‘Marketplace’ is het Canadese equivalent van ons eigen TROS Radar en besteedde een uitzending aan homeopathie.
In de eerste twee minuten zie je een clubje skeptici een overdosis homeopathische middelen nemen. Dat gaan we morgen dus ook doen! Let goed op het logo op het shirt wat een van hen aanheeft… herkenbaar?
http://www.youtube.com/watch?v=8cA_oGiNTOk
Het Amerikaanse bedrijf Intellitar biedt een antwoord op een van de dingen waar de mens zich het moeilijkst bij neer kan leggen, zijn eigen sterfelijkheid. Intellitar belooft klanten voor enkele tientjes per maand virtuele onsterfelijkheid. Via deze link kun je zelf bekijken hoe een gesprek met een virtuele onsterfelijke eruit ziet. Best wel een beetje eng vinden we bij kloptdatwel.
De mens is op zoek naar onsterfelijkheid. De grote wereldgodsdiensten hebben de oplossing tot een kernpunt van hun filosofie gemaakt. In het christelijke geloof bijvoorbeeld via het hiernamaals waar de onsterfelijke ziel voortbestaat. Zo gelooft de r.-k. kerk dat de populaire paus JP2 na zijn dood wonderen verrichtte (zie: kloptdatwel).
Veel mensen zijn onvoldoende tevreden met de belofte dat de ziel voortleeft na de dood. Sinds onheugelijke tijden is de mens daarom op zoek naar trucs om de dood te slim af te zijn. Alchemisten waren op zoek naar ‘levenselixer‘, een drankje dat onsterfelijk moet maken. Ontdekkers organiseerden zoektochten naar de ‘bron van de eeuwige jeugd‘.
De zoektocht naar onsterfelijkheid is nog steeds gaande, in de meest uiteenlopende verschijningsvormen. Van wetenschappelijk aandoende ondernemingen zoals het ‘immortality institute‘ tot sekteleiders die hun volgelingen verleiden met de belofte van onsterfelijkheid. Een bekend voorbeeld is onze eigen Nederlandse Lou de Palingboer. Die hield zijn volgelingen voor dat hij onsterfelijk was. LdP overleed echter op 23 maart 1968.
Het Amerikaans bedrijf Intellitar belooft zijn klanten nu een virtuele oplossing. Via de website Virtual Eternity kun je foto’s, je stem en andere persoonlijke zaken downloaden. Uit deze mix creëert het bedrijf een bewegend beeld waarmee je kunt praten. Voor een geringe maandelijkse vergoeding kun je zo tot in het oneindige met je geliefden en nabestaande contact onderhouden. Via je eigen ‘intellitar’.
De directeur van Intellitar, Don Davidson, heeft zijn eigen ‘intellitar’ op het net gezet. Je kunt met hem praten, probeer het zelf eens. Het probleem is – het ziet er een beetje eng uit en de gesprekken verlopen vreemd. Zo stelt Don mij direct in ons eerste gesprek een diep-filosofische vraag die me eigenlijk wel uit het veld sloeg, zie de illustratie. Maar misschien kun je zelf een zinvoller gesprek met hem voeren? Don lijkt zich enigszins bewust te zijn van zijn eigen situatie. Ik stelde hem de vraag of hij in leven was:
‘Visitor: Are you alive and kicking? Don: I don’t think I’m really alive or dead, but I certainly do exist’Ik denk dat Intellitar nog niet het definitieve antwoord op de markt heeft gezet. De zoektocht naar onsterfelijkheid is nog niet afgelopen.
Al eerder schreef Kloptdatwel.nl over het feit dat er tijdens een discussie over medicatie gebruik bij kinderen met ADHD ook een homeopaat aanwezig zou zijn. Ik uitte toen al mijn bezorgdheid richting het SPS-NIP (Sectie Psychologie Studenten van het Nederlands Instituut van Psychologen). Zij waren het echter niet met mij eens en door beide partijen aan het woord te laten wilden zij de studenten de kans geven om hun eigen conclusies te trekken. Lees verder om te zien of dat gelukt is.
De zitting begon met een documentaire van Louis Theroux over kinderen met psychiatrische stoornissen. Het waren bepaald geen typische ADHD’ers. Deze kinderen hadden allemaal meerdere psychiatrische diagnoses. Het kind ‘Hugh’, dat het meeste in beeld was en waar Louis een aantal dagen in het gezin doorgebracht had, had behalve ADHD ook last van ODD (Oppositional Defiant Disorder), bipolaire stoornis en bij vlagen suïcidaliteit.
Na dit atypische beeld waarin de vraag of medicatie goed voor kinderen is, centraal stond, maar vrijwel uitsluitend (over het algemeen positieve) ervaringen werden besproken en geen onderzoeken, werd de discussie geopend met een voorstelronde.
De homeopaat (Gerda Zaalberg) bleek bestuurslid te zijn van de Nederlandse Vereniging voor de Klassieke Homeopathie. Zij zag in haar praktijk veel kinderen met ADHD-problematiek en vanuit die positie zat zij daar.
De kinderartsen Ellen Fliers en Rob Rodrigues Pereira noemden eerst hun opleidingen (geneeskunde + specialisaties) en ervaring. Beiden doen onderzoek naar wat werkzaam is bij ADHD.
Als eerste valt me tijdens het begin van de discussie op dat na een vraag over eventuele veranderingen aan de hersens bij een kind dat vanaf jonge leeftijd medicatie gebruikt, de homeopaat als eerste het woord neemt. Alsof homeopaten iets leren over hersenstructuren, neurotransmitters, synapsen, invloeden van hormonen, inhibitie en excitatie etcetera. Toegegeven, ze zegt slechts dingen die je met gezond verstand zelf ook kan verzinnen. Bijvoorbeeld dat pizza niet goed is voor de ontwikkeling van een jong brein. (Ik neem aan dat ze een dieet van pizza bedoelt, en niet dat een stukje pizza al een negatief effect zou hebben).
Van dhr. Pereira horen we dat de laatste onderzoeken met methylfenidaat (Ritalin bijv.) een verbetering van de hersenschors lijken te laten zien. De dikte van de hersenschors bij een 11-jarige met ADHD zou vergelijkbaar zijn met de die van een normale 7-jarige. De invloed van methylfenidaat zou te zien zijn doordat de dikte van de hersenschors van een kind met ADHD een normaler ontwikkelingspatroon laat zien (dikker dan verwacht op die leeftijd met ADHD). Dit betrof een recent onderzoek uit 2009 en moet nog verder bevestigd worden, maar het kan als een aanwijzing gezien worden dat de medicatie juist een positieve invloed op de ontwikkeling heeft.
Een ander lopend onderzoek laat zien dat het INCA-‘dieet’ zou kunnen helpen bij ADHD. Dit dieet is extreem streng. In de eerste vijf weken mag er slechts een beperkt aantal producten door het kind gegeten worden (zoals groente, kalkoen, rijst en sla) waarna er heel langzaam steeds voedselproducten in kleine hoeveelheden aan worden toegevoegd. De voorlopige conclusie lijkt te zijn dat dit werkzaam is. Echter is dit vooralsnog uitsluitend vanwege een klinische verbetering (merkbaar in het gedrag) en als er objectieve maatstaven (bijvoorbeeld bloedwaarden) zijn die veranderen, dan zijn die nog niet ontdekt.
Hierop merkte de homeopaat nog tussen neus en lippen op dat dit erg overeenkomt met homeopathie wegens “de zeer kleine hoeveelheden die toegediend worden”.
Een andere vraag gaat over of de diagnose ADHD tegenwoordig niet meer voorkomt. Een van de kinderartsen zegt daarop dat de herkenning van de stoornis is verbeterd, maar ook dat de wereld ingewikkelder is geworden waardoor het mogelijk problematischer kan zijn wanneer concentratie een probleem is.
Een volgende vraag is: ‘Hoe gaat dat nou, zo’n homeopathische behandeling?’.
Sowieso wordt eerst het reguliere traject gevolgd. Vaak komen ouders van jonge kinderen die de medicatie toch wat eng vinden. Wanneer er wordt gestart met een homeopathisch middel, wordt dat genomen naast het reguliere middel. Het homeopathische middel krijgt vervolgens twee maanden (!) de kans om te gaan werken. Als er werking ervaren wordt, wordt het reguliere middel langzaam afgebouwd. Dit gebeurt dan wel altijd in overleg met een reguliere arts/psychiater.
Ik besluit mijn vragen er maar eens in te gooien en simpel te beginnen: “Wat is een homeopathisch middel precies?”. Ik verwacht een antwoord over verdunnen en schudden maar niets is minder waar. Ik krijg namelijk een verhaal over ziektebeelden en dat het karakter van Hugh erg goed bij het ziektebeeld ‘Mercurius’ past. En de homeopathische middelen die bij Mercurius horen zijn dus geschikt voor Hugh.
Ik houd me van de domme en vraag “ja… maar wat is een homeopathisch middel precies?” Krijg ik nu dan het schudden en verdunnen verhaal? Alsof het allemaal niet zo makkelijk is zegt ze enigszins lacherig: “Nou daar kan ik wel een hele dag over vertellen dus als je daar geïnteresseerd in bent dan kan je dat beter nalezen op mijn website of op andere plaatsen op internet of we kunnen het er beter na afloop over hebben”. Ik kan mijn oren bijna niet geloven, het lijkt er wel heel sterk op alsof ze het gewoon niet wíl vertellen! Zou ze zelf ook wel weten dat het onzin is? Schaamt ze zich ofzo? En hoezo zou ze een hele dag nodig hebben om uit te leggen dat je een beetje schudt, en heel veel verdunt?
Gelukkig kon de kinderarts het schudden en verdunnen verhaal wel direct oplepelen en had daar slechts vier zinnen voor nodig.
“Maar hoe werkt dat dan?”, is mijn volgende vraag. Het blijkt dat alles trilt. Ik tril, jij trilt, de tafel trilt. Doordat alles trilt en uit energie bestaan en homeopathie al 250 jaar daarop gebaseerd is zijn de middelen zeer werkzaam en voelbaar. (Dat je voelt dat het werkt).
Erg interessant, al 250 jaar zelfs… Knap dat de man die homeopathie verzon dat blijkbaar al op vijfjarige leeftijd deed. 200 jaar was dichter in de buurt geweest.
Ik merk door de blikken die ik van de organisatoren krijg dat men me al een beetje lastig begint te vinden. Maar elke keer wanneer ik een stilte laat vallen, wordt die niet opgevuld door een medestudent die ook een vraag wil stellen, dus daar gaan we maar weer:
“Ik snap het nog niet helemaal denk ik, want als ik u zo hoor en u zegt dat het al 250 jaar bestaat en zeer werkzaam en zelfs voelbaar is, waarom zeggen fabrikanten en verkopers dan dat ze geen bewijs hebben? Waarom staat er dan in de literatuur dat het niet werkzaam is boven het placebo-effect?”
Het antwoord was simpel: “Het werkt wel.” Geen onderbouwing, nee, gewoon ertegenin gaan. Toen ik begon tegen te sputteren werd ik helaas onderbroken en er werd gezegd dat we dit misschien later moesten voorzetten. Het dreigde op dit punt een welles-nietessituatie te worden dus dat deden we dan ook.
Na afloop sprak ik de homeopaat en zei haar dat ik altijd had begrepen dat het niet werkte, maar dat als zij andere informatie had ik daar graag de referenties van wilde hebben. Vooral omdat ik in The Lancet gepubliceerde onderzoeken ken waarin de onwerkzaamheid staat. “Er zijn ook nog andere bladen dan The Lancet“, kreeg ik te horen en ik geloof het graag, de Happinez bijvoorbeeld? Of het vakblad Homeopathy, waar we ook vast geen onderzoeken in terug zullen vinden die het bestaansrecht ervan ontkrachten. In ieder geval beloofde ze me de verwijzingen zo snel mogelijk te sturen en noteerde ook mijn naam en e-mailadres. Het zou uiterlijk januari worden en ze zei nog dat ze het leuk vond dat ik zo geïnteresseerd was. Helaas is het nu februari en heb ik nog niets van haar mogen ontvangen.
Ik sprak na afloop ook de kinderartsen en die beaamden ook weer: homeopathie werkt niet. En hoe kan het ook, er zit nu eenmaal niets in.
Conclusie: ik ben bang dat veel van de aanwezigen door deze discussie juist gesterkt zijn in het idee dat homeopathie werkt. Ik denk dat voornamelijk vanwege haar aanwezigheid (ze mag toch niet voor niets achter het tafeltje met de spreekwoordelijke microfoon plaatsnemen?) en de op dat moment oncontroleerbaarheid van haar uitspraken. Als je niet achteraf de moeite neemt om uit te zoeken hoe het zit, zul je er niet achter komen dat ze niet kloppen. Daarnaast kwamen er behalve vanuit mijn kant geen verdere vragen over eventuele werkzaamheid, methodiek of ideeën over homeopathie. Blijkbaar slikte iedere student de “alles trilt”-opmerking voor zoete koek.
N.B. Ik heb mijn best gedaan om al het onderzoek en gegevens over ADHD zo correct mogelijk te beschrijven. Hoewel zeer interessant heb ik me in mijn aantekeningen voornamelijk gericht op de homeopathie. Aangezien het even geduurd heeft voordat ik dit stuk schreef kan ik niet garanderen dat wat betreft de onderzoeken alle informatie 100% volledig en/of juist is.
In dit blog stellen we vaak aan de orde dat goed waarnemen niet makkelijk is. Dat leidt tot veel misverstanden en foute theorieën. Test je eigen waarneming met behulp van de drie filmpjes hieronder. De eerste video toont aan dat mensen het onverwachte gewoonweg niet zien. De tweede video toont aan dat, als je op het onverwachte bent voorbereid, je nog altijd datgene mist waarop je niet bent voorbereid. De derde doet er nog een schepje bovenop. Met dank aanVideovolt.
Via Videovolt.
Wie meer voorbeelden wil zien kan naar Margila’s blog gaan(zie de link in de kolom hiernaast).
Het december/januari nummer van Happinez lag al tijden in de winkel maar ik was er steeds aan voorbij gelopen. Enkele dagen geleden besloot ik het toch maar te kopen toen mijn oog ineens viel op een onderzoek naar orbs dat werd aangekondigd op de cover. Orbs: wat is het, wie zijn het? Snel doorgebladerd naar p 114. Happinez-journalist Caspar Dullemond ging op onderzoek. Misschien heb je zelf zonder het te weten weleens een orb gefotografeerd: een lichtbol die door het beeld zweeft. Wat zijn dit voor wondere schijfjes, hoe komen ze daar en waarom duiken ze steeds vaker op? Dat zijn interessante onderzoeksvragen waarop Caspar zal trachten het antwoord te vinden.
Een stukje eigen ervaring: Ik weet nog goed dat ik mijn eerste orbs tegen kwam op een foto die ik had gemaakt in een oud kasteel in Spanje waar ik logeerde. Het kasteel werd gerund door een oude hippie en zijn 25 jaar jongere vrouw, zij beweerde van een heksenfamilie af te stammen en had als gevolg hiervan allerlei bijzondere gaven en kennis overgeerfd. Ik liet haar mijn foto zien die ik gemaakt had op de bovenverdieping van het kasteel waarop onder het dakbeschot wat witte bolletjes te zien waren. Ze vertelde dat het vaak voorkwam als mensen op die plek foto’s namen. Ze legde me uit dat het orbs waren oftewel ‘other reality beings’ en in dit geval waren het waarschijnlijk oude entiteiten die bij het kasteel hoorden. Spannend, maar ook wel een beetje griezelig. Ik durfde ‘s nachts niet meer zo goed in mijn eentje naar de wc, die daar vlak bij was.
Terug naar het Happinez-onderzoek; de meest voor de hand liggende antwoorden zoals: het zijn door een flitser overbelichte stofjes, en het komt steeds vaker voor omdat er nu eenmaal veel meer en digitaal wordt gefotografeerd, worden even besproken maar snel van de hand gewezen.
Dullemond gaat te rade bij Ed Vos beroepsfotograaf en orb specialist. Hij schreef een rijk geïllustreerd boek over dit onderwerp (Ed Vos, Orbs en andere lichtfenomenen). Vos noemt de lichtbollen een fenomeen, ze zijn niet wetenschappelijk te bewijzen maar bestaan wel! Want hoe kan het dat orbs zich soms voor de helft achter het gefotografeerde object bevinden? En hoe komt het dat ze op sommige foto’s de contouren van een boom volgen? Dergelijke acties wijzen op gericht gedrag en op de aanwezigheid van een bewustzijn.
Binnen de wereld van de orbfotografie vallen de verklaringen grofweg uiteen in twee groepen. De ene groep ziet in de lichtbollen de zielen van overledenen. Een aanwijzing hiervoor zou zijn dat er op begraafplaatsen verhoudingsgewijs veel orbs worden gefotografeerd, ook zijn er verschillende verhalen van mensen die een geliefde persoon hadden verloren en deze later op een familiefoto als lichtvlekje vereeuwigd zagen.(!)
De andere groep houdt het erop dat orbs natuurwezens zijn. Ook dit is verdedigbaar: de meeste orbs worden ‘s nachts en in de vrije natuur gefotografeerd.
Het onderzoek slaat een nieuwe dwaalweg in en richt zich op de vraag: hoe fotografeer je een orb? Ed geeft daarvoor in zijn boek een aantal praktische tips. ‘Zorg ervoor dat je lekker in je vel zit, dat komt je ontvankelijkheid ten goede: ‘Een korte of langere meditatie verhoogt de kans op het fotograferen van lichtbollen aanzienlijk.’ Ten tweede is het goed om systematisch te fotograferen door bv. een reeks statieffoto’s van dezelfde situatie te maken. Ten derde vergroot je je kansen door de juiste plek op te zoeken. Begraafplaatsen vormen, zoals gezegd, een rijke bron. En ten slotte helpt het ook om de lichtbollen ‘respectvol’ te vragen zich op de foto’s te laten zien.’
Toen ik dit las moest ik heel hard lachen en Caspar Dullemond vast ook, alleen omdat hij voor de Happinez werkt moest hij er natuurlijk een gepast einde aan breien. Hij besloot zijn onderzoek met de diepzinnige overweging: waarom zou ik die orbs eigenlijk willen fotograferen? Als ze mij iets duidelijk willen maken vinden ze vast en zeker een manier.
Wie ook het gevoel heeft niet veel wijzer te zijn geworden van dit onderzoek kan hier het uitgebreide Skepter artikel over dit onderwerp lezen.