Kloptdatwel?

wetenschappelijke fraude

Wetenschappers doen moeilijk over hun data

by 2 Comments

Arnout Jaspers schreef op de website Wetenschap24.nl over een onlangs gepubliceerd artikel waaruit blijkt dat psychologen nogal moeilijk doen over inzage in hun data wanneer die worden opgevraagd. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en huiverig zijn om je data aan een kundige collega af te geven zou je alleen verwachten bij iemand met de naam Diederik Stapel.

Jaspers:

Hoe slechter, hoe exclusiever – Juist van zwak onderzoek zijn data niet openbaar
Psychologen zijn verplicht hun data aan anderen beschikbaar te stellen, maar doen dat ongaarne. Hoe zwakker het onderzoek, hoe groter de tegenzin. Toeval, of slecht geweten?

(…)

Wicherts en zijn collega’s Marjan Bakker en Dylan Molenaar van de UvA publiceren nu in PLoS ONE een statistische analyse van 49 artikelen die in twee APA-tijdschriften verschenen. Van 21 artikelen verkregen ze de ruwe data, van de overige 28 niet. De desbetreffende auteurs reageerden niet ondanks meerdere aanmaningen, zeiden dat ze de data kwijt waren of beloofden deze op te sturen maar deden dat niet.

De onderzoekers rekenden ook nog opnieuw de wél verkregen data door en ontdekten allerlei fouten. Zoals Jaspers al aangaf bleek uit het onderzoek dat hoe meer fouten er werden ontdekt, hoe moeilijker het was de data te verkrijgen.

Erg triest om dit te moeten lezen. De onderzoekers pleiten ervoor om het opslaan van onderzoeksdata te verplichten. Iets wat ik van harte toejuich. Hopelijk zullen beleidsmakers met het Stapel-drama nog vers voor de geest door dit onderzoek daadwerkelijk stappen ondernemen.

De zaak Stolk – het verhaal van een sprookjesprofessor

by 3 Comments

Academische fraude wordt in alle openheid behandeld. Dat toont de zaak Diederik Stapel / Roos Vonk. Dat is goed, want zo weet je dat je niet kunt vertrouwen op de onderzoeksresultaten van Stapel en Vonk. Dat ging 50 jaar geleden heel anders. Dat laat de zaak van prof. dr. dr. Anthonie Stolk zien. Stolk was net als Stapel begaafd en publiceerde enorm veel artikelen in toonaangevende tijdschriften. Ook zijn onderzoeksgegevens bleken (ten minste voor een deel) verzonnen. Met stille trom verliet hij in 1962 de VU. Zijn artikelen werden niet teruggetrokken. Hij bleef zijn hoogleraarstitel voeren en vond bij de pers een willig oor voor zijn verhalen over kostbare schatten die hij in Zuid-Amerika zou hebben gevonden. Tot op hoge leeftijd bleef hij publiceren. 

De zaak Stolk - het verhaal van een sprookjesprofessor 1
Toponderzoeker Diederik Stapel bekende onlangs dat hij onderzoeksgegevens heeft verzonnen

Onlangs schreef Kloptdatwel dat de Universiteit van Tilburg bekend heeft gemaakt dat toponderzoeker Diederik Stapel onderzoeksgegevens heeft verzonnen. Inmiddels ligt ook zijn samenwerkingspartner prof. Roos Vonk onder vuur. De Volkskrant beschuldigt haar ervan dat ze ‘academische basisvaardigheden mist’ omdat ze de verzonnen onderzoeksgegevens van Stapel kritiekloos voor waar aannam. Deze zaak wordt in alle openheid besproken en dat is goed. Want daardoor weet iedereen dat we niet klakkeloos kunnen vertrouwen op de onderzoeksresultaten van Stapel en Vonk.

Pas in 1993 werd duidelijk dat VU-hoogleraar Anthonie Stolk in de jaren 1950 en ’60 jarenlang onderzoeksgegevens had verzonnen. Dat kwam aan het licht in een boek van onderzoeksjournalist Frank van Kolfschooten, Valse Vooruitgang. De VU stuurde Stolk begin jaren ’60 met vervroegd pensioen. De universiteit maakte echter nooit bekend dat het onderzoek van Stolk niet deugt. Het gevolg was dat Stolk ook na zijn pensionering de hoogleraarstitel bleef voeren en tot in de jaren 1990 een prominente rol kon spelen in de Nederlandse media met columns en populair-wetenschappelijke boeken en stukken.

Frank van Kolfschooten beschrijft de zaak Stolk met veel smaak in zijn boek Valse Vooruitgang en in nr. 9 (2010) van het Nederlandse misdaadtijdschrift ‘Koud Bloed’. Hieronder een korte samenvatting.

Een boek van Stolk - als bioloog had hij ook verstand van het trekgedrag van dieren
Een boek van Stolk – als bioloog had hij ook verstand van het trekgedrag van dieren

Stolk beschikte over talenten. Hij was in 1950 twee keer gepromoveerd (biologie en medicijnen) en trad daarna in dienst als hoogleraar bij de VU in Amsterdam. Hij legde een enorme productiviteit aan de dag met jaarlijks circa 30 artikelen die ook nog eens verschenen in toonaangevende tijdschriften zoals The Lancet, Nature en de Proceedings of the Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. In 1957 werd zijn productiviteit nog groter toen hij onder het pseudoniem dr. Carol Brubaker ‘waargebeurde’ avonturenverhalen begon te publiceren over expedities naar donker Afrika. Stolk ontpopte zich als een echte ‘homo universalis’ – hij voorzag zijn ‘dr. Brubaker’-boeken van zelfgemaakte foto’s en hij zei in een interview dat hij een poëzieprijs had gewonnen. Sommige collega’s van Stolk dachten dat de foto’s in dierentuinen waren genomen. Ook vonden ze dat een plattegrond van een Afrikaans dorp verdacht veel leek op microscopisch beeld van een cel.

In 1962 liep Stolk tegen de lamp. De Organisatie ter Verbetering van de Binnenvisserij (OVB) ontdekte dat een onderzoek van Stolk naar bacteriestammen bij 14.000 vissen onderlinge tegenstrijdigheden bevatte. Het OVB vermoedde dat de gegevens waren verzonnen. Ook bleek het onderzoek van Stolk voor het farmabedrijf Ulcerpax niet te kloppen. Stolk zou 1.828 ratten hebben onderzocht. Het faculteitsbestuur vond slechts de onderzoeksgegevens van 180 ratten. Hetzelfde gebeurde bij een onderzoek voor een ander farmabedrijf, Brocades. Stolk bleek voor dit bedrijf niet 23.000 vissen te hebben onderzocht maar slechts 600. Hoewel Stolk bezwoer dat hij de onderzoeksgegevens van de andere 22.400 vissen thuis had liggen, werden ze nooit gevonden. Stolk werd met verlof gestuurd. Uiteindelijk besloot de VU na verschillende medische adviezen dat Stolk vanwege vroegtijdige dementie met pensioen moest. De betrokkenen bij de VU kregen volgens Van Kolfschooten een spreekverbod opgelegd. De geruisloze aftocht van Stolk leidde er toe dat veel publicaties van Stolk niet ter discussie werden gesteld. De Proceedings van de KNAW trok (op een enkele uitzondering na) het werk van Stolk niet terug. Uit de Science Citation Index bleek dat het werk van Stolk na diens pensioen nog regelmatig werd aangehaald. Volgens collega’s is er weinig zekerheid dat de artikelen juist zijn. Zijn ex-collega aan de VU, prof. dr. F.C. Stam vertelde in 1993 aan Van Kolfschooten:

‘Ik kan mij niet voorstellen dat die [publicaties] kwalitatief betrouwbaar zijn. Ik zou wel eens willen weten waar hij de tijd vandaan had moeten halen om al die onderzoeken te doen. Hij had nauwelijks staf en leefde in een isolement’.

Een boek van Stolk: 'mijn ervaringen met de Zuidamerikaanse Jivaro- en Cayapa-indianen', antiquarisch verkrijgbaar
Een boek van Stolk: ‘mijn ervaringen met de Zuidamerikaanse Jivaro- en Cayapa-indianen’

Na zijn ‘pensionering’ bleef Stolk actief in de media. Hij was columnist bij De Telegraaf tot in de jaren 1990 en hij was ook vaste medewerker bij de radio. In 1964 kwam hij in het nieuws met de ‘ontdekking’ in Zuid-Amerika van een schat van ruwe smaragden, beelden en andere kostbare voorwerpen. Stolk vertelt met een fijn gevoel voor jongensboekromantiek en understatement:

‘Ik was naar het zuidelijke Amazonegebied gegaan voor een foto- en filmexpeditie naar zeldzame planten en dieren. Onderweg vond ik de resten van deze [16e eeuwse] Chibcha-indianen en toen ben ik verder gaan zoeken. Ik ben geen archeolooog, maar als je er zo met je neus op wordt gedrukt…. Je zou het inderdaad een schat kunnen noemen als je het materialistisch zou bekijken, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik voel er niet voor om de kunstvoorwerpen die ik gevonden heb te verkopen. Die bewaar ik thuis, veilig in de kluis. Daar heb ik nu eenmaal plezier in’.

Het hoeft geen betoog dat de schat nooit is aangetroffen, niet in Zuid-Amerika en ook niet in de kluis bij Stolk thuis. Wel bleef Stolk tot op hoge leeftijd vertellen en publiceren over zijn ontdekkingsreizen. Omdat hij nooit in het openbaar was ontmaskerd vond hij bij de pers een willig oor. Hij overleed in 1996 op 79-jarige leeftijd in Noordwijk.

Meer lezen? Frank van Kolfschooten, Valse Vooruitgang, uitgeverij Pandora (antiquarisch verkrijgbaar) en Koud Bloed nr. 9, 2010 (te bestellen via internet bij uitgeverij Nieuw Amsterdam).

Illustratie voorzijde: wikimedia commons, md. Shafiqul Islam (Kobi). Met dank aan een van onze lezers (Utrechtse).

 

 

Toponderzoeker bekent fraude

by 23 Comments

Voor wie de krant de afgelopen dagen mocht hebben gemist – de Tilburgse toponderzoeker Diederik Stapel heeft aan de baas van de Universiteit van Tilburg bekend dat hij onderzoeksgegevens heeft verzonnen. Rector Magnificus Philip Eijlander heeft Stapel daarop direct op non-actief gesteld.

Toponderzoeker bekent fraude 2
Diederik Stapel presenteerde zich actief in de media en niet alleen als wetenschapper. Hier op de website van de Universiteit Tilburg.

De Universiteit van Tilburg maakte op 7 september bekend dat Stapel op non-actief is gesteld omdat hij ‘een ernstige inbreuk gemaakt [heeft] op de wetenschappelijke integriteit door in zijn publicaties gebruik te maken van gefingeerde data’. Prof. dr. Diederik Stapel is hoogleraar Cognitieve Sociale Psychologie en tevens decaan van Tilburg School of Social and Behavioral Sciences. Rector Eijlander heeft een vertrouwenscommissie ingesteld met de opdracht om volledig in kaart te brengen bij welke publicaties van prof. dr Stapel gefingeerde data zijn gebruikt. Volgens De Telegraaf heeft Stapel al langere tijd onderzoeksgegevens verzonnen.

Uit media-artikelen van gisteren (o.a. een voorpagina-artikel in NRC Handelsblad) wordt duidelijk wat er gebeurd is. Wikipedia citeert Omroep Brabant:

‘Eind augustus 2011 meldden enkele jonge medewerkers uit Stapels onderzoekgroep zich bij de rector van de Universiteit van Tilburg, Philip Eijlander met het vermoeden van frauduleuze handelingen bij het onderzoek. Ongeveer een week later gaf Stapel toe dat er in sommige publicaties sprake was van gefingeerde data. Vrijwel onmiddellijk hierop werd Stapel op non-actief gesteld. Een commissie onder leiding van de psycholoog Willem Levelt werd verzocht te onderzoeken welke publicaties er precies gebaseerd waren op gefingeerde data’.

Toponderzoeker bekent fraude 3
NRC Handelsblad neemt de fraude van Stapel zeer serieus en wijdt er vrijwel de gehele voorpagina aan

Diederik Stapel is volgens NRC-redacteur Bart Funnekotter een zeer succesvol wetenschapper. Funekotter op de webpagina van de NRC:

‘Hij promoveerde cum laude en kreeg diverse beurzen van NWO en de KNAW. Hij doet onderzoek naar hoe bij mensen hun zelfbeeld en het beeld van anderen ontstaat. Eerder dit jaar kwam hij overal in het nieuws, ook bij NRC, met zijn onderzoek waaruit bleek dat mensen die in een rommelige omgeving leven, eerder een hekel hebben aan buitenlanders. Dat onderzoek is gepubliceerd in Science, de absolute top van de wetenschappelijke tijdschriften’.

Een paar dagen geleden kwam Stapel nog uitgebreid in het nieuws met zijn onderzoek waaruit zou blijken dat ‘vleeseters egoïstischer en minder sociaal zijn dan mensen die geen vlees eten’. Ook dit onderzoek is vermoedelijk geheel gebaseerd op verzonnen gegevens, zo meldt medeonderzoeker prof. Roos Vonk.

Juist vanwege het grote zichtbaarheid van Stapel (hij was regelmatig te zien op tv) maakt prof. Roos Vonk zich grote zorgen over de reputatieschade voor de wetenschap. In NRC Handelsblad zegt ze: ‘het is denkbaar dat dat deze omvangrijke misstap van één enkele collega effecten heeft op de reputatie van ons gehele vakgebied’. Ook Robbert Dijkgraaf, president van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, maakt zich hierover grote zorgen, zegt hij in het weekblad Elsevier. Op haar website toont Vonk zich verbijsterd:

‘Op 25 augustus j.l. presenteerde ik, samen met collega’s Diederik Stapel en Marcel Zeelenberg, een onderzoek naar de psychologie van vlees. Dit onderzoek hadden we gezamenlijk bedacht en het was uitgevoerd door een assistent van Diederik. Dacht ik. … Vandaag (7 september) hoorde ik dat collega Stapel op grote schaal fraude heeft gepleegd. … Ik moet aannemen dat ook de ‘vlees-data’ berusten op fraude. Bij het bespreken van de resultaten vond ik het wel vreemd dat Diederik de naam van de assistent niet noemde, maar de gedachte aan fraude is geen moment in me opgekomen. Diederik Stapel was een van de beste sociaal-psychologen van Europa. Hij had een vlekkeloze reputatie, … Dat uitgerekend hij dit gedaan heeft maakt het extra schokkend en laat zien hoezeer ook wij als psychologen ons volstrekt kunnen vergissen in mensen’. 

Volgens de website Universonline van de Universiteit Tilburg begrijpt Stapel dat wat hij heeft gedaan niet door de beugel kan:

‘Of de universiteit nog actie onderneemt om de schade voor Stapel te beperken, is onduidelijk. Eijlander geeft aan dat hij het volstrekt verwerpelijk vindt wat Stapel heeft gedaan. “Diederik begrijpt dit ook.” Binnen de wetenschap zal Stapel moeilijk ergens anders aan de slag komen, maar hij zal weer de kracht vinden om verder te gaan, aldus de rector. De drie klokkenluiders zijn sterke mensen aldus Eijlander. “Ik vind het top dat ze dit gedaan hebben, het is het enige juiste geweest. De wetenschap heeft zichzelf gezuiverd”.

Hier vind je een overzicht van publicaties van Diederik Stapel (bron: wikipedia). Hier vind je zijn curriculum vitae (googledocs document, via Wikipedia).

Voorpagina: een deel van de voorpagina van NRC Handelsblad van 8 september 2011

Derek Ogilvie faalt op wetenschappelijke testen

by 16 Comments

Derek Ogilvie zegt medium te zijn en is in ons land beter bekend is als de babyfluisteraar. Hij heeft twee keer een wetenschappelijke test ondergaan die kon aantonen dat hij speciale vermogens bezat. Beide keren faalde hij. De derde ‘test’ was niet geschikt om aan te tonen of Ogilvie speciale vermogens bezit, maar het behaalde succes grijpt Derek met beide handen aan om dat wel te beweren.

Derek Ogilvie faalt op wetenschappelijke testen 4
Humoristisch commentaar op de cold reading techniek van Ogilvie (randi.org)

In de eerste test bij prof. Chris French liet Ogilvie niets anders zien dan standaard cold-reading technieken (de kunst om anderen het gevoel te geven dat je meer van ze weet dan mogelijk lijkt). In de tweede test voor de één miljoen dollar van James Randi (‘the one-million-dollar-challenge’) scoort hij niet beter dan een willekeurig persoon. Een artikel over het onderzoek is te vinden in de krant The Sun.

Het vreemde wil dat de programmamakers van Ogilvie dat blijkbaar niet genoeg vonden en hem meenamen voor een derde ‘test’ bij Dr. Gerald Gluck. Tenminste, er wordt gedaan alsof het een test is, terwijl de gebruikte techniek helemaal niet in staat is om speciale vermogens vast te stellen (iets wat de eerste twee testen wel konden). Deze techniek heet neurofeedback en via neurofeedback zou iemand afwijkende hersenpatronen in een juist(er) patroon kunnen trainen. Dirk Koppenaal schreef al eerder uitgebreid in Skepter over neurofeedback.

Het is interessant om op te merken dat de voice-over zegt dat er twee weken nodig zijn om alle data te analyseren die via de neurofeedback zijn verkregen. Gluck blijkt echter in staat om al direct na het experiment de uitspraak te kunnen doen dat “er hier iets gebeurde dat ik op dit moment niet kan verklaren, maar ik weet niet wat het was“. Voor een wetenschapper die werkt met data die normaal twee weken geanalyseerd moeten worden een wat vreemde uitspraak.

Na twee weken komt Gluck alsnog met zijn conclusie: “Derek bevindt zich in een staat van non-verbale en emotionele communicatie”.

Derek: “betekent dat dat ik telepathisch ben?”

G: “Dat is geen wetenschappelijke term, het betekent dat je zintuiglijke waarneming gebruikt die lijkt op in trance zijn, waarbij emoties dominant zijn, je bent ontvankelijk en je ontvangt een soort informatie, en je gebruikt delen van je hersenen die we verwachten dat je zou gebruiken gebaseerd op wat je zegt dat je doet“.

Derek zegt paranormaal te zijn. Zegt Gluck dus nu dat hij weet waar de hersengebieden zitten die voor paranormale vermogens zorgen? Dat zou toch wel een Nobelprijs waard zijn lijkt me zo.

Gluck loopt echter op de zaken vooruit, je moet namelijk eerst aantonen dat je iets speciaals kan, voordat je de hersengebieden kan gaan aanwijzen die daarvoor verantwoordelijk zijn. En juist op dat eerste faalt Ogilvie tot twee keer toe.

Maar door bewijs (of juist het gebrek daaraan) laat Derek zichzelf niet van de wijs brengen: “I’m going to do it again [de eerste testen] because I believe I can do it…”

Foto voorzijde: Derek Ogilvie na de mislukte test bij Chris French, Skepsis.nl

Autisme goeroe nog steeds actief

by 35 Comments

Je zou denken dat het stil zou worden rondom Andrew Wakefield. Na zijn publicatie in The Lancet dat autisme misschien wordt veroorzaakt door een vaccin, raakte hij in opspraak en zijn carrière kwam in een vrije val. Toch is nog steeds actief. Hij heeft actieve volgelingen die Wakefield zien als een Messias die het opneemt tegen het establishment. Dat blijkt uit een groot artikel dat de New York Times kort geleden over Wakefield schreef. Wie meer wil weten over vaccinaties en autisme kan het boek ‘The Panic Virus’ lezen (zie de link aan het einde van dit artikel).

Wakefield publiceerde in The Lancet een artikel waarin werd gesuggereerd dat vaccinaties de oorzaak konden zijn van autisme. Later bleek dat Wakefield gelogen had over de onderzoeksgegevens. The Lancet trok het artikel terug.  Andere onderzoekers toonden aan dat er geen verband kan worden gevonden tussen vaccins en autisme. Wakefield werd ontslagen, uit zijn beroep gezet en het tijdschrift BMJ onthulde dat hij zich had laten betalen voor zijn onderzoeksresultaten door advocaten die hun kansen op een schadeclaim wilden vergroten. Kloptdatwel beschreef dit in een eerdere blogpost.

De val van Wakefield was dus compleet. Maar er is ook grote schade. Het artikel van Wakefield in The Lancet was een startpunt van de antivaccinatiebeweging, in Nederland vertegenwoordigd door de Nederlandse Vereniging Kritisch Prikken (NVKP). Inmiddels zijn veel kinderen die niet worden ingeënt onnodig ziek geworden en overleden. Hierover schreef kloptdatwel ook eerder.

Verrassend dus om in de New York Times te lezen dat Wakefield nog steeds actief is. Hij heeft een groep volgelingen om zich heen verzameld die geloven dat het medische establishment zijn theorie de kop probeert in te drukken. Het Times-artikel maakt duidelijk hoe fel zijn volgelingen Wakefield verdedigen. Op een spreekbeurt van Wakefield in Austin, Texas, voegt een aanhanger de Times-journalist toe ‘be nice to him, or we will hurt you’. Wakefield komt naar voren als een man die overtuigd is van zijn theorie. In het Times-artikel neemt hij niets terug.

Het is interessant om je af te vragen hoe Wakefield zo kon ontsporen. Hij was een succesvolle arts (maag-darmspecialist) en had publicaties op zijn naam staan. Op een gegeven moment, medio jaren 1990, kwam hij op het idee dat het mazelenvaccin in combinatie met andere vaccins een bepaalde verandering in de darmen kan veroorzaken waardoor autisme een kans krijgt. Hij noemt deze ziekte ‘autistische enterocolitis’. Deze gedachte is het startpunt geweest van zijn strijd om anderen de ogen te openen voor deze theorie. Hij probeerde van alles om zijn vermoeden te bewijzen. Zo valt te begrijpen dat hij onethisch onderzoek deed (voorbeelden: hij nam voor zijn onderzoek tegen betaling bloed af van kinderen op een verjaardagspartijtje en hij deed onnodige endoscopieën). Ook valt zo te begrijpen (al is dit wel een stuk lastiger) dat hij zijn onderzoeksgegevens heeft gemanipuleerd en dat hij geld accepteerde. Uit het Times-artikel komt het beeld naar voren dat Wakefield al die middelen geoorloofd vond om zijn waarheid boven tafel te krijgen, namelijk dat een cocktail van vaccins autisme kan veroorzaken. Hij volhardt tot op de dag van vandaag in zijn overtuiging – ook al maakt onderzoek van anderen duidelijk dat het verband dat hij vermoedde er niet is.

Ook interessant is de vraag waarom hij zoveel actieve volgelingen heeft. Wie het verslag leest van de spreekbeurt van Wakefield in Austin begrijpt beter hoe deze charismatische man onzekere ouders een prettig gevoel kan geven en kan overtuigen dat hij hen kan helpen. De journalist van de New York Times verwoordt dit als volgt:

‘The fact that his fans have stood by him through his denunciation may seem surprising, but they may find it easier to ignore his critics than to reject their faith in him. After all, his is a rare voice of certainty in the face of a disease that is, at its core, mysterious. […] To parents who have run up against unsatisfying answers from the scientific community, Wakefield offers a combination of celebrity and empathy that leaves strong impressions’.

Wakefield is daarmee in feite niet veel anders dan een sekteleider. Dit wordt treffend verwoord door een van zijn aanhangers:

‘To our community, Andrew Wakefield is Nelson Mandela and Jesus Christ rolled up into one,” says J. B. Handley, co-founder of Generation Rescue, a group that disputes vaccine safety. “He’s a symbol of how all of us feel’.

Autisme goeroe nog steeds actief 5
Stapelen van dingen hoort bij Autisme (wikipedia)

Autisme is een goeddeels onbegrepen ziekte met ernstige gevolgen. Ouders moeten machteloos toekijken als hun babytje dat zich normaal leek te ontwikkelen, terugvalt en zich daarna niet ontwikkelt zoals andere kinderen. Thomas Insel, directeur van het National Institute of Mental Health in de USA, vertelt in het Times-artikel dat er nog geen verklaring is voor het overgrote merendeel van de autisme-gevallen. Insel noemt zichzelf daarom ‘een profeet van bescheidenheid’. Jammer dat Wakefield niet dezelfde houding kan opbrengen.

Meer lezen?

Wie meer wil lezen over autisme en vaccinaties kan heel goed het recent verschenen boek lezen van Seth Mnookin, The Panic Virus. In dit boek geeft Mnookin een goed overzicht van de gebeurtenissen in de afgelopen jaren. De boekbespreking van de New York Times vind je hier. Ook legt hij duidelijk uit hoe het zit met vaccinaties. Een aanrader lijkt me. Als je het hier bestelt, steun je Kloptdatwel.