Ik kreeg deze interessante rechtszaak doorgestuurd:
4.1. Het gaat in deze zaak om het volgende.
[Y.], geboren op 1 november 1948, is op 15 april 1986 in dienst getreden van [X.] als verkoopmedewerkster. Haar salaris bedroeg laatstelijk€ 10,13 bruto per uur. [Y.] werkte part time en een wisselend aantal uren per maand in het filiaal van [X.] te [vestigingsplaats].
Op 20 januari 2010 heeft [X.] een anonieme brief (prod. 10 bij pleitnota [X.]) ontvangen waarin de slechte sfeer en de werksituatie in het filiaal in [vestigingsplaats] aan de orde worden gesteld, waarvoor de bedrijfsleider en diens assistente volgens de anonieme briefschrijvers verantwoordelijk zijn. Na ontvangst van deze brief is het personeel bijeen geroepen teneinde te achterhalen van wie deze brief afkomstig was en of de aantijgingen op waarheid berustten. Alle personeelsleden, waaronder [Y.], hebben op 25 januari 2010 een verklaring ondertekend waarin zij zich distantieerden van de inhoud van de anonieme brief. [X.] heeft op enig moment een paragnost ingeschakeld om te achterhalen wie de anonieme brief had geschreven. De paragnost wees [Y.] als de briefschrijfster aan. [Y.], daarmee op 9 juni 2010 door [X.] geconfronteerd, heeft ontkend de brief te hebben geschreven.
Daar sta je dan, je baas beschuldigd je van leugens, omdat een paragnost dat zegt. Y meldt zich vervolgens ziek.
Hoe het precies verder gaat kan je hier lezen, maar in deze zaak beslist de rechter in het voordeel van Y.
Beslissingen nemen op basis van paragnosten, mediums of andere personen die zich op ‘gevoel’ baseren en informatie ‘door krijgen’ zijn sowieso af te raden (het is altijd maar de gok of het goed uitpakt) maar om bedrijfsbeslissingen daarop de baseren is toch wel erg riskant.