Kloptdatwel?

Pepijn van Erp

Waaspraat over bijna-doodervaringen en Fibonacci

by 98 Comments

De (bijna-)dood ontrafeld_cover

Over bijna-doodervaringen is al heel wat afgesteggeld tussen skeptici en gelovigen. De laatste jaren ging het vooral over de ideeën van Pim van Lommel, die stelt dat de bijna-doodervaringen duiden op een leven na de dood, een voorbestaan als non-lokaal, niet lichaamsgebonden bewustzijn. Of zoiets. Geesteswetenschapper Maureen Venselaar schreef in 2011 een boek dat weer een heel andere visie op het fenomeen geeft, volgens haar zonder een beroep te doen op dit soort bovennatuurlijke zaken: De (bijna-)dood ontrafeld – in het licht van de Fibonacci-code.

Het boek biedt: “een compleet nieuwe visie op de (bijna-)doodervaring op basis van de vijf-fasen-theorie© en de menselijke en universele natuur, via (astro)fysica. Het beschrijft álle kenmerken (in tegenstelling tot de neurologische en bovennatuurlijke verklaring) en bevat tevens 10 nieuwe kenmerken© en tal van bijzondere overeenkomsten met wereldbeschouwingen. De nieuwe theorie kan bevestigd worden door honderden bijna-doodervaringen.” Tsjongejongejonge.

Venselaar schrijft op haar website dat ze op haar theorie had willen promoveren, maar dat vijf aangeschreven universiteiten geen mogelijkheid tot begeleiding van deze interdisciplinaire studie zagen en dat het mede daardoor niet doorging. Wie echter even op haar website rondneust, zal het vermoeden krijgen dat die universiteiten snel doorhadden wat voor onzin Venselaar zoal vertelt en het eerste het beste formele smoesje hebben gebruikt om haar vriendelijk af te poeieren.

Misschien is het aardig om te kijken wat anderen van haar theorie vinden, zoals Titus Rivas, die actief is bij het Netwerk Nabij-de-Doodervaring (voorheen Stichting Merkawah). Rivas schrijft:

De auteur kan in ieder geval aardig schrijven en geeft blijk van een zeer grondige literatuurstudie. Bovendien legt zij hoe dan ook een grote vindingrijkheid en originaliteit aan de dag. Zo meent ze in alle ernst dat we pas een fijnstoffelijk “astraal” lichaam krijgen tijdens een hartstilstand en dat de vorm hiervan samenhangt met de hoeveelheid vrijkomende fotonen (sic). Volgens mij is er geen overtuigend bewijsmateriaal voor deze voorstelling van zaken, maar de gedachte is zeker origineel. Tot mijn verbazing blijkt ook de verwijzing naar de zogeheten Fibonacci-code niet slechts nageprate onzin, omdat er BDE’s zijn waarin een trechtervormig verschijnsel wordt genoemd dat hiermee (enigszins) lijkt samen te hangen.

en:

De auteur hanteert het bekende hermetische correspondentie-principe uit de esoterische traditie dat men voor elk fenomeen in de mens (microkosmos) een parallel zou kunnen vinden in het universum (macrokosmos). Dit principe heeft echter geen rationele fundering en stamt in feite uit een tijdperk waarin men de mens als middelpunt van de schepping beschouwde. Het is daarom nogal gewaagd om er in 2011 nog zomaar van uit te gaan. Helaas is het grootste deel van het boek op deze dubieuze denktrant gestoeld. Allerlei conclusies berusten niet op rationele gevolgtrekkingen maar op veronderstelde, zuiver speculatieve analogieën die alleen van belang zijn als men gelooft in een feilloze hermetische correspondentie. Een absurde consequentie hiervan is dat Venselaar praktisch in alle gevallen de voorkeur geeft aan een letterlijke interpretatie van aspecten van BDE’s en symbolische interpretaties systematisch negeert.

Nu is Rivas geen onbekende van Skepsis (met Rob Nanninga lag hij bijvoorbeeld in de clinch over diens bespreking van Rivas’ boek waarin hij herinneringen aan ‘vorige levens’ als bewijs voor reïncarnatie opvoert), maar hier zegt hij wel wat zinnige dingen. Rivas gaat in zijn recensie echter nauwelijks in op haar pseudowetenschappelijke teksten met natuurkundig termen als:

Belangrijk is te weten dat atomen in ons lichaam instabiel kunnen raken, want door diezelfde instabiliteit komen er namelijk fotonen vrij (fotonen=lichtenergie). Juist dit verschijnsel van vrijkomen van zo’n soort licht/fotonen leidt waarschijnlijk tot de vorming van ons astrale (ziels)lichaam, bij onze (bijna)dood. Ons fysieke lichaam zal bij onze (bijna)dood op (sub)atomair niveau instabiel worden. Dit zal aanvoelen als kleine explosies en trillingen…. Het ziet ernaar uit dat deze diep fysische verschijnselen gekoppeld kunnen worden aan de wetenschappelijke onderzoeksresultaten van prof. A. Gurwitsch en prof. F-A. Popp.

Voor de ideeën over biofotonen van Fritz-Albrecht Popp verwijs ik de lezer naar wat Marcel Hulspas en Jan Willem Nienhuys daarover in Tussen Waarheid en Waanzin: een encyclopedie der pseudo-wetenschappen schreven (Venselaar noemde Popp op haar website eerst nog als Nobelprijswinnaar, maar dat heeft ze inmiddels bijna overal gewijzigd). De samenvatting van haar boek geeft de indruk dat ze echt van alles en nog wat aan elkaar plakt: zwart gaten (groot en klein), wormgaten, torussen en vortices, snaartheorie, dopplereffect, magnetisme.

Maar hoe past de Fibonacci-reeks in dit verhaal? Iets met die trechtervorm als we op Rivas zijn bespreking mogen afgaan. De stukjes tekst uit het boek, die op haar website staan, geven hier nauwelijks een aanknopingspunt voor. En een boek met zoveel nonsens aanschaffen voor het bevredigen van een nieuwsgierig vraagje, gaat mij ook wat ver. Er staat echter een lezing van haar online. Die hield ze in 2014, waar anders dan bij het Studium Generale van de TU Delft onder leiding van Coen Vermeeren. Redelijk aan het einde van haar presentatie, dat bestaat uit het opmerken van ogenschijnlijk volstrekt willekeurig verbanden, komt de Fibonacci-reeks aan de orde.

fibonacci-venselaar
Klik op de afbeelding om naar de lezing te gaan. Het stukje over Fibonacci start vanaf 1:15:00.

Die Fibonacci-spiraal is gebaseerd op de bekende Fibonacci-reeks. Dat is een getallenrij die begint met twee énen en je vindt de volgende getallen in de rij door telkens de twee voorgaande op te tellen: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, enz. Hoe je verder in de rij kijkt, hoe beter de verhouding van twee opeenvolgende getallen de Gulden Snede benadert. Die verhouding wordt aangeduid met de Griekse letter φ en is ongeveer 1,618. Die Fibonaccigetallen kom je nogal eens tegen in de natuur en het veel mensen denken dat je de Gulden Snede ook tegenkomt in oude bouwwerken en schilderijen, maar dat is grotendeels onzin (zie Tien mythes over de Gulden Snede).

Je kunt er een grappige kromme mee maken door vierkantjes aan elkaar te plakken met zijdes die oplopen met de getallen in de reeks en er vervolgens kwart cirkels in te tekenen:

De Fibonacci-spriaal
De Fibonacci-spiraal

Venselaar suggereert dat hier een driedimensionale spiraal van kunt maken die in een kegel past door de oorsprong van de spiraal als het ware omhoog te trekken uit het vlak. Dat mag ze toch een keer wiskundig laten zien, want dat werkt niet echt. De Fibonacci-spiraal is namelijk helemaal niet zo’n nette curve, omdat het aan elkaar geplakte cirkelboogjes met verschillende straal zijn. Er is wel een logaritmische spiraal met groeifactor φ, waarvoor de Fibonacci-spiraal een aardige benadering is, maar ook die past niet op de kegel op een manier die lijkt op de titelafbeelding van haar boek, waarbij het beeld van een trechter naar voren treedt. Je kunt natuurlijk elke afbeelding in het platte vlak wel projecteren op een kegel, maar in met deze spiralen gaat het er echt anders uitzien dan zo’n trechter met windingen die op regelmatige afstand van elkaar staan.

Een spiraal waarmee je wel kunt doen wat Venselaar wil, is de Archimedische spiraal, maar daar hangen verder niet zoveel zweverige praatjes omheen te vertellen – elk voordeel heb z’n nadeel.

2000px-Archimedean_spiral_polar.svg
De oranje lijn is de Archimedische spiraal. Met een beetje goede wil zie je hier al een bovenaanzicht van een kegel in die lijkt op de afbeelding die voorop het boek van Venselaar staat.

Toch is het best knap om meteen met de subtitel en de cover van je boek de wiskunde geweld aan te doen. Maar ach, eigenlijk was toch ook weer geen kegel, want even verderop (1:26:00) in haar presentatie blijkt die zandloper (2 kegels op elkaar) het ‘klokhuis’ van een torus te zijn:

torus-tao-Venselaar

O, tuurlijk: een stabiele vorm met ‘stromen naar binnen en naar buiten’ die ook nog onderdeel zijn van de chaostheorie … Misschien moet je eerst een heel stel bijna-doodervaringen hebben meegemaakt om dit allemaal nog te vatten.

Homeopathie en placebo

by 81 Comments

Homeopathische middelen werken niet beter dan een placebo. De wetenschap is daar eigenlijk al lang over uit, maar homeopaten houden vol dat dat niet het geval is. Toch kunnen ook zij er moeilijk omheen dat placebo-effecten een rol spelen in hun praktijk. Niet zo verwonderlijk dat sommige homeopaten ook geïnteresseerd zijn in wat die placebo-effecten nu eigenlijk zijn en wat die kunnen bewerkstelligen. Marieke Diemeer studeerde in december 2015 af aan de ‘Hogeschool’ Hippocrates als klassiek homeopaat en schreef daarvoor een scriptie over dit onderwerp.

homeopathie-placebo-scriptie-Marieke-DiemeerHaar begeleider, homeopathisch farmaceut Martin Dicke, zette de scriptie op de website van zijn Hahnemann Apotheek. De scriptie is helemaal niet onaardig en geeft best een goed beeld van wat er allemaal speelt rondom placebo-effecten. De volgende zinnen uit de scriptie geven volgens mij in het kort weer hoe ze in de homeopathie tegen het placebo-effect aankijken. Eigenlijk is het hetzelfde, maar toch net anders.

Het resultaat van de stimulatie van de lichaamseigen apotheek (ofwel het in gang gezette zelfgenezend vermogen), is het placebo-effect. Homeopathie stimuleert ook het zelfgenezend vermogen, maar doet dit op een andere manier, namelijk met een energetische prikkel. (p. 43)

En dan het ‘stofzuigersnoerprincipe’, een metafoor bedacht door Roel van Wijk:

Van Wijk legt dat uit we allemaal de handige vinding kennen dat als we het snoer van een stofzuiger hebben uitgetrokken, we er een klein rukje aan moeten geven om het weer op te laten winden. Dit staat model voor het zelfherstel: als het oprollen stagneert, dan moet je niet het snoer in de stofzuiger willen duwen, maar juist het snoer een klein rukje in de verkeerde richting geven, zodat het zichzelf weer oprolt. Met homeopathie geef je dit kleine rukje en hiermee wordt het zelfgenezend vermogen in gang gezet. Het placebo-effect is ook zo’n in gang gezet oprolmechanisme, alleen wordt het rukje niet gegeven door een homeopathisch geneesmiddel, maar door de factoren die het placebo-effect versterken. (p. 44)

De conclusie van de scriptie is niet eens zo verwonderend:

Concluderend kan gesteld worden, dat men in de homeopathische praktijk dus nog beter gebruik kan maken van het placebo-effect door:
– de verwachting en het vertrouwen van de patiënt te vergroten;
– overtuigd te zijn van de eigen behandeling;
– een warme, empathische benadering te hanteren;
– aandacht te hebben voor de uiterlijke kenmerken van het homeopathisch geneesmiddel. (p. 53)

Dit geldt voor reguliere zorg ook, we hoeven alleen de woordjes ‘homeopathische’ en ‘homeopathisch’ te schrappen. Lees ook Schijn doet wonderen – De geneeskracht van placebo’s van Rob Nanninga uit Skepter 15.4 (2002).

Anders dan placebo-effect?

Waarom denken homeopaten dat de effecten van (het voorschrijven van) hun remedies (gedeeltelijk) los staan van deze algemene placebo-effecten, dat ze dus een toegevoegde waarde hebben? Die vraag komt in de scriptie ook aan de orde. In het hoofdstuk Discussie geeft Diemeer eerst met een voorbeeld aan waarom het voor homeopaten van belang zou moeten zijn om over placebo-effecten na te denken:

Want stel, dat een patiënt tijdens het vervolgconsult een aantal kleine verbeteringen zou aangeven, dan zou een homeopaat die rekening houdt met het placebo-effect kunnen concluderen dat de verbeteringen het gevolg zijn van het placebo-effect en niet van het homeopathisch geneesmiddel; hij/zij zou dan derhalve een ander homeopathisch geneesmiddel voorschrijven. Een homeopaat die niet het placebo-effect in zijn of haar achterhoofd houdt, zou de verbeteringen kunnen duiden als gevolg van het homeopathisch geneesmiddel en daarom bij datzelfde homeopathisch geneesmiddel blijven. Mogelijk leidt onderschatting van het placebo-effect tot een overschatting van het effect van het homeopathische geneesmiddel. (p. 55-56)

In een enquête stelde Diemeer echter vast dat nog geen derde van de klassieke homeopaten regelmatig stilstaat bij dit soort vragen en een ruime meerderheid ziet ook niets in nascholing op dit terrein. Daarna komt ze toe aan de vraag waarop critici van homeopathie graag een helder antwoord zouden vernemen van homeopaten:

De vraag die hierbij rijst, is of we überhaupt een onderscheid kunnen maken tussen het placebo-effect en het effect van het homeopathisch geneesmiddel. Beide zijn inmiddels [sic,  immers?] het in gang gezette zelfgenezend vermogen, alleen de manier waarop dit zelfgenezend vermogen is aangestuurd is anders. Vithoulkas stelt dat genezingen door het homeopathische geneesmiddel zich onderscheiden van het placebo-effect door middel van diverse parameters, zoals het terugkeren van oude symptomen. Maar is dit waar? Is het terugkeren van oude symptomen kenmerkend voor de homeopathie, of is het een teken van zelfherstel en zien we dit vaak in de homeopathie, omdat deze geneeswijze bij uitstek geschikt is het zelfgenezend vermogen aan te zetten?
Dezelfde vraag kun je stellen over de beginverergering. Is dit een kenmerk van de homeopathische genezing, of past het bij het in gang gezette zelfgenezend vermogen en kun je het dus ook waarnemen bij het placebo-effect? Allemaal vragen waar we nog geen antwoord op hebben, maar die zeer de moeite waard zijn om te onderzoeken, omdat het ons meer kan leren over wat genezing nu eigenlijk is. Een mogelijkheid om dit te onderzoeken is door na te gaan of andere geneeswijzen die het zelfgenezend vermogen stimuleren, ook gepaard gaan met de terugkeer van oude symptomen en het optreden van een beginverergering. (p.56)

Uitgebreider komt dit aan de orde in Hoofdstuk 5. Daarin beschouwt ze de opvattingen van een aantal bekende homeopaten over het placebo-effect in relatie tot homeopathie. Maar daar komt eigenlijk verrassend weinig uit naar voren, zoals Diemeer constateert.

Bekende homeopaten over het placebo-effect

De grondlegger van de homeopathie, Hahnemann, blijkt zelf regelmatige placebo’s te hebben voorgeschreven. Een reden om dat te doen, was dat veel patiënten gewend waren om regelmatig medicijnen in te nemen, dagelijks of zelfs ieder uur. Als die wens niet paste in het homeopatisch voorschrift, dan werd die behoefte dus bevredigd met placebo’s die tussendoor genomen werden. Ook gaf Hahnemann wel een placebo als hij bij het veranderen van een remedie – omdat een eerder voorgeschreven middel niet het gewenste effect bleek te hebben – er nog niet uit was welk dan het meest geschikt was. Diemeer verwijst hiervoor naar een artikel van Robert Jütte in Homeopathy (2014).

Vithoulkas is een andere belangrijke homeopaat. In zijn boek The Science of Homeopathy trof Diemeer niets aan over placebo’s. Wel kon zij wat halen uit een aantal interviews die Vithoulkas heeft gegeven. Zo had hij ooit gesteld: ‘The mechanism of action of both the “placebo effect” and the “homeopathic similimum” are the same’ en werd daar later op bevraagd. Het mechanisme is dan wel hetzelfde, maar volgens Vithoulkas is de uitwerking toch net wat anders. Naast een placebo zou ook geloof in God wel zelfheling in gang kunnen zetten in bijzonder omstandigheden, maar het werkt niet altijd. En als er dan toch terugval optreedt, zou er niets meer aan te doen zijn. Met homeopathie zou je dat risico niet lopen. Een genezing door homeopathie zou zich onderscheiden van zelfgenezing bij placebo door het ‘terugkeren van oude symptomen’. Hoe we dat precies moeten zien, wordt helaas niet uitgelegd in deze scriptie.
Die interviews met Vithoulkas zijn overigens het lezen waard, hij neemt daarin duidelijk afstand van ‘moderne’ homeopaten die ook met profylactische homeopathie werken en middelen die gemaakt worden door woorden op papiertjes te schrijven en die onder een glas water te leggen. Van remedy-makers zal hij ook wel niets moeten hebben. Op Kloptdatwel? kennen we hem van het toekennen van zijn prijs voor het beste artikel aan de biggenstudie uit Wageningen.

Tenslotte de Indiase homeopaat Sankaran. Die komt volgens Diemeer eigenlijk niet verder dan de retorische vraag: ‘Is het mogelijk om een placebo-effect bij dieren te hebben?’. Die vraag zullen homeopaten waarschijnlijk het liefst als vanzelfsprekend met ‘nee’ beantwoord zien. Maar dat is gewoon niet zo. De schrijfster van deze scriptie geeft hier geen expliciet oordeel over de vraag van Sankaran, maar eerder in haar scriptie (paragraaf 2.1.2.1) beschrijft ze dat die placebo-effecten bij dieren o.a. kunnen optreden door conditionering. Observer bias laat ze voor zover ik kon nagaan nog buiten beschouwing.

Iemand die wat objectiever tegen de verzamelde literatuur en ander gegevens aankijkt, zou op grond daarvan waarschijnlijk concluderen dat homeopaten bepaald geen overtuigend verhaal hebben wanneer ze stellen dat effecten van de toediening van homeopathische middelen anders zijn dan die je kunt verwachten van het voorschrijven van placebo’s. Het is echter niet zo verrassend dat iemand die wil gaan werken als klassiek homeopaat die logische conclusie omzeilt door te stellen dat het gaat om ‘Allemaal vragen waar we nog geen antwoord op hebben’.

Marieke Diemeer werkt intussen als zelfstandig klassiek homeopaat naast een baan als verpleegkundige in een ziekenhuis.

Eerder besprak ik een andere scriptie van iemand die de opleiding tot klassiek homeopaat afrondde. Die betrof een geneesmiddelproef met vuurkoraal. 

De lange tenen van Coen Vermeeren

by 44 Comments

Coen Vermeeren mocht weer eens in de media over ufo’s praten. Hij was vorige week te gast bij Radio Swammerdam, een wetenschapsprogramma op AmsterdamFM. Bijna een uur lang mocht hij oplepelen wat hij allemaal in zijn boekje UFO’s bestaan gewoon heeft opgeschreven en kwamen andere complottheorieën aan bod. En die vermaledijde skeptici ontbraken natuurlijk ook niet.

Ik hoorde eigenlijk niets in dat gesprek dat Rob Nanninga niet heeft weerlegd in zijn bespreking van het boek of in zijn eerdere stuk over de ufo-complottheorieën van Vermeeren. Enigszins interessant wordt het vanaf minuut 41 wanneer ook de kritiek op Vermeeren ter sprake komt, onder andere die van de Stichting Skepsis.

‘Opposition’

Hij begint al met te stellen dat Skepsis van mening zou zijn dat mensen niet in ufo’s, homeopathie of elfjes zouden mogen geloven als ze dat zelf willen. Of er boeken over schrijven of een openbaar debat over voeren. Waar haalt ie dat vandaan? Skepsis stelt zich alleen ten doel om betrouwbare informatie over die onderwerpen te geven, zo mogelijk gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Een debat kan best, als je maar de juiste voorwaarden daar voor schept. Of het een universiteit past om onderwerpen te programmeren in de setting die Vermeeren als directeur van Studium Generale daar voor al vaak gekozen heeft, waarbij pseudowetenschappers een kritiekloos podium krijgen, is waarover Skepsis duidelijk een andere visie heeft dan Vermeeren.

Vermeeren bazelt rustig verder over Skepsis: “maar ik vind het verdacht worden als dat soort mensen betaald op Google bovenaan willen komen staan, zodat iedereen die googelt op “ufo’s” of wat dan ook, dat ze dat dan meteen als waarheid willen programmeren.”  (42:03). Over de Google Ads van Skepsis was Vermeeren ook al op zijn Facebook pagina gevallen: “Onderstaande BETAALDE (!) advertentie zegt genoeg: controlled en payed [sic] opposition!? Wie heeft daar belang bij vraag je je af…. Opletten dus !”

Vermeeren-FB1

De opmerking die ik met het Facebook-account van Skepsis plaatste bij dit bericht, dat het hier niet ging om betaalde advertenties, maar om Google Ads die de Stichting Skepsis cadeau krijgt via het “Google Grants for Non-Profits”-programma werd gewist (archief, zie de opmerking helemaal onderaan). In ieder geval is wel duidelijk dat ze aardig goed werken 😉

De ‘Skepsis-brief’

We gaan verder met het interview. Vanaf 42:30 “je kunt toch gewoon met mij in debat? Nou ze hebben dus nog nooit met mij het debat aangegaan. Sterker nog, ze sturen gewoon een brief naar de universiteit van ‘wij vinden dat die meneer ontslagen moet worden.'” Dit verhaal van Vermeeren dat  Skepsis aan de TU Delft een brief zou hebben geschreven waarin verzocht zou zijn om zijn ontslag heeft hij wel vaker verteld. Het is echter flauwekul. In juli 2010 heeft professor Frans Sluijter, toenmalig voorzitter van Skepsis, als privé-persoon en alumnus van de TU Delft een brief gestuurd aan de rector magnificus om zijn zorgen uit te spreken over de programmering van Studium Generale onder leiding van Vermeeren. Dit naar aanleiding van presentaties van de magneetmotor van Yildiz en de ufo-presentaties van Vermeeren zelf. Hij was overigens niet de enige die zijn zorgen uitsprak richting het bestuur van de universiteit, bleek uit het antwoord van de rector maanden later.
De brief van Sluijter staat nu op de website van Skepsis, zodat iedereen kan lezen dat daarin echt geen sprake is van een verzoek om het ontslag van Vermeeren. Misschien dat andere briefschrijvers zich zo hebben uitgelaten, maar Skepsis niet. Ook een opmerking over dit broodje aap met verwijzing naar de brief, mocht niet blijven staan op de Facebook-pagina van Vermeeren (archief). Sterker nog, het account van Skepsis is na deze twee verwijderde opmerkingen geblockt van die pagina. Je kunt je afvragen hoe Vermeeren het überhaupt voor zich ziet, een debat met Skepsis, als zelfs deze corrigerende opmerkingen die nog niet eens over de inhoud van zijn pseudowetenschappelijke betogen gaan, niet worden getolereerd.

Fouten gemaakt?

“Was er ook terechte kritiek tussen de kritieken?” vraag de interviewer van Radio Swammerdam (43:40). “Um, is er terechte kritiek? Ja kijk, luister, als je een boek schrijft over zo’n groot onderwerp. Waar je dus het moet doen met materiaal wat er is, dus heel veel niet. Ja, dan kun je ook fouten maken. Ik ben volgens mij niet op fouten betrapt.” Pardon? De enige uitgebreide serieuze inhoudelijke kritieken van zijn stukken staan op de website van Skepsis en die tonen met bronverwijzingen precies aan waar Vermeeren de fout ingaat, meestal door kritiekloos andere internetbronnen over te nemen. Op Kloptdatwel heb ik ook nog wel eens een keer laten zien waar Vermeeren zit te blunderen en reeds lang verklaarde ‘vreemde’ beelden van ruimtestations als bewijsmateriaal voor ufo’s aanziet.

Nog meer verdachts

Nog iets verder (45:10) vertelt Vermeeren dat hij wel verwantschap voelt met de homeopaten, die ook zo in het verdomhoekje worden gezet door Skepsis en de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Hij was blijkbaar uitgenodigd voor een homeopathisch congresje, de contacten verklaren ook waarom hij zelf homeopaat Lex Rutten een kritiekloos podium gaf bij Studium Generale. En dan vindt hij het ook nog verdacht dat die skeptische clubs niet hun websites volschrijven met kritiek op de verderfelijk praktijken van Big Pharma. Tsja, ten eerste moet ie dan toch echt wat beter kijken, want daar wordt best over geschreven in Skepter en daarnaast wordt die taak redelijk vervuld (kan altijd beter) door de de medische faculteiten, de Inspectie voor de gezondheidszorg, de Gezondheidsraad, de Commissie ter Beoordeling van Geneesmiddelen, het ministerie van VWS, de KNMG en andere beroepsorganisaties. Skepsis houdt zich voornamelijk bezig met die onderwerpen waar wetenschappers op hun gebruikelijke podia al geen aandacht meer aan besteden. Verhalen over ufo’s bijvoorbeeld.

Op skepsis.nl vind je hoe het zit

Maar ja, Vermeeren heeft bedacht waarom hij de kritiek van Skepsis niet serieus hoeft te nemen (47:15):

Eigenlijk zou je het zo moeten zeggen: kijk vooral op de website van de Stichting Skepsis om te weten hoe het wél zit. Want alles wat zij zeggen dat niet zo is, dat is waarschijnlijk wel zo. 180 graden omgedraaid.

Intussen mogen ze zich aan de TU Delft verheugen op een volgende discutabele lezing van Studium Generale: op 21 april krijgt Leendert Vriens van antistralingsclubje StopUMTS daar vrij baan voor Mobiele straling gevaarlijk?

Robert De Niro achter geplande vertoning anti-vaccinatie docu op Tribeca filmfestival

by 77 Comments

Een verklaring op de Facebook-pagina van het Tribeca filmfestival maakt duidelijk hoe het de terecht verguisde Andrew  Wakefield gelukt is om zijn anti-vaccinatiedocumentaire Vaxxed z’n première te laten beleven op dit prestigieuze festival [zie update]. Het is de schuld van filmacteur Robert De Niro, mede-oprichter van Tribeca. Hij laat weten:

Grace and I have a child with autism and we believe it is critical that all of the issues surrounding the causes of autism be openly discussed and examined. In the 15 years since the Tribeca Film Festival was founded, I have never asked for a film to be screened or gotten involved in the programming. However this is very personal to me and my family and I want there to be a discussion, which is why we will be screening VAXXED. I am not personally endorsing the film, nor am I anti-vaccination; I am only providing the opportunity for a conversation around the issue.

Waarom er nog sprake zou moeten zijn rondom de vraag of de BMR-vaccinaties iets met het voorkomen van autisme van doen heeft, verbaast iedereen die deze onverkwikkelijke toestand gevolgd heeft. Die is voor een belangrijk deel te wijten aan de frauduleuze praktijken van de voormalig dokter Wakefield, die niet voor niets zijn titel is kwijtgeraakt en nu dus via een documentaire propagandafilm zijn gelijk probeert te halen.

Er is veel commotie op blogs, krantenwebsites en social media over deze geplande vertoning van de propagandafilm van Wakefield. Twitteraar Joe Hanson corrigeerde voor Tribeca de biografie die ze voor Wakefield op hun site hadden staan:

wakefield-tribeca-bio-corrected

Tribeca heeft inmiddels die inaccurate biografie van Wakefield van de site gehaald (vergelijk de versie van 26 maart met die van  24 maart). De vraag is wat er voor in de plaats komt.

Update 27/3/2016 0:03: soms kan het snel gaan, Tribeca heeft net laten weten dat ze er toch van af zien. Update op die Facebook mededeling:

UPDATE: 4/26/2016 Statement from Robert De Niro, co-founder of the Tribeca Film Festival, regarding VAXXED at the Festival:

“My intent in screening this film was to provide an opportunity for conversation around an issue that is deeply personal to me and my family. But after reviewing it over the past few days with the Tribeca Film Festival team and others from the scientific community, we do not believe it contributes to or furthers the discussion I had hoped for.

The Festival doesn’t seek to avoid or shy away from controversy. However, we have concerns with certain things in this film that we feel prevent us from presenting it in the Festival program. We have decided to remove it from our schedule.”

 

Vliegende schotel gestolen in Roswell

by 1 Comment

De mascotte van het International UFO Museum & Research Center in Roswell is ontvreemd. Deze winter had een storm de schotel al van de gevel geslagen en die lag nu na reparatie te wachten tot die weer teruggeplaatst zou worden. Drie onverlaten laadden het ding in een pick-up en gingen er mee vandoor.

Vliegende schotel gestolen in Roswell 1
Roswell UFO museum (foto: Tiffany LeMaistre | Flickr)

Op de Facebook-pagina van het museum is intussen te lezen dat ie weer teruggevonden is, in stukken. Hoe sneu ook voor het museum, de reacties op het bericht zijn soms hilarisch.

roswell-museum-schotel-facebook