Kloptdatwel?

Maarten Koller

Wat zeggen je ogen over jou?

by 4 Comments

Binnen het NLP spelen oogpatronen een grote rol (naar rechtsboven kijken, voor de kijker links) zou bijvoorbeeld aangeven dat je een visuele herinnering aan het construeren bent), iriscopisten menen diagnoses te kunnen stellen door te kijken naar de ogen en dan vooral de iris en het zinnetje: “de ogen zijn de poorten naar de ziel”, kennen we waarschijnlijk ook allemaal.

Maar wat zeggen de ogen nu echt over iemand? Het Engelse blog over psychologie ‘Psyblog‘ beschreef 10 aanwijzingen die je uit de pupilgrootte zou kunnen halen.

Hieronder de eerste 3, de overige 7 kun je in het volledige artikel vinden.

1. I’m thinking hard

Look into my eyes and ask me to name the cigar-smoking founder of psychoanalysis and you won’t see much change in my pupil size. The name Sigmund Freud comes easily to my lips.

But ask me to explain the laws of cricket and watch my pupils expand.

That’s because research has shown that the harder your brain works, the more your pupils dilate. When Hess and Polt (1964) gave participants more and more difficult tasks to complete, their pupils got bigger and bigger.

2. My brain is overloaded

Keep watching my eyes closely and you’ll spot the point when explaining the laws of cricket gets too much.

Poock (1973) reported that when participants’ minds were loaded to 125% of their capacity, their pupils constricted.

It’ll be trying to explain a googly that will do it. (Don’t ask).

3. I’m brain damaged

The reason doctors and paramedics flash a light in patients’ eyes is to check their brains are working normally (and because it’s such an easy test to do). They use the acronym PERRL: the Pupils should be Equal, Round and Reactive to Light.

If my brain is broken, say, because I’ve had a bump on the noggin, you won’t see PERRL. There may well be other extremely subtle clues, like the blood pouring from my head.

Lastig is het wel, want behalve dat dezelfde pupilgrootte soms verschillende betekenissen kan hebben, ligt het er ook nog aan of iemand niet toevallig net een lampje aan heeft gedaan. Het artikel eindigt daarom met de vraag of we de kleine veranderingen in pupilgrootte nu eigenlijk echt kunnen waarnemen?

Volgens een fMRI studie worden veranderingen in de pupilgrootte veelal onbewust op gepikt. In de studie kregen proefpersonen afbeeldingen te zien van onbekende vrouwelijke gezichten waarbij de pupillen gemanipuleerd waren. De fMRI liet zien dat de hersenen in elk geval gevoelig waren voor de pupilgrootte van de gezichten op de afbeelding, er was namelijk een verhoogde hersenactiviteit (o.a. in de amydala) te zien wanneer de pupillen groter waren. Echter toen de proefpersonen ondervraagd werden bleek niemand van een verandering in pupilgrootte  bewust te zijn geweest.

Aanwijzing voor persoonlijkheid te vinden in ogen.

by 38 Comments

Een studie gepubliceerd in 2007 ontdekte dat een gen, Pax6, tegelijkertijd voor afwijkingen zorgt in de hersenen (de linker cortex cingularis anterior) én in de iris. En daardoor kunnen bepaalde vormen in de iris geassocieerd worden met een bepaalde persoonlijkheid die door dat hersengebied wordt beïnvloed.

428 studenten namen deel aan de studie. Daaruit bleek dat irissen met ovale vormen (1) (in het besproken artikel ‘crypts’ genoemd) significant hoger scoorden op een vragenlijst (NEO PI-R) op zaken als gevoelens, aangenaamheid, warmte, vertrouwen en positieve emoties, terwijl de groeven/lijnen (3) juist geassocieerd waren met impulsiviteit.

Aanwijzing voor persoonlijkheid te vinden in ogen. 1
Afbeelding uit Larsson et al., 2007.

Ik vind dit zeer interessante materie. Voor zover ik weet is dit een eerste bevestiging dat je door naar iemands iris te staren daadwerkelijk iets zinnigs kan zeggen over de eigenaar van die iris. *

(Ik weet ook wel dat iriscopisten al veel langer geloven dat je aan iemands iris iets kan zien. Alleen beweren zij dat ze ziektes e.d. kunnen zien en dus diagnosticeren, maar daar is dan weer geen fatsoenlijke bevestiging voor te vinden. Klik hier voor een uitgebreid artikel over iriscopie).

Update 20-12-11:
* Aangezien het artikel inmiddels door een aantal personen is toegestuurd, waarvoor dank, is het duidelijk geworden dat deze zin echt alleen op mijn eigen kennis slaat. Ik zit helaas niet in de literatuur wat betreft irissen en persoonlijkheid. Nu ik het artikel in handen heb is een correctie wel op zijn plaats, het citaat hieronder is een gedeelte van de eerste alinea:

The idea that personality differences are related to iris characteristics is not new. In 1965, Cattell (1965) observed differences in cognitive styles between blue and brown  eyed subjects and since then eye color has been found to be related to a great variety of physiological and behavioral characteristics. Dark eyed people have on average higher scores on extraversion, neuroticism (Gentry et al., 1985), ease of emotional arousal (Markle, 1976) and sociability (Gary and Glover, 1976). However, there are a number of studies that fail to replicate the personality findings, typically because the effect tends to fade after early childhood.

Er is dus al veel meer onderzoek gedaan.

Alleen is het nog steeds geen bevestiging dat iriscopie werkt natuurlijk, maar als ik de comments hieronder zo lees dan maakt dat in elk geval één beoefenaar niet uit.

Is een speciale hardloopschoen nodig?

by 6 Comments

Eerder dit jaar ben ik begonnen met hardlopen. Sinds mijn kinderjaren loop ik al op steunzolen dus ik wilde goede voorlichting. Ten eerste begon ik met het vernieuwen van mijn eigen oude steunzolen. De steunzool-expert drukte me op het hart om ‘echt goede schoenen te nemen’.

Dus een week of wat later ben ik naar een hardloopwinkel gegaan. Met speciale video opnamen werd er een schoen uitgekozen.

Is een speciale hardloopschoen nodig? 2
Ik ben een typische A

Omdat mijn voeten ontzettend doorzakken (over-proneren, zie deze link voor uitleg) was het nog best lastig om een goede schoen te vinden die mijn voet voldoende ondersteunde zodat ik tijdens het afwikkelen niet al te ver doorzakte.

Ik heb een stuk of 6 paar schoenen aangehad. Daarvan zaten er 5 lekker. Maar slechts 1 paar ‘anti-proneerde’ genoeg om mijn voet enigszins recht te doen blijven staan tijdens het afwikkelen. (Natuurlijk was dit ook het duurste paar).

Tevreden (en 130 euro lichter) liep ik de winkel uit.

Nu heb ik zojuist dit artikel gelezen, getiteld: Debunking the myth of specialized running shoes.

(Je snapt het al, ik zag ‘debunking’ en ‘myth’ staan, dus dat moest gelezen worden ;))

Specialized running shoes, designed to address different degrees of under- or overpronation, could indeed reduce the impact forces shooting up through the legs of runners in lab testing. In the United States, sales of these high-tech shoes jumped from 25 million pairs in 1988 to 40 million in 2009, and growth was similar in Canada.

But there was just one problem: Running injuries didn’t disappear. While reliable statistics are hard to find, it appears that levels of common running injuries, such as plantar fasciitis, Achilles tendinitis and runner’s knee, have stayed roughly constant.

Biomechanica-onderzoeker en co-directeur van het ‘Human Performance Lab’ van de Universiteit van Calgary, Dr. Benno Nigg, begon geleidelijk aan te realiseren dat het idee van ‘de juiste schoen’ misschien niet juist was.

Want hoewel studie na studie liet zien dat een schoen invloed had het opvangen van de schokken tijdens het lopen, kon niemand bewijs leveren dat deze invloed koppelde aan een toe- of afname in blessures.

Gelukkig bestaat er wetenschappelijk onderzoek.

In een grote test werden 81 vrouwen die 13 weken lang gingen trainen voor een halve marathon, verdeeld over drie groepen gebaseerd op voeten-type en aantal graden pronatie. Maar, in plaats van het geven van het ‘correcte’ schoenen-type, werden de vrouwen willekeurig drie typen schoenen toebedeeld: neutraal, stabiliteit of bewegingscontrole.

En dat maakte hoofdauteur Michael Ryan een beetje nerveus.

“We were a bit nervous, because … if you see someone who is highly pronated, putting them in a neutral shoe may be a recipe for causing more pain”.

Maar hij had zich geen zorgen hoeven te maken: Zesentwintig van de 81 vrouwen (32%) gaven aan blessures te hebben, maar er was erg weinig correlatie tussen voettype, schoentype en blessures.

In fact, subjects who received the “correct” shoe for their foot type were even more likely to get injured or report discomfort than those running in the “wrong” shoes. More than half of the subjects assigned to motion-control shoes – the heaviest and bulkiest category for severe pronators – reported injuries, including all five of those with highly pronated feet.

Wat is dan wél van belang? Volgens Dr. Nigg moeten we voornamelijk letten op comfort. Hij gaf 206 soldaten 6 verschillende zolen, en ze moesten degene gebruiken die ze het prettigste vonden zitten.

There was no apparent connection between the soldiers’ foot types and the inserts they chose, but the number of injuries dropped significantly.

Dr. Ryan agrees: “The shoe should feel balanced. If it’s over- or undersupported, your lower leg muscles will have to work harder, which will make it feel less comfortable.”

As buying advice goes, that may seem a bit vague, but at least it’s simple – and until further studies are completed, it’s the best we’ve got.

Lees hier het hele artikel.

Foto voorkant: mijn eigen hardloopschoen.

De energie van Cesar Millan – hondenfluisteraar

by 33 Comments

Cesar Millan, de hondenfluisteraar uit het National Geographic Channel programma: The Dog Whisperer, gebruikt in zijn show met enige regelmaat één term waar ik wat moeite mee heb: ‘energie’.

Hij heeft het erg vaak over de energie van een hond, de energie van een mens, de energie van een roedel. Mensen kunnen de energie voelen, de energie bij/van het dier zien en natuurlijk de energie ervaren.

Voor de duidelijkheid, hij bedoelt in dit geval geen vage energie (van de kosmos, de aarde, of je chakra’s of zo), maar juist iets tastbaars. En dat het gebruiken van de term werkt, lijkt ook duidelijk, want de mensen met de probleemhonden begrijpen hem wél. En volgens mij doe ik dat ook.

Maar wat is die energie van Millan dan?

Wat mij betreft is het simpel: hij bedoelt daarmee vooral de indruk van de lichaamstaal van de hond (en/of mens) in de breedste zin van het woord.

Hoewel Millan regelmatig zo’n indruk beschrijft: “kijk, nu doet hij zijn kop omhoog, en daarmee neemt hij een meer dominante houding aan”, en soms zelfs voordoet, heeft hij het misschien wel net zo vaak over ‘energie’. Terwijl een uitgebreide beschrijving veel duidelijker zou kunnen zijn. Hij zou de gezichtsspieren (spieren rond de ogen, kaak-, wenkbrauw-, mondspieren etc), pupilgrootte, gespannenheid van de rug, schouders, poten, stand van de oren, houding van de kop (hoog, laag, uitgestrekt om iets te ruiken), laten zien van tanden, ademhaling, de focus (op mens, dier of object), etc. etc. etc. bijvoorbeeld wat meer kunnen beschrijven. De resultaten van Millan zou minder ‘magisch’ lijken en daarmee gemakkelijker te leren.

Maar goed, begrijpen doen we hem eigenlijk allemaal wel, dus misschien ben ik wel gewoon aan het zeuren.

zeur de; m,v -en zeurkous

zeu·ren zeurde, h gezeurd 1 vervelend praten (over kleinigheden); zaniken 2 langdurig aanhouden om zijn zin te krijgen: wat ~ die kinderen 3 (van pijn) lastig en aanhoudend zijn

Dat dat duidelijk is ;).

Het waterkristallenexperiment: klopt Emoto’s onderzoek?

by 43 Comments

Kristopher Setchfield hoorde voor het eerst over de experimenten die Masaru Emoto met waterkristallen deed toen hij het boek van Emoto las  The Hidden Messages in Water. Hij was totaal verbijsterd. Door de film What The Bleep Do We Know* werd hij echt geïntrigeerd. Hij begon een onderzoeksproject om te zien of hij voldoende bewijs kon vinden om Emoto’s claims te staven en te reproduceren. *Waarover aanstaande zaterdag een artikel verschijnt.

The idea was to uncover as much information about his methods and procedures as possible to determine if it would actually be feasible to study the effect of energy healing, such as Reiki, on the formation of water crystals. I was so excited to think that I might be the first person in the world to verify his work!

Vervolgens zette hij al zijn bevindingen online op de website: is-masaru-emoto-for-real.com.

Het waterkristallenexperiment: klopt Emoto's onderzoek? 3

Setchfield heeft zijn verhaal van begin tot het eind opgeschreven. Wie is Emoto, welke diploma’s heeft hij, op welke manier heeft hij zijn experimenten gedaan en hoe werkt zo’n ijskristal precies? Ook de wetenschappelijkheid van de door Emoto gedane experimenten worden besproken:

As quoted in an interview with Jon Woodhouse published in the Maui News, Emoto stated, “I did not start out with any modern scientific background. I did not even know the limit of science to stop me from giving this research a chance.” Not having been educated in the scientific community, Emoto has been happy to do his “research” without accurately employing the scientific method. While he does employ the spirit of the scientific method in his research design, he makes critical mistakes in its rigor. For example, Emoto’s research does employ observation of a physical phenomenon, formulation of a hypothesis to explain the phenomenon, and testing and revising the hypothesis, but he makes the critical mistake of failing to minimize the influence of the experimenter’s bias on the outcome of the research.

Dr. Emoto’s procedure for photographing crystals has no controlled means of ensuring that experimenter’s bias is prevented or minimized. For example, his methodology does not ensure that the obtained results are not selected consciously or subconsciously by the photographer. In fact, in the Maui News interview, Dr. Emoto specifically stated, “I do not require any blind tests on any samples,” but rather he believes that “the researcher’s aesthetic sense and character is the most important aspect when taking crystal photographs.” Emoto’s belief that ice crystal formation is sensitive to human thought lead him to select technicians who would not affect crystal formation with negative thoughts over technicians who had formal research experience. [Italics door Maarten]

Dat geeft hopelijk toch wel te denken. Lees het hele verhaal hier.

Lees je liever in het Nederlands, dan heeft Rob Nanninga een vergelijkbaar artikel geschreven.

Het is moeilijk te beoordelen of Emoto een gewiekste zakenman, een oliedomme pseudowetenschapper, een gevaarlijke kwakzalver, een religieuze sekteleider of een aimabele watermysticus is. Misschien alles tegelijk. In een recent interview met Good Times lijkt hij wat bescheidener te zijn geworden: ‘My theory and research is not yet reached science and I should say it is more like fantasy.’