Kloptdatwel?

Pepijn van Erp

Coen Vermeeren denkt het beter te weten dan NASA

by 75 Comments

Sinds het verschijnen van zijn boek ‘UFO’s bestaan gewoon‘ op 27 maart trad Coen Vermeeren op in diverse radioprogramma’s. Gisteren mocht hij ook op de landelijke publieke televisie zijn promotiepraatje houden, in het middagprogramma Studio Max Live. Als bewijsmateriaal voor het bestaan van UFO’s voerde Vermeeren ditmaal wederom astronaut Edgar Mitchell als belangrijke getuige op en liet hij een wazig filmpje zien van objecten die in beeld om de draad van een satelliet lijken te zweven.

Update: videomateriaal van de publieke omroep is vervelend genoeg niet meer embedbaar. U kunt het fragment bekijken via deze link.

Het Tether Incident
Die satelliet met lange draad was een experiment tijdens één van de Space Shuttle missies om te kijken of je stroom zou kunnen opwekken door gebruik te maken van het aardmagnetisch veld. Net voordat de kabel van ruim 20 kilometer helemaal was uitgerold, ging er wat mis en knapte die. De satelliet met grotendeels uitgestrekte kabel vloog nog weken, goed zichtbaar, rond de Aarde. Een paar dagen nadat de kabel was gebroken, werden vanuit de Space Shuttle de beelden gemaakt, waarop UFO enthousiastelingen buitenaardse ruimtevaartuigen menen te zien. Op het Internet zijn deze beelden in verschillende YouTube filmpjes te vinden:

Als Cilly Dartell in de uitzending aan haar gast Vermeeren voorlegt dat het hier volgens NASA om ijsvorming gaat en stofjes op de lens, vertelt Vermeeren dat dat niet kan kloppen:

Dat is een noodgreep, vermoed ik, om toch een verhaal te hebben naar buiten toe. Maar dat is het absoluut niet en dat kan iedere getrainde waarnemer ook zien.

“Maar noodgreep of de waarheid?” probeert haar collegapresentator Frank du Mosch nog en die vraagt ook of de deeltjes niet alleen groot lijken, omdat de camera enorm is ingezoomd. Vermeeren geeft zijn mening als getrainde waarnemer:

Ja, dan zijn het stukjes ijs van 3 km groot en dat noemen we kometen. En als die in de ruimte rond de Aarde zitten, zeg maar, op een paar honderd kilometer, dan staat dat echt op de voorpagina van alle kranten. […] Een stofje op de lens gaat niet achter die grote liniaal in de ruimte door [Vermeeren bedoelt de kabel van de satelliet], dat kan niet. Het is één van twee: óf het zit op de lens, óf het schuift achter die liniaal langs.

Vermeeren beseft niet (of wil niet beseffen) dat wat de camera laat zien, niet een waarheidsgetrouw beeld hoeft te zijn. En in dit geval is makkelijk in te zien dat er allerlei optische (camera)effecten meespelen. De bekende UFO-onderzoeker James Oberg beschreef al eens op een discussieforum over UFO’s wat er met deze beelden aan de hand is. Ten eerste moet je maar eens goed kijken naar de breedte van de kabel. Die is in beeld toch meerdere pixels. Maar bedenk dan dat die kabel maar één centimeter dik is en zich inmiddels al op zo’n 150 km afstand van de Space Shuttle bevindt. Duidelijk wordt dan dat er sprake moet zijn van een soort beeldoptimalisatie en geen realistische weergave. Want als dat wél zo was, zou het betekenen dat de kabel een paar honderd meter dik zou zijn. Het wordt ook duidelijk bij inzoomen van de camera: de breedte van de draad verandert dan niet.

Hoe zit het dan met die objecten die achter de ‘liniaal’ doorgaan? Van ander beeldmateriaal van de Space Shuttle camera’s valt af te leiden dat het centrum van heldere objecten verzwakt wordt weergegeven, zodat er onder andere donut-achtige beelden van sterren ontstaan. Bij de ijsdeeltjes in het beeld verklaart het de ‘gaten’ in het midden van de schijven. Als een oplichtend deeltje in beeld samenvalt met een zeer helder object als de ‘liniaal’ dan voegt die in werkelijkheid nauwelijks iets toe aan een beeldelement dat al zo helder was, dat dat dim-effect werd geactiveerd. Dat gedimde gedeelte van het beeld wijzigt dan ook niet, het lijkt een beetje alsof er een sticker op het scherm geplakt is en aan de randen lijken die schijfjes erachter te schuiven. Er beweegt echter geen van die objecten achter de draad langs, dat lijkt alleen maar zo door de optische effecten van de camera.

Er zijn nog meer zaken die Oberg opheldert (lees zijn commentaar), maar op één punt zou hij het met Vermeeren wel eens zijn. Als het wél om brokken ijs (of buitenaardse ruimtevaartuigen) zou gaan die achter de draad langs gaan, dan gaat het inderdaad om kilometers grote objecten. En ja, als dat zo zou zijn, zou dat  de voorpagina’s van alle kranten zeker halen. Die objecten zouden namelijk vanaf Aarde zo groot en helder zijn als de volle Maan! Het is niet erg waarschijnlijk dat al die waarnemers die de draad in die dagen hebben gevolgd, die rondvliegende ‘volle manen’ hebben gemist.

 Update 23/10/2013: een boekbespreking van ‘Ufo’s bestaan gewoon’ door Rob Nanninga verscheen in Skepter 25-2 en staat nu online op de Skepsis-site:  UFO’s bestaan gewoon

Duur verfje

by 37 Comments

Om je tegen de vermeende kwalijke effecten van straling van mobiele telefoons en Wi-Fi te beschermen, kun je van alles doen. Het meest effectief is om de rest van je leven in een kooi van Faraday door te brengen. Werkt gegarandeerd,  maar is niet zo praktisch. Er worden ook oplossingen aangeboden die super gebruiksvriendelijk zijn, maar waarvoor een plausibel werkingsmechanisme ontbreekt. Zo probeerde een scholengemeenschap in Enkhuizen het met Ave Maria stickers. Ergens tussen deze onzin en radicale, bijzonder onpraktische  oplossingen, heb je producten als Caparol ElectroShield, een muurverf met koolstofdeeltjes die straling met wel 99,5% dempt. Het verhaal van de producent klinkt niet geheel ongeloofwaardig. Er hangt echtere wel een stevig prijskaartje aan:

De verf aangeboden op de site www.groenebouwmaterialen.nl
De verf aangeboden op de site www.groenebouwmaterialen.nl

Op sommige sites betaal je er wel wat minder voor, maar het blijft een duur grapje, zeker in vergelijking met de grondverven van de bekende doe-het-zelfzaken. Caparol stelt over de verf:  ‘elektrisch geleidend, reduceert straling tot 99,5%‘ . Zou het echt zo goed werken? Op de site van Caparol wordt verwezen naar twee testrapportjes als onderbouwing voor deze uitspraak.
Het eerste is door ene Ralf Bauhaus opgesteld, dat lijkt een kleine zelfstandige elektrotechnicus, die ook wat cursussen in de bouwbiologie heeft gedaan. Het is in ieder geval niet een rapport van een officieel testinstituut als TüV of TNO. Dat is ook wel te merken als je het rapport leest. Er is gemeten in een lokaal van een kleuterschool in Berngau voor en na het aanbrengen van de verf op de muren. Er wordt een enorm verschil in straling gemeten: “Elekrosmogbelastung” nur nog knapp 1% de ursprüngliche Wertes. Maar het ontbreekt aan enige informatie om te kunnen vaststellen of de ‘stralings’-omstandigheden buiten het lokaal bij beide metingen vergelijkbaar waren.  Aan het eind van het rapport merkt Bauhaus nog wel even op dat  er allerlei wetenschappelijke studies zijn waaruit zou blijken dat die elektromagnetische velden ziektes als leukemie en mulitple sclerose kunnen ‘activeren’. En dat ElectroShield een betaalbare oplossing daarvoor biedt, aldus bewezen door zijn voor- en nameting. Lekker neutraal dus.

Meetopstelling aan de Universitát der Bundeswehr München
Meetopstelling aan de Universitát der Bundeswehr München

Het andere rapport ziet er wat gedegener uit. Dat is opgesteld door Prof. Dipl.-Ing. Peter Pauli van de Universität der Bundeswehr München. In een speciale meetruimte, die afgeschermd is voor elektromagnetische straling,  werden twee met ElectroShield bestreken panelen geplaatst voor een opening (80 x 60 cm). Van buiten de ruimte werd vervolgens een stralingsbron gericht op die afgeschermde opening en binnen in de meetruimte werd gemeten hoeveel er van de straling doorkwam.
De resultaten zien er indrukwekkend uit: met één verflaag werd een demping van ongeveer 24 dB gemeten en met twee lagen zelfs 32 dB. Dat betekent dat respectievelijk 99,5% en 99,9% van de straling wordt weggevangen door het testpaneel. Maar je vraagt je natuurlijk meteen af hoe dat zou zitten met een paneel waarop je niet die dure ElectroShield hebt aangebracht, maar het goedkope standaardmuurverfje van de bouwmarkt om de hoek. Dat staat er helaas niet in. Ook niet of het het verschil tussen één of twee lagen van belang is.

En hoe zit dat met een doorsnee ruimte, die behalve uit wanden (die weer binnen- of buitenmuren kunnen zijn) ook uit deuren en ramen bestaat? En laten we de vloeren en plafonds niet vergeten. Helaas geen enkel betrouwbaar onderzoek te vinden dat een indicatie zou kunnen geven wat het effect kan zijn van het aanbrengen van ElectroShield in de praktijk. Op andere websites vond ik vergelijkbare verfproducten (wederom getest door Pauli) met tal van praktijkvoorbeelden. Hele huizen en scholen worden blijkbaar  met dit soort verf behandeld door mensen met stralingsangst; de kosten moeten in de duizenden euro’s lopen aan de verf alleen.

Professor Pauli zien we ook met zijn testopstelling in een item van de WDR:

Pauli heeft met dr. Dietrich Moldan, een bouwbioloog,  een boek geschreven: “Reduzierung hochfrequenter Strahlung – Baustoffe und Abschirmmaterialien“, daarin staan dempingswaarden van een heleboel bouwstoffen. Het boek is echter niet meer verkrijgbaar sinds 2008; er zou aan een nieuwe editie gewerkt worden. Uit wat ik her en der kon vinden, maak ik op dat een muur van gewapend beton (16 cm dik) volgens Pauli al een demping van 90% heeft. Voor je gaat beroepen op de geweldige demping van 99,5% van ElectroShield mag je dan eerst wel eens aannemelijk maken dat dat beetje extra dan echt van belang is. Dat zal natuurlijk niet gaan, omdat er überhaupt geen harde aanwijzingen zijn dat die straling een probleem is.

Ik schrijf het er elke keer maar weer bij: de veronderstelde risico’s van de straling afkomstig GSM en UMTS masten moeten laag ingeschat worden, alleen al vanwege het feit dat de straling waar het hier om gaat niet voldoende energie levert om chemische verbindingen te verbreken.  Als de straling al een negatief effect zou hebben, moet dat via een omweg plaatsvinden. Dat is niet bij voorbaat uitgesloten, maar sterke aanwijzingen zijn daarvoor niet gevonden. Daarnaast blijken mensen die ‘elektrosensitief’ zijn, in een geblindeerde test niet te kunnen vaststellen of de stralingsbron waar ze last van zeggen te hebben, aan- of uitstaat.

Stralingsangst: RSG Enkhuizen gooit duizenden euro’s overboord voor onzinnig advies

by 27 Comments

Een bizar bericht uit het Noordhollands Dagblad van 28 maart 2013: ‘ENKHUIZEN – Stickers met daarop ‘Avé Maria’, flesjes water met zilver en platina, ‘harmonizers’ en ‘nulpuntspoelen’. Een alternatief onderzoek naar de gezondheidseffecten van straling op de Regionale Scholen Gemeenschap in Enkhuizen heeft het personeel van de school in twee kampen verdeeld. Het 7500 euro kostende onderzoek is uitgevoerd in de voorjaarsvakantie en richtte zich vooral op de straling van mobiele telefoons en andere draadloze apparaten. Toen docenten en leerlingen na de vakantie weer op school kwamen, werden zij op veel plekken geconfronteerd met diverse alternatieve ‘oplossingen’ om het stralingsniveau te verminderen. Lang heeft dit niet geduurd.’ 

Op meer scholen speelt de angst voor schadelijke gezondheidseffecten van straling op. Eerder op Kloptdatwel schreef ik over de hogeschool Windesheim waar een docent actie voert tegen allerlei stralingsbronnen (Wi-Fi, GSM). Daar lijkt het bestuur zich niet gek te laten maken door de anti-stralingsactivisten. Maar op deze school in Enkhuizen is er iets grondig misgegaan. Natuurlijk met de beste bedoelingen (verbeteren van het werk-  en leefmilieu) wilde de RSG Enkhuizen wat doen aan het mogelijke gevaar. Dat risico wordt door wetenschappers als zeer laag ingeschat, alleen al vanwege het feit dat de straling waar het hier om gaat niet voldoende energie levert om chemische verbindingen te verbreken (zie “Bang voor GSM-straling“ op de Skepsis-site). Uit de berichtgeving maak ik echter op dat er ook allerlei ‘reguliere’ leveranciers zijn die stralingsabsorberende materialen leveren aan scholen. Dat is op zich al iets om je zorgen over te maken. Maar de directie van RSG besloot het in wat minder conventionele hoek te zoeken.

Luc van der Lee
Luc van der Lee

Ene Luc van der Lee werd ingehuurd. Die ging met een pendel door het schoolgebouw en bracht op de plekken waar de straling gevaarlijk zou zijn, stralingswerende materialen aan. En wat voor materialen! Er wordt gesproken van stickers met de tekst ‘Avé Maria’, flesjes water met zilver en platina en ook met nulpuntspoelen. De school kwam via de site nulpuntenergie.net in contact met Van der Lee. Die site staat vol met onzin over onderzoek naar vrije energie. Veel van die onderwerpen zijn al eens op Kloptdatwel of het Skepsis-blog aan de orde gekomen.

Verontrustend vind ik dat rector Bram Sluis van de RSG Enkhuizen nog steeds achter het onderzoek lijkt te staan. Hij heeft wel spijt van de wijze waarop dit is uitgevoerd. “We waren enthousiast geworden door positieve resultaten op scholen in Amsterdam en Den Haag. Daar was zelfs sprake van verbeterde leerprestaties en beter gedrag van lastige leerlingen.” Er zijn dus waarschijnlijk meer scholen die in de praatjes van Luc van der Lee zijn getrapt. Om een indruk te krijgen van die praatjes kun je het interview bekijken dat mede-zwever Willem de Ridder met hem had. Teveel onzin om er een zinnige samenvatting van te maken, spoel vooruit naar 33 minuten als je wat wil horen over hoe hij op scholen te werk gaat:

http://vimeo.com/24295808

Uiteindelijk lijken de Ave Maria-stickers net de druppel te zijn geweest. Die horen natuurlijk niet op een openbare school thuis, dat ziet zelfs de rector nu in. En alle spullen hingen in het zicht. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling, want veel docenten begonnen te vragen waar die eigenlijk goed voor waren. Hoewel de directie van RSG Van der Lee nog steeds ‘aboluut integer’ noemt, gaat ze de rekening nog maar even niet betalen. Ze hebben alles weggehaald en hopen dat Van der Lee zijn spulletjes terugneemt en de kosten daarvan van de rekening aftrekt.

Je zou willen dat het allemaal een 1 april grap blijkt te zijn.

Zie Noordhollands Dagblad, online versie van het bericht: Docenten RSG Enkhuizen verdeeld over ‘stralingsonderzoek’

 

Over de Yildiz motor – interview met Jorge Duarte

by 98 Comments

Dr. Jorge L. Duarte
Dr. Jorge L. Duarte

Op 15 maart schreef ik hier op Kloptdatwel over de nieuwe ontwikkelingen rond de magneetmotor van Yildiz en kondigde aan erop terug te komen na een gesprek met dr. Jorge Duarte. Duarte is universitair docent aan de Technische Universiteit Eindhoven en was nauw betrokken bij de presentaties van de motor op de TU/e in 2009 en in 2010 op de TU Delft. Al eerder onderzocht hij een ander apparaat van Yildiz, een soort koffer die energie zou opleveren.
Het geplande gesprek in persoon of telefonisch kwam niet tot stand, maar Duarte was bereid om een aantal vragen te beantwoorden die ik hem per e-mail stelde. Hieronder heb ik die met zijn toestemming integraal overgenomen: ‘aan de sceptici’.

1. Hoe kwam je in contact met Yildiz? 

In 2005 probeerde Yildiz in contact te komen met een Philips dochter-bedrijf waarvoor ik toen een dag per week als adviseur werkte. Zijn voorstel was om iets met de beroemde “koffer” te doen. Ik was in eerste instantie verbijsterd door de waardeloze octrooiaanvraag die hij meestuurde en gaf hem het advies verder geen geld meer te stoppen in die onzin. Na enig heen en weer werd duidelijk dat hij op zijn minst iets zeer opmerkelijks in handen had (de exacte toedracht is een te lang verhaal om hier te vertellen).
 Ondanks een schriftelijk verzoek van het Philips bedrijf kreeg Yildiz geen visum van het Nederlandse Consulaat in Ankara om in Eindhoven gedurende twee weken gecontroleerde experimenten uit te voeren. Nee, geen MIB complot, gewoon vreemdelingenbeleid. (Ik kan je in contact brengen met twee betrokken Philips medewerkers die dit zullen bevestigen.)

Een voorloper van de motor, de "koffer" van Yildiz
Een voorloper van de motor, de “koffer” van Yildiz

2. Je onderzocht ook een eerder apparaat van Yildiz (die ‘koffer’). Wat is er van dat apparaat geworden en waarom horen we daar niets meer van? Heb je indertijd een conclusie getrokken over de werking?

Na de mislukte poging van Yildiz naar Nederland te komen is de “koffer” uiteindelijk in Dortmund aan een groep belangstellenden getoond (voor Duitsland kon Yildiz wel een visum krijgen). Toentertijd heb ik op Yildiz’ verzoek die presentatie gegeven. Het doel was een erkend laboratorium bereid te vinden dat het apparaat kon certificeren. Gewoon: één week laten werken zonder stoppen, uitgangsvermogen meten, verslag schrijven met handtekening en stempel, met alle kosten voor het gebruik van de faciliteiten door de uitvinder zelf te betalen. Een (jonge) medewerker van een gerenommeerd instituut die de presentatie gezien had was bereid dat werk uit te voeren. Een paar dagen voor het afgesproken begin van de test ontving Yildiz een fax van de directeur van het instituut die er op neer kwam dat alleen niet-controversiële zaken gemeten en gecertificeerd konden worden. (Op verzoek breng ik u in contact met de betreffende medewerker, en de uitvinder heeft wel een kopie van de fax). Waarschijnlijk was de directeur bang voor de reputatie van zijn instituut, mocht de test positief uitvallen. Naar mijn mening demonstreert dit waarom het niet simpel is om een laboratorium een experiment te laten doen waarmee een eenduidig antwoord kan worden gegeven — zeker niet als er indicatie is (de enthousiaste reactie van de jonge medewerker) dat de claims niet direct ontkracht zullen worden.
 De “koffer” had een groot nadeel: er was een externe stroompuls uit een accu nodig om het proces op gang te brengen. Omdat dit maakte dat het apparaat altijd kon worden afgeschreven door sceptici, vroeg ik aan de uitvinder of het niet anders kon. Yildiz ontwierp daarop een prototype dat zonder accu  werkte, alleen maar met magneten. Vandaar dat u niet meer hoort over de “koffer”, zonder accu zijn de demonstraties eenvoudiger te geven en overtuigender.

 3. Mijn kernvraag die ik in mijn eerste mail al stelde: waarom zou je gaan speculeren over ingewikkelde verklaringen (kwantumveldentheorie ed. ) als het goed mogelijk is dat het allemaal een scam is. Is het niet verstandiger om te wachten tot er een meer overtuigende test is gedaan? Wat is je motivatie om er zo in mee te gaan?

U moet begrijpen dat ik ondertussen veel experimenten met de machine heb mogen doen en alle onderdelen heb geïnspecteerd. Met die kennis vallen de eenvoudige verklaringen weg. Mijn inzicht na al deze jaren dat het geen oplichting kan zijn is uiteraard niet zomaar de uwe, want uitzonderlijke resultaten vragen om uitzonderlijke controles waarbij geloof of overtuiging absoluut geen rol spelen. Het doet wel een beetje pijn dat een mede-academicus mij speculatie verwijt, want “In questions of science the authority of a thousand is not worth the humble reasoning of a single individual”(Galilei). Mag ik in academisch gezelschap geen hypothese (een beschaafde gok) meer wagen? Nogmaals, ik wil niet op mijn woord geloofd worden.“Bewijsmateriaal van horen zeggen”gaat tegen het wetenschappelijk protocol in en alleen meetresultaten tellen hier.

 Overigens, zelfs zonder de machines volledig te openen zijn bevreemdende waarnemingen gedaan en door derden bevestigd: geen warmteontwikkeling, aluminium onderdelen die draaien in de buurt van magneten zonder dat remkoppel ontwikkeld wordt, het ontbreken van borstels, een abnormaal grote luchtspleet, geen deskundigheid van de uitvinder met elektronische schakelingen (zodat truukjes op dat gebied uit te sluiten zijn).

4. Krijg je reacties van collega’s op je bemoeienis met Yildiz’ motor? En van welke aard zijn die? Ward van der Houwen vertelde me dat hij van verschillende kanten bijna boze reacties kreeg en de waarschuwing dat hij zo zijn academische carrière wel eens zou kunnen schaden. Heb je soortgelijke ervaringen?

Aangezien ik geen academische carrière ambieer (ik ben en blijf een gewone UD in hart en nieren, gelukkig wel met een vast aanstelling), zijn waarschuwingen op dat gebied geen probleem. Academisch vrijheid om over hypothesen te praten en schrijven heb ik zeker. Boze reacties komen vooral via internet, maar na een paar e-mails over en weer bereiken we uiteindelijk altijd het stadium van een constructieve discussie. Het is een prachtig spel om  beargumenteerd over waarnemingen en resultaten te discussiëren met oprecht geïnteresseerde mensen. En wanneer ik de mogelijkheid heb om met collega’s (ook de cynische, het blijft toch een soort humor) hierover te praten, is – meestal — het vooroordeel snel verdwenen (wat niet wil  zeggen dat ik zomaar een budget krijg om onderzoek met de machines te mogen doen).

 5. Heb je een idee hoeveel er al geïnvesteerd is in al die prototypes die Yildiz gemaakt heeft? En door wie is dat geld opgebracht?

Dat zijn zaken van de heer Yildiz.

Hoeveel energie de ventilator vraag, is niet zo duidelijk
Hoeveel energie het laten draaien van de ventilator kost, is niet zo duidelijk

6. Vraagt Yildiz je wel eens om advies? Bijvoorbeeld hoe zijn demonstraties (die in Genève?) zo in te richten dat ze overtuigend kunnen zijn voor de sceptici, maar toch zonder zijn geheim prijs te geven. Ik kan me voorstellen dat zou kunnen door mee te denken over de belasting van de motor, die duidelijker zou kunnen zijn dan die draaiende ventilator.

Ja, wij zijn goede vrienden geworden. Genève is een enerverende situatie omdat het eerst de bedoeling  was om een universiteit de testen met de machines te laten uitvoeren en bevestigen. Dat is niet doorgegaan om waarschijnlijk dezelfde soort reden als ik hierboven onder 2 al noemde. Daarom moet er nu in Genève van alles tegelijkertijd gebeuren. De Expo Hall is niet geschikt om wetenschappelijke experimenten uit te voeren, en onvermijdelijk blijft er voldoende reden tot twijfel over voor de sceptici die niet van ventilatoren houden. (Overigens, de ventilator methode is volledig draadloos en er zijn geen (elektronische) instrumenten bij nodig. Knoeien met de luchstroom is direct waarneembaar en dat er echt mechanische energie opgewekt wordt is visueel en auditief zelfs voor leken duidelijk. Het enige minpunt is dat voor sommigen de kwantitatieve hoeveelheid opgewekte energie niet intuïtief duidelijk zal zijn, en dat dat moet worden uitgelegd.)

 7. Als we even van het scenario uitgaan dat het om een scam gaat: kan je betrokkenheid dan niet zo uitgelegd worden dat je geloofwaardigheid hebt gegeven aan het hele verhaal? Vind je dat je voldoende een neutrale houding aanneemt? Houdt je rekening met mogelijke schadeclaims in jouw richting van investeerders als alles een (technisch knappe) truc blijkt te zijn?

Tegen kandidaat-investeerders die met mij contact opnemen vertel ik altijd met klem dat ze een gekwalificeerde deskundige (en dan bedoel ik een techneut, niet een advocaat) mee moeten nemen, en eerst een werkende machine in een afgesloten kamer minstens één week moeten laten draaien. In mijn ervaring zijn rijke investeerders niet zo onnozel als ze zich proberen voor te doen en uitzonderlijk goed op de hoogte van alles wat op oplichtingsgebied mogelijk is.

Tot zover voor nu. Er zijn nog veel meer vragen te stellen, dat komt wellicht later nog een keer. Ik denk dat er tot de demonstratie in Genève niet zoveel nieuws te melden is. Hier nog wel de trailer van de documentaire die Ward van der Houwen met René van der Woude aan het maken is:

Verder lezen:

  • Op de site Pure Energy Systems News (PESN) staat veel over Yildiz. Het is wel een handige verzameling van filmpjes en nieuwtjes omtrent de motor. Duarte gaf ook een interview aan  Sterling Allen. En hier staat ook het in mijn ogen speculatieve stuk waarin Duarte een mogelijke verklaring zoekt voor de werking van de motor: Modeling the Yildiz Motor.
  • Informatie over de  “koffer”  van Yildiz.
  • Een interessant draadje uit een forum, waarin een geluidsanalyse van de demonstratie in Delft aan de orde komt. Uit die analyse zou je kunnen opmaken dat de motor gedurende de demonstratie al iets langzamer ging draaien, wat zou kunnen wijzen op de aanwezigheid van een batterij, die langzaam minder vermogen levert. Misschien kan iemand die analyse overdoen.

 

Ziek door windmolengeluid. Of door propaganda?

by 29 Comments

Windenergie mag dan volgens velen een mooie groene technologie zijn, als zo’n windmolen vlakbij je huis wordt gezet, denken opeens velen er heel anders over. Dan passen die molens echt niet in het landschap of zouden er teveel vogels op die plek het slachtoffer worden van de ronddraaiende wieken. Een ander argument is dat je ziek zou kunnen worden van het geluid. In augustus vorig jaar verscheen een stuk in Spits! (Doodziek zijn van de windmolens), waarin een studie werd gepresenteerd van de Universiteit Utrecht. Op grond van een uitgebreide literatuurstudie was de onderzoeker tot de slotsom gekomen dat omwonenden inderdaad ziek kunnen worden van het geluid van de windmolens. Een recente Australische studie toont een heel andere kant van het verhaal: er is een duidelijke relatie tussen de gemelde gezondheidsklachten en de activiteiten van groepen die ageren tegen windenergie.

windmolensInvloed actiegroepen in Australië
Onderzoekers van de universiteit van Sydney analyseerden de historie van de klachten over gezondheid en geluidsoverlast, die gemeld waren door mensen die in de buurt van een windmolenpark wonen. Wat bleek? Uit de omgeving van 63% van die parken waren nooit klachten ontvangen en een groot deel van de klachten (68%) hadden betrekking op slechts vijf parken (van in totaal 49 in heel Australië). En net de bevolking in omgeving van deze vijf was bestookt met informatie over mogelijke gezondheidseffecten van windmolenlawaai door anti-windenergie-actiegroepen.
Tot 2009 focusten deze actiegroepen zich vooral op de veronderstelde schadelijke effecten van de windmolens op de ongerepte natuur en speelden gezondheidsaspecten nauwelijks een rol (op de achtergrond waarschijnlijk wel een behoorlijke dosis klimaatopwarmingscepticisme). Opvallend is dat het merendeel (82%) van de klachten werd ingediend, nadat die groepen de ‘gezondheidskaart’ begonnen te spelen. Ook op plekken waar al jaren windmolenparken zonder noemenswaardige problemen draaiden, begonnen opeens dergelijke klachten binnen te komen.

Conclusie van het rapport (pdf):

In view of scientific consensus that the evidence for wind turbine noise and infrasound causing health problems is poor, the reported spatio-temporal variations in complaints are consistent with psychogenic hypotheses that health problems arising are “communicated diseases” with nocebo effects likely to play an important role in the aetiology of complaints.

Het lijkt behoorlijk veel op de toestand rond elektrosensitivieit en de angst voor schade door elektromagnetische straling, bijvoorbeeld afkomstig van zendmasten voor mobiel telefoonverkeer. Belangrijke tekenen daarvoor zijn ook de benamingen die gehangen worden aan deze nieuw ‘ziekte’: Wind Turbine Syndrome, Vibro Acoustic Disease en Visceral Vibratory Vestibular Disturbance en het feit dat de meest genoemde klachten, als misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn, ook voorkomen bij die andere modeziekten met een belangrijk psychisch aspect.

Onderzoek van Universiteit Utrecht?
Maar hoe zat het dan met dat Utrechtse onderzoek? Uit het stuk van Spits! viel al op te maken dat het hier ging om een literatuurstudie van Kinanya Pijl, een studente van de faculteit Rechtsgeleerdheid. Verder uitzoeken door de Groene Courant leerde hoe de vork in de steel stak: Pijl deed het onderzoek als stagiaire op een advocatenkantoor. Dat kantoor, Amice Advocaten, bleek ook het advocatenkantoor te zijn dat een rechtszaak voert namens de Stichting Gigawiek. Die stichting protesteert tegen de plaatsing van een aantal windmolens aan het Amsterdam-Rijnkanaal in de gemeente Houten, zelfs tot aan het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Het rapport van Pijl zit nagenoeg compleet bij de stukken die ten behoeve van die zaak zijn ingediend bij het hof.

Een woordvoerder van universiteit bevestigde dat het niet gaat om een onderzoek van Utrechtse wetenschappers:“Het is hartstikke fout in de krant gekomen. Misschien omdat het komkommertijd is.” 
Misschien door die komkommertijd nam een aantal kranten het bericht in Spits! in ieder geval klakkeloos over en de commotie leidde ook tot vragen  in de Provinciale Staten (PVV). De Volkskrant en Trouw plaatsten uiteindelijk wel een corrigerend naschrift, maar bij Spits!, De Telegraaf of Elsevier zag ik het niet.
Het onderzoek van Pijl staat online: Wind Turbine Noise Effect on Human’s Health and Well-being – The European Human Rights Perspective. Zij schrijft dat er onderzoeken zijn die een relatie laten zien tussen ergernis over windmolengeluid en de afstand tot de molens, maar de directe vertaling naar gezondheidseffecten is niet overtuigend. Dat blijft toch hangen bij het verhaal dat ergernis (maar ook verstoorde slaap) zich vertaalt in stress en dat weer in andere gezondheidsklachten. En zoals de Australische studie laat zien, moet je andere veroorzakers van die stress niet uitsluiten.

Meer lezen over de studie uit Australië (met reactie van een actiegroep) in The Guardian.

Later toegevoegde links:

  • Een van de Australische onderzoekers, professor Simon Chapman, schreef in juli 2012 al een stuk waarin hij vooruitloopt op de conclusie.  Hierin staat ook meer over de achtergrond van de actiegroepen.
  • De windenergielobby (NWEA) in Nederland heeft een webpagina over gezondheid en windenergie. In de factsheet staan ook de onderzoeken besproken die Pijl meenam in haar rapport, alleen wordt bijvoorbeeld aangegeven dat het RIVM op een onderzoek, dat belangrijk is voor de tegenstanders van windenergie (van N. Pierpont, die de term ‘Wind Turbine Syndrome’ bedacht) veel kritiek heeft. Te klein, zelfrapportage van klachten en zo meer. De RIVM-rapportages worden niet genoemd in het stuk van Pijl. Toch een beetje raar als je bedenkt dat bij een rechtszaak over de plaatsing van een windmolenpark de gemeente Zwolle zich beriep op dat RIVM standpunt. En de Raad van State vond dat redelijk.