Deze video legt uit waar je op moet letten tijdens het kijken naar de televisie. Van interviews tot documentaires: waar moet je nou op letten om niet voor de gek te worden gehouden?
Met dank aan Anony.
Spontane zelfontbranding officieel vastgesteld!
Spontane zelfontbranding (‘Spontaneous Human Combustion’, ofwel ‘SHC’) is nog nooit wetenschappelijk aangetoond. Toch stelde een lijkschouwer in Ierland in september van het afgelopen jaar officieel vast dat een 76-jarige man er aan was overleden. Dat meldden de BBC en Ierse en Engelse kranten (zie b.v. hier). SHC is het proces waardoor een mens zonder oorzaak van buiten tot ontbranding zou kunnen komen.
De Belfast Telegraph meldde op 23 september 2011:
‘A man who burnt to death in his own home died from spontaneous human combustion in what is believed to be the first case of its kind in Ireland. Michael Faherty (76) — also known as Micheal O Fatharta — died as a result of the phenomenon, spontaneous human combustion, according to west Galway coroner Dr Kieran McLoughlin’.
De krant meldde verder dat de politie en de brandweer geen verklaring hadden voor de verbrande heer Faherty, ze dachten dat de open haard waar hij voor lag geen verklaring kon zijn. Het was de eerste keer dat in Ierland spontane zelfontbranding officieel als doodsoorzaak werd vastgesteld.
Genoeg reden voor de skeptische onderzoeker Joe Nickell om onderzoek te doen. Hij brengt verslag uit in het blad van de Amerikaanse sceptici (Skeptical Inquirer, jan-feb 2012, p. 6-7). Volgens Joe Nickell was de lijkschouwer door het uitsluiten van andere oorzaken tot zijn conclusie gekomen. De redenering van de lijkschouwer was volgens Nickell: ‘als er geen enkele normale verklaring is, dan moet het wel iets bovennatuurlijke zijn geweest’. Volgens Nickell een schoolvoorbeeld van een logische redeneerfout (dit wordt redeneren vanuit ontbreken van kennis genoemd, ofwel ‘an argument from ignorance’).
Nickell stelt vast dat de Ierse autoriteiten niet op de hoogte zijn van het vele onderzoek naar spontane zelfontbranding. Als ze dat hadden gelezen, dan hadden ze vermoedelijk een andere conclusie getrokken. Nog nooit is een geval van spontane zelfontbranding wetenschappelijk bevestigd. Hoe werkt het dan wel? Waardoor kan iemand vrijwel restloos verbranden zonder dat de omgeving erg beschadigd wordt (zie de foto hier naast)? De Nederlandse Wikipedia vat het goed samen:
‘ … uit praktijkonderzoek [is duidelijk] dat lichaamsweefsel, door de aanwezigheid van vet, langzaam en smeulend kan verbranden. Dit kan verklaren hoe het mogelijk is dat een lichaam geheel of gedeeltelijk kan opbranden zonder de omgeving te beschadigen. Mogelijk wordt de verbranding in gang gezet door een ongeluk, bijvoorbeeld met een sigaret of een kaars’.
Volgens Joe Nickell is het waarschijnlijk dat de onfortuinlijke Faherty voor het haardvuur onwel is geraakt. Vervolgens is een vonk ergens op hem geland en is hij langzaam opgesmeuld. Akelig om je voor te stellen, maar wel een verklaring die veel logischer (en daarom ook waarschijnlijker is) dan spontane zelfontbranding. En door proeven op overleden dieren is bevestigd dat een lichaam zo kan opsmeulen. Soms blijven grote en meer natte organen zoals het hart over. Kleding kan in dit proces werken als een soort pit van een waxinelichtje. Het onderzoek toont aan dat lichaamsvet tijdens het proces vloeibaar wordt en op die manier langzaam kan opbranden. Je moet er niet aan denken.
In de Engelse Wikipedia wordt terecht de volgende vraag gesteld: als zelfontbranding regelmatig zou voorkomen, waarom is het dan nog nooit live gezien? Je ziet b.v. nooit iemand die in de V&D of op het strand spontaan vlam vat. Het gebeurt altijd als er niemand bij is. Betekent dat niet dat een andere verklaring voor de verbranding logischer is? Inderdaad, naar mijn mening. En die hebben we hiervoor gegeven.
Gelukkig wordt in Ierland de stem van de rede ook gehoord. Op 24 november 2011 meldde de krant Irish Times dat de Ierse patholoog anatoom Prof. Marie Casidy in de rechtszaal brandhout had gemaakt van het idee van spontane zelfontbranding. Ze noemde dat ‘een sprookje van science fiction schrijvers’.
Wie meer wil lezen kan naar dit artikel van Joe Nickell gaan op de website van de Amerikaanse sceptici (CSI). Ook kun je een artikel uit Skepter lezen waarin Jan Willem Nienhuys door grondig speurwerk een vermeend geval van spontane zelfontbranding naar het land der fabelen verwijst. Via deze link is een heel lezenswaardig artikel van de UK Skeptics.
Foto voorzijde: deze foto is afkomstig van topten.net. Met dergelijke foto’s wordt spontane zelfontbranding als iets griezeligs voorgesteld.
Spiritueel coach aan de tand gevoeld over voorspellingen 2011
In het onderstaande radiofragment van Radio 1 van 04-01-2012 wordt Annemarie Sips, spiritueel medium/coach/docente en auteur, aan de tand gevoeld over haar voorspellingen over 2011.
Zelf is mevr. Sips van mening dat ze wel 90% goed heeft. Ze plaatst dan ook bij elke uitspraak een linkje naar een nieuwsbericht dat haar uitspraak zou moeten bevestigen.
De interviewster Elma Drayer denkt daar anders over want volgens haar zou Sips nogal wat breed interpreteerbare voorspellingen hebben gedaan. Daarnaast doet ze vage voorspellingen doet die altijd waar kunnen zijn en Drayer vindt het ook heel vreemd dat grote gebeurtenissen juist níét door Sips voorspeld zijn.
Maar met kritiek is Sips absoluut niet blij, ze verwachtte namelijk met respect behandeld te worden, en daar horen blijkbaar de (toch redelijk voorzichtige) kritische vragen van mevr. Drayer niet bij.
[audio:http://content1c.omroep.nl/84c605338bcd6e62259c18ab496ba2c8/4f15a05b/portal/radiomanager/hours_archive/radio1/2012/01/04/%5BRadio%201%5D%20Logging%20Radio%201%2020120104%201500.mp3]Even doorspoelen naar minuut 19:30 ongeveer en het duurt ongeveer 10 minuten.
De voorspellingen gedaan in 2010 over 2011 kan je hier nalezen, inclusief linkjes naar ‘bewijs’. En hier staan de nieuwe voorspellingen voor 2012. Die zullen straks ontzettend accuraat blijken want Sips zegt hierover:
VOORSPELLINGEN voor 2012 vanaf 4 dec. 2011
90% komt uit en 7% zal later uitkomen.
Kun je doodgaan aan een gebroken hart?
Soms slaan volkswijsheden de spijker op de kop. Uit recent onderzoek blijkt dat je echt kunt overlijden aan een gebroken hart. Vorige week publiceerde het blad Circulation: Journal of the American Heart Association een onderzoek van de Harvard Medical School waaruit dit blijkt. Vreemd genoeg is dit het eerste onderzoek naar dit fenomeen, aldus de onderzoekers. Een overzicht van gebruikte bronnen vind je aan het eind van dit artikel.
De dag na het overlijden van een dierbare is de kans op een hartaanval meer dan 20 keer hoger dan normaal. In de week daarna is de kans daarop 6 keer hoger dan anders. Daarna wordt de kans op een hartaanval geleidelijk weer normaal. Onderzoeker Elizabeth Mostofsky ziet een verklaring voor dit fenomeen:
“Als iemand sterft worden de nabestaanden vaak overstelpt door depressieve, angstige en boze emoties. Daardoor kan hun bloeddruk verhogen, hun hartslag toenemen en kunnen er bloedklonters gevormd worden. Deze kwaaltjes kunnen dan weer een hartaanval uitlokken” zo citeert de Belgische krant Het Nieuwsblad.
‘At the beginning of the grieving process, people are more likely to experience less sleep, low appetite and higher cortisol levels, which can also increase heart attack risks. Elizabeth Mostofsky, lead author of the research, said grieving people also sometimes neglect regular medications, possibly leading to adverse heart events’, voegt de Engelse krant Telegraph toe.
Een eerdere studie (2005) uit het blad New England Journal of Medicine had al aangetoond dat partners van een overledene op lange termijn een grotere kans lopen om te sterven door hartfalen of beroertes. Dat wordt aangeduid als het ‘gebroken hart syndroom’. De rouwende kan lijden aan somberheid, verzorgt zichzelf minder goed en eet en slaapt onvoldoende. Dit beïnvloedt het immuunsysteem negatief waardoor de kans op hart en vaatproblemen toenemen.
De artsen stellen vast dat steun en waakzaamheid van vrienden en familie belangrijk is na het overlijden van een dierbare.
Dit artikel is gebaseerd op publicaties in de Engels krant Telegraph, de New York Times, de Belgische krant Het Nieuwsblad en het Nederlands blad Rendement.
Meer achtergrondinformatie is te vinden op de website van TheHeart.org.
Het artikel waarin het onderzoek wordt beschreven: Mostofsky E, Maclure M, Sherwood JB, et al. Risk of acute myocardial infarction after the death of a significant person on one’s life. The determinants of myocardial infarction onset study. Circulation 2012; DOI: 10.1161/CIRCULATIONAHA.111.061770. Available at: http://circ.ahajournals.org.
Illustratie voorzijde: een deel van een schilderij van Ivan Nikolaevitsj Kramskoi (1837-1887) getiteld ‘ontroostbaar verdriet’ (neoetesjnoje gorje).
Dierenasiel blijft zitten met zwarte katten
Afgelopen vrijdag de 13e had het dierenasiel Amsterdam een stunt: de tweede kat van een stel (zie het plaatje hiernaast) gratis. Maar dan moet het wel een zwarte zijn. Het asiel blijft namelijk zitten met de zwarte katten. Bijgeloof speelt een rol, want de katten met een kleurtje worden wel meegenomen. Ik had niet gedacht dat Nederlanders zo bijgelovig zouden zijn dat ze een zwarte kat liever niet meenemen naar huis.
De krant Metro citeert Max van Steijn van het dierenasiel:
‘Als men de keus krijgt tussen een zwarte of een gekleurde kat dan kiezen de meesten voor een kleurtje. “Die spreekt het meeste aan volgens hen.”
Inmiddels zijn 60 van de 130 katten in het asiel helemaal of vrijwel geheel zwart. 25 katten zijn helemaal zwart, ruim 40 zijn overwegend zwart maar wel met een wit vlekje, b.v. op een poot of onder de kin.
Ook de krant Het Parool laat Max van Steijn van het dierenasiel aan het woord:
‘Mensen wíllen geen zwarte katten. … . We puilen ervan uit. Mensen denken dat zwarte katten ongeluk brengen’. Van Steijn stelt hij geen enkele andere reden kan verzinnen voor de terughoudendheid om een zwarte kat te nemen. ‘Zwarte katten zijn net zo lief of vals als andere katten. Kleur speelt geen enkele rol. Wat dat betreft zijn het net mensen.’
Het zwarte duo Mindy en Bandit wacht nu al ruim 300 dagen op een nieuw baasje. Ze kunnen mee naar huis voor de prijs van één zwarte kat: 85 euro. Bij ons thuis wonen ook twee zwartjes. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de beschrijving van Mindy en Bandit die Max van Steijn geeft in de Metro:
“Ze zijn ontzettend lief, maar nog een klein beetje verlegen. Met veel liefde, tijd en aandacht zullen ze zich ontpoppen tot een waar geluksduo die je een levenlang geluk brengt.”
Zwarte katten zijn op veel plaatsen in de wereld onderwerp van bijgeloof. En niet alleen in de zin dat de zwarte kat ongeluk zou brengen, zoals veel mensen in Nederland blijkbaar geloven. In sommige landen gelooft men juist dat de zwarte kat geluk brengt. Dat is bijvoorbeeld het geval in Engeland en Ierland. Lees er meer over in de Wikipedia.
Mocht je zelf nog last hebben van twijfel, kijk dan ook eens op de facebook pagina Black Cats are Not Bad Luck.