cursus als ‘een zéér omvangrijk leer- en naslagwerk, voornamelijk gericht op het hoger en daarmee vergelijkbaar fiscale onderwijs aan studenten om hen vertrouwd maken met de grondslagen, systematiek en de samenhang tussen de diverse heffingswetten’. Mobach begon ooit als solist en dit handboek heette toen de ‘Mobach’, maar sindsdien is er een enorme uitbreiding van het aantal onderdelen van de ‘Cursus’ geweest en dragen maar liefst 44 hooggekwalificeerde auteurs, waaronder twaalf hoogleraren, bij. Inmiddels zijn er 14 boekwerken waarin diepgang en actualiteit hand in hand gaan, aldus De Vries.

De Vries sprak dus van ‘grondslagen, systematiek en de samenhang tussen de diverse heffingswetten’ en dat intrigeerde mij. De burger mag inderdaad verwachten dat onze wetgeving, ook die op het gebied van belastingrecht, onderlinge samenhang en een consequent toegepaste systematiek vertoont. De indirecte subsidie, die allerlei rare opleidingen krijgen omdat het CRKBO hen vrijstelling van btw garandeert, lijkt echter dwars te staan op die aangeroepen ‘systematiek en samenhang’, want het is nog niet zo lang geleden dat er een einde kwam aan de subsidiering van de beroepsopleiding (tot spiritueel beltherapeut) van Paradidakt.
Na een publicatie in het AD waarin onthuld werd dat  het UWV de cursisten een belastingvrije schenking deed van € 1.000, – ontstond publiciteit en kwamen er Kamervragen. Minister Asscher maakte toen een snel einde aan de fiscale facilitering van die kwakzalverij. Dat was prima. Tegelijkertijd prijken zowel de cursus van Paradidakt als die van Instituut CAM (de moderne naam van de cursus die het varkensboertje ooit volgde) nog altijd trots in het Register van het CRKBO!
Navraag mijnerzijds bij Paul Esveld, directeur van CPION, leerde mij dat dat geen vergissingen zijn. Opleidingen tot kwakzalver moeten door het CPION c.q. CRKBO worden geaccepteerd. De linkerhand van onze overheid weet dus niet wat de rechter doet. Soms is daarvoor iets te zeggen (Mattheus 6:3), maar in dit geval bevordert onze fiscus de kwakzalverij op aanzienlijke schaal. ‘Samenhang en systematiek’ heet het in die prachtige Cursus Belastingrecht. Als de omgang van de fiscus met de opleiding tot kwakzalver maatgevend zou zijn, dan zou ik eerder aan iets anders denken: ‘afpakken en terug geven’ bijvoorbeeld.

[1] De Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie (NVAO) is in 2005 als onafhankelijke, binationale accreditatieorganisatie bij Verdrag opgericht om een deskundig en objectief oordeel te geven over de kwaliteit van het hoger onderwijs in Nederland en Vlaanderen.
[2] Ronald van den Berg. Onthutsende registratie van alternatieve behandelaars. NTtdK, mrt 2016: 13-17.

Over ‘PUR-slachtoffers’ en hun Ecemed

by 28 Comments

Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma
Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma

In 2012 werd in een tv-uitzending van Nieuwsuur het startschot gegeven voor wat in potentie een epidemie van een nieuwe modeziekte had kunnen worden. Dat betrof een aantal echtparen, soms ook hun kinderen en niet zelden ook de huisdieren, die talrijke onverklaarde klachten* ontwikkelden nadat er bij hen onder de vloer PUR-schuim was aangebracht als woning-isolatie. Hun larmoyante verhalen zijn na te lezen op meldpuntpurslachtoffers.nl en een aantal van deze PUR-slachtoffers procedeert sindsdien tegen NUON of hun woningcorporatie.

PUR-schuim wordt op locatie aangebracht in de vorm van twee vluchtige stoffen die met elkaar reageren, waarna de zaak snel verhardt. Na die fase, die maar kort duurt, komen er geen gassen meer vrij uit de PUR en is ‘intoxicatie’ over een langere periode als oorzaak van de klachten ondenkbaar. Toch hielden sommige mensen klachten en je kon dan patiënten op de site van het ‘Meldpunt PUR-slachtoffers’ horen beweren dat het aanhouden van de klachten vervolgens toegeschreven moest worden aan het allergisch geworden zijn voor die eerder giftige ‘isocyanaten’.

Zoiets bedenken zij natuurlijk niet zelf. Vrijwel elke nieuwe ziekte kan rekenen op artsen-sympathisanten, die patiënten uit het hele land lokken en die steevast bezig zijn met wetenschappelijk onderzoek naar die voor de buitenwereld onzichtbare ziekte. Reeds in de tv uitzending werd duidelijk welke experts in ons land de ‘PUR-slachtoffers’ bijstaan: dat zijn respectievelijk het Ecemed te Arnhem en in hun kielzog de letselschadeadvocaten van Beer advocaten. Voor de isoleerders, waarvan er maar weinig ergens last van hebben, is ook het Centrum voor Beroepsziekten van de FNV actief.

Het Ecemed (Expertise Centre Environmental Medicine) te Arnhem is een onderdeel van het plaatselijke ziekenhuis en wordt gerund door scheikundige Atie Verschoor en haar man Louis, gepensioneerd internist. Toen de registratie van de laatste als internist verliep, werd (sic!) een internist-intensivist aan de Ecemed-staf toegevoegd. Men noemt zichzelf een ‘topklinisch expertise centrum STZ’ en biedt zijn diensten aan aan patiënten en bedrijven, maar navraag bij Stichting Topklinische Ziekenhuizen (STZ) leerde dat een dergelijke betiteling niet van de STZ afkomstig is. Of men in de toekomst wel voor een dergelijke eretitel in aanmerking zal komen, dat lijkt ons twijfelachtig, want daarvoor is de samenstelling van het team toch wel zeer atypisch: geen allergoloog, geen longarts en geen klinisch chemicus!

Uit de nieuwsuur-uitzending
Een ‘PUR-slachtoffer’ komt zijn huis alleen nog binnen in beschermende kleding (uitzending Nieuwsuur).

De curieuze baaierd aan door ‘PUR-slachtoffers’ gepresenteerde klachten maakt het ook lastig om in het bestaan van een allergische PUR-ziekte te geloven, maar na de tv-uitzending kwamen er Kamervragen, terwijl het echtpaar Verschoor een alarmistisch artikel in Medisch Contact [2] schreef. Toen kon de oprichting van een onderzoekscommissie niet lang meer uitblijven. VWS en de PUR-fabrikanten betaalden en op 15 september 2015 ging er een zware commissie aan het werk, die reeds in juli 2016 kwam met een gedegen rapport Protocol voor diagnostiek van gezondheidsklachten in relatie tot potentiële blootstelling aan isocyanaten en PUR schuim, gebruikt voor isolatie, bij bewoners en isoleerders. De enige medische gevolgen, aldus het rapport, die blootstelling aan PUR kan hebben bestaan uit: astma, extrinsieke allergische alveolitis, contacteczeem of urticaria (galbulten).

Opvallend is dat geen van de door ‘PUR-slachtoffers’ ervaren klachten in de medische literatuur bekend staat als gevolgen van allergie c.q. vergiftiging met PUR. Toch worden de klagers in die waan gebracht en gehouden door Ecemed. Het Protocol beveelt aan dat de diagnose PUR-allergie gesteld moet worden in een multidisciplinair verband van longarts, dermatoloog en allergoloog, eventueel ad hoc bijgestaan door milieuarts, bedrijfsarts, klinisch arbeidsgeneeskundige, arbeidshygienist, toxicoloog, beroepsziektespecialist of chemicus.

Dat ziet er toch wel iets anders uit dan het knusse team van het Arnhemse centrum, dat eerder als een familiebedrijf oogt dan als een topklinisch expertise centrum. Natuurlijk geeft men zich daar nog niet gewonnen, want reeds in het rapport staat te lezen dat de heer en mevrouw Verschoor, die door de commissie uitgenodigd waren, het contact met de commissieleden moeilijk vonden en zich er vervolgens zelfs geheel aan onttrokken. De voorzitter van de commissie, VU-dermatoloog prof Rustemeyer, werd na verschijning van het rapport geïnterviewd in Medisch Contact [3].

Binnen een week kwamen er twee ingezonden brieven, de eerste van het echtpaar Verschoor en de tweede – zeer ongebruikelijk in een medisch tijdschrift – van een letselschadeadvocaat van Beer advocaten. Niet verrassend distantieerden beide briefschrijvers zich van de ‘gevaarlijke aanbevelingen’ van het Protocol en aldus kunnen de PUR-slachtoffers, waarvan het aantal overigens beperkt lijkt te blijven tot minder dan 200 (op 100.000 isolaties sinds de jaren 80 in ons land) en hun advocaten vast nog wel even bij hen terecht. Zij zullen zelden een vergeefs beroep doen op het Ecemed, waar men al na het aanhoren van de klachten zijn conclusies trekt en de diagnose stelt. Allergologisch onderzoek (plaktesten, inhalatie e.d.) vindt er helemaal niet plaats en de expertise ervoor ontbreekt natuurlijk ook. Zo kunnen de ‘PUR-slachtoffers’ zich blijven verdedigen tegen de boze buitenwereld, strevend naar een letselschade-uitkering, en zich nog enige tijd koesterend in hun tragische pseudodiagnose. Tot ernstige schade van hun welbevinden, dat wel. Want zij zijn inderdaad slachtoffers, maar veeleer van Ecemed dan van PUR.

* Genoemd werden op de website: haaruitval, concentratieproblemen, luchtwegproblemen, eczeem op handen voeten gezicht, hartritmestoringen, huidproblemen, een beklemmend gevoel in huis, hoofdpijn, nare smaak in de mond, plekjes op de tong, vermoeidheid, koortsaanvallen, ontstoken kaak- en bijholten.

Naschrift 23 april 2018

“ECEMed gaat sluiten” berichtte de website van het Rijnstate eind augustus. De oprichters, Atie en Louis Verschoor, zijn met pensioen gegaan. De stichting ECEMed is op 12 oktober 2017 opgeheven.

Over Sven Kramer en de vitamine-pushers

by 5 Comments

Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma
Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma

Eind oktober vonden in Groningen de eerste schaatswedstrijden plaats in het kader van de strijd om de KNSB-cup. Zo vanzelfsprekend als dat lijkt was het deze maal niet. Lange tijd zag het er namelijk naar uit dat deze geen doorgang zouden kunnen vinden omdat de schaatsers zich onder aanvoering van veelvoudig wereldkampioen Sven Kramer verzetten tegen de KNSB en de manier waarop daar met geld en premies werd omgegaan. Een staking dreigde.

De KNSB leed afgelopen jaar een verlies van 2,7 miljoen euro en had problemen, maar op het nippertje werd overeenstemming bereikt. Kramer presteerde nu goed, maar maakte een jaar geleden nog een zeer slecht seizoen door ten gevolge van een overdosering aan vitamine B6, hem voorgeschreven door de orthomoleculaire kwakzalver Dirk Zoutewelle, die was toegevoegd aan de schaatsploeg. Hij had bij Kramer ‘enorme deficiënties’ geconstateerd, waarop hij hem o.a. vitamine B6 voorschreef in een dosering van 25 mg per dag, hetgeen neerkomt op ruim zestien maal de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid van de Gezondheidsraad.

Kramer slikte in die periode twee dozijn pillen per dag en was op het ijs niet meer vooruit te branden. Hij formuleerde het later zelf zo: ‘Ik was naar de kloten’. In een ziekenhuis werden in het bloed van Kramer toxische spiegels aan dit vitamine gemeten en de daarbij passende geleidingsstoornissen van zijn beenzenuwen. Na het stoppen van de megadosis B6 herstelde de kwaal en inmiddels is het leed geleden en bijna vergeten.

Recent verscheen in een vaktijdschrift over voedingswetenschap een overzichtsartikel over de werking en bijwerkingen van voedingssupplementen bij topsport: Potential harmful effects of dietary supplements in sports medicine, Deldicque & Francaux, Current Opinion in Clinical Nutrition and Metabolic Care (2016). Werkzaamheid en nut komen nauwelijks voor, terwijl bijwerkingen, deels door verontreiniging, regelmatig voorkomen. De auteurs, verbonden aan de Gentse universiteit, formuleren het zelf in hun artikel zo:

The consumption of over-the-counter supplements is very popular in athletes. Although most supplements may be considered as safe when taking at the recommended doses, athletes should be aware of the potential risks linked to the consumption of supplements. In addition to the risks linked to overdosage and cross-effects when combining different supplements at the same time, inadvertent or deliberate contamination with stimulants, estrogenic compounds, diuretics or anabolic agents may occur.

Sven Kramer, die is verbonden aan Team LottoNL-Jumbo, zal inmiddels wel zijn bekomst hebben van dat riskante slikken van overdoses aan supplementen, maar of de talrijke schaatsers die onder contract staan bij resp. Team Plantina Sprint en Team Plantina all round, zich die luxe ook kunnen permitteren, dat is nog maar de vraag.
Plantina is tegenwoordig de handelsnaam van het orthomoleculaire bedrijf van de beruchte orthomoleculaire apotheker n.p. Schuitemaker. Zelf maakt Kramer, die eerder onder contact stond bij Procter & Gamble, dat overigens ook supplementen produceert, wijselijk geen deel meer uit van een door vitamine-pushers gesponsord merkteam. Maar als de schaatsers van de Plantina-ploegen gedwongen zouden worden om het spul van Gert ‘Ortho’ Schuitemaker te slikken, waarvoor zij nu reclame maken, dan kunnen we gewoon wachten op de volgende vergiftiging in die gelederen. Dat geldt a fortiori als zij zich laten adviseren door ‘orthomoleculaire voedingsdeskundigen’ van het kaliber Dirk Zoutewelle, veelal opgeleid op de cursussen van de MBOG, een club ook al opgericht door Schuitemaker. Het had Kramer gesierd als hij ook dit probleem in zijn meningsverschillen met de KNSB had aangekaart. Helaas lijkt dat niet het geval te zijn geweest.

Over Nederlandse Nobelprijswinnaars

by 6 Comments

Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma
Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma

De Groningse hoogleraar organische scheikunde Feringa heeft dit jaar, tezamen met een Brit en een Fransman, de Nobelprijs voor de scheikunde gekregen. Hij kreeg de prijs wegens zijn baanbrekende vindingen op het gebied van de moleculaire nanomachines. Dat zijn moleculen die onder invloed van ultraviolet licht gaan ronddraaien en daardoor kunnen fungeren als nano-voertuigen, 80.000 maal zo klein als een haar. Ons land is niet rijkelijk gezegend met Nobelprijswinnaars, al staat er natuurlijk wel een in de adviescommissie van Skepsis: de theoretisch natuurkundige ‘t Hooft, die er in 1999 een ontving.

Hoe anders was dat in de eerste jaren van de twintigste eeuw: tussen 1901 en 1913 werden er maar liefst vijf Nobelprijzen uitgereikt aan Nederlandse schei- en natuurkundigen: Van ‘t Hoff, Lorentz, Zeeman, Van der Waals en Kamerlingh Onnes. De historicus Bastiaan Willink schreef over die bloeiperiode van de vaderlandse natuurwetenschap een boek getiteld De Tweede Gouden Eeuw. Nederlandse Nobelprijswinnaars in de natuurwetenschappen 1870-1940.
Willink ging ook op zoek naar een verklaring van dit fenomeen en kwam uit op de oprichting van de HBS in 1863 door Thorbecke, waarmee een groot cohort talentrijke studenten afkomstig uit de opkomende burgerlijke klasse een grondige natuurwetenschappelijke scholing kreeg. Ook in de medische wetenschap presteerden landgenoten zeer goed, want Einthoven ontdekte in 1901 het elektrocardiogram en Eijkman identificeerde in diezelfde periode vitamine B 1. Beiden zouden ook een Nobelprijs krijgen, wat later dan de eerder genoemde heren.

Je zou verwachten dat al die vooruitgang in de wetenschap en in de geneeskunde ertoe zou leiden dat het gezag van haar beoefenaren zou toenemen. Toch beschreef een historicus van onverdachte huize als Jan Romein, dat er juist in hetzelfde tijdsgewricht simultaan een opbloei was van de kwakzalverij. In zijn Op het breukvlak van twee eeuwen stelde Romein, dat het in die periode ‘wemelt van natuurgenezers, gezondbidders, ziektebanners, masseurs en masseuses, vegetariërs, homeopaten, kneippkuurders, naaktlopers, magnetiseurs, kleurvereerders, kruidkundigen, christian scientists en hele of halve occulten naast “gewone” kwakzalvers.’ Zelfs rekening houdend met de ‘overgevoeligheid’ van de medici – die duizelig van hun op basis van biologie en chemie bereikte successen volgens Romein af en toe ‘op hol sloegen’ en daardoor geen geduld meer konden opbrengen voor afwijkende geneeswijzen – kon de bloei van de kwakzalverij met cijfers worden gestaafd. Critici van Romein zouden veel later wel vraagtekens plaatsen bij diens sweeping statement over de vermeende populariteit van de ‘kleine medische geloven’ in die periode.

Dat Romein het wel degelijk bij het rechte eind had bleek ons recent weer eens toen wij in het archief van de Vereniging tegen de Kwakzalverij de collectie kwakzalversbrochures en reclames eens onder de loep namen. Van de honderden brochures uit die collectie maakten die uit de periode 1875-1925 verreweg het grootste aantal uit. Besloten werd de kostbare en tamelijk unieke verzameling over te dragen aan de Bijzondere Collectie van de Amsterdamse universiteit, die daarmee zeer verguld was. Dit geschiedde begin september 2016.
Men zegde ons toe er zeer zuinig op te zijn en e.e.a. te gaan inventariseren en digitaliseren. Het zal nog wel even duren voor de verzameling op die manier te bekijken is, maar er werd ter gelegenheid van dit heuglijke feit een aardig en rijk geïllustreerd boekje Beter is er niet gepubliceerd dat gemakkelijk verkrijgbaar is. Daarmee kunnen geïnteresseerden al een aardig inzicht in die collectie krijgen.

Hebben rechters overal verstand van?

by 2 Comments

Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma
Cees Renckens schrijft columns voor Kloptdatwel. Van 1988 tot 2011 was hij voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Foto: Klaas Jaarsma

Harm Mobach is een gepensioneerd belastingrechter, die zijn schrifturen, columns en herinneringen op een recent in het leven geroepen website heeft gepubliceerd. Ik werd erop geattendeerd door zijn collega mr. N.H. de Vries, een aanhanger van wijlen Moerman, die de btw-vrijstelling van allerlei kwakzalverijen zeer toejuicht. In een van die arresten – om een gruwelijk voorbeeld te noemen – werden de prestaties van een magnetiseur annex varkenshouder gelijkwaardig geacht aan die van psychiaters.

Ik ontleen aan Mobachs column Belastend materiaal vier voorbeelden van de zware taak waar deze rechters zich soms voor geplaatst zien. In een proefschrift, dat in 1870 aan de Rijksuniversiteit Leiden werd verdedigd, stond het volgende. Ik citeer: ‘De wetgeving op de patenten is op dit moment een chaos van verwarring. Is het rechtvaardig om, ter berekening van de winstgevendheid ener fabriek, het aantal werklieden tot maatstaf te nemen? En dat in een eeuw, waarin één stoommachine soms honderden werklieden vervangt? Waarom is een predikant die ƒ 800 jaarlijks tractement met vrije woning en tuin heeft, vrij van de belasting en een boekhouder die ƒ 500 verdient, niet?‘

In 1914 gold dat er ‘Geene belasting wordt geheven wegens het houden van bakers en zoogende minnen …’  Mobach stelde zich de vraag waarom de wet spreekt van ‘zoogende’ minnen? Is dat geen pleonasme? Aantekening 1 op art. 21 van het handboek geeft de verklaring: ‘De wet stelt alleen “zoogende” minnen vrij. Dit verdient – aldus het Voorlopig Verslag – de voorkeur, omdat er ook drooge minnen zijn, die zeker niet behoren vrijgesteld te worden, omdat het hier dikwijls vertering van weelde betreft.’

In 1995 wees de Hoge Raad in drie weken tijd vijf arresten over het begrip werkkleding in de inkomstenbelasting: het poloshirt van een gymleraar bleek aftrekbaar, onbruikbaar geworden kleding van een werknemer in de zwavelindustrie niet; het zwarte pak, de zwarte schoenen en de zwarte overjas van de predikant van een Gereformeerde kerk weer wel, enzovoort. 16 Deze rechtspraak vond zijn grond in de belastingvereenvoudiging die in 1990 als Oort-II de fiscale geschiedenis inging.

Het onderscheid tussen zogende en droge minnen is uit de belastingwetgeving is verdwenen en dat stemt, aldus Mobach, op het eerste gezicht tot tevredenheid. Maar de beslissing van staatssecretaris Vermeend uit 1995, inhoudend dat digitaal afgestelde luiers, welke bij een bepaalde vochtigheidsgraad een alarm doen afgaan, voor de omzetbelasting dienen te worden gesplitst in een flanellen gedeelte inclusief snoertjes (lage tarief) en een plaswekker (hoge tarief) tempert uiteraard die vreugde.

vtdk-symposium-01102016U ziet het: belastingrechters moeten soms over de onmogelijkste zaken oordelen en doen dat veelal consciëntieus, maar vrijwel steeds op eigen gezag. Zo ook in de huidige tijd, waarin hun oordelen over btw-vrijstelling voor kwakzalvers tot veler en zeker ook mijner scherpe afkeuring hebben geleid. Moeten zij – die kennelijk het verschil tussen een kwakzalverij en reguliere geneeskunde niet scherp kunnen krijgen – zich voortaan niet laten bijstaan door een medische expert van onbesproken reputatie? Daarover vindt er op 1 oktober 2016 een symposium plaats te Amsterdam. U kunt zich nog inschrijven.