Zwembad De Kwakel wordt al een tijd geteisterd door onverklaarbare jeukklachten bij zwemmers. Dat leidde niet alleen tot sluiting van het zwembad maar ook tot merkwaardige theorieën over de oorzaak. Nu kunnen we berichten dat de oorzaak van de jeuk is gevonden en dat de alternatieve theorie waarover we eerder berichtten niet klopt.
Gisteren bleek dat de oorzaak van de jeuk gevonden is – de problemen zijn veroorzaakt door bijproducten die ontstaan bij het maken van het zwembadchloor. Dat berichtte de website van de NOS. Ook de website van de gemeente Utrecht berichtte hierover. Een gedetailleerde beschrijving vind je in de nieuwsbrief van het zwembad. Volgens de gemeente kregen afgelopen week 5 ‘proefzwemmers’ (van in totaal 1.068) een huidirritatie, 3 daarvan lijken op de jeukklachten die eerder zo veelvuldig werden gemeld. De gemeente concludeert: ‘Gezien het geringe aantal huidklachten gaan we het proefzwemmen weer verder uitbreiden’.
Eerder gaf het kriebelprobleem aanleiding tot een andere theorie. Op 15 december 2010 berichtte Kloptdatwel dat het bedrijf Aqualine een heel andere oplossing voor ogen stond: ‘reset het watergeheugen’. Wij citeerden Jan van der Lee van Aqualine die met een moeilijk te volgen redenering dacht dat het probleem kon worden opgelost met behulp van de Aqua Optimizer:
De Aqua Optimizer
Daarmee creëren we de situatie dat het geheugen van het water een reset krijgt. Ik zou haast willen zeggen dat op basis van geactiveerde vormkrachten, elke vorm heeft een bepaalde kracht in zich, die kun je activeren waardoor je de informatie beter kunt coderen waarbij je het effect groter kunt maken. Het apparaat is gemaakt van metaal, twee helften, die zet je heel gemakkelijk om de leiding heen, je zet het vast, en vanaf dat moment werkt de Aqua OPTIMIZER en krijgt het water een reset op het geheugen.
De Aqua Optimizer wordt normaal gesproken gebruikt door mensen die hun kraanwater niet helemaal vertrouwen. Op de website van Aqua Optimizer wordt uitgelegd dat het apparaat er voor zorgt dat er meer ‘bovis eenheden’ aan het water worden toegevoegd. Je vraagt je misschien af: bovis eenheden? Het antwoord van de website: Bovis-waarde is een eenheid voor levensenergie die ontwikkeld door de Fransman Bovis en later verfijnd door zijn leerling Simonéton. De meting van de Bovis-waarde wordt vaak verwisseld met een meting van de golflengte (Ångström), frequentie (Hf. in Hz.) of de fotonenenergie. Op een andere website gelukkig snel gevonden waarom ik nooit over Bovis eenheden heb geleerd op de middelbare school: Voor het meten van de Bovis-waarde is door de wetenschap nog geen meetapparaat uitgevonden. Meten op de schaal van Bovis wordt gedaan met behulp van een pendel of een bio-tensor.
Het roept herinneringen op aan het humoristische stukje op kloptdatwel over de prayer caster (die Beckels, ofwel eenheden spirituele energie uit kan zenden).
Gelukkig gebruikt de overheid echte meetinstrumenten en ontdekten ze dat De Kwakel last had van verkeerd geproduceerd zwembadchloor.
Op 3 mei werd het overlijden van Willem Albert Wagenaar bekend gemaakt. Wagenaar was deskundige op het gebied van het menselijke geheugen. Hij werd bekend omdat hij twijfels uitte over de wijze waarop schuldigen werden aangewezen in rechtszaken. Rechters vertrouwen volgens Wagenaar te makkelijk op verklaringen die getuigen of slachtoffers uit hun geheugen opdiepen. Van die herinneringen klopt soms niets, het geheugen is niet betrouwbaar. Wagenaar vond dat veroordeelden te weinig rechten hebben om te vragen om herziening van rechtszaken. Alleen nieuwe feiten mogen aanleiding zijn, maar fouten in het proces zijn onvoldoende. Daar verzette hij zich tegen. Deze punten komen aan de orde in zijn boek‘de slapende rechter’. Het laatste artikel van Wagenaar verscheen gisteren postuum in de NRC. Daarin roept hij de rechters in München op om John Demjanjuk vrij te spreken. De rechters doen vandaag uitspraak.
Bekend werd Wagenaar door zijn optreden als getuige-deskundige in strafzaken. In het Demjanjuk proces dat in de jaren 1980 plaatsvond in Israel leidde zijn inbreng tot twijfel of de getuigen de verdachte wel correct herkenden als de Nazi-kampbeul met de bijnaam ‘Ivan de Verschrikkelijke’. Demjanjuk werd in hoger beroep vrijgesproken. Rechtspsychologen Hans Crombag en Peter van Koppen schrijven hierover in de NRC:
‘In 1987 was hij de pionier die in Israël optrad als rechtspsychologische getuige-deskundige in het proces tegen Demjanjuk, die werd verdacht van oorlogsmisdaden. Het getuigde van moed om in een vijandige omgeving geduldig uit te leggen hoe problematisch de herkenningen van Demjanjuk door concentratiekampslachtoffers waren’.
Het laatste artikel van Wagenaar dat gisteren postuum in de NRC verscheen gaat over de tweede strafzaak tegen Demjanjuk die nu in München plaatsvindt. De rechters in München doen vandaag uitspraak. Wagenaar roept de rechtbank hartstochtelijk op om tot vrijspraak te besluiten. Volgens hem is de identiteitskaart van Demjanjuk, één van de belangrijke bewijsstukken in het proces, een dubieus document. Het document vertoont allerlei verschijnselen van vervalsing en het is afkomstig van de KGB, de geheime dienst van de vroegere Sovjet Unie.
Update 12 mei 2011: Demjanjuk is schuldig bevonden maar blijft in afwachting van het hoger beroep op vrije voeten. Dit berichtte de NOS.
De slapende rechter – het boek over o.a. de Eper incestzaak (maxpam.nl)
In Nederland werd Wagenaar bekend door de Eper incestzaak. In deze zaak zou een jonge vrouw (Yolanda) door talloze dorpsgenoten zijn misbruikt en het slachtoffer zijn geworden van satanische rituelen en gedwongen abortussen. Lees meer hierover op de website van Skepsis. De Nederlandse wikipedia vat het goed samen:
‘Psycholoog en hoogleraar Willem Wagenaar uitte in de zaak als getuige-deskundige kritiek op slachtoffer Yolanda, omdat de feiten niet zouden kloppen.[2] In zijn in 2009 verschenen boek De slapende rechter besteedt hij aandacht aan de zaak. Naar zijn zeggen was er sprake van gefantaseer door Yolanda en waren de grootste slachtoffers daarvan de broers Gerrit en Ronald van Z. uit het naburige Vaassen. Ze kregen korte gevangenisstraffen opgelegd, maar wel met tbs. Ze zijn nooit meer vrijgekomen. Wagenaar pleitte voor herziening van de zaak, maar vond geen gehoor’.[3]
Wagenaar was skepticus. Hij zag waarnemingsfouten als een bron van paranormale ervaringen. Dat schreef hij in een Skeptische Notitie. Twee van zijn boeken prijken op de boekenlijst van Skepsis. Graag hadden we hem nog een keer uitgenodigd voor een lezing. Dat gaat helaas niet meer. Hij laat gelukkig genoeg stof tot nadenken na.
Hieronder twee titels van Wagenaar die verkrijgbaar zijn bij bol.com.
Barack Obama is in de afgelopen maanden het mikpunt van vastgoedmagnaat Donald Trump. Die betwijfelt in het openbaar of Obama wel in de VS is geboren. Een zaak met gewicht: alleen wie in de VS is geboren mag er president worden. Obama pakte Trump op een zeer humoristische wijze terug tijdens het jaarlijkse diner voor Witte Huis-verslaggevers op 1 mei. Dat vond ik zo leuk, dat ik het graag nog een keer laat zien op kloptdatwel.
Kort daarvoor (op 17 april) had het Witte Huis het geboortebewijs van Obama openbaar gemaakt, en daar staat duidelijk op dat Obama in Hawaii ter wereld kwam. Obama zegt dat hij hoopt dat daarmee een einde is gekomen aan de twijfel over zijn geboorteplaats, en dan, op 9:40 in de onverkorte versie van de toespraak (die eigenlijk meer het karakter heeft van een conference) zegt Obama tegen Trump die ook aanwezig is:
‘No one is happier to put the birth certificate matter to rest than Donald. And that’s because he can finally can get back to focussing on the issues that matter, like, did we fake the moonlanding, what really happened in Roswell, and where are Biggie and Tupac’.
Op 17 april 2011 publiceerde het Witte Huis de lange versie van het geboortebewijs van Obama. In 2008 had Obama de korte versie al openbaar gemaakt (wikipedia).
Trump (1946) (en een mogelijke presidentskandidaat in 2012) is beslist niet de enige die openlijk twijfelt aan het geboortebewijs van Obama. Al sinds 2008 circuleren er theorieën dat Obama geen Amerikaans staatsburger is. Enkele voorbeelden: Obama zou twee nationaliteiten hebben omdat zijn vader een Keniaan is (en dus zou Obama geen volledig Amerikaans staatsburger zijn), zijn geboortebewijs zou vervalst zijn, hij zou de Indonesische nationaliteit hebben verworven en daarmee zou zijn Amerikaans burgerschap zijn vervallen.
Sommige ‘birthers’ (zo worden de twijfelaars genoemd) hebben zelfs rechtszaken aangespannen om te voorkomen dat Obama president kon worden.
Ik denk niet dat er echt een einde komt aan de twijfel of Obama wel of niet een Amerikaan is. Dat lijkt Obama ook goed in te zien met zijn verwijzingen naar twee zeer bekende samenzweringstheorieën: dat de Amerikanen helemaal niet op de maan zijn geweest en dat in Roswell in 1947 aliens zijn geland. Beide zaken zou de Amerikaanse overheid voor de burger verborgen hebben weten te houden. Voor beide theorieën is geen snippertje bewijs, maar beide zijn ze uiterst hardnekkig. Dat zal denk ik niet anders zijn voor de theorie dat Barack Obama geen Amerikaan is.
Samenzweringsdenkers laten zich niet overtuigen met bewijzen en feiten, zij zien in ontkenning alleen maar het bewijs dat er iets aan de hand is. Hoe zou je dit kunnen veranderen?
Liposuctie, één van de meest toegepaste ingrepen in de plastische chururgie, werkt niet om af te vallen. Dat blijkt uit een studie die op 7 april verscheen in het tijdschrift Obesity. De New York Times plaatste een goed leesbare samenvatting van het artikel en een interview met de onderzoekers.
Op het internet vind je makkelijk de plaatjes ‘voor en na’ de liposuctie die je moeten overtuigen: dit is een behandeling met resultaat. Ga bijvoorbeeld eens naar de website van abc-clinic. Uit het onderzoek van Robert Eckel en Teri Hernandezblijkt echter dat dit een illusie is: het vet zit er na een jaar weer aan, maar dan op andere plekken. Vet dat werd weggehaald rond de heupen, komt hoger op het lichaam terug, met name op de bovenkant van de buik en de armen. ‘It was redistributed upstairs’ aldus onderzoeker Eckel. Het onderzoek is baanbrekend. Toch is er volgens de voorzitter van de Amerikaanse organisatie van plastisch chirurgen (American Society for Aeshetic Surgery) geen twijfel aan de kwaliteit van het onderzoek: het onderzoek was ‘very well done’.
De terugkeer van het vet kan worden verklaard doordat het lichaam de hoeveelheid vet en vetcellen nauwkeurig reguleert en zoveel mogelijk gelijk probeert te houden. Het streven van het lichaam om de status quo te handhaven wordt homeostasis genoemd. Dit maakt het ook zo moeilijk om af te vallen. Vetcellen kunnen door weefselverandering niet terugkeren op de plek waar de liposuctie plaatsvond. Daarom nestelen de vetcellen zich elders. Het effect: na een tijdje is de patiënt terug op het oude gewicht.
Chirurg voert liposuctie uit (wikipedia)
Het is natuurlijk best schokkend dat veel mensen een chirurgische ingreep hebben ondergaan die niet blijkt te werken om af te vallen. En het is erg vreemd dat dit onderzoek nu pas is uitgevoerd. Liposuctie is er al sinds 1974, de behandeling wordt dus al 37 jaar uitgevoerd! In de Times komen twee onderzoekers met een mogelijke verklaring hiervoor. Samuel Klein van de Washington University School of Medicine veronderstelt dat onderzoek naar liposuctie lastig is. Je hebt er een team van onderzoekers voor nodig, vet moet heel nauwkeurig worden gemeten. Jonathan Moreno van de University of Pennsylvania wijt het aan de voorkeur van chirurgen om over case studies te publiceren. Daardoor kan makkelijk een verkeerd beeld ontstaan. Maar het blijft natuurlijk vreemd dat een behandeling die zo vaak wordt toegepast niet eerder goed is onderzocht.
De vrouwen die aan het onderzoek deelnamen zijn toch ook na een jaar nog tevreden. Eckel: ‘They had hated their hips and thighs and just wanted that fat gone’. Meer dan de helft van de vrouwen in het onderzoek van Eckel en Hernandez zei dat ze de liposuctie toch hadden laten doen, ook als ze van tevoren hadden geweten wat het resultaat er van zou zijn.
Ik vind dat mensen die liposuctie overwegen van te voren moeten weten waar ze aan beginnen en welke resultaten ze kunnen verwachten. Net zoals elke chirurgische ingreep is ook liposuctie niet zonder risico’s – de patiënt moet een goede afweging kunnen maken. Uit een onderzoek dat werd gepubliceerd in Dermatologic Surgery (July 2004, pp. 967–978) bleek dat 0,7% van de patiënten te maken krijgt met complicaties (zie bv deze link).
