Kloptdatwel?

Archives for January 2012

Een jaar lang Happinez!

by 9 Comments

In het afgelopen jaar hebben we bijna iedere uitgave van het spirituele blad Happinez besproken. In de eerste editie van 2011 beloofde het blad een pad vol onderzoek, wijsheid en inzicht, dat zich aan de hand van acht nummers zou ontvouwen. Is dat er ook van gekomen? Hieronder een samenvatting van de eerste zeven nummers en een bespreking van nummer 8. Boven de recensie van het eerste nummer schreven we:

‘Happinez is een blad dat veel gelezen wordt in het alternatieve circuit. Het wordt soms zelfs als bron aangehaald, terwijl er vaak claims in worden gedaan die allang onderzocht en achterhaald zijn.’

Alle 8 nummers van Happinez in 2011 bevestigen dit beeld. Lees mee.

De eerste zes nummers
Een jaar lang Happinez! 1
Happinez presenteert zich als ‘een blad met inhoud én glans dat de lezer wil inspireren met interviews en reportages op het gebied van spiritualiteit, psychologie, wijsheid, reizen, gezondheid en cultuur.’ Daarmee haakt Happinez in op de enorme behoefte aan spiritualiteit. De bespreking van dit 8e nummer van 2011 vind je aan het einde van dit artikel. Het artikel over het ritme van de maan bevat veel onzin maar staat toch prominent op de voorkant van het blad. 

Inmiddels heb ik geleerd hoe het blad in elkaar zit. Het eerste artikel is altijd een interview met een spiritueel leraar, die het beste met de wereld lijkt voor te hebben, maar waar bij nader inzien door bijvoorbeeld wat googelen toch duidelijk kanttekeningen bij lijken te kunnen worden geplaatst. Zo kwamen we in het eerste nummer een interview met Kiesha Crowther tegen die beweert boodschapster, sjamaan en afstammeling van de Sioux-indianen te zijn. Ze geeft wereldwijd lezingen onder het motto ‘samen kunnen we de wereld creëren waarvan we dromen’ (en andere, vergelijkbare motto’s). Haar verhaal is dat ze op een dag zou zijn opgebeld door de stamoudsten met de vraag of zij deze nobele taak op zich wilde nemen. Na lang bidden en mediteren zou ze ‘ja’ hebben gezegd. Maar wat bleek? De Sioux wisten van niets en distantieerden zich van haar. Om hier achter te komen moet je wel even googelen want dat was natuurlijk niet in de Happinez te lezen.

In het tweede nummer lezen we hoe Happinez-filosofe Lisette Thooft zich laat inspireren door de zeer omstreden Osho (beter bekend als Bhagwan). Maar er zijn andere dingen in deze uitgave die nog gekker zijn. We zien hoe in het kader van ‘onderzoek’ een van de redactrices haar huis laat ontspoken door ‘houseclearer’ Juno Burger. En ja hoor, het werkt echt want op een bepaald punt begon de wichelroede als een dolle rondjes te draaien en moest Juno heel erg boeren en geeuwen wat een teken is van het ontladen van negatieve energie. Ook komen we Roy Martina tegen die de nodige sterke claims zonder onderbouwing op tafel legt. De aartsengel Michaël heeft hem ingefluisterd dat hij een nieuwe vorm van geneeskunde op aarde moet gaan introduceren. Is Roy nog wel in contact met de werkelijkheid?

In het derde nummer worden we ingewijd in de geheimen van de tarot. Dit is natuurlijk niet meer dan een middeleeuws orakelspel dat eind 19e eeuw (toen geheimzinnig doen in de mode kwam) erg populair werd. Tarotkundige Elly Spronk vertelt dat ze nog ‘nooit’ heeft meegemaakt ‘dat de kaarten niet ‘kloppen’. Dit schrijft ze toe aan de Synchroniciteitsleer (‘toeval is niet toevallig’) van Jung. Dat de synchronisiteitsleer niet bleek te ‘kloppen’ krijgen we natuurlijk niet te horen.

Een jaar lang Happinez! 2
Lisette Thooft: publiciste en ‘mythosoof’ laat zich in het tweede nummer van Happinez inspireren door Osho/Baghwan en in het vierde nummer door Carl Jung (lisettethooft.nl)

In het vierde nummer opnieuw aandacht voor de eind 19e, begin 20e eeuwse psychiater Jung. Lisette Thooft put inspiratie uit Jungs ideeënleer in het artikel ‘omgaan met tegenwind’. Zijn theorieën klinken mooi, maar bleken onjuist, vandaar dat ze niet meer gebruikt worden in de hedendaagse psychologie. Lisette rept hier met geen woord over. Verder onzinnige adviezen over ademhalen van de bekende yogaleraar Johan Noorloos.

In nummer vijf komen we de Italiaanse commune-bewoners van Damanhur tegen die zeggen een apparaat te hebben ontwikkeld om met bomen te communiceren. De schrijfster van het artikel stelt zowaar een kritische vraag (Pardon? Plantenmuziek?) maar is al snel overtuigd als ze zelf muziek hoort klinken uit het apparaat dat met een snoertje en een knijpertje aan een boomtak vast zit. Gevaarlijk (voor de kwaliteit van je netvlies) zijn de adviezen om in de zon te gaan staren (sungazing) van de rondreizende Indiër Hiri Ratan Manek. Het zou de gezondheid bevorderen en voor minder behoefte aan slaap en eten zorgen. De Indiër beweert zelf al jarenlang vrijwel zonder voedsel te leven dankzij zijn methode.

In nummer zes werd pendelen aanbevolen als manier om antwoord te vinden op verborgen levensvragen en alweer werd er gezinspeeld op het achterhaalde idee  van het onbewuste dat alles weet. En weer was het volgens mij Jung die veel heeft bijgedragen aan de verspreiding van dit idee

Happinez nummer 8
Een jaar lang Happinez! 3
Demeter is een multinational die producten uit de biologisch dynamische landbouw verkoopt. De stand van de maan is belangrijk in deze vorm van landbouw (bron: Deense wikipedia).

Nummer zeven is er bij ingeschoten (wel gescand en niet anders bevonden dan de eerste zes nummers – je houdt een artikel van mij tegoed). Van nummer acht bespreek ik hier het meest opmerkelijke artikel. Dit wordt op de voorpagina aangekondigd als ‘Leven volgens het ritme van de maan’, met maankalender, zodat lezers er zelf mee aan de slag kunnen. Veel achterhaalde mythes passeren de revue. De maan zou behalve de getijden van de oceaan ook de sapstroom in planten beïnvloeden. Dat laatste klopt niet, het berust op een oud volksgeloof dat tegenwoordig ondermeer terug te vinden is in de ideeënleer van de biologisch dynamische landbouw (niet te verwarren met biologische landbouw). Hierover is op de website van Skepsis een interessant artikel te lezen. Ook zou, volgens Happinez, het aantal geboorten met volle maan aanzienlijk hoger zijn dan gemiddeld, en de maan zou nog op tal van andere zaken invloed hebben. Darwin wordt er zelfs bijgehaald. In zijn boek ‘De afstamming van de mens’ schijnt hij (volgens Happinez) te hebben geschreven: ‘De mens is evenals de zoogdieren , de vogels en zelfs de insecten onderworpen aan die mysterieuze wetmatigheid, volgens welke bepaalde processen, zoals zwangerschap, plantengroei, rijping, de duur van verschillende ziekten, afhankelijk zijn van de perioden van de maan.’

De wijsheden uit het Happinez-artikel zijn deels gebaseerd op het boek ‘In harmonie met de maan’ van Johanna Paunggeer en Thomas Poppe. Het is te koop bij internetboekhandels zoals bol.com en wordt daar als volgt beschreven:

‘De stand van de maan is van invloed op het leven op aarde. Maar hoe gaat dat in zijn werk en hoe kunnen we deze natuurwet toepassen? Johanna Paunggeer, telg uit een oud Tiroler boerengeslacht, inventariseerde eeuwenoude, van generatie op generatie overgeleverde kennis over de effecten van de maanstand op het leven van alledag. In dit baanbrekende boek, dat zij samen met auteur Thomas Poppe schreef, geeft zij adviezen en tips op alle belangrijke terreinen van het dagelijkse leven: van geneeskunde en gezondheid via voeding en huishouding tot tuin- en akkerbouw. Een maankalender achter in het boek geeft in een oogopslag de schijngestalten van de maan en de maanstand in de dierenriem tot het jaar 2002.’

Een aantal enthousiaste lezersreacties geven een indruk van wat je er zoal mee kan:

‘Mensen met belangstelling in Astrologie kunnen er veel in opzoeken! Ook heel veel tips in het dagelijkse leven! Een voorbeeld, mijn dochter knipt de top van een plant die het niet goed doet, hij herstelt, ik doe het, en hij gaat dood! Ja, ik deed het op het verkeerde tijdstip!! Nu gebeurt me dat niet meer! Ik heb nu het boek, en zoek de fase van de Maan, het heersende sterrenbeeld van de dag, en krijg een prachtige plant!!!’

‘Vijf jaar geleden heb ik dit boek aangeschaft en ik handel vaak naar de maanstand, er zit nl. ook een maankalender bij. Voorbeelden: op welke dagen moet je je haar knippen en/of je nagels, beddegoed luchten, zonder dat het stinkt naar muffe lucht, operaties aan kaak en gebit, hernia om maar eens voorbeelden te noemen, water geven aan je planten als je met vakantie gaat, zaaien, oogsten etc. etc. Fantastisch boek. De moeite waard om te lezen.’

Een jaar lang Happinez! 4
Voordat de wetenschap duidelijk maakte dat de maan een satelliet is die om de aarde draait, riep de maan veel ontzag op bij aardbewoners. Wie deze spectaculaire foto ziet van een volle maan achter de wolken (‘The Moon Monster’) kan dat goed begrijpen. Uit het artikel in Happinez blijkt dat het oude bijgeloof nog springlevend is (bron: wikimedia commons, Rufustelestrat).

Waarschijnlijk is er in het ‘baanbrekende’ boek niets te lezen over het onderzoek van Ivan Kelly, James Rotton en Roger Culver (1996) dat vermeld staat in het woordenboek van de scepticus (Skepdic). Of kijk in de Nederlandse versie. De genoemde onderzoekers bekeken meer dan 100 studies over maaninvloeden. Hun conclusie:

‘Er is geen betrouwbaar en significant verband te vinden tussen maanfasen en elk van de volgende zaken:

– het zelfmoordcijfer
– verkeersongevallen
– crisisoproepen naar politie of brandweer
– huiselijk geweld
– geboortecijfer
– zelfmoord
– grote rampen
– winst in casino
– moorden
– kidnappingen
– agressie door professionele hockeyspelers
– geweld in gevangenissen
– opnames in psychiatrische instellingen [een studie vond zelfs dat het minst aantal mensen tijdens een volle maan werden opgenomen]
– opgewonden gedrag door het verplegen van bewoners van tehuizen
– aanrandingen
– verwondingen door geweerschoten
– het aantal toegebrachte messteken
– opnames in de spoed [maar zie ook hier]
– uitbarstingen van psychologisch gekwelde plattelandsmensen
– weerwolfsziekte
– vampirisme
– alcoholisme
– slaapwandelen
– epilepsie

Waarom blijven mensen toch in maanmythes geloven terwijl er zoveel onderzoek is dat uitwijst dat er geen significant verband is? Kelly, Rotton en Culver vermoeden dat vier factoren hiervoor verantwoordelijk zijn: media, folklore en traditie, misvattingen, en cognitieve vooroordelen. Een vijfde factor komt evenwel ook in aanmerking: gemeenschapsversterking. In het Happinez-artikel zijn al deze factoren volgens mij inderdaad duidelijk aanwezig.

Onze conclusie: een jaar lang Happinez heeft veel onzin opgeleverd. Spiritualiteit wordt er belangrijker gevonden dan de feiten.

De fantastische wetenschap van Ruggero Santilli

by 11 Comments

De fantastische wetenschap van Ruggero Santilli 5
Ruggero Santilli

Bij het schrijven van twee eerdere artikelen over watergas (over het Save Fuel System en over Caspar Pompe van watergas.nu) kwam ik diverse ‘grootheden’ tegen uit het watergaswereldje. Tussen malle uitvinders als Stanley Meyer , Yull Brown en William Rhodes springt Ruggero Santilli in mijn ogen er echter uit als de meest intrigerende persoon. Deze van oorsprong Italiaanse wetenschapper lijkt eind jaren 70 van de vorige eeuw de weg te zijn kwijtgeraakt en voert sindsdien een verbeten strijd tegen de gevestigde wetenschappelijke orde. Deze strijd wordt gestreden vanuit zijn eigen Institute for Basic Research, een tweetal tijdschriften en een paar schimmige stichtingen die zijn werk aanprijzen en verdedigen. Hebben we hier te maken met een enorm miskend wetenschappelijk genie of is hij een fantast van een bijzonder kaliber?

Ontstaan van het Institute for Basic Research
Santilli (geb. 1935) begint zijn wetenschappelijk carriere in geboorteland Italië. In 1967 komt hij naar de Verenigde Staten en werkt achtereenvolgens voor de University of Miami, Boston University en was midden jaren zeventig verbonden aan het Center for Theoretical Physics van MIT. In 1977 wordt hij visiting scholar aan het Department of Mathematics van Harvard University en dan lijkt het mis te gaan. Santilli houdt zich in die tijd voornamelijk bezig met Hadronic Mechanics een alternatieve Theory of Everything. Probleem met die theorie is dat bijna geen fysicus er wat in ziet en dat die strijdig is met de relativiteitstheorie van Einstein.
In ieder geval houdt zijn aanstelling op in 1981 en begint Santilli voor zichzelf. Hij start het Institute for Basic Research (IBR). Dat zit eerst nog op de campus van Harvard, maar verhuist later naar Palm Harbor, Florida. Het instituut geeft twee tijdschriften uit: Hadronic Journal  en  Algebras, Groups and Geometries. Het IBR ontwikkelt zich klaarblijkelijk aardig in de loop der jaren en heeft naast een aantal departementen inmiddels ook dependances in Italië en Kazachstan. Mocht je het geduld kunnen opbrengen, dan kun je een video van een recente presentatie van Santilli bekijken.

Magnecules – MagneGas
Maar Santilli beperkt zich niet alleen tot theoretische bespiegelingen, hij is ook uitvinder. Zijn belangrijkste uitvinding lijkt het MagneGas te zijn. Een nieuw soort gas, waarmee je fantastisch kunt lassen en autorijden. En dat ook nog eens veel milieuvriendelijker is; je wint het namelijk uit afval. De technologie die dit mogelijk maakt is nogal geheimzinnig en natuurlijk beschermd met allerlei patenten. Santilli claimt dat er uiteindelijk een gas onstaat dat niet goed is te begrijpen met normale scheikunde, het zou bestaan uit zogenaamde ‘magneculen’. Voor de geïnteresseerde is hier de patentbeschrijving te lezen.

“A new gaseous and combustible form of water”
Eindelijk komen we dan aan bij de aanleiding om eens in de persoon Santilli te duiken: zijn ‘uitvinding’ van het HHO-gas! In het artikel “A new gaseous and combustible form of water”, dat verscheen in het tijdschrift International Journal of Hydrogen Energy (2006), doet Santilli zijn ontdekking uit de doeken.

De fantastische wetenschap van Ruggero Santilli 6
Santilli’s model voor zijn HH)-magnecuul

Met een nieuw electrolyse apparaat (dat niet beschreven kan worden, omdat er natuurlijk nog een patentaanvraag over loopt) heeft hij een nieuw soort gas gemaakt. Geen normaal knalgas (H2 en O2), maar HHO. Dit is echt wat anders: de waterstofatomen zijn met elkaar via een ‘magneculaire’ binding verbonden. En met deze combinatie is het zuurstofatoom weer op normale wijze verbonden.

Santilli schrijft het ‘magnecuul’ als (H x H) – O. Om aan te tonen dat er echt iets anders aan de hand is, komt hij met een gaschromatogram, infrarood scans en anekdotes aanzetten.
Één van de redenen dat Santilli dit zo’n belangrijke ontdekking vindt, ligt in het feit dat in het HHO-gas zélf alle benodigde zuurstof zit voor verbranding. Dit in tegenstelling tot brandstoffen op basis van koolwaterstoffen. Er is dus geen aanvoer van zuurstof uit de lucht nodig voor de verbranding. En met HHO-gas kun je dus het gevaar van het opraken van atmosferische zuurstof mooi vermijden. Het staat er echt! Voor de reputatie van het tijdschrift is het misschien wel goed op te merken dat het artikel geplaatst werd in een gedeelte zonder peer review.

In hetzelfde tijdschrift schrijft J.M. Calo (hoogleraar Chemical Engineering), eind 2006, een vernietigende kritiek  op Santilli’s stuk: Santilli snapt er werkelijk niets van. De introductie is nog aardig van toon:

Anyone seriously attempting to establish the existence of any new form of matter, such as “HHO gas” is claimed to be, especially in a mixture of such common gases as hydrogen, oxygen, and water vapor, would have to be extremely meticulous and detailed in the appropriate selection and application of analytical techniques, and in the interpretation of the resultant data, in order to have any hope of convincing the scientific community. However, as presented, the author demonstrates that he does not have an elementary grasp of the analytical techniques that were used, and/or the proper interpretation of the resultant data. Indeed, crucial experimental details are omitted so that it is not possible for anyone to reproduce the data (which is a basic tenet of the “scientific method”), and/or to accurately interpret what amounts to the cursory data that are presented.

In het vervolg haalt Calo zowat per regel alles wat Santilli beweert compleet onderuit. Zijn conclusie:

The author provides absolutely no scientific evidence that supports the existence of a new form of matter called “HHO gas.” From the data presented, the gaseous product from the electrolyzer behaves in the same manner as would be expected of a mixture of hydrogen, oxygen, and watervapor.

Het HHO-gas van Santilli is niets anders dan knalgas met daarin wat waterdamp. Natuurlijk kon een reactie uit het Santilli-kamp niet uitblijven. Twee artikelen werden als verdediging gepubliceerd.
Het hoofd van het wiskundedepartement van het IBR, J.V.Kadeisvili, houdt een merkwaardig betoog, dat er op neer komt dat de kritiek van Calo nergens op slaat zo lang niemand heeft geprobeerd Santillis proeven na te doen. Ook schermt hij met verklaringen onder ede van de directeuren van de instituten die de metingen hebben gedaan. Verder voert hij de geweldige prestaties van Santilli op heel andere gebieden aan als argument om zijn voorstellen voor die magneculaire binding toch serieus te nemen.
Eind 2007 gaat Martin O. Cloonan veel concreter in op de kritiek van Calo. Maar het enige wat hij feitelijk probeert te doen, is aantonen dat de theorie van Santilli wel degelijk consistent is met de waarnemingen. Dit is natuurlijk nog steeds geen bewijs dat HHO-gas echt bestaat. De eenvoudiger verklaring van Calo, dat het gewoon knalgas is met waterdamp, is immers ook consistent met de waarnemingen. Die Cloonan lijkt tot 2001 nog samen met reguliere wetenschappers gepubliceerd te hebben, maar daarna alleen nog maar in het Hadronic Journal van Santilli.

De wetenschappelijke werkwijze van Santilli
Om te zien hoe Santilli te werk gaat, is het aardig om het verhaal van de Braziliaanse professor Waldyr A. Rodrigues Jr. te lezen: “A sad story”. Hierin beschrijft Rodrigues hoe hij in contact kwam met Santilli en lid werd van de editorial board van diens tijdschrift  ‘Algebras, Groups and Geometries’. Langzamerhand wordt het Rodrigues duidelijk met wat voor rare wetenschappers Santilli en zijn IBR zich ophouden. Met name de verbintenis met Myron W. Evans zit ‘m zo dwars dat hij uiteindelijk ervoor kiest om helemaal met Santilli te breken. Hij wijst eerst nog wel even op een aantal fundamentele denkfouten in het laatste boekwerk van Santilli (Isodual Theory of Antimatter, 2006). Die reageert met het ‘ontslaan’ van Rodrigues als lid van editorial board vanwege ‘wetenschappelijk wangedrag’.

De fantastische wetenschap van Ruggero Santilli 7
Ondanks alle tegenwerkingen krijgt Santilli de ene onderscheiding na de andere. Hier ontvangt hij een ridderorde van San Marino.

Deze werkwijze van Santilli is karakteristiek voor zijn hele loopbaan na 1980. Hij heeft daarvoor het International Committee on Scientific Ethics and Accountability opgericht, dat zich eigenlijk alleen maar bezig houdt met het aanklagen en beschimpen van alles en iedereen die Santilli niet serieus wil nemen.
Een mooi voorbeeld is het akkefietje met het Astrophysical Journal. Santilli stuurt een artikel in waarin hij onder andere beweert dat het roodkleuren van de hemel als de zon opkomt en ondergaat, veroorzaakt wordt door roodverschuiving. En omdat we ‘s ochtends naar de zon toedraaien en in de avond ervan af, klopt dat verhaal niet; de hemel zou dan immers ‘s ochtends donkerblauw moeten zijn en ‘s avonds donkerrood. Ergo: de relativiteitstheorie deugt niet! (lees verder over Santilli’s IsoRedShift theorie) Maar natuurlijk is er verder geen zinnig persoon die beweert dat de atmosferische verstrooiing van het zonlicht iets te maken heeft met waarneembare effecten van roodverschuiving. Die is eigenlijk alleen waarneembaar bij de enorme snelheden waarmee sterrenstelsels zich van ons af bewegen. Het artikel wordt natuurlijk afgewezen door het tijdschrift en Santilli’s organisatie veroordeelt, in de persoon van voorzitter William Pound, dit wetenschappelijk wangedrag. In een  krantenartikel uit 2007 kun je meer lezen over hoe Santilli rechtzaken gebruikt om critici te intimideren: deel 1, deel 2.

Sockpuppets en alter ego’s
De Wikipedia-pagina over Santilli is ook een slagveld. Als je kijkt naar de geschiedenis (en ook die van de Overleg-pagina), kun je zien dat er veel gebruikers zijn geweest die het artikel ten gunste van Santilli hebben proberen om te buigen. Veel van die gebruikers zijn inmiddels ‘geband’ omdat het allemaal zogenaamde sockpuppets bleken te zijn van één gebruiker.
Rodrigues beschrijft in zijn verhaal, dat hij het idee had dat Dr. George F. Weiss, editorial manager van het IBR, eigenlijk een alter ego was van Santilli. Ikzelf had bij het lezen van het eerder genoemde stuk van Kadeisvili ook het gevoel, dat ik eigenlijk een artikel van Santilli zat te lezen. In eerste instantie leek me dat ook niet zo gek, omdat Kadeisvili verbonden is aan het IBR en in het naschrift Santilli zelfs nadrukkelijk bedankt voor de suggesties en nalezen van het stuk.
Toen ik echter probeerde te achterhalen wie die Kadeisvili nou eigenlijk is, viel het het me op dat hij alleen voorkomt als auteur van stukken. Nergens is ook maar iets te vinden dat erop wijst dat we met een persoon te maken die hebben, die onafhankelijk bestaat van Santilli. Hij bezoekt blijkbaar nooit congressen en buiten de tijdschrijften van Santilli, publiceert hij slechts een enkele keer in een onbeduidende tijdschrift zonder peer review (bijvoorbeeld in een uitgave van een Venuzuelaanse universiteit).
In 1991 noemt Santilli  Kadeisvili al ergens professor  en dan is het toch merkwaardig dat er geen wetenschappelijke artikelen zijn te vinden van Kadeisvili van vóór die tijd. Hetzelfde gebrek aan biografische gegevens met betrekking tot andere ‘personen’ verbonden aan IBR doet mij vermoeden dat het inderdaad allemaal een één-mans aangelegenheid is.

Een (anti)Joods complot?
In de nieuwste aantijgingen (van februari 2011) op de website van het International Committee on Scientific Ethics and Accountability maakt Santilli het wel erg bont. Een lid van het commitee, Richard Cox (=Santilli?), heeft op Wikipedia zogenaamd een schokkende tekst aangetroffen op de overleg-pagina van Nobelpijswinnaar Steven Weinberg. Deze alom gelauwerde natuurkundige wordt door Santilli mede verantwoordelijk gehouden voor zijn verwijdering van Harvard.

De fantastische wetenschap van Ruggero Santilli 8
Arabische vertaling van lasterlijk stuk over Nobelprijswinnaar Steven Weinberg

In het ‘gevonden’ stuk wordt Weinbergs gedrag omschreven als ‘Scientific Gangsterism‘. Onder andere wordt hem verweten dat hij bij zijn talloze pogingen om Santilli te dwarsbomen zou hebben beweerd dat Santilli anti-semitisch is. En dat is natuurlijk erg schadelijk voor alle Joodse wetenschappers die wél op een ethische manier de wetenschap bedrijven en misschien wél met Santilli zouden willen samenwerken. Ook zou Weinbergdoor een aantal Arabische fysici de ‘Joodse Satan’ genoemd worden.
In een reactie schrijft Santilli zelf (of wederom zelf, dus) dat hij natuurlijk helemaal niets tegen Joden heeft, goed heeft samengewerkt met Israëli’s en dat hij afstand neemt van het wegzetten van Weinberg als een soort verrader van zijn eigen Joodse vakgenoten. Hij zegt er echter wel bij dat het verhaal verder inhoudelijk klopt, wat de tegenwerkingen van Weinberg betreft. Het comité biedt het hele lasterlijke stuk voor het gemak ook in een Arabische vertaling aan op de site, met de vermelding dat die vertaling in het Oosten rondgaat. Mij doet dit verhaal toch erg denken aan een ingewikkelde variant op de ‘Protocollen van de wijzen van Sion’.

Francesco Fucilla -filmmaker, wetenschapper, financier en … satireschrijver

De fantastische wetenschap van Ruggero Santilli 9
Francesco Fucilla, een veelzijdig man

Een van de stichtingen die in het leven zijn geroepen om Santilli te nomineren voor een Nobelprijs is de Santilli-Galilei Foundation. De website van deze stichting staat niet meer onder eigen domeinnaam online, maar kopieën zijn nog wel te vinden. De oprichter is Franceso Fucilla die nu nog actief is met de Telesio – Galilei Academy of Science. Dat lijkt vooral een club van ‘wetenschappers’ die elkaar bij toerbeurt mooie medailles geven voor hun bijzondere prestaties. Er zijn filmpjes te vinden op die site van de ceremonies waarbij de medailles worden uitgereikt.
Die Fucilla heeft wat met film, hij maakte al een documentaire over Myron Evans (hoewel ik daarvan alleen een trailer van kon terugvinden). Die Myrons Evans was in 2008 bezig een universiteit in Wales op te richten, waarvoor Fucilla als grote financier zou optreden. De overheid stak er echter snel een stokje voor.
Blijkens de volgende trailer zit er ook een documentaire aan te komen over Ruggero Santilli:

De website van Fucilla geeft echter te denken: hij schrijft o.a. satires over natuurkundige onderwerpen! Zou het hele bouwwerk van stichtingen en alter-ego’s rond Santilli misschien mede bedacht zijn door deze satiricus? Is het intussen allemaal één lang uitgesponnen grap als wraakneming op de wetenschappelijke wereld die Santilli niet meer serieus wilde nemen sinds hij van Harvard werd gestuurd?

Waarom de media wetenschap verprutsen

by 7 Comments

Deze video gaat over het onderzoeken van bronnen. En de bronnen van die bronnen. En als het even kan, daar dan weer de bron van.

En hoe de media dat regelmatig achterwege laten. En hoe daardoor verhalen de wereld in geholpen worden. En…joy 😉

Deze video wordt overigens gepresenteerd als ‘deel 1’. Het lukt mij echter tot nu toe niet om deel 2 te vinden. Als iemand dat wel mocht lukken: alvast bedankt voor het doorgeven!

Wegens een technisch probleem is dit artikel iets later gepubliceerd dan normaal.

TUfo Delft

by 20 Comments

Dap Hartmann – astronoom en onderzoeker aan de TU Delft – schreef 15 december 2011 een column met als titel “TUfo Delft”. 

In die column schrijft hij over ene heer V. die onlangs werd geïnterviewd door De Telegraaf. Niburu (een groep ufo-gelovigen) plaatste het artikel op hun website. Heer V. is beter bekend als Coen Vermeeren, waar we op Kloptdatwel al vaker over schreven (lees hier De ideeën van Coen Vermeeren en hier over het anekdotisch bewijs wat dhr. Vermeeren serieus neemt).

Vermeeren gelooft dat ufo’s buitenaards zijn. De U in ufo staat voor ‘unidentified’ (niet geïdentificeerd) maar dat lijkt Vermeeren te zijn vergeten. Vermeeren is luchtvaart- en ruimtevaartdocent aan de TU Delft en daarnaast is hij hoofd Studium Generale van dezelfde universiteit, hij zou dus beter moeten weten.

In zijn column stelt Hartmann simpele vragen naar aanleiding van uitspraken van Vermeeren:

Hoe kan meneer V. zulke onzin geloven? Is het omdat hij tweemaal met eigen ogen een ufo heeft gezien? ‘Samen met vrienden heb ik er eentje een meter of honderd boven onze buurt gezien, een grote oranje bol. Minutenlang.’ Nu staat de ‘u’ van ufo voor unidentified, maar meneer V. heeft die grote oranje bol in al zijn wijsheid geïdentificeerd als een buitenaards ruimteschip. Hoe hij dat zo zeker weet, blijft helaas onopgehelderd. Er is zelfs geen foto van: ‘Het kwam niet eens in me op om naar binnen te rennen en een camera te pakken’. Maar hoe wist meneer V. dat die ufo zich op honderd meter hoogte bevond? Om te bepalen hoe ver een object van je verwijderd is, moet je weten hoe groot het is of hoe snel het in transversale richting beweegt.

In het interview met De Telegraaf zegt Vermeeren het volgende:

Door Skepsis werd ik verguisd, maar die branden je altijd af zonder zinnig argument.

Eh… pardon? Die argumenten kan je hier lezen, want als er één ding is dat we bij Skepsis doen dan is het wel een standpunt beargumenteren!

Hartmann ziet het ook anders dan Vermeeren gezien zijn opmerking:

Dat hij door Stichting Skepsis werd verguisd, deert meneer V. in het geheel niet, want ‘die branden je altijd af zonder zinnig argument.’ In het comité van aanbeveling van Stichting Skepsis zitten onder meer biochemicus Piet Borst, astronomen Cees de Jager, Vincent Icke en Ed van den Heuvel, en fysicus en Nobelprijswinnaar Gerard ’t Hooft. Waarschijnlijk geen van allen aliens.

De volledige lijst met leden van het Comité van aanbeveling van Stichting Skepsis kan je hier vinden.

Lees hier de volledige column van Dap Hartmann.

Naschrift:

Na het schrijven van bovenstaand artikel werd ik via verschillende bronnen op een recent verschenen artikel gewezen over dit onderwerp. In het artikel wordt uitgelegd dat naar aanleiding van een brief door Skepsis-voorzitter Frans Sluijter aan de rector magnificus van de TU Delft Vermeeren onder toezicht werd geplaatst. Doordat Vermeeren zich regelmatig in de media begeeft waar hij wordt voorgesteld als docent aan de TU Delft luidt de titel en de inleidende alinea:

Uitlatingen over ufo’s ondanks toezicht
Rector magnificus Karel Luyben is in gesprek met Coen Vermeeren, hoofd van Studium Generale, over de vraag of zijn opvattingen over onder meer ufo’s ‘voldoende onderscheiden kunnen worden van zijn taken bij de TU Delft’.

Lees hier het volledige artikel.

Wat dreef Diederik Stapel?

by 4 Comments

Op Kloptdatwel hebben we al verschillende keren aandacht besteed aan de omvangrijke wetenschapsfraude van de Tilburgse hoogleraar Diederik Stapel. Hij verzon jarenlang onderzoeksgegevens. Vaak stelden we de vraag: ‘hoe komt zo’n man daar nu toe, wat heeft hem gedreven?’ Een interessant artikel in het blad Nature geeft een aannemelijke verklaring.

Het artikel verwijst naar het bekende experiment van Stanley Milgram uit 1963. In dit experiment bleken veel mensen bereid om proefpersonen te straffen voor foute antwoorden. Dat gebeurde met stroomstoten. Bij de eerste fouten deelden de deelnemers aan het experiment een lichte straf uit (een stroomstootje van 15 Volt). Maar veel deelnemers bleken bereid om stapje voor stapje de straf te verhogen om uiteindelijk op dodelijke stroomstoten uit te komen. In latere onderzoeken gebeurde consequent hetzelfde. Het artikel in Nature noemt hiervoor de volgende reden: iedere keer wordt de laatst uitgedeelde straf de (nieuwe) norm om de volgende straf te beoordelen. Op die manier werden de normen van de deelnemers aan het Milgram-experiment stapje voor stapje opgerekt totdat ze dingen deden waarvan ze zelf niet hadden gedacht dat ze die ooit zouden (kunnen) doen. 

Wat dreef Diederik Stapel? 10
Toponderzoeker Diederik Stapel bekende onlangs dat hij onderzoeksgegevens heeft verzonnen

Nature veronderstelt dat dit effect ook bij wetenschapsfraudeurs optreedt. Ze zetten een eerste kleine stap, bijvoorbeeld een slordigheid die bewust niet wordt gecorrigeerd. Dit creëert een nieuwe norm, een nieuw uitgangspunt. Ineens lijkt het ook niet meer zo erg als een onwelgevallig meetresultaat wordt genegeerd. Ook dat gedrag creëert weer een nieuwe normaalsituatie. Het eindresultaat is dat het stapje voor stapje normaal wordt om alle onderzoeksresultaten te verzinnen. Onderwijl houdt de fraudeur zich voor dat zij of hij eigenlijk helemaal geen fraudeur is, iedere keer gaat het toch maar om een heel klein stapje in de verkeerde richting? Nature beschrijft dit proces als volgt:

‘To understand fraud in science, the useful lesson is the significance of that first tiny step. Every minor transgression — dropping an inconvenient data point, or failing to give credit where it is due — creates a threat to self-image. The perpetrators are forced to ask themselves: am I really that sort of person? Then, to avoid the discomfort of this threat, they rationalize and justify their way out, until their behaviour feels comfortable and right. This makes the next transgression seem not only easier, but even morally correct’.  

Het artikel wijst ook op een andere belangrijke consequentie van het Milgram-experiment: de meeste mensen zijn blijkbaar bereid om stapje voor stapje hun normen op te rekken om uiteindelijke dingen te doen die absoluut onaanvaardbaar zijn. Nature vraagt zich af of dit niet ook betekent dat in veel wetenschappers een potentiële wetenschapsfraudeur schuilt. Nature onderstreept het belang van controle en samenwerking in de wetenschap. De moraal is volgens Nature: ‘breng ons niet in verzoeking’.

 

De getoonde foto is gemaakt door fotograaf Jack Tummers. Klik hier voor zijn website en meer foto’s van Diederik Stapel.