De DailyMail schreef in 2010 een artikel waarin gezegd werd dat positief tegen jezelf praten mooier maakt. Dit zou gebaseerd zijn op het watergeheugen: de watermoleculen in ons lichaam zouden gevoelig zijn voor de emoties die we naar ze uitstralen. Als bewijs werd een experiment met appels gedaan, die bestaan immers ook voor een groot deel uit water. Nikki Owen, een Britse charisma expert en bedenker van het ‘controversiële appel experiment dat de invloed van gedachten op fysieke realiteit bewijst’ zegt dat ze al lang bezig is om de invloed van gedachten op onze fysieke verschijning duidelijk te maken aan anderen.
Ze nam een appel, sneed deze door midden, deed de helften ieder in een eigen pot en labelde de ene met ‘love’ en de andere met ‘hate’. Vervolgens deed aardig tegen de ene en gemeen tegen de andere helft. Na een week haalde ze de helften weer uit de potten en maakte een foto:
Duidelijk! Of toch niet?
Nou, duidelijker kan het niet zou je zeggen, maar helaas is er van alles mis met het experiment. Ten eerste weten we niets over de opzet van het experiment. Was het mes bijvoorbeeld wel aan beide kanten even schoon? En ten tweede, de kans dat je díe helft die er na een week iets slechter uit ziet toevallig in de pot met ‘hate’ stopt is natuurlijk 50%. Om dat nou een bewijs te noemen…
Om een goede test te doen zou je bijvoorbeeld een controlegroep moeten toevoegen: dezelfde appel maar dan in 3 stukken waarbij je het derde stuk in een pot zonder speciaal etiket stopt en er een week lang neutraal tegen doet. En dat zou je dan natuurlijk met een hele hoop appels tegelijkertijd moeten doen, in plaats van eentje. Pas dan heb je een onderzoek gedaan dat in de buurt komt van de wetenschappelijke standaard en kan je echt dingen te weten komen.
Het artikeltje in de DailyMail motiveerde verscheidene skeptici om hun eigen experiment te doen. Skepchick Rebecca Watson maakte er een leuke video over:
Klik hier voor dag 2, dag 4&5 en de conclusie – het bijbehorende artikel.
writerJames besprak het experiment op zijn blog en deed ook mee. Dit is zijn ‘na een week’-foto:
writer James en zijn appel na een week.
Alleen is het verschil dat hij te lui was om de appels te labelen en er tegen te praten. De foto geeft dus mooi weer waarom je een controle groep moet hebben: er zal sowieso wel een appelpartje tussen zitten dat op basis van toeval net even iets slechter lijkt dan de rest, ook al wordt er niets mee gedaan.
Dit verhaal lijkt verdacht veel op dat van Masaru Emoto een Japanse wetenschapper die onderzoek doet naar het geheugen van water, zie: http://www.masaru-emoto.net/english/e_ome_home.html
Klopt, Emoto wordt ook aangehaald door mevrouw Owen in het artikel in de DailyMail
Watson noemt Emoto ook. Maar het lijkt me dat het doorsnijden van zo’n weerloze appel met zo’n groot mes toch een daad van een wreedheid is die alle daarna komende woorden onbelangrijk maakt. Wat is trouwens biologisch gesproken de functie van de appel? Het algemene idee van dit soort bessen is dat vogels ze opeten en zo bijdragen aan de verspreiding van zaden. Dat het aardigste dat je tegen een appel kunt doen is hem in zijn geheel opeten en de zaden her en der in de natuur uitpoepen.
Praatjes vullen geen gaatjes wat betreft appels.
Het ligt ook aan de appelsoort. Veel soorten verkleuren al binnen enkele minuten.
Gesneden, geschilde en geraspte appels worden bruin omdat ze in aanraking komen met zuurstof en daardoor oxideren. Dat kan -voor korte tijd- tegengegaan worden door de appelparten te besprenkelen met citroensap. De omgevingstemperatuur speelt uiteraard ook een grote rol.
Kortom: idd een experimentje dat niets voorstelt en nog te belachelijk is voor woorden.
Kijk jij wel uit met dat wildpoepen JW?! 😉
BAH STOUTE APPEL! …….. zo nou kijken wat er gebeurd.
Maarten – in de aankondiging van je verhaal staat: het bewijs is nogal “pauper”… Je zult “pover” bedoelen?
@ Gm Frishert… gebeurt! — dus met een t ipv met een d ! (sorry dat ik even de taalpurist speel)
Wie een kuil graaft voor een ander Herr Smit….
http://www.youtube.com/watch?v=N4vf8N6GpdM
Ik heb me daar schuldig gemaakt aan wat spreektaal 🙂
Als we toch bezig zijn: het is “een appelpartje dat” in plaats van “een appelpartje die”. Het gaat om het partje en niet om de partje…
Ik vermoed dat de origine van de fout van allochtone aard is.
Het meisje die… etc.
De taalfout is overigens overal te lezen en te horen, tot vervelens toe. Dat zal wel inhouden dat het straks wordt geaccepteerd als ABN. En dan ben ik de zeurpiet…
En … het is “controlegroep” i.p.v. “controle groep”.
En “van alles” i.p.v. “vanalles”.
Ai, die heb ik nu gecorrigeerd, dank!
2011/8/5 Disqus
Een onwaarschijnlijk dom blondje.
Meer commentaar is deze troela niet waard.