De NOS had een opmerkelijk nieuws-item: in Jakarta gaan mensen op spoorrails liggen om te genezen van hun kwalen. De gezondheidszoekers denken dat er stroom door ze heen loopt waardoor ze beter worden. Mevrouw Mulyati die lijdt aan diabetes komt aan het woord: al jaren lang heeft ze doktoren bezocht die haar niet beter konden maken. Maar nu ze op de spoorrails ligt voelt ze zich een stuk beter. De gewoonte is ontstaan nadat een verlamde man die op de spoorrails zelfmoord wilde plegen ineens weer kon lopen. Het is natuurlijk gevaarlijk om op het spoor te liggen. Daarom deelt de politie flinke boetes uit. Maar die kunnen de hard-core gezondheidszoekers niet ontmoedigen. Zij nemen de gevaarlijke bijwerkingen van voorbijsnellende treinen voor lief.
Ook Novum Nieuws wijdt een bericht aan de genezende spoorrails:
“Ik blijf dit doen, totdat ik volledig genezen ben”, zegt Mulyati, terwijl ze zichtbaar schokt als gevolg van de stroom die op de rails staat. Een passagierstrein nadert waardoor de vrouw een extra stroomstoot krijgt. Ze springt van de rails als de trein dichtbij komt, maar zodra de laatste wagon gepasseerd is, gaat ze weer liggen. … Veel mensen zijn [in Indonesië] door de chaotische decentralisatie van de door de overheid zwaar onderbetaalde gezondheidszorg gedesillusioneerd geraakt”.
Uit de wikipedia blijkt dat de spoorbalken inderdaad stroom van de bovenleidingen terugvoeren naar de aarde (en dus onder spanning kunnen staan). Sommige spoorwegsystemen gebruiken daarom een ‘vierde rail’ die specifiek dient om stroom terug te voeren naar de aarde. Lees het hoofdstuk ‘fourth rail’ bij het lemma ‘railway electrification’ in de wikipedia.
Blijft de vraag over of elektrotherapie ergens goed voor is. Volgens de wikipedia wordt deze therapie ingezet om revalidatie te ondersteunen. Andere toepassingen worden niet genoemd. De encyclopedie van de Vereniging tegen de Kwakzalverij maakt melding van enkele dubieuze toepassingen van elektrotherapie: schoktherapie tegen oorlogtrauma’s en lees deze pagina met een overzicht van allerlei vreemde apparaten die kwakzalvers inzetten tegen kanker. Volgens dit ‘stop de persen’-bericht uit de Skepter concludeerde de Nederlandse Gezondheidsraad in 1999 dat elektrotherapie zinloos is. Dit leidde toen tot woedende reacties van fysiotherapeuten.
Het bovenstaande overziende, denk ik dat het waarschijnlijk is dat de gezondheidszoekers op de spoorlijnen van Djakarta het vooral moeten hebben van het placebo-effect…. Nu maar hopen dat dit opweegt tegen de bijwerkingen….
Foto voorzijde: uit besproken nieuwsbericht van Novum Nieuws.
Steun Kloptdatwel
Waardeer je dit artikel? Je kunt onze site steunen met een financiële bijdrage. Dat waarderen wij dan weer! Een donatie kun je doen via dit betaalverzoek (of klik op de afbeelding hiernaast).
NB de rekening staat op naam van Maarten Koller, formeel eigenaar van deze site.
Nou ja, als er al een bijwerking optreedt, is de kans groot dat je er totaal geen weet van hebt.
Als de trein over je heen is gereden is de kans vrij reëel dat je nooit meer ergens last van zult hebben.
De anderebijwerkingen zijn vooral voor de mensen die het resultaat mogen aanschouwen.
Dan prefereer ik boven dit spoordeel (om in jolige NS-termen te blijven) toch altijd nog homeopathie als placebo, dat heeft tenminste geen bijwerkingen…
In de 18e eeuw was Mesmer al bezig met zogenaamd dierlijk magnetisme. Kijk maar even in Wikipedia. Ik vermoed dat het geloof van de Indonesische spoorliggers terug te voeren is op die tijden. Mogelijk kunnen stroomstootjes wel al dan niet verzwakte spieren prikkelen en activeren. Ik weet niet of fysiotherapeuten dat nog steeds doen. In ieder geval was dat gangbaar. Bij diabetes valt er natuurlijk echt geen resultaat te verwachten. De arts kon mevrouw niet genezen. Natuurlijk niet, want bij de huidige stand van zaken kun je alleen bloedsuikerverlagende middelen toedienen (waaronder insuline) en/of afvallen. Het pleit niet voor de Indonesische zorg dat men zijn toevlucht zoekt tot dit soort gevaarlijke placebo.
Het dierlijk magnetisme had niets met elektrische stroom van doen. Ten eerste was in de tijd van Mesmer het verband tussen elekticiteit en magentisme volslagen onbekend. Ontladingen van condensators (Leidse Fles) die met elektriseermachines werden opgeladen werden wel voor van alles en nog wat gebruikt. Maar van een gedurig verlopende stroom (zoals uit galvanische elementen) was niets bekend, laat staan van wisselstroom (zoals met met behulp van roterende magnetische velden opgewekt in generatoren).
Mesmer werkte aanvankelijk nog met magneten, maar kwam er al vlug achter dat magneten helemaal niet nodig waren voor het effect. De uitstraling van zijn handen was genoeg. Dat is het ‘dierlijk magnetisme’: de vermeende uitstraling van de magnetiseur. Met stroom heeft het a-b-s-o-l-u-u-t niets te maken.
Ik betwijfel trouwens of er hoe dan ook ‘stroom’ wordt opgewekt door naderende treinen. Als liggen tussen de rails kan zorgen voor ‘stroom’ door het lichaam, dan zou er een spanningsverschil moeten zijn tussen de ene en de andere rails en/of tussen de rails en de grond. Maar de rails zijn over hu hele lengte al behoorlijk goed via bouten verankerd en dus goed in contact met de grond. Met andere woorden, de rails is permanent vrijwel kortgesloten met de grond (en de andere rails) en het spanningsverschil tussen rails en grond is hoe dan ook erg klein.
Alleen als de bliksem op de rails inslaat, is er misschien nog sprake van een voldoende hoog spanningsverschil tussen de rails en de grond vlak erbij.
Bovendien is de huid een behoorlijk goede isolator en je hebt een behoorlijk hoge spanning nodig om een voelbare hoeveelheid stroom door het lichaam te laten vloeien.
Dat is de reden waarom ik denk dat die ‘stroom’ door de spoorliggers er helemaal niet is. Alos er een elektrotechnicus is die mij wat dit betreft kan voorlichten, graag.
Je ziet de ‘patiënten’ schokken. Die stroom zal er wel zijn. Mensen ‘voelen’ iets. Daarom gaan ze er ook liggen.
Of voelen ze iets, omdat ze verwachten iets te voelen? Zoals mensen bij bepaalde religieuze gemeenschappen?
Ik zag dat schokken ook op de tv, maar dat waren opnamen waarbij er (denk ik) in de verste verte geen trein aankwam. Bovendien lijkt het me zo dat als er al spanning op die rails staat ten gevolge van treinverkeer, dan zou dat betrekkelijk constante wisselspanning zijn. Veroorzaakt zoiets van dat soort schokjes? Ik denk dat het pure suggestie is.
Het lijkt me sterk dat er bijvoorbeeld 10 Volt op zo’n rails zou staan. In dat geval zou je een lampje kunnen laten branden door de rails als spanningsbron te gebruiken. Met een droge vinger kun je 10 Volt of lager niet voelen. Probeer het maar met een batterij. Ook 10 V wisselspanning voel je niet. Je kunt zo’n lage spanning alleen voelen met je tong en dat is omdat het weefsel in je mond een lagere weerstand heeft dan je gewone huid en omdat het vocht in je mond goed geleidt en daarmee een groot contactoppervlak veroorzaakt. Het lijkt me derhalve onmogelijk dat mensen gaan “schokken” t.g.v. heuse elektrische spanning op de rails.
Gister heb ik nog een half uurtje Peter Popoff op TV zitten kijken. Die genas zowaar mensen van suikerziekte en AIDS. Die genezingen gaan ook altijd gepaard met veel schokkerige bewegingen van de kant van het lijdend voorwerp. Nou ja … , het voordeel van die spoorstroomlooptherapieen is in ieder geval dat ze niet gepaard gaan met een geldstroom van wanhopige argeloze stumpers naar reeds gefortuneerde charlatans.
Ik heb me inmiddels door iemand laten vertellen dat het sturen van elektrische wisselspanning vanuit een trein gebruikt wordt om te meten of het spoor nog intact is.
(sorry, dubbel)
Stroom moet altijd niet alleen ergens vandaan komen, maar ook ergens naar toe gaan. Hoe zouden jullie dat lampje willen laten branden, Martin en Crypto? Ga je ene rails met de andere verbinden? Waarom zou alleen de ene rails onder spanning staan? Of ga je de rails (via het lampje) met de grond verbinden? Maar de rails is toch al met de grond verbonden (en via de grond met de andere rails)? Of wil je de rails verbinden met de naderende trein?
Dat van die testerij kan ik me wel enigszins voorstellen. Een zo’n spoorstaaf is een brok metaal met een bepaalde capaciteit. Als hij kapot is, dan is de capaciteit van een zo’n deel natuurlijk kleiner. Ik denk dat je dan door een wisselspanning op de rails te zetten kunt constateren (aan de grootte van de stroom die dan gaat vloeien) hoe groot de capaciteit van het stuk rails is waarmee je in contact bent. Een beetje zoals een spanningszoeker werkt, dat gaat ook met een capacitieve koppeling (en net voldoende stroom oom het minuscule lampje in de spanningszoeker te laten oplicheten). Maar ik denk niet dat een gewone trein voortdurend aan het meten is of er ook breuken zitten in de de spoorstaven waar hij over rijdt. En dan gaat het nog steeds om heel kleine stroomsterktes. Denk ik.
Ik heb me inmiddels door iemand laten vertellen dat het sturen van elektrische wisselspanning vanuit een trein gebruikt wordt om te meten of het spoor nog intact is.
Mee eens. Dat dierlijk magnetisme was en is flauwekul, dat is me bekend. Mesmer was gewoon een handige kwakzalver. Ik wilde in mijn reactie het vermoeden uitspreken dat de ontdekkingen van verschijnselen van electrische en magnetische aard meteen zouden kunnen hebben geleid tot fantasieën op medisch gebied die tot op heden voortduren. Er zijn overigens nog steeds talloze “indrukwekkende” nepapparaten op het kwakzalversterrein gangbaar.
Ik ben benieuwd of er inderdaad sprake kan zijn van het voelen van electrische spanning als men op de Indonesische spoorbaan gaat liggen.
Of is het gewoon weer geloof in guna guna, de zogenaamde “stille kracht”?
Uiteraard snap ik d’r nu wel alles van [/liegen] èn spoorstroomloop is mooi scrabblewoord nietwaar?:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Spoorstroomloop
Bij de psychiatrische inrichting hier om de hoek komen soms ook patiënten op deze manier definitief van hun stoornissen af. Niks paranormaals aan.
En toen bleken er alleen stoomtreinen op dit traject te rijden…
Ik heb gisteravond wat informatie opge-google-d over treinen, rails en voltages. Op de video zie je een bovenleiding. Daar komt de hoogspanning vandaan. Ik zie geen derde rails, dus de stroom wordt afgevoerd via de rails – waarschijnlijk via de metalen pennen die de bielsen op hun plaats houden. Aarding blijkt een onderwerp op zich te zijn. Grond geleidt namelijk niet zo goed en de geleidbaarheid hangt ook erg af van de ionsterkte en de hoeveelheid vocht in de grond. Veen geleidt bijvoorbeeld beter dan zand. Aardpennen zijn daarom vaak meters diep. Dit om een groter oppervlak te creeeren en om water te bereiken. Maar ook dan kan de weerstand tussen de top van de pen en de “aarde” nog enkele ohms zijn. Als die weerstand 1 ohm is en er vloeit 1 ampere, dan heeft de top van de aardpen een spanning van 1 volt. Het is dus niet onmogelijk dat er nog een paar volt op die rails staat als er een trein in de buurt is die een fiks aantal amperes aftapt uit de bovenleiding.
Maar ook als de trein heel ver weg is kan er stroom door de rails lopen. Dat is omdat de bovenleidingen vaak wisselspanning leveren. Bij moderne treinen kan het om 25 kilovolt gaan. De wisselstroom in de bovenleiding veroorzaakt dan een oscillerend magnetisch veld rondom die bovenleiding. Zo’n oscillerend magnetisch veld veroorzaakt vervolgens voltages (zogenaamde inductiespanning) in z’n directe omgeving.
In Nederland werkt alleen de Betuwelijn op 25 kilovolt wisselspanning. De rest van Hollands spoornetwerk draait op 1500 volt gelijkspanning en dan zijn er geen inductieverschijnselen. Waarop dat Djakartaans boemeltje in de video draait was niet te achterhalen.
Misschien dat er hier iemand de proef op de som wil nemen. Met een voltmeter ter grootte van een GSM kun je al 10 millivolt meten. Met een stukje plakband bevestig je de ene pool aan de rails. Voor de andere pool, sla je een koperen pen in een natte greppel naast de spoorbaan. Het zou leuk zijn dit voor zowel de Betuwelijn als voor traditionele spoorlijnen te doen.
De spaning die op de rails staat heeft niets te maken met de bovenleiding. Ook op niet-geelectrificeerde baanvakken staat er spanning op de rails. De beide spoorstaven zijn van elkaar geisoleerd, en daar staat een wisselspanning tussen. Als er een trein op dat stuk spoor gaat staan dan gaat er een “spoorbezetmelding” naar de ProRail computer via een voor koperdieven zeer aantrekkelijke route.
Die onnozele menselijke dwarsliggers die met hun nek en enkels op de rails liggen voeren dus echt een beetje stroom door hun lijf, en als het er maar genoeg zijn zorgen ze ook gegarandeerd voor een sein- en/of wisselstoring.
Ik geloof best dat electrolyse een invloed heeft op het menselijk lichaam, maar ik betwijfel of dat een positieve is.
Als je maar laat genoeg bent heb je idd geen last meer van welke aandoening dan ook