Search Results for: chiropractor

Sinds 1980 publiceert het CBS elk jaar het percentage van de bevolking dat bij een alternatieve genezer onder behandeling is geweest. Ik hecht veel waarde aan deze statistieken, want zo hebben wij iets in handen als er weer eens gevraagd wordt naar het effect van alle inspanningen, die de Vereniging tegen de Kwakzalverij en de stichting Skepsis zich onvermoeibaar getroosten.

Tot 2014 waren de gegevens uit de Gezondheidsenquête van het CBS wat  verwarrend omdat men ook vroeg of er een contact was geweest met de huisarts, die ook alternatieve geneeswijzen toepaste. Vaak wisten de ondervraagden niet eens of hun huisarts zich schuldig maakte aan alternatieve geneeswijzen en bovendien was maar bij 1 op de 7 contacten met zo’n alternatieve huisarts sprake van een alternatieve behandeling, vaker ging het om alledaagse klachten als verwijzing naar de oogarts voor de bril of pilrecepten.
Die consulten kwamen toch in de CBS-statistiek terecht. En niet zelden telden aanhangers of slecht geïnformeerde journalisten de getallen ‘contact met huisarts, die ook alternatief behandelt’ plus ’onder behandeling geweest met alternatieve genezer, niet de eigen huisarts’ onbekommerd bij elkaar op. Dat leidde tot veel te hoge percentages aan ondergane alternatieve behandelingen. In 2014 besloot het CBS dit vervuilende gegeven over de eigen huisarts uit de enquête weg te halen, onbetrouwbaar en weinig relevant als het was.

Uit de CBS-cijfers komt al jarenlang een percentage ‘onder behandeling geweest bij een alternatieve genezer’ naar voren dat internationaal zeer laag is. Dat werd recent nog eens bevestigd in het onderzoek dat Nijmeegse sociologen verrichtten en waarin Nederland en Portugal er in Europa als besten uit kwamen. Zie bijvoorbeeld de volgende figuur uit het rapport over 2014:

Op www.europeansocialsurvey.org kunt u het hele rapport vinden. Omdat de vraagstelling in alle deelnemende landen identiek was zijn deze cijfers als basis voor vergelijking zeer betrouwbaar.

Aanhangers van alternatieve geneeswijzen zoals de antropoloog Peter Jan Margry trachten op alle mogelijke wijzen aan te tonen, dat onze bevolking erg gehecht is aan alternatieve geneeswijzen en Margry includeert in zijn statistiek ook marginale en weinig medische zaken als yoga en mindfulness. Hij kwam in zijn enquête (Healing en alternatief genezen, een culturele diagnose, 2018) uit 2017 op 51,5 procent gebruikers van alternatieve geneeswijzen en merkte zelf al op dat dat getal wel erg ver weg lag bij de 5,2% bezoekers aan alternatieve genezers uit de Gezondheidsenquête van het CBS. De respons van zijn enquete was slechts 20% en de steekproef was bepaald niet aselect en alleen al om die redenen kan aan de statistiek van Margry geen enkele waarde worden gehecht.

Recent wijdde ook de doorlopende serie Statistische Trends van het CBS aandacht aan de alternatieve geneeswijzen. Er kwamen enkele merkwaardige zaken uit naar voren, zoals dat elf procent van de bevolking in dat jaar een alternatieve genezer had bezocht en wel twintig procent als het om de afgelopen vijf jaar ging. Terwijl de Gezondheidsenquête aangaf dat 5,2% onder behandeling was geweest bij een alternatieve genezer noemde het Trends rapport 6%. Navraag leerde dat het verschil te verklaren was omdat in de Trends was gekeken naar mensen van 18 jaar en ouder, terwijl in de Gezondheidsenquête vanaf nul werd gerekend. De osteopaat, chiropractor en acupuncturist waren ieder met 2 procent het vaakst bezocht door de volwassen bevolking. Vrouwen gingen vaker dan mannen en de meerderheid is zeer tevreden over de ondergane alternatieve behandeling. Het verschil tussen de 11% en de 6% berust op het feit dat het in het eerste geval om ‘contact’ gaat en bij de 6% om ‘behandeling’.

In dit Trends-onderzoek Belevingen kwam ook naar voren dat 60% van de bevolking graag zag dat alternatieve geneeswijzen zouden worden opgenomen in het basispakket en 80 % wenste wetenschappelijk onderzoek naar de werkzaamheid en veiligheid van alternatieve geneeswijzen. 22% wilde zelfs dat alle alternatieve geneeswijzen in het basispakket zouden worden opgenomen.
Curieus was ook de vraag in het Trends-onderzoek waarop ondervraagden, die niet bij een kwakzalver waren geweest, moesten uitleggen waarom zij in het afgelopen jaar geen alternatieve genezer hadden bezocht. Hoe verrassend: het Trends-onderzoek ontdekte dat ‘voorstanders van reguliere geneeswijzen’ weinig vertrouwen in alternatieve geneeswijzen hebben. Bij lezing van de vragenlijst en de uitkomsten ervan dringt zich bij mij weer een oud citaat van wijlen Jan Blokker op: sociologen ontdekken altijd dingen, die een normaal mens al met zijn klomp kon aanvoelen. Maar toch las ik het Trends-rapport met enig genoegen en is mijn conclusie onontkoombaar: als je alle wensen van de geënquêteerden bij elkaar optelt dan wordt het basispakket weer flink duurder en gaat er een hoop geld naar zinloos effectiviteitsonderzoek van alternatieve geneeswijzen. Of de antwoorden dezelfde waren geweest als men zich had gerealiseerd dat de premie van de zorgverzekering daardoor weer verder zou gaan stijgen, dat zou ik nog wel eens willen weten.

Volkomen terecht prijkt de dichtbundel Pessimisme kun je leren van dichter Lévi Weemoedt al wekenlang bovenaan in de bestsellerlijsten. Voor veel nieuwe lezers moet de kennismaking met het fantastische dichtwerk van de publiciteitsschuwe dichter een eyeopener zijn geweest, want zijn eerdere publicaties, zowel bestaande uit poëzie als proza, waren ook van hoge kwaliteit, door mij zeer bewonderd, maar veel werd er niet van verkocht en de dichter – ook nog eens gekweld door een moeizaam privéleven en perioden van drankzucht en depressiviteit – had moeite het hoofd boven water te houden. Dat leidde tot gedichten als: ‘De pakketten van de voedselbank bevatten te weinig sterke drank’.
In 1994 maakte hij in opdracht van het toenmalige glossy magazine Avenue een reis met een camper door Amerika. Een van zijn rapportages luidde Campbera Obscura en aan een voorval dat hij mee maakte tijdens die reis word ik steevast weer herinnerd als er zich bij de VtdK weer eens een slachtoffer van de o zo Amerikaanse chiropractie meldt.

Weemoedt reed met zijn sturende fotograaf langs de binnenplaats van een seminarieachtig gebouw, waar zich veel jongens en meisjes bevonden in witte kledij en met kort haar. Op de gevel stond Omar Temple en Weemoedt stapte uit en ging poolshoogte nemen. Hij meende eerst met een sekte van doen te hebben. De leider van het gebeuren was ene J. Marion Doar en het bleek hier te draaien om een koksopleiding aan de Johnson & Wales University of Charleston, South Carolina. Het was Career Day, een jaarlijks gebeuren waar de studenten (Weemoedt noemt hen de ‘doctores deegrol’) zich kunnen presenteren aan hoteldirecteuren en omgekeerd.

Ook de chiropractoren die zich in Nederland vestigden beroemen zich in hun cv steevast op hun universitaire opleiding. In de praktijk is het niveau van die opleidingen lager dan de Nederlandse fysiotherapieopleidingen en ze duren veelal ook wat korter, circa 3 ½ jaar. Van die periode moeten de uren gewijd aan de bizarre theorie (de scheefstaande wervel als grondoorzaak van ongeveer alle kwalen) en het kwartaal waarin de zakelijke en bedrijfsmatige kant van het vak wordt gedoceerd worden afgetrokken. Blijft over drie jaar opleiding aan instituten, die vaak ‘stand alone’ staan zonder contact met medische faculteiten of daarmee soms een vage associatie hebben, waarvoor de universiteit geld vangt, maar zich verder nauwelijks met de chiropractiecursus bemoeit.

Ik breng dit onderwerp ter sprake omdat wij een melding ontvingen over de in Geldermalsen actieve chiropractor Barney. Hij beschrijft zijn opleiding op zijn website als volgt: ‘Dr. M. Barney is chiropractor en studeerde af aan de Parker Universiteit in Dallas, Verenigde Staten. Na het behalen van zijn Bachelor of Science in Anatomie op de Oswego State University studeerde hij verder om zijn Doctorate of Chiropractic (D.C.) titel te behalen, waarmee hij officieel chiropractor werd. Ook behaalde hij een tweede titel: Bachelor of Science in Psychologie. Een stage in het Uneve ziekenhuis in Mexico-stad werd door hem volbracht op de radiologie afdeling. Terug in Dallas, Verenigde Staten, specialiseerde Dr. Barney zich in het corrigeren van lichaamshoudingen met een focus op het behandelen van chronische hoofdpijn en migraine. Het behandelen van nek- en rugpijn behoort tevens tot zijn professie. (…) Dr. Barney zet zijn ruime chiropractische kennis op hartstochtelijke wijze in om zoveel mogelijk patiënten gezond te maken én te houden.’

Deze zeer geleerde ‘doctor’ had niettemin bijna een patiënt vermoord toen hij haar voorstelde om tot chiropractische manipulaties over te gaan, ondanks het feit dat zij hem had meegedeeld dat zij leed aan het syndroom van Ehlers-Danlos. Dat is een aangeboren ziekte van het elastische weefsel in het lichaam en omdat daardoor ook de vaatwanden zwakker zijn dan normaal, is manipulatie 100% gecontra-indiceerd, zelfs volgens de eigen richtlijnen van de chiropractors, omdat hierbij het risico op vaatwandscheuren (in de hals) met herseninfarcering of zelfs dood tot gevolg aanzienlijk is.

De man ‘pretendeerde exact te weten waar hij het over had’, maar zal vermoedelijk nog nooit van deze zeldzame diagnose hebben gehoord. In die drie jaar opleiding zal dat niet de hoogste prioriteit hebben genoten. Gelukkig wist onze meldster beter en kwam het niet tot het uitvoeren van een chiropractische ingreep. Dat deze onnozele man ook nog eens fleurt met zijn doctorsgraad is ergerlijk, maar hij kan zich vooralsnog beroepen op een uitspraak van het Hof Leeuwarden/Arnhem, dat oordeelde dat wie zich in de VS doctor mag noemen, dat ook in Nederland zou mogen.  Het laatste woord daarover moet echter nog komen.